Poezels – oktober 2020 – ups en downs
Gisteren moest ik de beslissing nemen om afscheid van Millie te nemen; ik heb net haar memoriam geschreven en mijn gedachten worden dus nog door Millie in beslag genomen. Het leven is niet eerlijk maar gaat wel altijd door. Ik heb dus wel meteen aan Lex gevraagd of hij alle foto’s van de camera af wilde halen en op mijn harde schijf wilde zetten, zodat ik, ook hier, afscheid van Millie kan nemen. Ze staat er natuurlijk nog gewoon bij. We staan er niet bij stil dat ook jonge mensen en dus ook jonge katten kunnen overlijden. Wij hadden hier ons portie van ’te vroeg overleden katten’ wel gehad vind ik eerlijk gezegd, maar daar wordt uiteraard geen rekening mee gehouden. Ik kan mij een opmerking uit mijn jeugd herinneren: “Jantje lacht, Jantje huilt” en daar is eigenlijk alles mee gezegd. Na regen komt zonneschijn en ook tranen drogen uiteindelijk weer op. Maar voor mij is dat nu even toekomstmuziek: de tranen zitten nog erg hoog!
Maar, Lennon is er ook nog en hij heeft ook recht op de juiste aandacht! Lennon is echt goed aan het wennen, maar mensen zijn nog steeds een beetje eng. Tja, als je een hele zondag in een reismand moet zitten en als je dan denkt ’thuis te komen’ je weer meteen rechtsomkeerd moet maken omdat iemand geen geld voor je over heeft, krijgt je vertrouwen in de mensheid wel even een deuk. Lennon doet wél heel goed mee met de andere poezels en het ochtendritueel, op het aanrecht kattenmelk drinken, bevalt hem prima!
Hij stapt bijna mis, maar heeft verder precies door hoe het werkt: flink duwen, dan gaan ze wel opzij!
Eindelijk rent hij niet meer weg als ik met de camera aan kom….
Wat een plaatje he?
Ik hoop… ik hoop…. dat hij deze kleur ogen houdt! *smelt*
Bijna helemaal wit… en ach, die paar vlekken die blondeer ik wel een keer!
Lennon was al gewend aan het voer wat ik mijn poezels geef, dus de ‘eetkamer’ is niet afgesloten voor de rest, dit keer!
Uiteraard is er meer dan één plek om te eten, bij ons in huis!
Tja, dit bedoelde ik dus: Millie ligt hier nog gewoon lekker bij mij in de hobbykamer, net zoals de andere poezels. Dit was eerst mijn Reiki kamer, daarna omgedoopt tot kledingkamer en nu is het mijn hobby kamer. Ik zit hier vaak en alle poezels liggen dan op hun vertrouwde plekjes bij me. Er zijn mensen die denken, of zeggen, dat ik nog genoeg andere poezels over heb, maar zo werkt het niet bij mij! Katten veroveren mijn hart voorgoed en er is een klein stukje met Millie meegegaan, gisteren. Ik ben wel heel blij dat ik dus afgelopen week deze foto’s nog heb gemaakt. Want het leek zo vanzelfsprekend, maar dat is het dus beslist niet! Katten hebben niet het eeuwige leven, dat weet ik heel goed, maar kom op zeg… 3,5??? Glen en Hardin werden maar 4 en dat vond ik al absurd! Jerry en Scheff zijn maar 8 jaar geworden en King slechts 10 jaar! Belachelijk jong allemaal en het wordt druk Boven, met al die lieve dieren van mij! Dus, mocht je vandaag ineens even boos worden omdat je in een haarbal staat, of er weer kattenharen op je lievelingsbroek zitten… besef je dan dat je ze maar een beperkte tijd bij je mag hebben en wees lief voor hen!
Charlie als altijd aan mijn voeten…. hij wist niet wat hij moest doen toen ik gisteren zo aan het huilen was!!!
Hier de andere hoek van de hobbykamer….
Achteraf is het makkelijk praten, maar Millie lag hier dus normaal gesproken nooit…
Katten zijn meesters in het verbloemen van pijn en of narigheid.
Afwijkend gedrag is eigenlijk het enige waar je aan kan zien dat er iets speelt…
Met Tutt gaat alles dus nog goed!
Om nu niet helemaal in mineur te eindigen: Loesje huilt, Loesje lacht….
hier de eerste foto’s van Lennon en mij, waarop hij niet meteen aanstalten maakt om weg te komen!
©Loes Raaphorst 10/2020