Poezels – augustus 2019
Tja, een andere titel…. het moet er nu toch van komen. De echte TCB band is verleden tijd, na het overlijden van Hardin, Glen, Jerry, Scheff en King. “Cats never die, they just fall asleep in your Heart”, is wat mij betreft echt waar hoor! Ik mis ze nog steeds, maar de nieuwelingen maken een heleboel goed! In deze serie zitten een aantal foto’s van James, waar ik overduidelijk Hardin en Glen weer in terug zie. Het begint weer te kloppen: Loes met een grijze poes 🙂 James is nog klein, beslist bij lange na nog niet zo stoer als Hardin, of Glen, maar het begin is er!
Myrna is een poes en geen kater zoals King… Black Silver en niet Blue Silver, zoals King… maar toch vult Myrna een heel klein beetje het plekje wat King had. Ze is ook op zichzelf, zoals King, heel lief als ZIJ het wil en net zo idioot gek op water als King! Vond ik King altijd op het aanrecht… nu ligt Myrna op zijn plekje en dat voelt nu wel okee. King was ‘op’, heel moe, zoals de dierenarts zei, en ik kan er nu vrede mee hebben dat hij ‘sleeps in my heart’!
Jerry had pijn, dus met zijn inslapen kon ik heel snel vrede hebben. Dieren hoeven niet te lijden en wij mensen kunnen daar gelukkig alles aan doen! Maar Scheff.. grote stoere vooral boos kijkende Scheff, m’n hele zwarte kater, oh die jongen mis ik nog steeds! Ondanks de kleintjes, ondanks het hoge knuffel-gehalte van de kleintjes, mis ik Scheff nog verschrikkelijk. Ik kan het nu ook wel openlijk toegeven. Vanwege omstandigheden heb ik Scheff al veel eerder dan normaal is toegestaan in huis gekregen. Scheff heeft dus ook als heel klein kitten (net als Charlie dus onlangs) bij mij in bed gelegen, in m’n nek gelegen en heel veel extra zorg gekregen. Misschien komt het daar wel door dat ik nog steeds zo veel aan hem moet denken.
Er zitten in deze serie een paar hele mooie foto’s van Guercio; gelukkig kan hij net zo boos kijken als Scheff! Voor nu is het prima zoals het is: maar dat er ooit weer een hele zwarte Maine Coon Kater in huis komt, staat voor mij als een paal boven water! Ik weet inmiddels dat een bucketlist geen droom hoeft te blijven, dus ik schrijf er gewoon wat bij! Het komt wel weer goed!
Myrna ligt heerlijk bóvenop al het speelgoed en zoonlief, Charlie, probeert haar een beetje te plagen!
En daar is-tie-dan: James die droomt dat hij al heeeeel groot is….
Poten languit gestrekt voor zich uit, alsof dát ons al moet imponeren….
Kijk es, wat een pracht van een kater (tje) he? De gein spat er vanaf!
Hij wéét wat hij doet hoor… die poten hebben het op de aan/uit knop voorzien!
Brian!!! Ja, ik roep Brian even, want hij is net als ik stapel op grijze katers en snapt precies waarom ik ze zo mooi vind!
De snuit is er nog niet helemaal, maar de oren gaan aardig de goede kant op: Glen – Hardin, jullie krijgen een waardige opvolger!
Echt totaal op zijn gemak…..
Mooi liggen zijn…… anders kan ik het niet omschrijven!
Voor de twijfelaars… ja mijn staart wordt ook al heel mooi en indrukwekkend!
Het is natuurlijk geen goed idee om foto’s door het raam heen te maken, maar Charlie lag zo lief voor de deur te kijken, dat ik het toch gedaan heb. Wanneer Burton en Charlie naast elkaar liggen, is het verschil heel goed te zien, maar toch vind ik dat Charlie steeds meer op Burton gaat lijken. Black Smoke is een prachtige kleur: nooit hetzelfde, van wit, zilvergrijs naar zwart! Maar de oogjes van Charlie, die lijken op de oogjes van Burton toen hij heel klein was. Zo vol vertrouwen en dankbaar voor alle extra zorg en aandacht! Ogen zijn de spiegel van de ziel: helemaal waar in mijn wereld! Eén van mijn redenen om na mijn overlijden wel mijn organen, maar niet mijn hoornvlies af te willen staan voor donatie!
Ik had het al aangekondigd: Guercio op z’n best! Konden we voorheen ook met King en Scheff’s grootte pronken, nu is alleen Guercio nog een Maxi Coon. Heel mooi, heel lief en heel verlegen! Iemand is vergeten tegen Guercio te vertellen dat hij heel stoer en groot is, want zo voelt hij zich niet. Hij schrikt snel, is nog steeds benauwd voor de stofzuiger en laat zich ook bij visite niet snel van dichtbij zien. Als hij zich een beetje statiger zou gedragen zou ik met hem op straat aan een tuig veel bekijks hebben. Niet dat ik dat van plan ben hoor: daar zijn katten niet voor! Guercio hangt heel graag in zijn hangmandje. Zo graag zelfs, dat het begint te scheuren. Ik hou het in de gaten want NEE, we gaan niet wachten tot hij er in z’n slaap doorheen zakt!
Even gapen!!! Het zijn geen tanden van een tijger hoor, maar toch best groot voor zo’n huis tuin en keukenkat!
Guercio begint zich alweer verlegen te voelen door het fototoestel,
dus ik probeer hem even gerust te stellen door van de anderen een foto te maken.
Vertrouw je het nog niet helemaal lieverd, dat grote zwarte ding voor je snoet?
Ja goed zo, kijk maar eens goed, het is gewoon je vrouwtje achter die lens hoor!
Ah gelukkig, nu is hij op z’n gemak: onze stoere Coon!
Ik heb mijn hele leven al katten. Ja en ook honden, maar nu dus even niet. Apporteren is iets wat de meeste mensen kennen van honden: ik ook! Ik had wel gehoord over katten die ook speeltjes terugbrengen naar hun baas, maar ik had het nog nooit zelf gezien. Ik had het wel eens geprobeerd: iets weggooien in de hoop dat het teruggebracht werd, maar dat gebeurde nooit. En, eerlijk is eerlijk, ik heb geen flauw idee hoe je zoiets een kat kunt leren! Ik weet als geen ander dat katten heel slim zijn, maar volgens mij doen ze de dingen die ze doen alleen omdat ze het zelf willen! Als je mazzel hebt, laten ze iets toe, maar echt iets voor je doen… ik ben de kat nog niet tegengekomen! Maar, James verrast me wel vaker en hiermee dus ook. Aanvankelijk dacht ik dat het toeval was; hij bracht een balletje terug naar de bank, waar ik zat. Steeds vaker begon hij dingen terug te brengen, soms met enige aanmoediging: dan tikte ik met mijn nagels op de grond en hoppa, dan kwam hij aanhollen. Maarja, niemand geloofde me! En hoe overtuig je mensen? precies door foto’s!
In dit geval was het een bijsluiter van een doosje paracetamol!
Helemaal happy komt hij mijn kant op rennen… bijsluiter in z’n bek!
Oops, hij hoort Charlie en rent snel door….
Hij bracht het netjes naar mij toe en liet het bij mijn stoel vallen… dus ik gooide het de gang in….
James was weer op weg naar het krukje naast de krabpaal….
Maar oh jee…. Charlie pikte het even af… gelukkig kreeg James het snel weer te pakken en bracht het keurig terug bij mij!
En hoppa, met bijsluiter in z’n bekkie weer bij m’n pc…. ja vrouwtje gooit nog wel een keer James!
Myrna maakt geen enkele beweging om het af te pakken, maar je weet maar nooit….
Helaas, Charlie lag hem al weer op te wachten en steelt het propje van hem 😉
Maar ik heb eindelijk laten zien dat mijn James apporteert!
Wij hebben trouwens een eco vaatwasser: hij droogt met de klep al een stukje open.
Lex had al aangekondigd dat het een keer mis zou gaan.
En ja hoor, James is ertussen gevallen en zat dus te miauwen vanuit de vaatwasser.
Ik kon het niet laten om toch even een foto van hem te maken!
Moet ie maar niet zo nieuwsgierig zijn en overal inklimmen!
©Loes Raaphorst 08/2019