One Night In Rotterdam
Dinsdag, 3 juni, was het dan zover! Elvis The Concert kwam weer naar Rotterdam, waar het waarschijnlijk voor de laatste keer Ahoy op zijn grondvesten liet schudden. Het was volledig uitverkocht, en ik heb net als de vorige keren verbaasd om mij heen gekeken naar al die mensen die toch maar iedere keer op komen draven voor een artiest die er al ruim 25 jaar niet meer zelf bij is. Jong en oud!
Het was voor mij de vierde keer dat ik dit wonder mocht aanschouwen, wat natuurlijk vergelijkingen met zich mee brengt. Er was mij verteld dat de projectieschermen vernieuwd waren. De laatste keer in Antwerpen was het beeld inderdaad ‘hokkerig’ en dit zou nu dus hersteld zijn. Verder wist ik ook dat er een aantal songs bij gekomen waren en de verwachtingen waren dan ook hoog gespannen.
De tonen van Also Sprach Zarathustra klonken al, terwijl de zaallichten nog niet uit waren, en dit haalde de spanning een beetje omlaag helaas. Het doek ging op en… het beeld van Elvis was ‘dubbel’! Waarschijnlijk had ook de technicus zich laten verrassen door de zaallichten! Gelukkig werd het wel snel hersteld, maar de ‘opkomst’ van Elvis was minder dramatisch dan ik gewend was. De zijschermen waren wel aanzienlijk beter dan vorige keren, maar het grote scherm mag dan nieuw zijn, scherp was het beeld, zeker in het begin, niet!
Vergeleken met de vorige jaren was de show zelf dus flink veranderd, met nieuwe songs en een andere volgorde, maar voor het eerst is het mij opgevallen dat de band toch hier en daar iets te laat inzette. Misschien gaat de leeftijd van de bandleden een rol spelen (de meesten zijn immers de 60 al gepasseerd), misschien was het toch “Elvis” die iets te vroeg was ;-), wie zal het zeggen, maar over het geheel genomen was het geluid perfect. Bij Mystery Train/ Tiger Man, herstelde de TCB Band zich snel, en bij Bridge en Trilogy hebben ze dat kleine foutje méér dan goed gemaakt.
Ik zat op de vierde rij, naast het gangpad! Na mij ongeveer 5 nummers kwaad gemaakt te hebben op al de fotograven die heen en weer hupten voor het podium, ben ik, toen Johnny B. Goode begon, ertussen gaan staan om te dansen. Myrna Smith reageerde meteen en liet duidelijk merken het leuk te vinden. Helaas werd ik door een onaardige Hound Dog van de beveiliging al rap weer naar mijn plaats teruggestuurd! Blijkbaar mag je wel voor het podium staan met een camera om je nek, maar dansend genieten van de show werd aanvankelijk minder op prijs gesteld. Dus terug naar mijn stoel om verder te genieten. The Stamps kregen een flinke ovatie voor Sweet Sweet Spirit en ook de TCB Band werd door Elvis-zelf weer flink in het zonnetje gezet. 😉
Na de pauze werd er begonnen, overigens met de lichten nog aan, met de JXL-clip van A Little Less Conversation, bij het doven van de zaallichten werden we getrakteerd door The Sweet Inspirations! Dit up-tempo nummer vraagt om actie, dus heerlijk dansen. Helaas kwam ik weer oog in oog met die Hound Dog te staan, maar gelukkig heeft Rogier van Luyken dit opgelost door even met de productie te praten en al snel kregen we ‘groen licht’ en mochten we, voor het eerst, wel gewoon blijven dansen. Wat vorige jaren pas op Suspicious Minds gebeurde was dus nu vrijwel direct na de pauze al een feit. Ahoy ging helemaal uit zijn dak!
The Stamps, The Sweets, De fluitsolo, allen werden beloond met een flinke ovatie van het publiek. Als één man werd Bridge en The Wonder Of You meegezongen door het publiek, wat de TCB Band duidelijk op prijs stelde. Het koor op Bridge ontbrak dit keer, maar 8000 zangers wisten dat prachtig op te vangen! Ongelooflijk, wat een gevoel van saamhorigheid geeft dat. Iedereen die zich af blijft vragen wat ‘je toch bij een dode artiest moet’ zou dit eens mee moeten maken. Elvis’ muziek is en blijft de reden dat dit allemaal kan.
Al bij al ben ik heel erg blij dit voor de vierde keer meegemaakt te hebben. Het was eigenlijk de eerste keer dat ik oprecht heb kunnen genieten. De schok, de emoties, de verbazing, alles was sneller onder controle, zodat ik eindelijk ook aan het genieten toe kwam. Over 4 dagen is de aller-aller-laatste show: Heineken Music Hall in Amsterdam. Er zijn nog kaarten beschikbaar, maar pas wel op….. dit is een ‘standing-room-only’ show dus ‘helaas’ geen stoelen 😉