Tip van RoosjeMoeder zonder Kinderen

Ik ben in 1986 gescheiden van de vader van m’n kinderen. Het heeft vele jaren geduurd eer ik uit het dal ben geklommen van het “verlies” van m’n kinderen. Ik voelde me “geamputeerd”, armen en benen eraf, alleen nog maar ’n romp, die verder moest.

Het was de keuze van de kinderen om op ’t ouderlijk nest te blijven. Ik verhuisde, want ik wilde scheiden. Achteraf weet ik niet wat erger geweest zou zijn. Nog 15 jaar met de vader samen lijden in een ontwricht huwelijk of m’n kinderen niet zelf kunnen opvoeden.

Als oppas zorgend voor andere kinderen heb ik m’n portie moederliefde die ik bij de geboorte van m’n kinderen heb meegekregen, toch kunnen benutten. Maar de pijn is verschrikkelijk van een moeder zonder kinderen. 

Nu na 18 jaar zijn de kinderen volwassen en heb ik ’n goede band met alle drie. Moederschap blijft……. óók als je kinderen volwassen zijn. Dat weet je alleen nog niet als je ze pas “kwijt” bent. Door de keuzes van m’n kinderen te respecteren, ben ik ze nooit écht kwijtgeraakt, gelukkig.

Er is ’n boekje: Moeders die hun kinderen verlaten. Daarin komen verschillende moeders aan bod die om verschillende redenen zonder hun kinderen (moeten) leven.

Sterkte aan iedere ouder die z’n kinderen niet zelf op kan/mag voeden! 

Roosje

Reactie Marjet helaas zonder geldig emailadres, zodat ik niet persoonlijk kan reageren…

Een hartverscheurende serie verhalen…. Ik tikte in “google” in: moeder zonder kinderen. Na mijn scheiding heb ik mijn kinderen opgevoed in co-ouderschap. Dat voelde verscheurend, en ook ik kreeg opmerkingen van anderen: ik zou mijn kinderen nooit kunnen verlaten. Luxe meningen van mensen die nooit voor die situatie zijn geplaatst. Na aanvankelijk het gevoel te hebben gehad dat ik mijn kinderen kwijt was, omdat er nog geen goede regeling was werd het later een fifty-fifty regeling waar ik gelukkiger mee was. Nog voelt het naar als ze er niet zijn, maar het went wel. 

Inmiddels heb ik een relatie met een Fransman. Mijn dochter is sindsdien onuitstaanbaar, want ze voelt wel aan wat dat betekent. Als ik mijn liefde volg, dan komt er zevenhonderd kilometer tussen mij en mijn kinderen en is co-ouderschap een vervlogen ideaal. Ze zijn nu 12 en 15, en voor ik geëmigreerd zal zijn zullen ze 13 en 16 zijn, voor mij blijft het altijd te vroeg om zo ver van mijn kinderen te moeten wonen. Maar een leven zonder mijn geliefde kan ik me ook slecht voorstellen en ik weet dat de afgelopen zeven jaar als alleenstaande moeder me geen goed hebben gedaan. 

Mijn kinderen hebben ervan geprofiteerd, dat wel. Ze hebben meer moeder als je geen relatie hebt en het heeft ze geholpen in de tijd dat mijn ex ging verhuizen om samen te gaan wonen en later trouwen met zijn nieuwe vrouw en haar kind. Ik was een stabiele factor in die tijd. En nu hoop ik dat hun vader en zijn inmiddels in rustig vaarwater verkerende nieuwe gezin in zijn mooie grote huis dat rustpunt kan vormen. 

Maar hoe lossen we dat op, om op afstand een moeder-kind relatie vorm te blijven geven? Vakantietripjes, even heen en weer rijden voor een diploma-uitreiking en een dansvoorstelling, dat soort dingen? Heeft iemand daar goede oplossingen voor gevonden? Ik lig er regelmatig wakker van…. er is geen alternatief. Het kost me veel energie om uit dit dilemma te komen. De glans van mijn nieuwe liefde is daardoor behoorlijk verbleekt.

Marjet

Reactie: 

Mijn twee jongste kinderen waren ook 12 en 15, toen ik wegvluchtte. Ze wonen ook ver bij mij vandaan en inderdaad, praktisch gezien sta je dan volledig buiten spel. Mijn ex zet ze ook nog eens tegen mij op, maar dat zal bij jouw kinderen dus niet gebeuren??

Ik heb ook mijn hart gevolgd en het is niet makkelijk, maar zonder mijn geliefde kan ik echt niet meer en zonder mijn kinderen leef ik toch al bijna 3 jaar door. Het doet af en toe heel erg veel pijn, maar volg je hart Marjet! Echte liefde vind je niet makkelijk nóg een keer en uiteindelijk zullen kinderen toch hun eigen weg kiezen en blijf je als moeder toch alleen achter.

De (wekelijkse) dansvoorstellingen zul je niet meer bij kunnen wonen, maar een diploma uitreiking natuurlijk wel. Het is een heel eind rijden, maar je weet dat soort dingen lang van te voren en kan dat dan combineren met een bezoek aan andere familie of vrienden in Nederland.

Ik heb een goede vriend in Parijs. Wij zien elkaar ongeveer 4 keer per jaar. Ik ga 2x zijn kant op en omgekeerd. We spreken elkaar overigens dagelijks via internet. Ik praat met hem meer dan met mijn buren om maar een voorbeeld te geven.

Ook met mijn kinderen kan ik contact hebben via internet, ware het niet dat ze het meestal te druk hebben voor zulke gesprekken. Ze leven hun eigen leven, maar nogmaals, dat komt ook omdat mijn ex absoluut niet meewerkt.

Als ik het over zou kunnen doen…… zou ik weer voor mijn liefde kiezen; en ja, af en toe is het heel moeilijk en pijnlijk, maar met hem wil ik oud worden. Mijn oudste dochter van 20 woont overigens sinds kort bij ons, omdat ook zij het huis uit gepest is door mijn ex. Ik bedoel daar alleen maar mee te zeggen, dat kinderen nooit vergeten wie hun moeder is en in geval van nood dus altijd bij je terug zullen komen.

Heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing. Volg je hart, wat dat ook mag brengen!

liefs, loes

Reactie van een Moeder 

Hallo Redactie,   Dan heb ik ook nog een reactie toe te voegen. 
Wat denken jullie van de situatie dat je, na jarenlange onderdrukking en je uit alle macht proberen aan te passen, je Irakese partner verlaat en met de kinderen alleen gaat wonen. Je staat toe dat hij ze elk weekend mag zien. 

Op een dag brengt hij ze doodleuk niet meer terug na een paar dagen vakantie…. zonder enig bericht, zonder enig telefoontje of wat dan ook…. na twee jaar nog steeds niets van hem gehoord. Hoogstwaarschijnlijk zit hij in Irak met de kinderen, bij zijn familie die daar nog woonde. 

Ik kan ze telefonisch niet bereiken en weet geen adres, alleen een postbusnummer. Twee jaar lang heb ik geen enkele informatie over mijn kinderen gehoord of een foto gezien. Mijn kinderen zijn nu 8 (dochter) en 6 (zoontje). Dan probeer je hem, met je schuldgevoel over het verbreken van de relatie, op alle manieren tegemoet te komen, en is dit je ‘dank’! 

  Hartelijke groet, Een Moeder  

*******

Hallo, 

Ik wil hiermee niemand veroordelen, dat zeg ik voorop. Maar zelf ben ik 18 jaar in een slecht huwelijk gebleven alleen omdat ik wilde dat mijn dochter een vader en een moeder had. Wij hebben ons slechte huwelijksleven goed verborgen kunnen houden voor onze dochter. Natuurlijk heb ik daar schade van op gelopen, maar daar heb ik zelf voor gekozen. 

Achteraf was ik toch enorm gelukkig dat wij het op deze manier deden, wil hiermee zeggen dat ik het belangrijk vond dat mijn dochter gelukkig was, en later op een mooie jeugd kon terug kijken, die ik zelf nooit heb gehad. Dat is achteraf een goede keus geweest van mij/ons. Want toen er kleinkinderen kwamen, hebben mijn ex en ik er beurtelings op gepast, in een goede verstand houding. 

Ik bedoel hiermee, wij konden elkaar vergeven. Dat het niet altijd zo kan gaan begrijp ik uit het verhaal van de moeder die haar kinderen in het buitenland heeft bij haar ex-man, en waar zij niets van hoort of ziet. Haar verhaal alleen grijpt mij persoonlijk aan, want zij heeft tenslotte te goedertrouw haar kinderen mee gegeven aan iemand die zij dacht te kunnen vertrouwen. 

Ik hoop voor haar dat zij heel spoedig haar kinderen weer terug krijgt, ik denk dat je op deze manier door een HEL gaat. Mijn medeleven( en ik denk van vele anderen ook)heeft zij in ieder geval. Mocht je nog eens naar deze site terug komen om de reacties te lezen…. Ik wens je alle sterkte en moed toe om te blijven vechten voor je kids, met resultaat uiteraard.

een lieve groet.