Parijs – er even lekker helemaal tussenuit…
De lichtstad van Europa, het centrum van de wereld, zoals mijn vriend Cro@kie zijn stad noemt, eindelijk hebben we het met eigen ogen kunnen zien. Maar, laat ik niet op de zaken vooruit lopen en bij het begin beginnen. Onze laatste vakantie naar Engeland, lag nog vers in ons geheugen toen wij vrijdagochtend om 10 uur aan ons weekendje Parijs begonnen. Hoe anders is deze reis! Terwijl wij direct vanaf de boot van Hoek van Holland onze ogen uitkeken, zitten wij nu te zuchten en te steunen bij het zien van het landschap wat wij nu tegen komen. Ergens ter hoogte van Dendermonde heb ik even aan de camera ‘gedacht’, maar pas 20 km vóór Parijs heb ik het uitgesproken.
Het spijt mij voor onze zuiderburen, maar echt mooi kan ik het westen van hun land niet noemen, althans niet vanaf de snelwegen! Het eerste wat mij opviel in het noorden van Frankrijk was de lucht.. het ruikt er niet lekker! Waar nog eens bij komt dat de Fransen ronduit levensgevaarlijk zijn op de weg. Maar aan het eind van de middag kwamen toch nog heelhuids aan op ons logeeradres en maakten wij voor het eerst kennis met de gastvrijheid van de Fransen. 
Na een heerlijke avond, diner en nachtrust was het zaterdag dan eindelijk zover dat wij op weg gingen. Met ons verstand op nul en blik op oneindig hebben we het verkeer getrotseerd en zagen wij voor het eerst de stad der steden. De Seine was ons eerste doel. Het weer werkte ook mee, zodat wij volop van het uitzicht konden genieten.Al snel kwam er een grote kerk in zicht, waar ik meteen de fout mee in ging, door Cro@kie te vragen: ‘what kind of church-thing’ dat was… Hij verschoot werkelijk zeven kleuren en na een ‘ahum’ werd mij duidelijk dat het de Notre Dame was.
Na ademloos deze schitterende kerk aan alle kanten bekeken te hebben, gingen wij verder met de wandeling. De universiteit, het musée du Moyen Age, de vele standbeelden, het stadhuis, het paleis van justitie, alles is even indrukwekkend. Zolang de Fransen niet achter het stuur van hun auto zitten zijn het best aardige mensen. Ik kan er niet over oordelen hoe druk Parijs in het hoogseizoen is, maar eind September is het om te wandelen volgens mij ideaal. Eigenlijk hebben wij alleen bij de Notre Dame een rij voor de ingang zien staan, maar verder was er prima te lopen.
Zet een blondine een bril op en plant haar voor de Sorbonne, dan lijkt het net ‘echt’! Zolang je zelf niet in een auto zit, kun je best even midden op een kruispunt gaan staan. Het standbeeld van Karel de Grote mag natuurlijk niet ontbreken in deze wereldstad en staat dan ook trots naast de Seine. We hebben even getwijfeld of het Kareltje wel was, omdat volgens mijn ega de baard meestal niet met een scheiding getoond werd. Dus zat er niets anders op, dan één of andere tentoonstelling te trotseren, om te lopen, achter de hekken door te gaan, om aan de andere kant van het beeld te komen. Pffft…. het was hem dus wel.
De auto werd weer opgezocht en eindelijk zouden we richting Eifeltoren gaan. Inmiddels had ik al begrepen dat met ‘beleefd’ gedrag je in de auto in Parijs niet ver komt. Onze gids vertelde mij dat ik een rotonde moest oversteken, om vervolgens de 3e afslag te nemen. Nu heb ik al 22 jaar mijn rijbewijs, er flink wat kilometers op zitten, maar dit sloeg alles! Ten eerste vinden ze het beslist niet nodig gebruik te maken van rijstroken, al dan niet met witte strepen op de weg. Ten tweede zit hun rechterhand volgens mij aan hun linkerarm, want van rechts heeft voorrang hebben de Parijzenaars nog nooit gehoord. Wel van gas geven, en gas houden! De rotonde had de breedte van 7 rijbanen naast elkaar, de weg waar wij uitkwamen had maar 3 rijbanen, maar daar reed men met 4 auto’s naast elkaar, en dat komt dan samen op de rotonde. Vervolgens geeft men een heleboel gas, zet de zonnebril nog even strakker op het hoofd en scheurt de rotonde rond. Heel normaal schijnt het te zijn, iemand eerst links te passeren om vervolgens vlak voor hem rechts af te slaan. Voor het eerst in de vier jaar dat ik in mijn rode tomaatje rijd, kan ik zonder te zoeken de claxon vinden!
Van een afstand viel de eifeltoren mij eerst een beetje tegen: het leek de euromast wel! Maar hoe dichter je in de buurt komt, hoe indrukwekkender die naald wordt. Vooral als je er bijna onder staat en ziet dat er een brede weg onderdóór gaat! Er werd mij echter een veel mooier uitzicht beloofd, als ik tenminste bereid was ook in het donker in Parijs te willen rijden. We zouden dus nog een keer terug komen, want nu ik mijn claxon weer wist te vinden, begon ik er haast lol in te krijgen. Een klein stukje verder viel ons oog op een wel heel groot gebouw: Le Louvre. Cro@kie vertelde ons dat hij eerder andere vrienden Parijs had laten zien. Die man had 2 uur uitgetrokken om het Louvre te bekijken! Ach, misschien bedoelde hij alleen de buitenkant, want ik denk dat je er in die tijd wel rustig omheen kunt lopen 😉 Mijn hemel, wat een ongelooflijk groot museum is dat! De buitenkant is schitterend doch sober, maar zodra je het binnenplein op komt, kom je echt ogen tekort. Dankzij het late middagzonnetje hebben wij van iets heel moois kunnen genieten, en misschien ‘doen’ we ook ooit de binnenkant wel, maar daar trekken we dan wel 2 weken voor uit.
Een heel indrukwekkend gebouw is L’Opera, waar alle componisten met hun buste in goud op de voorgevel staan. Het bladgoud van de beelden op het dak, doet haast pijn aan je ogen, zo schittert het in de zon. Ben je heel rijk, beroemd en belangrijk en wil je in het huwelijk treden dan is L’Eglise de Magdalene de plek waar je moet zijn.
Voordat wij vertrokken naar Parijs, had ik een verlanglijstje gemaakt, van alles wat ik persé wilde zien. Van mijn jongste dochter had ik gehoord dat Le Sacre Coeur haar favoriet was, dus werd dat onze laatste bestemming van de dag. We konden kiezen tussen een kabelbaantje of de trap, dus die keus was simpel voor mij. Minder simpel was het een keuze te maken tussen alle foto’s die wij daarvan genomen hebben. Ik heb gekozen voor de drie volgende, omdat die de sfeer wel heel goed aangeven, maar geen foto kan het kippenvel nabootsen wat ik kreeg bij het zien van dit bouwwerk: we waren er stil van en moesten een traantje wegpinken.
De Sacre Coeur staat bovenop een heuvel, zodat je een schitterend uitzicht hebt over Parijs. Gelukkig was het redelijk helder weer. Na de eerste foto’s wilden we er nog meer maken in het donker, dus moesten we de tijd even volmaken op een terrasje op Montmartre, wat niet echt erg is natuurlijk! Na twee heerlijke glazen kirsch, een flinke hoeveelheid euro’s armer, konden we de Sacre Coeur dus bij nacht bewonderen!
Uiteraard was ook de eifeltoren te zien vanaf deze plek. Het schijnt echter verboden te zijn foto’s van een ‘verlichte’ eifeltoren te gebruiken, zonder toestemming. Nu hebben wij echter wel een heel bijzondere toren vast kunnen leggen, dus ik denk dat ik het risico maar neem 😉 Toch leuk dat ze speciaal voor ons er nog een toren naast gebouwd hebben hè? De verlichting is inderdaad heel speciaal en schittert je tegemoet.
Tja en toen zat ons avontuur er al weer bijna op. Na een heerlijk ontbijt in een heel luxe restaurant en een bezoek aan een wijnleverancier, zijn we aan de terugreis begonnen. Parijs is een hele mooie stad, zelfs als je niet naar Disney gaat 😉
Nu ik, na Londen en Rome, ook een 3e hoofdstad van Europa bezocht heb, is enige vergelijking misschien wel gerechtvaardigd. Qua verkeer ontlopen deze drie steden elkaar niet veel. Links rijden in een stad als Londen is niet gemakkelijk. Het ontwijken van werkelijk honderden Italianen op scootertjes gaat je ook niet in je koude kleren zitten, net zoals het gedrag van de Parijzenaars achter het stuur van hun auto, dus daar wil ik het niet vanaf laten hangen. Londen heeft mij niet ontroert, maar de Engelsen vind ik heerlijke mensen. Parijs heeft slechts 1 keer mijn hart sneller laten kloppen bij het zien van de Sacre Coeur. Rome is echter een stad waar de historie op elke hoek van de straat voelbaar aanwezig is, en heeft menig traantje tevoorschijn getoverd. Ik moet dan ook bekennen dat wat mij betreft Rome nog steeds op de eerste plaats staat.
©Loes Raaphorst < 2005