Rimona

Ik heet Rimona, en als u dat leuk vindt, laat ik u alle graven hier op het kerkhof zien. Wees niet bang: men hoeft hoogstens de levende te vrezen, maar niet de doden! Mijn naam komt uit het Latijn en betekent ‘granaatappel’. Deze vrucht is het symbool van Persephone, die in de antieke sagen aan Hades, de God van de Onderwereld, uitgehuwelijkt werd. Als dochter van Demeter, de Godin van de Oogst, was dat beslist een vrees inboezemende ervaring voor Persephone: de abrupte overgang van zonneschijn naar de wereld van de schaduw en de scheiding van haar moeder, wier treurigheid de velden liet braakliggen. Maar ze kreeg er een echtgenoot voor terug en kon nieuwe ervaringen opdoen. Per slot van rekening mocht ze zelfs elk jaar voor een bepaalde tijd aan de aardoppervlakte terugkeren naar haar moeder, waarmee de kringloop weer gesloten was. 

Ik kan me de treurigheid van Demeter goed voorstellen. Ik ben zelf vaak zeer treurig wanneer ik hier op het kerkhof sta en degenen die nu in de graven liggen niet meer bereiken kan of wanner ik verstoorde krachtplaatsen ontdek waarvan de energiedraden kapot zijn. Ook ik ben bang voor het onbekende en zie ertegenop afscheid te nemen van iets wat mij vertrouwd is. Doordat ik dicht bij de krachten van de natuur sta, heeft deze kringloop echter niet alleen iets beangstigends maar ook iets moois: wij feeën kennen de cyclus van het leven en weten dat er geen plaats leeg blijft. Helaas is dat voor degene die als enige een verlies geleden heeft een schrale troost. De pijn en de angst moeten eerst doorleeft worden.

Een definitief afscheid heeft ook met het verlies van controle te maken. Wanneer mij dat overkomt, voel ik me onbehaaglijk: ik heb geleerd een situatie de baas te worden, iemand te leren inschatten – en vervolgens is alles voorbij en moet ik me op iets nieuw richten! De verleiding is dan groot om me vast te klampen of in elk geval het nieuwe voortdurend met het oude te vergelijken. En dat terwijl het toch iets heel natuurlijks is dat er aan alles een einde komt. De vogels verliezen hun verenkleed om plaats te maken voor nieuwe veren die beter passen bij het jaargetijde. De bladeren van afgelopen herfst worden een voedselrijke bodem voor nieuw leven in het voorjaar.

De dood zoals ik die heb leren kennen,. is geen zinloze zware beproeving, maar het onvermijdelijk einde van een periode en het begin van een nieuwe. Laat u door mij leiden! Kijk nog eenmaal rustig om voor u uw blik recht vooruit richt.

©Loes Raaphorst 05/2005