Het ontstaan van de Regenboog
Heel lang geleden begonnen de kleuren van de wereld te kibbelen. Allemaal beweerden ze dat zij de beste waren; de belangrijkste, de meest bruikbare; de favoriet.
Groen zei: het is duidelijk, ik ben de belangrijkste. Ik ben het teken van leven en hoop. Ik ben gekozen voor gras, bomen en bladeren. Zonder mij, zouden alle dieren sterven. Kijk naar het landschap en je zult zien dat ik in de meerderheid ben.
Blauw onderbrak: je denkt alleen maar aan de aarde, maar denk eens aan de lucht en de zee. Het water is de basis van het leven en wordt opgetrokken vanuit de diepe zee naar de wolken. De hemel geeft ruimte en rust en sereniteit. Zonder mijn rust zouden jullie allemaal niets zijn.
Geel gniffelde: jullie zijn allemaal zo serieus. Ik breng gelach, vrolijkheid en warmte in de wereld. De zon is geel, de maan is geel, de sterren zijn geel. Elke keer dat je naar een zonnebloem kijkt begint de hele wereld te glimlachen. Zonder mij zou er geen plezier zijn.
Oranje begon daarna op zijn beurt: ik ben de kleur van gezondheid en sterkte. Ik ben misschien schaars, maar ik ben kostbaar daar ik dien voor de noden van de mensheid. Ik draag de meest belangrijke vitaminen. Denk aan wortelen, pompoenen, appelsienen, mango’s en papaja’s. Ik hang niet de hele tijd rond, maar als ik de hemel kleur bij zonsopgang of zonsondergang, dan is mijn schoonheid zo sensationeel dat niemand meer aan jullie denkt.
Rood kon het niet meer aanhoren en begon te roepen: ik ben de heerser van jullie allen. Ik ben bloed, levensbloed! Ik ben de kleur van gevaar en van moed. Ik ben bereid te vechten voor een doel. Ik breng vuur in bloed. Zonder mij, zou de aarde zo leeg zijn als de maan. Ik ben de kleur van passie en liefde, de rode roos en de klaproos.
Paars begon op z’n luidst, hij was heel groot en sprak met grote trots: ik ben de kleur van royalty en macht. Koningen, chefs en bisschoppen hebben mij altijd gekozen daar ik het teken ben van autoriteit en wijsheid. Mensen stellen geen vragen. Ze luisteren en gehoorzamen.
Uiteindelijk sprak Indigo, veel rustiger dan alle anderen, maar met evenveel vastberadenheid: denk aan mij. Ik ben de kleur van de stilte. Je merkt me amper maar zonder mij zouden jullie alleen oppervlakkig worden. Ik vertegenwoordig gedachten en reflectie, schemering en diep water. Je hebt me nodig voor het balans en contrast, voor gebed en innerlijke rust.
En zo bleven de kleuren maar bluffen, elk overtuigd van zijn eigen belang. Hun ruzie werd luider en luider. Plotseling was er een hevige bliksem en donderslag. Regen viel meedogenloos neer. De kleuren bukten zich neer uit angst en trokken dichter bij elkaar voor troost.
Te midden van hun geroep, begon de regen te spreken: jullie dwaze kleuren, tegen elkaar vechten, elkaar trachten te domineren. Weten jullie niet dat jullie elk gemaakt zijn voor een speciaal doe, uniek en verschillend? Reiki elkaar de hand en kom tot mij.
Ze deden zoals het hun gezegd werd, de kleuren verenigden zich en reikten elkaar de hand. De regen sprak verder:
Van nu af aan, als het regent, zullen elk van jullie zich over de hemel uitstrekken als een boog van kleuren, als een herinnering dat jullie allen in vrede kunnen leven. De regenboog is een teken van hoop voor morgen.
Bron Enchanted Poems ©Loes Raaphorst 10/2005