Relatie Therapie – noodzaak of onzin?
Uiteraard ben ik geen ‘deskundige’ op dit gebied, maar toch wil ik graag mijn gedachten hieromtrent eens aan het keyboard toevertrouwen. Zeer regelmatig heb ik in mijn werk met mensen en relaties te maken gehad en helaas is het mij opgevallen dat er nogal wat ongelukkige mensen in ongelukkige relaties zitten. En laat ik nu maar meteen een open deur intrappen: het leven is te kort om ongelukkig te zijn!
Mannen en vrouwen, mensen in het algemeen, zijn nu eenmaal verschillend van elkaar. We zijn het er allemaal over eens dat het anders erg ongezellig zou worden hier op aarde, toch? Desondanks maken we ons wel allemaal verschrikkelijk boos als ‘de ander’ ons niet zonder meer begrijpt. Hoe beter je elkaar leert kennen, des te vaker bega je, onbewust misschien, de fout er van uit te gaan dat de ander je wel zonder woorden begrijpt.
We hebben allemaal, onderweg naar huis na een drukke dag, wel eens gehoopt dat de partner het eten al opgezet heeft, of iets dergelijks, om vervolgens thuis te komen en te zien dat alles nog gedaan moet worden. Moe als we zijn, mopperen we er aardig op los, terwijl de partner zich van geen kwaad bewust was. Vooral vrouwen kunnen zich hier vreselijk schuldig aan maken. Toch is deze situatie heel eenvoudig te voorkomen: een woord van vijf letters….
v r a g e n. Gewoon even aan je partner vragen of hij misschien alvast wil gaan koken, of nog beter, eten wil halen! Mannen zijn echt niet van die onmogelijke beesten hoor dames! Ze reageren over het algemeen heel goed als er iets gewoon gevraagd wordt.
Als je verliefd bent sta je er minder bij stil; dan zie je de ander nog door een roze bril en is alles nog spannend. Wanneer het leven echter al een tijdje op rolletjes loopt, bestaat het gevaar dat de sleur om de hoek komt kijken. Vooral als er ook nog hard aan een carrière gewerkt wordt, misschien zelfs door beide partijen, is het bijna onmogelijk elkaar nog de nodige aandacht te geven. Het komt vaak voor dat echtparen elkaar minder vaak zien dan collega’s.
Toch mag dit nooit als reden opgegeven worden voor een ongelukkige relatie. Men heeft namelijk altijd een keus. Zelfs in hele drukke tijden moet het mogelijk zijn voor de belangrijkste persoon in je leven tijd vrij te maken. Pas op het moment dat men dit niet meer ‘wil’, is er sprake van een mislukte relatie. Tot dat moment is het echter nog mogelijk het tij te keren. Zeker als ‘het druk hebben’ de oorzaak is dat men (één of beide partners) zich niet gelukkig voelt. Pak de agenda en maak een afspraak met elkaar! Het moet mogelijk zijn om ‘quality time’ op de agenda te zetten.
Zeker in het zakenleven valt en staat succesvol zijn met een goede planning. Waarom dan ook dit principe niet volgen in de privé-sfeer? Verras de ander eens met het tonen van initiatief om de relatie weer nieuw leven in te blazen. Mocht dit niet het gewenste resultaat hebben, is een relatietherapeut misschien een uitkomst. Het vreemde is dat op het moment dat er gedreigd gaat worden met ‘uit-elkaar-gaan’ er ineens wel tijd vrijgemaakt kan worden voor elkaar, terwijl hier vaak dik voor betaald moet worden, op meer dan één manier.
Het kan echter ook het geval zijn dat men alleen maar bij elkaar blijft voor de kinderen. Men cijfert zichzelf helemaal weg en hoopt op betere tijden. Uit ervaring kan ik zeggen dat dit beslist niet de manier is. Hoeveel wij ook van onze kinderen houden, ook die kinderen gaan vroeg of laat hun eigen weg, de ouders achterlatend met hun onvrede. Ik wil niet beweren dat het dan te laat is, maar ik vind het wel zonde van al die jaren, die dus verspild zijn. Het is al eerder gezegd: het leven is hiervoor tekort. Wees niet tevreden met minder dan 100%!
Wanneer het onmogelijk is de partner er zelf van te overtuigen dat er iets ‘gebeuren’ moet, is de stap naar een therapeut te overwegen. Een goede counselor krijgt alle onvrede op tafel en maakt het bespreekbaar. Het is beslist niet zo dat de therapeut met oplossingen aankomt. Integendeel zelfs, er zal hard gewerkt moeten worden. Alles, maar dan ook alles zal ter sprake komen: seksuele problemen, jaloezie, ontrouw, de opvoeding van de kinderen, de plaats die de schoonfamilie inneemt etc. Onuitgesproken gevoelens zoals gekwetstheid, gemis, kwaadheid, verdriet, alles kan in de veilige omgeving van de therapiekamer tussen de partners uitgewisseld worden.
Het kan heel confronterend zijn, in het bijzijn van een ‘derde’, te horen wat er allemaal aan je mankeert! In ieder geval moet je wel van hele goede huize komen om hier stoïcijns onder te blijven, maar zolang je diep in je hart nog weet dat ‘het’ de moeite waard is, is het zeker een middel om tot een betere relatie te komen. Anders is het wanneer je van jezelf weet dat het toch geen zin meer heeft. Verspil dan geen tijd, noch van jezelf, noch van de ander, en los het op een andere manier op. Iemand dwingen naar een relatietherapeut te gaan heeft geen enkele zin. Het is cruciaal dat beide partners erachter staan.
Van heel dichtbij heb ik meegemaakt hoe een vrouw na de lagere school periode van haar drie kinderen, besloot te gaan studeren. Fantastisch natuurlijk! Haar man stond volkomen achter haar, en alles werd van te voren goed doorgesproken. Zelfs wie er wanneer zou koken en boodschappen doen was vooraf al bekend. Het ging een hele tijd goed, totdat de tentamentijd aanbrak en de vrouw steeds vaker en steeds langer moest studeren. Het was nog steeds geen probleem, alhoewel de kinderen steeds vaker alleen met hun vader in de sporthal werden gesignaleerd.
De man was trots op zijn vrouw, maar ging zich steeds eenzamer voelen. Ook de weekenden stonden steeds vaker in het teken van de studieboeken, soms zelfs tot middernacht aan toe, waarna er, uiteraard zou ik haast zeggen, geen tijd meer voor intimiteit over was. Deze man is bijna de fout ingegaan, niet door vreemd te gaan of een vriendin te zoeken, maar door dit niet bespreekbaar te maken. Hij voelde zich schuldig, zocht de fout bij hemzelf, dacht te vaak dat hij het er zelf mee eens was geweest, dus wilde niet klagen bij zijn vrouw. Ook hier is het dus overduidelijk dat een ‘goed gesprek’ wonderen kan verrichten. Deze twee mensen waren namelijk nog steeds dol op elkaar, maar hadden niet in de gaten dat er aan een relatie gewerkt moet blijven worden. Ook in drukke tijden! Gelukkig heeft mijn vriendin inmiddels behalve haar diploma, ook haar man nog!
Misschien schilder ik hier de vrouwen wel een beetje te zwart af, maar ik denk dat ik dat wel mag, aangezien ik er zelf eentje ben 😉 Ik vind het ook ronduit schandalig dat er nog steeds gesproken wordt over vrouwenemancipatie. De tijd dat vrouwen achtergesteld werden is allang voorbij. Sterker nog, ik heb inmiddels meer voorbeelden van vrouwen die zich geëmancipeerd gedragen dan van mannen.
Een goede relatie moet uiteraard tegen een stootje kunnen, maar op het moment dat er serieus overwogen wordt een ‘vriend(in)’ te nemen om een goed gesprek of iets anders mee te delen, is een teken aan de wand. Ik ben er heilig van overtuigd dat als een relatie voor 100% in orde is, men geen oog zal hebben voor een ander. Wanneer er dus een moment komt dat één van de twee partners zich verwaarloosd gaat voelen, op wat voor een manier dan ook, is het tijd om eens goed met elkaar te gaan praten. Vergeet alle etiquette omtrent de emancipatie en praat met de ander. Kom eerlijk voor je gevoelens uit als je je relatie wilt redden. Onvrede over een relatie lost zich namelijk nooit vanzelf op. Kom je er samen niet uit, dan is een therapeut misschien wel een optie.
Wil je het niet zover laten komen, zul je dus inventief moeten zijn en eerlijk. Slik je trots maar een keer in en geef gewoon toe aan je gevoel. Zeg nu eens eerlijk, je bent tenslotte al 5 minuten op deze pagina aan het lezen, dus ik mag ervan uitgaan dat dit artikeltje je aanspreekt… zeg eens eerlijk, hoelang is het geleden dat je tegen jouw partner hebt gezegd dat je van hem/haar houdt? Wanneer heb je haar/hem onverwachts verrast met ontbijt op bed? Hoelang geleden heb je samen een flesje wijn burgermeester gemaakt? Wanneer voor het laatst samen naar een film gekeken en spontaan op de bank aan het voorspel begonnen? Briefje in zijn broodtrommel gedaan misschien? Haar een smsje gestuurd met lieve woordjes? Een strandwandeling gemaakt? Samen de hond uitgelaten ipv hem alleen door de regen te laten lopen?
Het zijn niet eens van die kostbare dingen hè? En toch kost het blijkbaar teveel moeite soms en zijn er allerlei smoesjes te bedenken waarom het niet uitkomt of men geen tijd denkt te hebben. Zolang Clinton nog tijd heeft voor mensen als Monica, kan ik je wel vertellen dat dat ronduit smoesjes zijn 😉 De belangrijkste mensen op deze aardbodem kennen het geheim: plánnen, plánnen en nog eens plánnen. Dan houd je zelfs nog tijd over! Dus kom bij mij niet aan met dat soort smoesjes, want die lach ik vierkant van tafel. Waar een wil is, is een weg!
Waarom zou je het niet eens proberen? Ben je misschien bang voor de reactie van jouw partner? Ben je bang dat de liefde niet meer wederzijds is? Tja, dat gevaar bestaat altijd, wanneer je al geruime tijd langs elkaar heen leeft. Maar zou je dat dan toch niet liever willen weten, zodat je er samen iets aan kunt gaan doen? Ik ken zelfs iemand die ondanks alles heel goed op een rijtje te hebben, maar door blijft modderen uit angst ‘alleen’ achter te blijven. Hij heeft echter niet in de gaten dat hij nu nog eenzamer is dan hij ooit alleen zou zijn. Eenzaamheid binnen een relatie is erger dan alleen door het leven gaan. Het spelen van een ‘rol’ slokt je eigen ego helemaal op, totdat er niets maar dan ook niets meer van over is. Dus,stop met ‘wachten-tot-het-beter-wordt’ en doe er iets aan!
Je zou in het uiterste geval eens kunnen beginnen jouw partner dit artikeltje te laten lezen…. misschien gaat er een belletje rinkelen 😉
©Loes Raaphorst < 2005