Nog een Moeder zonder Kinderen – reactie van een lotgenoot
Huilend zit ik achter mijn computer. Ik heb net de verhalen gelezen over “moeders zonder kinderen”. Het is allemaal zo herkenbaar. Tot nu toe heb ik steeds het gevoel gehad dat ik de enige moeder was die zonder haar kinderen door het leven moet.
Ik heb drie prachtige dochters. Ik heb ze met liefde onder mijn hart gedragen en vanaf het moment dat ze geboren werden mijn hart aan ze verloren. Ik heb ze verzorgd, getroost en al mijn liefde gegeven en soms lijkt het wel alsof dat een ander leven was.
In 2000 ben ik gescheiden. Ik kon niet meer met mijn ex-man leven. Ik heb de kinderen toen de keus gelaten waar ze wilden wonen. Zij kozen ervoor om in hun ouderlijk huis te blijven wonen. Een keuze die veel pijn deed maar die ik respecteerde. Ik woonde destijds nog in dezelfde omgeving van mijn kinderen omdat ik dacht dat dat het beste voor mijn kinderen zou zijn.
Helaas had ik geen rekening gehouden met de wraakgevoelens van mijn ex-man. Hij kon niet verkroppen dat ik niet meer bij hem woonde. Ik was immers zijn bezit. Hij heeft de kinderen langzaam aan zo bewerkt met leugens en negatieve informatie over mij dat mijn kinderen inderdaad geloven wat hij zegt. Ik had natuurlijk ook van alles over hun vader kunnen vertellen, over hoe mijn huwelijk was, maar ik wilde me niet verlagen tot zijn niveau. Bovendien is en blijft het hun vader, waar ze van houden. Ook dat moest ik respecteren.
Ik heb van alles geprobeerd om mijn dochters te laten inzien dat ik niet zo was, zoals hun vader mij afschilderde. Maar als er eenmaal vergif gestrooid is, is dat moeilijk te verwijderen. Bovendien had ik weinig invloed op hen, ze woonden immers bij hun vader.
Inmiddels heb ik weer een erg lieve man ontmoet waarmee ik getrouwd ben. Hij steunt me in alle opzichten en met hem weet ik weer wat geluk is. Toch kan ook hij mijn verdriet niet wegnemen. Moeder ben je immers voor de rest van je leven. Een deel van je hart is uit je lichaam gerukt. Je voelt je moeder maar je mag het niet zijn.
Ook heb ik ervaren dat er veel onbegrip en veroordeling is door de mensen om je heen. Ze luisteren naar je en je merkt dat ze je gaan zien als een onmens, want welke moeder laat nu haar kinderen in de steek. Dat oordeel is snel geveld. Maar ze weten niet welke strijd het me vaak kost om verder te leven zonder mijn kinderen. Het is een verdriet dat je ieder uur, iedere minuut met je meedraagt.
Het contact met mijn kinderen verloopt nog steeds moeizaam, ook al heb ik alles geprobeerd om dat te verbeteren. Mijn enige hoop is dat ze me gaan zien zoals ik ben als ze onder de invloed van hun vader uit zijn. Een hoop die vaak voelt als wanhoop, want iedere dag zonder mijn kinderen is er een teveel.
********
Aan de redactie: Ik heb er geen bezwaar tegen als mijn brief op de site geplaatst word. Misschien dat er andere moeders zijn die er een stukje herkenbaarheid in vinden. Ik wil echter niet dat mijn naam onder het artikel komt te staan. Het is vaak veiliger om anoniem te blijven. Wel mag u mijn e-mailadres aan lotgenoten doorgeven, mochten ze willen reageren.
Ik zou graag in contact willen komen met moeders die gescheiden zijn en die ook net als ik de kindjes niet meer hebben. Omdat de ex man zich niet aan zijn afspraken hield en de kindjes niet meer terug gaf. Ook dit is mij overkomen en nu net voor moederdag weegt dit nog zwaarder. Wie o wie wil die ervaring delen met mij?
een verdrietige moeder, Esther van der Linde
Wil je reageren of in contact komen met een lotgenoot, stuur dan even een email, via knop bovenaan deze pagina.