Reactie van Petra – De Boze Stiefmoeder
Hoi, ik had dit al eerder willen schrijven maar ik wilde niet de eerste zijn die reageert op een artikel. Dank je wel An, nu durf ik dus wel!
Eigenlijk gaat het maar zijdelings over het artikel ‘boze stiefmoeder’ en toch iets meer over ex-en, maar ik loop er al een tijdje mee. Ik woon alweer hele tijd samen met een nieuwe partner, ook met kinderen, dus vandaar dat ik het artikel las, maar de kinderen zijn het probleem niet zo. Het is zijn ex. Een prima mens eigenlijk, dat wel, maar ze laten elkaar niet echt los. Klinkt gek misschien, want ik twijfel echt niet aan de oprechtheid van mijn vriend, maar die ex belt hem steeds op. Hier, thuis, maar ook als ie op zijn werk is.
Als ik er wat van zeg, dan wordt het op de kinderen geschoven. Ze wilde dan wat overleggen of zo iets. Ja, dat zal dan wel, maar ik merkte laatst ook dat mijn vriend echt wel meer met haar bepraat dan alleen over de kinderen. Hij kan de grens niet vinden, tussen haar en mij. Nu weet ik wel dat zij als goede vrienden uit elkaar zijn gegaan, maar het kwam toch meer van hem af dan van haar. En ik denk dat doordat hij nog zo ‘open’ tegen haar is, zij onbewust toch blijft hopen dat hij weer bij haar terug komt.
Bovendien, ik vind het helemaal niet leuk dat hij zich nog steeds zo ‘open’ stelt voor haar. Je kunt toch best een beetje meer afstand nemen, zonder meteen ruzie te maken? Ik heb gelukkig die problemen niet, want voor mij is het mijn eerste echte relatie, dus geen ex die op de loer ligt. Maar het irriteert mij eigenlijk nog meer van hem dan van haar. Waarom houdt hij haar zelf niet wat meer op een afstand?
Misschien overdrijf ik het wel hoor, maar zijn er meer vrouwen die hier last van hebben? Ik wil er niet teveel met mijn vriend over praten want dan vindt ie mij jaloers. Ben ik waarschijnlijk ook wel, maar toch vreet het aan mij van binnen. Als ze belt, dan gaat hij er ook altijd helemaal voor zitten, alsof hij zich tegenover haar nog moet verantwoorden. Herkent iemand dit misschien?
Petra B.
* Petra, dank je wel voor deze reactie, en voor het delen van jouw gevoelens. Ik hoop dat je nieuwe partner duidelijk wil zijn tegen zijn ex, maar heb ook een beetje vertrouwen in hem.*
Ik ben echt zo opgelucht dit te lezen. Omdat ik hier ook mee worstel. Ik ben de reden dat mijn man en zijn ex drie jaar geleden uit elkaar gingen. Aan de ene kant ben ik dus helemaal niet degene die jaloers zou moeten zijn. Maar zijn ex leeft zo in het verleden, hun huis is vrijwel niet veranderd, er hangen nog steeds foto’s van hun samen. Zij heeft hem ook mailtjes gestuurd waarin ze dan dingen schrijft als dat ze elkaar waarschijnlijk nooit los kunnen laten. Ze belt hem bijna elke dag, uiteraard over de kinderen, zelfs al zijn de kinderen ook groot genoeg om hem zelf te bellen.
Eerst was ik niet zozeer jaloers, vond ik haar vooral zielig. Dat is ze natuurlijk ook, maar toen ik er een keer per ongeluk achter kwam dat zij zo bezig is hem in te palmen, ben ik zo kwaad op haar. Ik vind het heel moeilijk dat negatieve gevoel los te laten. Ik wou heel graag dat zij er niet was. Met hun kinderen is het contact trouwens heel goed, als ook met mijn kind uit een vorige relatie en met ons kind uit onze nieuwe relatie. Veel positiefs dus ook.
BB
Bij mij net hetzelfde ! Ik kom keigoed overeen met mijn stiefkindjes. Ze aanvaarden mij prima, maken lol met mij, maar luisteren ook naar mij als het nodig is. Mijn vriend en zijn ex doen co-ouderschap, maar dit gaat soms wel ver. Ik vind het leuk dat ze nog goed overeenkomen omwille van de kinderen, maar een communie samen geven met de 2 families samen is er net over. Ik durf er niets over te zeggen omdat ik twijfel of ik daar wel moeilijk moet over doen. In elk geval zal ik blij zijn als die dag voorbij is, terwijl je eigenlijk zou moeten uitkijken naar zo’n dag. Maar gewoon doordat het feest samen gegeven wordt, baal ik ervan. Mijn vriend en zijn ex voelen echt niets meer voor elkaar, daar ben ik wel zeker van, maar toch vind ik zo’n feest iets intiems waar ik echt geen exen bij wil… Misschien egoïstisch van mij, ik weet niet.
Hallo meiden,
Ook ik ben een “stiefheks” met eigen kinderen en die van mijn partner. Wij hebben samen 5 kinderen opgevoed wat niet een makkelijke klus was en wat betreft de oudsten nog steeds een moeilijke klus is.
Toch vind ik dat wat betreft de relatie tot de ex steeds open en bespreekbaar moet blijven! Je hebt toch gezamenlijk kinderen op de wereld gezet en dat is niet niks!
Al probeert zij weer je man of vriend in te palmen, onthoud je van commentaar. Alleen dan kun je het respect van de kinderen afdwingen, bovendien houd hij nu toch van jou?
Mocht zij daartoe wel in staat zijn, dan is de liefde voor jou niet echt geweest. Onze instelling is altijd geweest: als je denkt dat je het beter kunt krijgen, moet je gaan! Sterkte!
Als reactie op het stukje van BB zou ik willen zeggen: Natuurlijk val je de moeder van je stiefkinderen niet af in hun bijzijn, maar een gesprek met je partner is m.i. toch wel op zijn plaats. Hij mag best weten dat het voor jou pijnlijk is dat hij zijn grenzen zo slecht kan aangeven bij zijn ex. Iemand na een scheiding nog constant ongewenst lastig vallen met je emoties is ongepast en hij zou moeten nadenken over hoe hij iets in de dynamiek met zijn ex kan veranderen. Dat dat voor hem mogelijk geen eenvoudige klus is kun je daarmee ook goed bespreekbaar maken.
Een van de obstakels die ik ben tegengekomen is de angst dat een ex-partner uit rancune de omgangsregeling zou kunnen saboteren. Over jaloezie zou ik nog willen zeggen: niets nieuws onder de zon. Het hoeft je handelen, of dat van je partner niet te bepalen maar het heeft ook weinig zin de emotie als zodanig in de taboesfeer te trekken. We zijn nu eenmaal allemaal wel eens onzeker, overgevoelig en jaloers. Dat mag gezegd worden en soms is het ook nog terecht.
Bron email ©Loes Raaphorst 07/2007
Meiden, wat ben ik blij jullie reacties te lezen! Zoals zo vaak, zit ik weer metmixed feelings achter de pc: zoekende naar een stukje bevestiging door vrouwen in eenzelfde situatie…
Heb twee jaar geleden mijn vriend leren kennen: hij drie kleine kinderen, ik drie groterekinderen. We wonen, na mijn verhuizing, heel dicht bij elkaar in de buurt maar wel met ieder een eigen woning.
En waar ik helemaal geen rekening mee gehouden heb, omdat het niet leek te spelen in het begin van de relatie, is het feit dat ik in een soort van driehoeksverhouding terecht ben gekomen.Althans, ik heb dat gevoel.
De ex van mijn vriend speelt zo’n ongelooflijke prominente rol dat ik er vaak moedeloos en ook onzeker van wordt. Onze relatie wordt voor mijn gevoel bepaald door het motto van zijn ex: ‘hoe je je leven opbouwt als ex-partner moet je zelf weten máár betrek hierin nooit de kinderen…’.
Dit is toch een ongelooflijke missie?? Ik heb het gevoel dat er gewoonweg geen toekomst op te bouwen is door de beperkingen die haar visie met zich meebrengen. Alles draait om hun kinderen, overgoten met een saus van pedagogisch geneuzel van haar kant hoe hun kinderen het beste beschermd kunnen worden tegen ‘de grote boze wereld (en dus ook nieuwe relaties van papa)’.
In concreto betekent dit (om maar wat voorbeelden te noemen) dat:
- ik nooit onaangekondigd kan langskomen bij mijn vriend want stel dat de ex daar is en zij wil dus niet met mij geconfronteerd worden;
- ik nog nooit samen met mijn vriend hebben kunnen slapen als zijn kinderen bij hem zijn (stel dat de ex dat te horen zou krijgen…);
- zijn ex mijn vriend oplegt om in zijn weekenden vooral als papa iets alleen met de kinderen te ondernemen (dus niet met mij en mijn kinderen) want naar haar zeggen vragen zijn kinderen daarom;
- zijn ex regelmatig in zijn huis komt om te koken, de kinderen alvast in bad te doen etc. etc. (‘moet kunnen’ zegt zij ‘want het is ook het huis van de kinderen en ik ben hun moeder dus…’);
Ik vraag niet om samen te wonen, ik vraag niet om een gouden ring om mijn vinger; het enige waar ik om vraag is bevestiging dat ik (als het goed is) naast zijn kinderen de belangrijkste persoon in zijn leven ben.
Maar in plaats daarvan voel ik me vaak een aanhangsel dat eeuwig zit te wachten op een telefoontje aan mij, een bezoekje aan mij… Altijd maar wachten totdat het de andere partij uitkomt, wachten tot je aan de beurt bent: en dat is altijd nádat zijn ex gehoord is.
Want tja, ook hier hetzelfde probleem als jullie schrijfsters: ex belt om de haverklap naar hem: auto stuk, zijn zoon wil iets zeggen, zijn dochter heeft een tand eruit, zij moet naar de winkel en of hij niet even kan oppassen, etc. En welke reden het ook is, hoe flauw en onvolwassen haar reactie ook is: altijd, maar ook altijd is het onder het motto ‘in het belang van de kinderen’.. (zelfs een kapotte uitlaat van de auto moet direct door hem gerepareerd worden want dat is in het belang van de kinderen).
En misschien denken jullie nu: dumpen die gast, en weet je, dat is nog niet zozeer het probleem. Wat mij nog het meeste frustreert, is dat hij dit alles niet doorziet en oprecht denkt dat zijn ex het allemaal goed bedoelt (in het belang van de kinderen, pfff) maar ik stik er in en hij begrijpt me écht niet dat ik me er zo druk over maak…
Dank je wel voor het lezen van dit toch wel chaotische stukje (maar het lucht wel op!).
Bron email ©Loes Raaphorst 09/2007
Hallo,
Ik weet niet hoelang het al geleden is dat er een laatste reactie is geplaatst maar ik moet dit toch even kwijt.
Sinds een jaar heb ik een relatie met mijn vriend. Hij is ondertussen bij mij in komen wonen en heeft een zoontje van 6. Die is elk weekend bij ons. Ik heb helemaal geen moeite met zijn kind. Maar ik zou het ook wel lekker vinden om eens een keer een weekend voor onstweeën te hebben.
Zelf heb ik geen kinderen en moet er toch best wel aan wennen om elk weekend een kind in huis te hebben en zelf s avonds geen kant op te kunnen. Zijn ex begint steeds moeilijker te doen. In het begin was ze heel ergjaloers en belde ze haast elk uur als ik bij mijn vriend was. Op den duur heeft hij haar duidelijk gemaakt dat ze daar mee op moest houden. En toen werd het ook wat minder.
Maar sinds de laatste paar maanden word het weer steeds erger. Met bellen en mailen. Ze kan hem niet los laten en hij vind het niet zo erg. Ze belt vaak onderhet mom van hum zoon. Maar onder tussen gaat het om hele andere dingen. Laatst ging het om een nieuwe jas die ze voor haar zelf had gekocht!
Ook probeert ze hun zoon uit te spelen tegen mij! Hij gaat steeds afstandelijker tegen mij doen terwijl dat in het begin niet zo was en ik er alles aan doe om het zo leuk mogelijk voor hem te maken.Zo dit lucht wel even op! En zo te zien ben ik niet de enige met dit probleem!
Groetjes
Bron email ©Loes Raaphorst 02/2010
Reacties op deze bijdrage zijn welkom en kunnen online geplaatst worden. Gebruik de reactieknop bovenaan de pagina.