Hoe recht krom wordt – mag ik ook even zeuren?
Geld maakt niet gelukkig toch? Oké, fijn, dan zijn we het daar over eens. Leuke dingen hoeven tenslotte geen geld te kosten, zegt mijn vriendin. Helemaal mee eens. Ergens in mijn achterhoofd is er wel dat stemmetje wat boosaardig mompelt: goh, alleen mensen zonder geld beweren dit.
Laat ik het even uitleggen, voor 1 keer, want zeuren over geld is niet interessant omdat je er tenslotte toch niet gelukkig van wordt, en geluk is een groot goed! Ik ben gescheiden, zoals ondertussen iedereen wel weet. Het ging niet helemaal standaard, want in dit geval bleven ex en kinderen in het huis wonen. Het huis waar ik ook krom voor had gelegen. Maar niet zeuren want dat wilde ik zelf.
Nu wil het geval dat tijdens het afhandelen van een scheiding men erg veel aandacht heeft voor de belastingdienst. Ik dacht dat kinderen belangrijker waren, maar laat ik je uit de droom helpen, dat is niet zo. Belastingtechnisch mag je dus niet zomaar je kinderen in het huis laten wonen, daar moet een constructie voor worden bedacht. De ex moet rente betalen omdat het anders volgens ons belastingstelsel op een gift gaat lijken, aangezien het huis op beider naam stond. Nu wil natuurlijk geen enkele vrouw haar bijna-ex nog iets schenken, dus oké, kom maar op met die rente-betalingen.
Fout dus! Fout (?) hoor ik je zeggen? Ja helemaal fout, want de ex had besloten geen cent te willen betalen, dus gaat vol in de strijd en zegt doodleuk dat hij dan niet wil scheiden. Dus bedenkt zo’n advocaat voor ruim 200 euro exclusief BTW een mooie oplossing: het rente bedrag moet teruggeboekt worden onder de noemer: partneralimentatie! Ja ja, Nederland zit goed in elkaar. Hij houdt het huis, hij houdt de kinderen, hij krijgt de kinderbijslag, hij krijgt de studiefinanciering en hij krijgt nu dus ook partneralimentatie.
Op dat moment had ik geen volledige baan. Ik werkte parttime en voor het gemak ging de advocaat er van uit dat ik wel snel meer uren zou kunnen gaan werken. Ik was het daar op dat moment ook volkomen mee eens… Als hij het convenant maar zou ondertekenen!
Gemakshalve werd er een berekening gemaakt door de advocaat om de ex erop te wijzen dat hij het financieel makkelijk zou redden. Uit diezelfde berekening bleek toen al dat ik onder het bestaansminimum terecht zou komen, maar dat was een kleinigheidje natuurlijk. Gelukkig was ik wel zo slim om vast te laten leggen dat ik de helft van de overwaarde van het huis wel zou krijgen op het moment van verkoop, of samenwonen door ex.
Het idee dat ik dus ooit toch een vorm van geldelijke beloning zou krijgen voor al die jaren ellende, hield mij op de been. Stiekem bedacht ik van alles wat ik daarmee zou kunnen doen. Ik herhaal het maar niet, want het komt er toch niet meer van, maar dat leg ik later wel uit.
Niet kort daarna, werd ik ziek, Ik kon dus niet meer gaan werken, sterker nog, ik kwam in de WAO. Helaas een paar maanden eerder dan ik zelf had gedacht, aangezien mijn toenmalige werkgever een foutje had gemaakt in zijn ziekteadministratie. Hier heb ik mij tegen verzet, maar uiteindelijk heeft dit niets geholpen, want regels zijn regels natuurlijk. Maar ik zou in aanmerking kunnen komen voor een aanvulling. Dus niet getreurd, weer een paar formulieren ingevuld, en afwachten maar weer.
Na enige tijd kwam het bericht: ik kwam niet in aanmerking voor een aanvulling, aangezien ik geen 2 jaar volledig gewerkt had. Mijn dienstverband was begonnen op de 14e september en heel toevallig (het foutje in de administratie) hebben ze op DE 11e september mij ziek gemeld. Ik kwam dus drie dagen tekort voor de aanvulling. Lees ik dit goed, zul je misschien denken, jahoor, DRIE dagen tekort gewerkt. Tja, weer niets aan te doen, want regels zijn weer regels.
Enige tijd later was het dan zover, ik moest gekeurd worden voor de WAO. Na heel veel vragenlijsten en doktersbezoeken kwam het vonnis: ik werd voor 45% afgekeurd. De artsen vonden het echter in het kader van alle lopende behandelingen niet verstandig als ik op dat moment voor de overige 55% werk zou gaan zoeken. Dit leverde weer nieuwe vragenlijsten op, van weer een andere instantie. Mooi land hoor, Nederland!
Al heel snel, wat op zich al vreemd is, kreeg ik een brief terug: ik kwam niet in aanmerking voor een WW uitkering, omdat ik niet beschikbaar ben voor werk. Ik had het formulier naar waarheid ingevuld natuurlijk, en de brief van de arts ook laten zien, en dat had ik dus beter niet kunnen doen. Ik had beter elke week een nepsollicitatiebrief kunnen schrijven, want dan was ik wel in aanmerking gekomen voor een WW uitkering. Maar ik houd van eerlijkheid, dus oké, niet zeuren.
Ik werd wel gewezen op de laatste mogelijkheid: een bijstandsuitkering aanvragen. Dit keer heb ik de regeltjes van te voren even goed doorgelezen en na een telefoontje maar besloten mij de moeite van het invullen van weer een vragenlijst te besparen.
Omdat inmiddels de ex het huis verkocht heeft, en ik dus mijn deel gekregen heb, heb ik ‘eigen middelen’ om het maar even zo te noemen, en het komt dus hier op neer dat ik alsnog mijn oude huis op mag gaan eten. Weg leuke dingen doen, weg vakanties. Omgerekend heb ik 3 jaar de tijd om beter te worden en een baan te zoeken, want Balkenende heeft ook nog eens medegedeeld dat alle vrouwen onder de 45 jaar de WAO uit moeten.
Ik red het wel, ik heb gelukkig een man die voor mij wil zorgen; maar behalve het feit dat hij dus een arbeidsongeschikte vrouw heeft, nu ook nog eens eentje die haar verleden op moet eten, in meer dan 1 betekenis.
©Loes Raaphorst < 2005