Reactie Moeder zonder Kinderen
Ik kwam toevallig op deze site terwijl ik zo bedroefd ben om mijn jongste dochter die ik verliet toen ze veertien was. Ik nam haar mee uit het buitenland maar naar anderhalve maand wilde ze weer terug naar haar vertrouwde omgeving en haar vriendinnen. Ik begreep het helemaal, was zelfs blij dat ze uiteindelijk zelf die keuze maakte zodat ze niet het gevoel zou hebben dat ik haar verliet. Maar kinderen moeten niet hoeven te kiezen natuurlijk.
Helaas, het leven gaat niet altijd zoals je dat in gedachte had. Mijn dochter is nu achttien en is net begonnen met antidepressiva.Ik heb het gevoel dat het allemaal mijn schuld is, had ik maar meer van mijn ex moeten houden, had ik misschien meer van mijn kind moeten houden. Ik ben zwaar tekort geschoten voor mijn gevoel, heb haar niet de veilige en stabiele omgeving kunnen geven die ze verdiende en nodig had. Ik voel me echt ellendig, sorry. Misschien dat iemand nog eens wat opbeurends kan zeggen?
groetjes Greet
**************
Hallo Greet,
Allereerst, ik snap heel goed hoe beroerd je je voelt. Ik heb precies hetzelfde meegemaakt.
Toch wil ik je op je hart drukken dat je je niet schuldig moet en hoeft te voelen!!! Je hebt toen goed nagedacht én de toen enig juiste beslissing genomen. Het heeft geen zin om je daar nu schuldig over te voelen, want geloof me, daar doe je alleen jezelf maar pijn mee. Je helpt je dochter er niet mee, en niemand heeft er baat bij.
Je zegt: ‘had ik maar meer van mijn ex gehouden’….. lieve schat, zo ken ik er nog wel een paar. Als je ex een ander soort man was geweest, óf liever en attenter was geweest… dit zijn alleen maar gedachten die jou zieker en zieker maken en het heeft totaal geen zin, echt niet!!
Weet je dat zelfs kinderen van hele liefdevolle stellen aan de antidepressiva moeten? Weet je hoeveel jonge mensen antidepressiva nodig hebben om hele andere redenen?? Het is jouw schuld niet. Het is niemand z’n schuld. Je dochter is nu achttien. Oké, dat is nog best wel jong, maar ze is oud genoeg om te stemmen én oud genoeg om auto te mogen rijden. Dus.. is ze ook oud genoeg om verantwoordelijk te zijn voor haar eigen leven én haar eigen keuzes!
Ja dat klinkt hard, en misschien wil je dat helemaal niet horen, maar het is wel zo!
Je zegt: ‘heb haar niet de veilige en stabiele omgeving kunnen geven die ze verdiende en nodig had’….. tegenwoordig krijgen 2 op de 3 kinderen dat niet (zeker hier in de randstad) en niet alle kinderen hebben antidepressiva nodig. Het kan ook heel goed uitpakken namelijk! Of denk je dat het prettig is voor een kind om in een liefdeloos gezin op te groeien???
Weet je dat jij jouw dochter een heel waardevolle les hebt meegegeven?! Misschien wordt het tijd dat je daar een keer met haar over gaat praten! Jouw kant van het verhaal uitleggen, echt uitleggen bedoel ik, als vrouw tot vrouw. Je hebt haar namelijk laten zien hoe belangrijk het in het leven is om je eigen geluk te zoeken én na te streven. Je hebt voor jezelf gekozen, en dat is uiteindelijk het allerbeste voor iedereen. Wat zou er gebeurd zijn als je wel in die liefdeloze relatie was gebleven? Misschien was jij dan wel gigantisch overspannen geraakt? Misschien zelfs een burnout gekregen, of nog erger? Wees niet zo hard voor jezelf. Jonge mensen zijn veerbaar en kunnen meer aan dan je denkt!
Jouw dochter heeft het nu even moeilijk, maar ze is dus wel slim genoeg om naar de dokter te gaan én ze wordt nu dus tijdelijk ondersteunt met antidepressiva. Ik vind dat een heel wijs besluit, want het geeft aan dat je dochter dus niet te beroerd is om iets aan haar eigen situatie te willen veranderen. Natuurlijk zal het tijd kosten voor haar om alles op een rijtje te krijgen, maar ze staat er tenminste voor open.
Wees lief voor jezelf én voor haar, dan komt het allemaal wel goed, maar stop met schuldgevoel want dat is zo ontzettend overbodig en onnodig. Het lost niets op; integendeel zelfs, het leidt tot stilstand en daar is niemand bij gebaat!
Heel veel sterkte, liefs, loes
Hallo,
Ook ik kwam bij toeval op deze site; of was het misschien toch geen toeval?
Sinds nu ruim een jaar woon ik ook apart van mijn oudste kinderen, een meisje van 16 en een jongen van 14. Ik ben, na ruim een jaar in de weekends heen en weer reizen, gaan samenwonen met een man die de beschrijving “prins op het witte paard” aardig benadert. Helaas wel op een dik uur reizen van de plaats waar ik woonde. Mijn dochter woonde toen al min of meer bij haar vader.
Mede vanwege haar autistische stoornis hadden we een regeling waarbij zij na school meestal bij mij was maar rond het avondeten weer naar haar vader ging. Er waren continue conflicten tussen ons en tussen haar en haar broer. Hij woonde wel permanent bij mij en ging om het weekend ook naar zijn vader.
Ik ben van hun vader gescheiden toen zij 5 en 3 waren. Met z’n drietjes gingen we verder, redelijk goed eigenlijk, tot ik weer een relatie kreeg en we gingen samenwonen. Mijn dochter en zoon waren inmiddels resp. ruim 9 en 7 jaar. Vrij snel eigenlijk bleek dit geen goede stap, mijn dochter had grote moeilijkheden met mijn toenmalige vriend, die zelf geen kinderen had. Ik raakte zwanger en kreeg een dochtertje, maar al voor haar 1e verjaardag was de knoop doorgehakt om uit elkaar te gaan.
Ik ging, na ruim een halfjaar wachten op een huurhuis, weer alleen wonen met inmiddels 3 kinderen, waarbij de kinderen allemaal om het weekend naar hun resp.vaders gingen. Zeker niet het scenario wat ik mezelf had voorgesteld op mijn trouwdag en droomde van een gelukkige toekomst!
Maar goed, na 3 jaar kreeg ik opnieuw een relatie. Zoals gezegd, pendelden we eerst lange tijd heen en weer voor dat we besloten samen verder te gaan in één huis. En toen kwam de grote beslissing, na maanden van wikken en wegen. Ik zou bij mijn vriend intrekken, mede vanwege zijn werk, maar ook omdat de omgeving daar mij veel meer trok dan mijn toenmalige woonplaats met teveel nare herinneringen. Bovendien heeft mijn vriend ook 2 dochters uit een eerder huwelijk, die bij hem in dezelfde woonplaats wonen en ook om het weekend komen.
Eigenlijk gingen mijn ex-man en ik er al vanuit dat mijn dochter niet mee zou gaan, al is haar wel de keuze gegeven, mocht zij beslist willen. Opnieuw weigerde zij mijn vriend te accepteren en probeerde op allerlei manieren onze relatie te saboteren, vaak triest genoeg vanuit haar beperkte sociale vermogens, maar evengoed slopend en onvermijdelijk. Zoals mijn ex-man zelfs zei, wilden mijn vriend en ik enige kans maken op een goede toekomst, dan was het beter dat zij niet bij ons zou wonen. Harde maar realistische woorden..
Nadat mijn zoon aanvankelijk enthousiast reageerde (hij kan zeer goed met mijn vriend en zijn kinderen opschieten) kwam hij helaas toen het tijdstip van verhuizen steeds naderbij kwam, ook tot de conclusie dat hij liever in zijn oude woonplaats wou blijven, op zijn school en bij zijn vrienden, dus bij zijn vader. Ik kon hem dat niet kwalijk nemen al had ik het daar zeer moeilijk mee.
Mijn jongste dochter (nu 6 jaar) ging natuurlijk wel mee. Haar vader haalt haar meestal om het weekend op en dat gaat nu goed. Dit doe ik puur voor haar, het blijft haar vader tenslotte. Als het aan mij lag zag ik hem nooit meer, want hij heeft mij en mijn oudste 2 kinderen zeer veel pijn en onrecht aangedaan. Ook ontvang ik al 5 jaar geen alimentatie meer voor ons dochtertje vanwege zijn grote schulden. We zijn de dupe van zijn relatie die hij vlak na ons besluit uit elkaar te gaan aanging en waarbij hij in diepe schulden terecht is gekomen.
Maar dit staat buiten het feit dat ik dus eigenlijk ook moeder zonder 2 van mijn kinderen ben. Ook ik heb hen “achter gelaten” en wordt daardoor soms met vreemde ogen aangekeken. Ook ik ben mijn eigen geluk achterna gegaan. En hoewel ik hier best gelukkig ben en me thuis voel, hoor ik toch altijd in mijn achterhoofd dat knagende stemmetje: je hebt je kinderen in de steek gelaten.
Vooral als mijn dochter weer belt en verdrietig is, maar nog meer wanneer ze mij een schuldgevoel aanpraat en ik zelf voel dat ze gedeeltelijk gelijk heeft. Andere mensen om mij heen zeggen dat ik niets te verwijten ben, mijn vriend, mijn ouders, familie, maar toch……..
De manier waarop zij nu moeten leven, bij hun vader die er bijna nooit is vanwege zijn werk. De rommel en chaos in huis, het gemis van echte huiselijke sfeer, de haat en nijd tussen hen beiden, die alleen maar erger lijkt te worden. Het enige wat mijn zoon daar houdt, heeft hij eens gezegd tegen de dochter van mijn vriend, is eigenlijk zijn school en vrienden.
De regelmaat hier, structuur in huishouding en maaltijden etc., gezelligheid, vindt hij hier veel beter, maar op zijn leeftijd wegen school, vriendschappen en de (in mijn ogen te grote) vrijheid die hij thuis heeft helaas zwaarder.
Met mijn dochter, net geslaagd voor haar VMBO, gaat het iets beter, maar met pieken en dalen. Lichtpuntje is dat zij eindelijk in therapie is voor haar PDD-nos, iets wat zij tot nu toe altijd heeft geweigerd te doen. Ook heeft ze sinds kort lichte antidepressiva. Greet, je bent niet alleen! Ik hoop in contact te komen met andere vrouwen, we kunnen elkaar in ieder geval begrijpen en hopelijk een beetje steunen!
Marianne
Bron: Email©Loes Raaphorst 07/2007