Scheiding – bestaat dat ook tussen vrienden?
Scheidingen zijn tegenwoordig meer regel dan uitzondering. Hier in Nederland lopen 2 van 3 huwelijken uit op een echtscheiding; helaas een vervelende ontwikkeling, maar het verliezen of bewust achter laten van een partner is 1 ding; het verliezen van vrienden, kennissen en familie is iets heel anders.
Waarom is het toch voor mensen zo ontzettend moeilijk te accepteren dat een echtpaar besluit uit elkaar te gaan. Waarom is het voor de buitenwereld nodig hier een oordeel over te vellen en erger nog, partij te kiezen?
Nu kan ik mij natuurlijk best een aantal situaties voor de geest halen waar ook ik niet of moeilijk onpartijdig zou kunnen blijven. Als er sprake is van regelrechte mishandeling of andere misdrijven, zou ik ook een oordeel vellen. Maar zelfs in geval van overspel of vreemd gaan, vind ik dat het aan de partners zelf is om hier wel of niet mee om te gaan.
Het komt helaas nog steeds voor dat partners elkaar problemen op het gebied van trouw kunnen vergeven, maar dat de omgeving het weigert te accepteren. Dit is natuurlijk al te zot! Wanneer twee mensen hiermee verder kunnen en willen leven is het niet aan de vrienden of familie hierover te oordelen. Het gebeurt echter maar al te vaak.
Maar laat ik mij hier beperken tot een ‘gewoon’ echtscheidingsgeval. Men besluit van beider kanten dat het beter is uit elkaar te gaan. Hoe vreemd is het dan te merken dat vrienden het hier moeilijk mee hebben. Collega’s zich ineens anders gaan gedragen en familie het nodig vindt ongevraagd hun mening te geven. Binnen de gezamenlijke kennissenkring verandert meteen ook het nodige…..
Ik heb ‘hem’ ook uitgenodigd, dus kom jij maar een andere keer….. Het geeft wel meteen te denken. ‘Hij’ staat blijkbaar in een beter aanzien dan ‘zij’, want ‘hij’ mag wel op de dag zelf komen….
Ook valt het natuurlijk op dat sommige vrienden ‘ineens’ bezet zijn op verjaardagen om vervolgens maanden niets meer van zich te laten horen. Wat mankeert die mensen toch?
Is scheiden soms een besmettelijke ziekte? Is men bang ‘belaagd’ te worden door de achtergebleven ‘eenzame’ kennis? Het zal niemand verbazen dat juist in zo een moeilijke tijd als een scheidingsperiode iedereen zijn vrienden heel hard nodig heeft. Te merken dat die zogenaamde vrienden dan ineens met een oordeel klaar staan doet heel erg veel pijn.
Soms valt er het verwijt, we wisten nergens van of we hebben het niet aan zien komen. Misschien moeten deze mensen toch eens verder kijken dan hun neus lang is. Wilden ze het wel zien? Hebben ze wel open gestaan voor de signalen? Aan de andere kant kan het natuurlijk ook heel goed bewust zijn gebeurd; de buitenwereld niet belasten met de ‘vuile was’. Hoe dan ook, een scheiding is iets tussen de twee partners en niet tussen de vrienden en families.
Ik kan mij een geval herinneren van een goede vriend. Hij werd verliefd op iemand anders en besprak dat met zijn beste vriend. Die vriend vond het prachtig! Het idee alleen al om getrouwd te zijn en een vriendinnetje erop na te houden leek hem zelf ook wel wat. Tot het moment dat de man inderdaad de scheiding door zette om met het ‘vriendinnetje’ door te gaan. Het hek was van de dam. Dit hoorde niet. Je hoorde niet je vrouw en kinderen in de steek te laten voor ‘zomaar iemand anders’.
Hypocriet als deze man was, was het hebben van een minnares wel oké, maar open en eerlijk ervoor uitkomen blijkbaar niet. De vrienden hebben elkaar daarna niet meer gezien.
Een hele goede vriendin van mij is hetzelfde overkomen; zij is op een goede dag bij haar man weggegaan en werd vervolgens door haar eigen vriendin op het matje geroepen…. hoe zij dat haar man aan had kunnen doen?!
De beste meid wist nota bene van de vele problemen die daar speelden en toch werd er een oordeel geveld.
Kortom: als je na heel veel piekeren tot het besluit bent gekomen te gaan scheiden, bedenk je dan meteen maar van te voren dat je een heleboel mensen kwijt zult raken. Misschien doet het dan iets minder pijn……
Reageren? Graag! Gebruik de knop bovenaan de pagina!
Wat ben ik blij om eens een site te vinden die deze kant van een scheiding belicht.. verbaas me wel over de weinige reakties.. mensen waarvan je dacht dat het je beste vrienden waren, laten je na 22 jaar als baksteen vallen na je scheiding en je plek gewoon vervangen wordt door de nwe vriendin van je ex..
Dat jij opeens iemand bent met 2 gezichten en jij degene bent die je vriendin heeft pijn gedaan.. Hoe is dat mogelijk als jij degene ben die ging scheiden? dat jij degene ben die heel veel kwijtraakte.. Wie heeft wie nu pijn gedaan? jij die ging scheiden of je vriendin die er niet mee om kan gaan..
En dat je ipv de gehoopte steun gewoon opzij gezet wordt dat je beste vriendin je in de allermoeilijkste tijd van je leven heeft laten vallen.. Dat jij dan keer op keer het lieve gedicht leest dat ze nog geen jaar geleden schreef en dat je vraagt of ze nog een keer wil praten en dat ze dan zegt dat ze t al afgesloten heeft.. 22j in 2 mnd dan weet je dat het liedje vriendschap is een illusie, helaas waarheid blijkt te zijn..
Geschreven voor paulien
door je vorig jaar nog beste
vriendin monique
Bron Email©Loes Raaphorst 12/2011
©Loes Raaphorst < 2005