Reactie – Dader of Slachtoffer ?

Ik realiseer mij dat ik me in een wespennest begeef, omdat uw site voornamelijk vrouwelijk georiënteerd is. Maar toch, het levensverhaal van Lilian lijkt heel erg sterk op dat wat wij daadwerkelijk hebben (meegemaakt.) Waarom schrijf ik dan deze reactie? de reden is eigenlijk heel erg eenvoudig, ik kan nergens mijn verhaal kwijt.

Het eenvoudigste is om te beginnen bij het begin: ergens in een klein dorpje in Nederland ben ik, als 6e kind in de begin jaren 60 geboren. Mijn oudste broers en zussen woonden al niet meer thuis, alle kinderen waren voor hun 15e levensjaar de deur uit. Waarom? Daar kwam ik pas jaren later achter, mijn “geliefde” vader kon met z’n handen en andere lichaamsdelen niet van zijn kinderen afblijven. Ondergetekende is zelf ook herhaaldelijk misbruikt en/of anders mishandeld. Scholen heb ik veel bezocht, tot de 2e klas van de Mavo. Met iedere leraar had ik problemen, overigens had ik zowiezo problemen met iedere vorm van autoriteit.

Toen ik 18 was leerde ik mijn (nog) huidige vrouw kennen, een droom. Echter daar dachten haar ouders anders over, haar nieuwe vriendje werd geheel niet geaccepteerd (nog steeds niet). Tijdens de eerste jaren van onze vriendschap, hebben we elkaar soms maanden achtereen niet kunnen zien of spreken. Wisselend had ik andere vriendinnetjes, echter verliefd was ik nooit. Toen wij beide 23 waren zijn we getrouwd. De eerste maanden van ons prille huwelijk leefden wij “gescheiden”: zij moest haar studie nog voltooien. In deze periode ben ik voor het eerst vreemdgegaan. Waarom? Ik weet het tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Van liefde was geen enkele sprake.

Tijdens het 6e jaar van ons huwelijk werd onze oudste zoon geboren, een pracht kerel, dolgelukkig waren wij. Twee jaar later kregen wij onze tweede zoon, net zo mooi en wij net zo blij. Ons huwelijk liep op rozen, echter mijn carrière was er een van 13 ambachten 12 ongelukken, zodra ik ergens solliciteerde kreeg ik ook direct de baan aangeboden, vaak ver boven mijn niveau. Maar een leugentje om bestwil moest toch kunnen, nu: ik kon het heel erg goed. Ik loog (lieg) dat het gedrukt staat. Ik benadeel vrienden, werkgevers en collega’s. Leven deed ik altijd op veel te grote voet, dacht altijd dat ik vrienden moest kopen. Vrienden heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet, geen een. Mijn relatie met vrouwelijke vrienden verliep geheel anders, deze beëindigde meestal onder de dekens.

Inmiddels zijn we 2005, wij staan na 19 jaar huwelijk op het punt van een echtscheiding. Reden: de zoveelste buitenechtelijke relatie heb ik opgebiecht. Drie jaar geleden was het bijna zover, maar hebben we samen besloten om toch door te gaan, ik zou mijn leven beteren. Dat dit eenvoudiger gezegd is als gedaan moge duidelijk zijn, ik had “hulp” van een medewerker van het GGZ, maar ook deze man werd binnen 3 gesprekken een gemakkelijke prooi voor mijn leugens. Na een paar weken was mijn vrouw de hoofd schuldige aan onze problemen.

Drie maanden geleden is het nu, dat ik heb verteld van die andere vrouw. Met onmiddellijke ingang kon ik ons huis verlaten. Na een poging om een einde aan mijn leven te maken, ben ik opnieuw met het GGZ in contact gekomen. Deze keer echter was ik van af het begin niet voornemens om de boel op te lichten. Ik heb vanaf het begin de waarheid verteld, alles 100%. Na een X aantal sessies en onderzoeken, blijkt nu dat ik aan een zware vorm van ADHD lijd.

Langzaam begin ik in te zien wat ik allemaal heb veroorzaakt en heb weggegooid. Ik ben mijn kinderen, mijn vrouw, mijn thuis, mijn “vrienden”, mijn hond alles ben ik kwijt. Op niemand ben ik boos, behalve op mij zelf, alleen ik ben verantwoordelijk voor mijn gedrag, alleen ik moet de gevolgen hiervan dragen. Maar iedere dag mis ik mijn lieve vrouw en onze jongens. Iedere dag schrijf ik een brief of een gedicht aan mijn vrouw. Nooit heb ik van een ander gehouden, nooit heb ik haar of onze jongens ook maar met een vinger aangeraakt, nooit hebben wij ruzie gehad, nooit hebben wij elkaar beledigd. Toch weet ik dat het nooit meer goed komt, de maat was (is) vol. Ik ben over het randje gegaan.

Maar nu komt het: Ik droom nog iedere seconde van de dag, ieder uur, dag en nacht, droom ik van mijn lieve vrouw. Ik droom dat het weer goed komt, misschien tegen beter weten in. Ik weet dat ik achter mijn masker een “goed” mens ben, ik hoop dat mijn huidige psychiaters instaat zijn mij te helpen mijn masker af te zetten. Het is nu zo dat onze gezamenlijke advocaat bezig is een convenant klaar te maken, ons “thuis” is verkocht. De meer waarde hebben we geheel gebruikt voor de aanschaf van een kleinere woning, zelfde straat. Ik hoef helemaal niets, wil niets, wil alleen maar dat het “hun” goed gaat. De hoogte van de alimentatie bepaalt de advocaat, hiermee zal ik direct akkoord gaan. 

Tot op de dag van vandaag hebben wij geen ruzie, alles gaat in harmonie, alles gaat in respect. Maar ik hou van haar!!!!

Naam bij webmaster bekend. Wilt u reageren? Gebruik dan de reactieknop bovenaan deze pagina. Geef wel even duidelijk aan of uw reactie online mag, of doorgestuurd moet worden.