Schoonmoeders – hou ze op een afstandje!
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het geldt niet alleen voor mannen, maar ook zeker voor vrouwen! Laten we meteen afspreken dat wat voor de een een moeder is, voor de andere dus een schoonmoeder! Het werkt dus absoluut twee kanten op.
Jonge mensen die verliefd zijn moeten er vroeg of laat aan geloven: kennis maken met de wederzijdse ouders. Je kunt het slecht treffen, dan is het eigenlijk heel simpel; gewoon zo min mogelijk contact hebben en direct aan je geliefde duidelijk maken dat het nooit iets zal worden tussen jou en zijn of haar moeder. Je kunt het echter ook treffen met de schoonmoeder in spé.
Een ideale schoonmoeder is er eentje waar je geen last van hebt, eentje die geen partij kiest en eentje die je niet te vaak ziet. Het klinkt zo mooi hè? Toch zijn er heel veel moeders die ‘denken’ dat ze makkelijk zijn, maar als het erop aan komt, van het ene op het andere moment in een sabeltandtijger veranderen als ze merken dat hun kind aangevallen wordt! Ze gaan zich zonder verdere waarschuwing vooraf bemoeien met de relatie van de jonge mensen.
Nu wil ik niet meteen alle schuld op de schouders van de schoonmoeders dumpen, want Freud heeft het niets voor niets ontdekt: er zijn nu eenmaal kinderen die het liefste met hun vader of moeder zouden trouwen 😉 In de praktijk dus uitsluitend op zoek gaan naar een kopie van een van hun ouders, of zelf in zo’n kopie veranderen. Lastig, maar het gebeurt regelmatig!
Het gevolg is dan natuurlijk onoverkomelijk, want de andere helft van het jonge stel is misschien minder onder de indruk van het origineel. Als de liefde sterk genoeg is, dan is het mogelijk in het allervroegste stadium van de relatie hier paal en perk aan te stellen. Wacht je te lang, dan kun je het schudden en zul je of genoegen moeten nemen met een vooruit gestippeld leven á la schoonfamilie of snel een ander moeten gaan zoeken.
Heb je echter de eerste kennismaking overleefd en lijkt het erop dat je daadwerkelijk met een origineel nieuw persoon te maken hebt, dan is het afwachten geblazen tot de volgende test: de eerste ruzie! Onthouden de wederzijdse moeders zich van elk commentaar en kunnen beide partijen zelf tot een oplossing komen, of wordt het op hoger niveau uitgevochten? Helaas is het in sommige relaties nog steeds te vergelijken met de basisschoolperiode: moeders bemoeien zich met de ruzietjes tussen de kinderen in de straat, terwijl het kroost allang weer verder aan het spelen is.
Leuk voor kleine kinderen misschien, maar minder leuk als je al stemgerechtigd bent. Maar laten we er voor het gemak maar vanuit gaan dat ook de eerste ruzie zonder al te veel bemoeienis achter de rug is. Je hebt het nog niet uitgemaakt, dus er is nog hoop, maar pas op voor de volgende valkuilen! Heb je er al bij stilgestaan wat er zou kunnen gebeuren als je samen gaat wonen? Wie bepaalt de inrichting van het huis? Wie gaat zich bemoeien met de inrichting van de keuken? Doen jullie dat echt samen, of worden er hulptroepen ingeschakeld?
En het is toch altijd zo ontzettend goed bedoeld: kind, geef mij maar de sleutel, dan kan ik tenminste vroeg beginnen met schoonmaken. Jongen, geef mij maar de sleutel dat zet ik de boodschappen wel op het aanrecht. Jaja, de moeders lopen af en aan, als het om het uitvliegen van hun kuikens gaat! Dat de sleutel na de eerste verbouwing en verhuisperiode nooit teruggegeven wordt, is een ander verhaal. Voor je het weet lig je op zondagochtend lekker lang in je bed, al dan niet slapend ;-), en schoonmama staat aan je voeteneind!
Heb je zelfs dit overleefd, dan is er nog de laatste en levenslange valkuil te overwinnen: eventuele kinderen! Niet alleen verander je zelf van kind in een ouder, ook schoonmoeders veranderen mee en worden dus oma! En, aangezien het bloed kruipt waar het niet gaan kan, loop jij dus het risico dat je in de rij bij de wieg van je eigen kind komt te staan.
Kortom: ga nooit om de hoek bij je schoonouders wonen en geef helemaal nooit de sleutel van je huis af, hoe lief het ook gevraagd wordt en hoe makkelijk het soms lijkt te zijn!
Oproep TV Programma: Ben ik te min?
Oproep: Klachten over (schoon)moeders/oma’s!
Voor het maandblad Mama ben ik bezig met een artikel over oma’s (moeders en schoonmoeders) die zich te veel bemoeien met de opvoeding van de kleinkinderen en kritiek hebben op jouw manier van opvoeden. Zoals ook te lezen valt in jullie verhalen lopen irritaties soms hoog op. Welke moeder wil haar verhaal vertellen en meewerken aan het artikel? Het kan anoniem. Ik hoor het graag.
Hartelijke groet, Tessa
tessa@tessabosman.nl
Wat fijn dit allemaal te lezen en te beseffen dat ik niet de enige ben op de wereld die een schoonmoeder heeft die mij verwijt haar (enige) zoon te hebben afgepakt. Krijgt ze haar zin niet, is ze boos en is het nog enkel beeld en 6 weken geen klank meer. Ons leven werd onleefbaar, we zijn naar een andere stad verhuisd om haar dagelijkse (!) bezoeken te ontlopen, doch een jaar later verhuisde ze ook naar dezelfde stad.
Ze had ook een sleutel van onze vorige woning, maar kwam te pas en te onpas binnen zonder bellen. Zo stond ze een keer onaangekondigd in de hal terwijl ik net in mijn blootje uit de badkamer kwam. We hebben een zwembad en sauna buiten, te pas en te onpas stond ze in de tuin. Ik voelde me hier heel slecht bij. Mijn man probeerde haar wijs te maken dat ik op mijn privacy gesteld was en haar werd gevraagd voor ze binnenkwam eerst aan te bellen, doch ze was beledigd! Aanbellen doe je bij ‘vreemden’, toch niet bij je eigen familie?
Na de verhuis hebben we haar géén nieuwe sleutel gegeven, de toegang tot onze woning is afgesloten met een automatische poort waarvan ze géén code heeft om te openen. Ze moet nu aanbellen, tot haar grote boosheid ! Ik heb nu de titel van ‘onverdraagzame’ gekregen, want ik moet leven zoals zij dat wil. Ik heb 5 jaar geleden mijn man en stiefzoontje leren kennen en ben toen bij hen ingetrokken, doch door haar constante dagelijkse bemoeienissen dreigde onze relatie er onder door te gaan.
Na ons huwelijk zijn we dus verhuisd, een jaar later verhuisde ze ook naar dezelfde stad. Nu komt ze nog alleen langs op mijn ‘uitnodiging’ en moet ik haar jas aannemen zoals bij vreemden of ze is op haar tenen getrapt. Zelfs mijn ouders, die ze vroeger geregeld eens bezocht, bezoekt ze niet meer. Ze straft hen alzo mee door mijn ‘gedrag’. Wekelijks gaat mijn man en zoon er 1 keer langs daar de zoon op woensdagnamiddag na schooltijd door haar wordt opgevangen.
Ik ben nu veel rustiger geworden nu ik weet dat ik haar niet meer dagelijks hoef te zien en de bezoeken beperkt worden tot uitnodigingen voor verjaardagen, feestdagen of speciale gelegenheden. Het is fijn dat mijn man er ook zo over denkt, hij zegt dat ze door haar bemoeizieke houding nu zelf slachtoffer is geworden. Wat een lieve vrouw was die in mijn ogen een supermama is geweest voor haar zoon en kleinzoon, is nu veranderd in een heks omdat ik niet leef zoals zij van mij verwacht.
Mijn man mag zich gelukkig prijzen dat mijn ouders zoveel druk niet op ons leggen. Wij bellen geregeld met mekaar en staan elkaar bij in moeilijke tijden, doch zij respecteren onze privacy, zonder zich zelf gekwetst te voelen. Zo hoort het eigenlijk vind ik !
Nadine
Bron Email©Loes Raaphorst 11/2006
Schoonmoeders: voor mij betekent het niets meer dan een hoop ellende. Toen ik mijn vriend leerde kennen had ik al 2 kinderen. Ik was dan ook heel erg blij dat mijn vriend niet alleen verliefd op mij werd maar ook op mijn kinderen, en mijn kinderen zijn ook stapel gek op hem. Nadat mijn vriend en ik elkaar tegen zijn gekomen is alles heel erg snel gegaan. Binnen een half jaar woonden we samen, en na nog geen jaar was ik al in verwachting. Op zich niets mis zou je denken. Maar toch hangt er een wolk boven ons hoofd (ondertussen bijna een onweersstorm).
Mijn schoonmoeder: Al sinds ik kennis met haar heb gemaakt liet ze steeds op slinkse manieren merken dat ik niet goed genoeg voor haar zoon ben. Iedere keer als ik met haar alleen ben, dan praat ze steeds maar over de ex van mijn vriend en hoe geweldig ze wel niet was. ook haar andere schoondochter, de vrouw van haar andere zoon, is geweldig. Heel vaak “vergeet” ze ook mijn naam en noemt ze me Anouk (want zo heette de ex van mijn vriend) Ik word er gewoon ziek van. Zelfs op de verjaardagskalender staat de naam nog van Anouk. Mijn naam en de naam van mijn twee oudste kinderen waren er niet op te vinden. Mijn vriend heeft toen de naam van zijn ex van de kalender afgehaald, en mijn naam er op gezet. En wat doet zij: ze zet gewoon doodleuk die naam er weer terug op.
Mijn schoonmoeder heeft ook altijd opmerkingen over mijn vriend. Alles wat hij doet is niet goed. Hij heeft een tijd in Amerika gewoond en gewerkt, en toen hij terug kwam was zijn moeder teleurgesteld, omdat ze liever had gehad dat hij daar was gebleven. dat zeg je toch niet als moeder zijnde. Hij heeft ook een bedrijf gehad, maar dat kon hij ook niet volgens zijn moeder. Hij kan niets goeds doen. Maar dan zijn broer, die is zo geweldig. die heeft een goede baan, een geweldige vrouw die dagelijks bij mijn schoonmoeder komt, en twee kinderen die alles kunnen maken en breken. Deze kinderen mogen altijd blijven slapen, en ze past ook regelmatig op. maar ze kan nooit een keer op onze kinderen passen als we bijvoorbeeld naar het ziekenhuis moeten. 1 keer heeft ze wel opgepast, en dat heb ik haar nooit vergeven.
Mijn zoon heeft een hele erge voedselallergie. Ik had speciale voeding voor hem meegegeven. En wat doet ze: geeft ze hem gewone melk. Toen we na 2 uurtjes terug kwamen was mijn zoontje echt heel erg ziek: 40 graden koorts, helemaal opgeblazen, bulten over zijn hele lichaam, en hij bleef maar overgeven. dus kon ik weer terug naar het ziekenhuis maar nu met mijn zoontje. En wat zegt zij doodleuk: maar jij had gezegd dat hij melk moest drinken..! .. JA, ZIJN EIGEN MELK!
Nu gaan we in de zomer trouwen. De broer van mijn vriend is niet uitgenodigd (weer een ander lang verhaal). Ik heb mijn moeder als getuige gevraagd, en daarom wilde mijn vriend ook zijn moeder als getuige. Ze reageerde eerst al niet leuk dat we gingen trouwen, maar ze wilde toch wel getuigen. Een dag later belt ze naar mij op om te zeggen dat ze toch niet wilde getuigen.of ik dat maar aan mijn vriend wilde vertellen. Ze mist haar man namelijk te erg (hij is al 10 jaar dood) ze denkt dat ze het niet aan kan om plezier te maken zonder haar man. terwijl ze wel iedere maand met mijn zwager dagjes weg gaat naar de dierentuin en zo, dan hoor je haar ook niet klagen. En ze vind het zielig dat mijn zwager geen kaart heeft gekregen.
Nu was afgelopen weekend mijn zoontje jarig, en mijn vriend ging zijn moeder ophalen. Toen heeft ze tegen hem gezegd dat als zijn broer geen uitnodiging krijgt voor de bruiloft dat zij ook niet meer naar de bruiloft komt en dat ze mijn vriend ook niet meer hoeft te zien. Dit is dus in mijn ogen haar laatste poging om ons nog voor de bruiloft uit elkaar te drijven. Ik had zo’n zin om te trouwen, maar nu… ze ontneemt me gewoon alle voorpret. Ik ben zelf moeder. Ik kan dan ook niet begrijpen dat zij partij kiest voor haar ene zoon. Als moeder hoor je onpartijdig te zijn (vind ik). Maar ja, wie ben ik? In ieder geval niet de ideale schoondochter in de ogen van mijn schoonmoeder. Ik kan nu alleen maar hopen dat mijn vriend zich niet laat gek maken door zijn moeder, en dat hij voor zijn gezin kiest. Ik zal hem, in tegenstelling tot zijn moeder, in ieder geval niet dwingen om te kiezen…..
een wanhopig schoondochter
Bron Email©Loes Raaphorst 03/2007
Hierbij wil ik graag reageren op het verhaal van Ann.
Ik leerde mijn vriend 4 jaar geleden kennen inmiddels had ik al een zoon van 9 jaar uit een vorige relatie.In het begin klikte het heel goed tussen mij en mijn schoonmoeder; ik dacht echt dat ik het helemaal gevondenhad. Tot dat ik ging samen wonen en ook nog voor mijn vriend verhuisde. Een paar maanden ging het goed maar schoonmoeder lief ging zich steeds meer met ons bemoeien.
Alles wat ik deed was natuurlijk helemaal fout en zij wist het natuurlijk perfect.Aangezien mijn vriend eenoverdreven goede band heeft met zijn mam, ben ik nergens. Ze heeft het alleen erg moeilijk om ons uit elkaarte drijven maar daar heeft ze inmiddels wat op gevonden. Ze heeft al een melding gedaan bij dekinderbescherming vorig jaar, wat gelukkig goed afgelopen is. En sinds kort heeft ze wat nieuws dat ze mijn zoon beschuldigd van voorauto’s springen? Nou denk je, hoezo dan?? Ze loopt overal op te hangen dat mijn zoon voor rijdendeauto’s springt al hij buiten speelt.
Toen ik me zoon er naar vroeg barstte hij in tranen uit;”mamma dat zou ik toch nooit doen”.En aangezien zoon lief zijn moeder gelooft hebben wij steeds ruzie en vaak alleen om me schoonmoeder.Zo langzamerhand heb ik een hekel aan mijn schoonmoeder en ga me vriend er ook niet leuker op vinden.Ik heb het inmiddels helemaal gehad en er enorm veel verdriet van. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet.En of ik nog van me vriend hou, nee dat is voorgoed verpest. En nu?? ik weet het even niet meer.Heb het gevoel dat ik gevangen zit en er niet uit kom. En zij blijft maar stoken en rottigheid uithalen, wat bezielt die mensen?
Als iemand iets weet of wil reageren, graag!! Of heb je dezelfde ervaring en weet je het ook niet meer.Ik ben benieuwd naar de ervaring van andere, ofoplossingen. Of goede tips, ik hoor ze graag!!
Groet, Freya
Er zit iets niet goed tussen jouw vriend en jou. Als een man en een vrouw een relatie hebben zou hij onvoorwaardelijk voor haar moeten kiezen. Het feit dat hij zijn moeder wel gelooft, en jou niet, is tekenend voor jullie relatie.
Daar komt nog bij dat jij na dit alles dus ook zegt dat je je vriend niet zo leuk meer vindt als vroeger. In mijn ogen, zowel privé als beroepsmatig, is er maar één oplossing.
Laat je vriend maar kiezen en als hij dat niet wil, of niet doet, dan is het het beste dat je de relatie verbreekt en weer op jezelf gaat wonen. Je zoon is nu 13?? Hij heeft jou, als moeder, nog heel erg nodig, en mag niet onder deze toestand lijden!
Veel sterkte en wijsheid!
Bron Email©Loes Raaphorst 04/2007
Bij de eerste ontmoeting met mijn schoenmoeder wist ik al dat we geen vriendinnen zouden worden. Dat is niet zo erg als je vriend ook niet zo dik is met zijn moeder. Maar dan komen er kinderen… Ineens moet er dan familie worden gespeeld. Ineens heb je met elkaars privé-leven van doen door het hebben van kinderen. Daar waar je iemand die je niet zo ligt niet wilt hebben, komt zo’n persoon. En dat is moeilijk. Je moet grenzen gaan aangeven en meestal ontstaan er dan irritaties over en weer. Voor je vriend slik je maar dingen, maar eens kun je je ergernis niet meer goed verbergen en krijg je ruzie omdat de ander er met onbegrip op reageert. Alom communicatiegebrek volgt daarop. Nu 11 weken geleden, er is geen geluid en beeld meer. Heerlijk rustig zou je denken, maar het houd je dagelijks bezig helaas…
Bron Email©Loes Raaphorst 04/2007
Schoonmoeders, ik weet er alles van. Mijn schoonmoeder wilde mij al niet voordat ze mij had lerenkennen. Haar zoon, inmiddels al 3 jaar mijn man, was naar Nederland gekomen voor een universitairestudie. Toen hebben wij elkaar leren kennen, en hebben besloten om te trouwen en in Nederland te (blijven) wonen.
Oeiiiii , daar was mevrouw de schoonmoeder niet blij mee.Zij had de toekomst van haar zoon al uitgestippeld.Hij zou zijn studie afmaken en lekker terugkeren naar Turkije,om lekker met haar verblijven.Mijn schoonmoeder is voor onze verloving naar Nederland gekomen. Eigenlijk was het helemaal niet voor de verloving, maar voor een poging om ons uit elkaar te drijven.
Ze is ook niet op onze bruiloft geweest, een jaar later. Mijn man heeft altijd voor mij gekozen , en heeft lange tijd geen contact gehad met zijn moeder.Toen zijn moeder merkte dat zijn zoon echt niet zou toegeven,was ik opeens de liefste schoondochter!
Bleehhh wat een sneaky gedoe denk ik nog altijd. We hebben ondertussen een zoontjegekregen, hij is bijna 1 jaar. Hij heeft zijn oma nog nooit gezien, ik haast mij niet met het ‘latenzien’. Als we in de zomer naar Turkije gaan, dan kunnen ze hem zien. Nee,mijn schoonmoeder zal nooit mijn grootste vriendin worden!
Ayse
Bron Email©Loes Raaphorst 05/2007
Ik wil graag reageren; ik heb de beste de liefste ex-schoonmoeder van de wereld. Het is voor mij gewoon mijn moeder we zien elkaar dagelijks.Ook nu ik al bijna vier jaar een nieuwe relatie heb, mijn vriend is haar schoon zoon/ en hij mag haar ook heel graag en ik heb net een dochter van 1 jaar en dat is gewoon haar kleinkind en mijn ex-schoonvader denkt er net zo over. Kijk mijn nieuwe schoon moeder daar heb ik helaas niks mee we liggen elkaar niet zo.
Roelina
Een schoonmoeder is mijns inziens per definitie een concurrent van de schoondochter en een dergelijke relatie heeft dus van het begin af aan al een valse start. Mijn schoonmoeder wil per jaar een half jaar bij ons in huis bivakkeren. Officieel woont zij in India maar voor een visum en andere zaken komt ze naar Nederland. We hebben dit scenario al twee maal proefgedraaid en nu ben ik tot de slotsom gekomen dat ik het hele concept voor de volle honderd procent verwerp.
Het is nu eenmaal geen werkbare situatie als je man moe thuiskomt en alvorens zijn vrouw te begroeten en aandacht te geven moet hij eerst nog even langs zijn moeder.. Bovendien vind ik het hoogst onaantrekkelijk.. ik wil dat mijn man een stevige sterke vent is die niet onder de plak zit bij zijn moeder die zijn leefwijze onder de kritische ‘moederloep’ bekijkt. En kinderen daar durf ik al helemaal niet aan te beginnen zo lang haar nog niet duidelijk is dat ze een heel eind uit de buurt moet blijven.
Als vrouw moet je je grenzen heel erg duidelijk stellen. Lieve schat ik hou van je, maar je zult moet kiezen tussen mij of je moeder!
Elle
Bron Email©Loes Raaphorst 06/2007
Ik heb ook een hele lieve schoonmoeder. Ze zit gewoon mijn ouders zwart te maken. Het is er ook eentje die over iedereen wel iets weet te vertellen en dan maar zeggen dat andere mensen roddelen. Haha, ze kan er zelf behoorlijk wat van. Bemoeien is ook haar sterke kant. Mijn vriend vindt natuurlijk van niet; het is tenslotte toch zijn moeder!!! Pap nooit te veel aan heb ik ook gedaan en dacht dat ik er goed aan deed, maar dan krijg je toch vroeg of laat een klap recht in je gezicht
Bron Email©Loes Raaphorst 07/2007
Nooit gedacht dat ik ooit de behoefte zou krijgen om me te uiten op het internet. Opzoek naar herkenning… lees ik het ene verhaal na het andere. En overal zit wel iets herkenbaars in.
Mijn schoonmoeder begint een behoorlijke issue te worden in mijn relatie met mijn man. Ik ben bijna 5 jaar geleden verhuisd naar het noorden van het land. Omdat mijn man daar woonde en omdat ik wel vaker verhuisd ben in het verleden, dacht ik deze nieuwe start wel aan te kunnen. Niets was minder waar….
Ik vergeet nooit meer de eerste ontmoeting met mijn kersverse schoonmoeder. Ze liet me meteen weten dat een zoon die erg lief is voor zijn moeder, ook lief is voor zijn vrouw. Op het moment dat ze me dat vertelde, begon ik me al zeer ongemakkelijk te voelen. Maar in de begin periode van de relatie was ik niet erg stabiel, zodat mijn schoonmoeder, die een zeer bevooroordeelde en dominante vrouw is, mijn leven langzaam aan begon te leiden voor me.
Voordat ik het wist telde mijn mening helemaal niet meer. Zij gooit alles eruit wat op haar hart ligt, maar duldt geen tegenspraak. En wat heeft ze me vaak gekwetst met haar woorden en haar jaloerse houding! Zelfs op mijn trouwdag. Ze praatte (zal ze nog steeds doen) erg slecht over mijn ouders, met name mijn moeder. Mijn moeder heeft het zeer moeilijk gehad, omdat ik bijna 300 km verderop ging wonen. Want ze zou mijn zoontje, haar kleinkind waarmee ze een hele hechte band heeft, ontzettend missen. Ze heeft daar nooit begrip voor gekregen van mijn schoonmoeder.
Mijn schoonmoeder wilde vanaf dag 1 echt alles naar HAAR hand zetten. Ze zei nare dingen over mijn moeder tegen mij en achter mijn rug om! En dat heeft me veel verdriet gedaan. Ik heb een zoontje uit een vorige relatie en binnen no time had ze al een oordeel over hem. Ze wist precies wat hij voelde, wat hij wilde, en waar hij last van had! Erg complimenteus is ze zeker niet naar hem. maar goed, tis ook haar “stief” kleinkind.
Het meest hypocriet is nog dat mijn schoonmoeder roddelt over haar dochter en schoonzoon en zijn familie, mijn schoondochter roddelt over haar moeder, De oma en opa van mijn man roddelen over mijn schoonzus en ga zo maar door. Maar als ze allemaal bij elkaar zitten op een verjaardag dan is het zogenaamd gezellig. Je ziet de manier van kijken en hoort de opmerkingen….
Eén van de redenen waarom ik mijn verjaardag niet meer vier. De spanningen tussen mijn ouders en mijn schoonmoeder zijn gewoon niet dragelijk. Op die manier ga ik mijn verjaardag niet vieren. Verder wilt ze voor alles openstaan! En wil ze iedereen helpen. Maar als je dan eens met iets komt, dan is het allemaal “onzin” waar je mee zit en moet je gewoon positief zijn pfffff. Kortom; ze kan absoluut geen respect en begrip opbrengen voor de gevoelens van anderen. Het gaat moeizaam dus.
Nu ik inmiddels geleerd heb om me op een afstand te houden, laat ze weten dat ook vervelend te vinden omdat ze weer meer wilt communiceren. Haar onbenullige uitingen van onvrede, te pas en te onpas, maakt de relatie met mijn man moeizaam. Hij komt voor ons op, maar ’t blijft zijn “mama”……
Had ik dit eerder kunnen voorzien? Schijnbaar wel..
Reactie Webmaster:
Ellen, je bent écht niet de enige, laat dat duidelijk zijn! Maar, het is wel belangrijk dat je heel duidelijk gaat zijn tegen jouw man, jouw partner. Z’n moeder verander je niet meer. Dat mens is nu eenmaal zo, maar je kunt wel jouw eigen reactie op haar veranderen. Je kunt wel jouw eigen grenzen beter gaan aangeven, want dat zij over jouw grenzen is heen gegaan is wel duidelijk he?
Zeg haar dat je het niet leuk vindt dat er geroddeld wordt. Zeg haar, heel beleefd, en heel rustig, dat je niet wilt dat er lelijk gesproken wordt over jouw ouders. Zeg haar dat je haar respecteert, als zijnde de moeder van jouw partner, maar dat het wel wederzijds moet zijn, en dat jij ook respect terug wil. Dat mág je zeggen hoor!! En dat kan zonder ruzie… blijf in je eigen kracht staan, val haar niet aan, maar zeg wél wat je op je lever hebt.
Je geeft haar namelijk, door jouw stilzwijgen, meer rechten dan ze recht op heeft! Sommige mensen zijn zo, maar dat wil nog niet zeggen dat je er lijdzaam bij hoeft te blijven staan kijken. Kom voor jezelf op, kom voor de mensen op die je lief hebt, en zeg heel
rustig, maar beslist, waar het op staat….
Heel veel sterkte, Loes
Bron Email©Loes Raaphorst 10/2007
Goh, wat een herkenning!
Mijn schoonmoeder is zo vervelend, dat zelfs ook onze kinderen haar niet meer willen zien. Dat heeft mij doen besluiten om het contact met mijn schoonmoeder helemaal te verbreken. Dit deed ik natuurlijk niet zomaar. Maar ik was haar echt spuug en spuugzat.
Al bij het eerste contact ging het niet goed. Ik zou met mijn man (toen dus nog mijn vriendje) naar een bruiloft van een collega gaan. Op de fiets. Ik moest 15 kilometer fietsen om naar zijn huis te komen en onderweg zat ik midden in een onverwachte wolkbreuk. Ik had wel een regenpak bij me, maar voordat ik die aanhad was ik al helemaal doorweekt. Ik kwam dus als een verzopen kat binnen en de gel en haarlak sijpelde langs mijn wangen. Ik heb mij hiervoor verontschuldigd en heb gezegd dat ik er normaal niet zo uitzag. Later hoorde ik dat ze tegen mijn vriend z’n broer en zus gezegd had dat ik maar een vieze gelkop was. De toon was toen dus al gezet.
Tijdens het eerste gesprek vroeg ze ook wat ik leuk vond en ook niet leuk vond en van welke bloemen ik hield. Ik vertelde dat ik alle bloemen wel mooi vind, zolang ze maar niet geel zijn, want gele bloemen vind ik verschrikkelijk. Ik kreeg dus altijd gele bloemen van haar. In het begin zei ik dat ik het gebaar erg waardeerde, maar vroeg haar of ze, mocht ze weer zo aardig willen zijn om bloemen mee te nemen, een andere kleur bloemen mee wilde nemen, omdat ik niet van gele bloemen houd. Dat werd mij dus niet in dank afgenomen.
Ook mijn vriend heeft haar gezegd dat ik het gebaar zeer waardeer, maar de kleur bloemen niet. Als ik bij haar thuis was en ze liet mij gele bloemen zien, dan zei ze: “oh, nee, jij houdt niet van gele bloemen” Als ze dan weer bij ons kwam nam ze weer een bos gele bloemen mee. Op een gegeven moment nam ik ze maar met een boos gezicht aan en deed ik ze zonder ze af te snijden in een vaas. Ik wilde haar tenslotte ook niet kwetsen.
Omdat het tussen mijn vriend en mij juist uitstekend ging besloten wij na anderhalf jaar te gaan samenwonen. Veel te snel, vond mijn schoonmoeder. Na nog eens anderhalf jaar gingen wij trouwen. Een jaar eerder dan de bedoeling was, omdat ik onverwacht zwanger bleek te zijn. Ik had al een tijdje problemen met de pil en zat hiervoor om de haverklap bij de huisarts. Volgens hem kon ik onmogelijk zwanger worden, als ik die pil maar regelmatig slikte. Wat ik dus trouw deed, want een kind wilden wij nog even niet. Niets blijkt dus onmogelijk en ondanks die pil werd ik dus toch zwanger.
Mijn man en ik hebben samen besloten dat wij ons kind samen wilden krijgen en groot wilden brengen. Omdat wij toch al wilden trouwen, besloten wij dit dus een jaar eerder te doen. Voordat ons kindje geboren zou worden. Wij zelf hebben even moeten wennen aan het idee, maar toen wij het bekend maakten waren wij er wel erg blij mee. Mijn schoonmoeder vond dat ik mijn man erin geluisd had en dat vertelde ze ook tegen iedereen! Ze zei ook dat ze het niet leuk voor ons vond en dat ze het verhaal van die pil niet geloofde.
Mijn man en ik wilden niet in de kerk trouwen, omdat wij het hypocriet vonden in de kerk te trouwen als je nooit in een kerk komt. Mijn schoonmoeder nam dat mij zeer kwalijk en zei dat ik hem gehersenspoeld had. Toen onze dochter geboren was, verkondigde ze dat ze onmogelijk een kind kon zijn van mijn man!
Ik heb haar gezegd dat ik de opvoeding en alles eromheen op mijn manier wilde doen en als ik haar advies nodig had, dat ik dat wel zou vragen. Ik hoefde nooit om advies te vragen, ze kwam wel met haar ongevraagde “adviezen”. Het waren eigenlijk verplichtingen die ik MOEST doen of juist laten. Ik MOEST zus, ik MOEST zo. Als ik zei dat ik het anders deed, en daar de reden van gaf. Werd ze boos en zei ze dat ik dan dus een slechte moeder was. Ook was ik maar een slechte vrouw voor mijn man en zelfs noemde ze mij een slecht mens! Als ik haar daarop aansprak en zei dat ik niet wilde dat ze zo tegen mij sprak, begon ze te janken als een klein kind dat haar zin niet kreeg. Ook als ik zei dat ik echt niet accepteerde dat ze mij zo beledigde, begon ze weer te huilen en zei ze dat ze ook nooit wat mocht zeggen.
Toen wij aankondigden dat rond de tweede verjaardag van onze dochter nog een kleine zou komen, vond ze dit wederom niet leuk voor ons. Ik had kort daarvoor een miskraam gehad (dit wist ze) en wij waren dus dolblij met deze zwangerschap. Ze vond het allemaal veel te snel. (Haar kinderen kwamen allemaal een jaar na elkaar).
Ook maakte ze dingen “per ongeluk” stuk. Zo had ze een fluitketel kokend water op mijn geërfde antieke tafel gezet en om dat te verbergen heeft ze met een vlammetje de witte vlek geprobeerd te maskeren. Ook een deel van een servies waar wij hard voor gespaard hadden liet ze vallen. Vlak nadat ze zei dat ze het eigenlijk helemaal niet mooi vond. Ik heb een keer bij een bedrijf waar ik tijdelijk in dienst was als dank twee wijnglazen gekregen, die van echt kristal bleken te zijn. Als dank voor mijn hulp en waardering voor mij als mens. Ik was daar dus erg zuinig op en bewaarde ze achter in een kast. Dit heb ik haar ook verteld, toen ze mij vroeg naar die glazen. De eerst volgende keer dat ze op de kinderen paste, waren die twee glazen stuk.
Ook onze derde zwangerschap vond ze maar niets. Na twee miskramen en bijna een jaar niet menstrueren leek een zwangerschap er niet meer in te zitten. Wij hadden net gezegd dat twee kinderen ook wel goed was, toen ik toch weer zwanger bleek te zijn. Deze keer kreeg ze veel grip op mijn man, omdat hij zich erbij neergelegd had het bij twee kinderen te laten en weer verder wilde in het leven.
Als oma doet ze het ook al niet zo best. Ze zei dat ze graag op de kinderen wilde passen. Maar als we haar vroegen, dan had ze geen tijd, of ze belde een dag van tevoren dat ze liever met een vriendin een weekend weg ging. Ook is het wel eens gebeurd dat wij haar moesten bellen om te vragen waar ze bleef. Dan was ze het “vergeten”. Ook belde ze een keer 5 minuten voordat ik weg moest voor een rijexamen. Of het erg was als ze niet kwam oppassen! Een buurvrouw die normaal werkte was ziek thuis en wilde gelukkig wel oppassen. Ook hebben wij de kinderen een keer mee moeten nemen, omdat ze op het laatste moment afbelde.
Na twee miskramen en een jaar niet menstrueren werd ik toch weer zwanger. Ook nu vond mijn schoonmoeder het maar niets. Deze keer sleepte ze mijn man ook mee. Wij hadden namelijk net gezegd dat twee kinderen eigenlijk wel goed was. Ik wilde ook wel weer een studie gaan doen. Toch was ik dolblij met deze zwangerschap. Mijn man wat minder en daar kon mijn schoonmoeder misbruik van maken. Hij begon haar ook meer en meer te verdedigen. Er kon toch wel wat waar zijn van wat ze zei, vond hij.
Ook nu weer zei ze niet te geloven dat dit een kindje was van mijn man en mij. Ik moest van mijn man nu maar eens accepteren dat ze zo deed, omdat ze nu eenmaal zo is. Mijn schoonmoeder deed steeds stiekemer. Als er anderen bij waren, kon ze ineens een compliment maken. (Dit ging dan over mijn uiterlijk) Maar als ik heel even alleen met haar was, dan kreeg ik weer te horen dat ik als moeder en als mens niets voorstelde. En dat zij het allemaal maar perfect gedaan had. Als ik dit tegen mijn man zei, zei ze dat ik loog en een leugenaar was.
Na jaren onderzoek bleek onze dochter ADHD te hebben. Dit kon volgens haar niet aan onze dochter liggen, maar het lag aan mijn opvoeding. Ons tweede kind was goed gezond alleen heeft hij een pinda allergie. Als hij iets met pinda eet zwelt zijn keel helemaal op en krijgt hij geen lucht meer. Dat gelooft ze dus niet. Ons derde kind (een zoon) bleek een hartafwijking te hebben. Toen hij twee weken oud was, lag hij te vechten voor zijn leven in het ziekenhuis. Mijn schoonmoeder vroeg alleen maar of mijn man wel op de bruiloft van zijn zus kon zijn, die later die week zou trouwen. Gelukkig mochten wij een dag voor de bruiloft weer met hem naar huis.
Toen ons zoontje bijna drie was, kwamen wij erachter dat misschien autistisch was. Volgens haar lag dit natuurlijk weer aan mijn manier van opvoeden. Na vele onderzoeken, bleek dit zo te zijn.
Alles wat ik vertelde over de ontwikkeling van onze kinderen geloofde ze niet, behalve als ze het met eigen ogen zag. Onze dochter kon al staan toen ze 5 1/2 maand was. Ze had nog niet eens tanden! Het was geen gezicht. Omdat ze wel vaak viel, lukte het mij niet om daar foto’s van te maken. Daarom geloofde mijn schoonmoeder niet dat ze al kon staan. Maar ze wilde ook niet langskomen om het met eigen ogen te aanschouwen.
De eerste keer dat ze op onze dochter paste, heeft ze een luier verschoond. Toen ik thuis kwam, trof ik mijn dochter krijsend in haar bedje aan. Ik had het idee dat ze pijn had en had ook even gekeken of ze weer een vieze luier had. Ik zag toen een hele grote bloedende streep van haar navel tot haar bilnaad. Die zat er echt nog niet toen ik wegging. Zij zei dat zij dat echt niet gedaan kon hebben en dat het er wel zat. Toen heb ik al tegen mijn man gezegd dat ze pas op mocht passen als onze dochter kon praten. Mijn man vond dat wel een beetje overdreven.
Twee jaar geleden heeft ze voor het laatst opgepast. De kinderen zeiden ons dat ze niet meer wilden dat ze op ging passen. Volgens mijn schoonmoeder was alles heel goed gegaan en was er niets bijzonders gebeurd. Ik had voor wij weggingen eten voorbereid, waarvan ik zeker wist dat de kinderen het lekker vonden. (Rode kool met gehaktappeltjes en aardappelpuree) Zij hoefde alleen puree te maken van de aardappelen en de rode kool op te warmen. Toen wij thuiskwamen, ging mijn man even bij de kinderen kijken. Ik vroeg haar hoe het gegaan was. Ze zei dat het goed gegaan was. Ook vroeg ik of het eten gesmaakt had en toen werd ze heel erg boos, omdat ik kant en klare diepvries rode kool had gebruikt. Wat ik wel niet voor slechte moeder was om de kinderen dat voor te schotelen!
De kinderen waren de volgende ochtend ook niet te spreken over hun oma. Ze mocht nooit meer oppassen. Onze zoon zei dat hij tegen haar gezegd heeft: “Tot nooit meer ziens!” Hij zei ook dat dat niet aardig van hem was, maar dat hij het wel meende. Hij moest van haar na het eten even buitenspelen. Dat vond hij wel leuk, maar daarna had hij gevraagd of hij achter de computer mocht. Ze had gezegd dat het mocht. Hij had de computer net aangezet en toen was ze heel boos geworden, omdat hij achter de computer zat. Hij moest maar een pyjama aantrekken, tandenpoetsen en in bed mocht hij nog wat lezen. Dit had hij gedaan. Toen was ze kwaad geworden, omdat hij in bed zat te lezen. Mijn zoon zei dat hij toen gezegd heeft “Tot nooit meer ziens!” Ik heb hem verteld dat ik dat wel begreep, maar dat het echt niet aardig was.
Een paar maanden later was het mijn beurt om voor mijn schoonfamilie het kerstdiner te organiseren. Mijn zwager en schoonzus waren bezig met verhuizen en konden niet komen. Mijn schoonzus en zwager zouden wel komen. Ik vroeg aan de kinderen of ze oma ook wilden uitnodigen. Nou dat hoefde dus niet van ze. Ze vonden dat het toch nooit gezellig werd met haar erbij. Mijn dochter zei dat ze ook altijd zo stom tegen mij deed en dat ze liever kerst vierde zonder haar.
Vlak voor kerst is mijn man jarig. Wij zouden met mijn schoonfamilie (ook mijn schoonmoeder) een dagje gaan zwemmen. Ik had me verheugd op een avondje met vrienden. Toen kwam ze onverwacht langs. Wij hadden ons huis net verbouwd en nieuwe meubels. Mijn schoonmoeder weigerde de onderzetters te gebruiken op onze nieuwe tafel. Ook mijn man heeft haar diverse malen verzocht de onderzetters te gebruiken. Vrienden van ons vertelden trots dat ze een nieuw huis gekocht hadden. Dat vond ze maar stom. Ze hadden toch een mooi huis en onderwierp ze aan een derderangs kruisverhoor. Ook andere vrienden viel ze op die manier aan. Toen was eigenlijk voor mij de maat al vol. Toen een paar dagen later de kinderen zeiden dat ze wat hun betreft ook nooit meer hoefde te komen, was voor mij de maat vol en heb ik gezegd haar nooit meer te willen zien.
In al die jaren hebben mijn man en ik diverse gesprekken met haar gehad, maar die hielpen niets. Ik bleef maar tegen een muur aanlopen. De kinderen hebben heel vaak gevraagd waarom ze zo deed. Wij zeiden dan dat ze nou eenmaal zo was. Later zagen ze dat ze tegen mijn schoonzussen en zwagers wel normaal doet. Toen ze daarnaar vroegen zeiden wij dat wij ook niet weten, waarom ze zo doet.
Mijn man had wel begrip voor mijn besluit. Ik was weer een stuk relaxter. Hij wilde alleen wel dat de kinderen naar haar toe gingen. Dat zijn ze ook een keer geweest. Ze vonden het niet echt leuk, want ze kregen vieze dingen te eten en te drinken(koekjes en chocomel die minimaal een halfjaar over de houdbaarheidsdatum waren). Mijn man is daarover ook heel boos geworden. Verder deed ze wel normaal tegen hun.
Mijn zoon die toen net 8 was vroeg mij: waarom doet oma eigenlijk zo raar tegen jou?” Ik zei hem dat ik het niet wist en dat ik vond dat ze er geen reden voor had. Toen zei hij:Ik denk dat oma eigenlijk helemaal niet wilde dat jij met papa getrouwd was en dat ze eigenlijk een andere vrouw voor hem wilde.” Ik was daar even stil van en dacht: BINGO! IN DE ROOS! DE SPIJKER OP Z’N KOP! Hij wist precies wat er aan de hand was. Tegen hem zei ik dat hij daar misschien wel gelijk in kon hebben, maar dat ik niet wist of dat echt zo was.
Onze dochter is een halve jongen, geeft niets om uiterlijk en wil alleen jongensdingen. Kreeg ze een passpiegel! Ze had mijn zoon een keer gevraagd of hij K’nex leuk vond. Zijn antwoord was: Nee, dat vind ik stom. Kreeg hij dus K’nex voor zijn verjaardag. Mijn man heeft gevraagd waarom ze dat deed. Ze vond dat kinderen met teleurstellingen om moeten leren gaan. Nu willen ze helemaal niets meer van haar. Ze gaf altijd stomme cadeaus. Het was vaak speelgoed, dat te fragiel was om mee te spelen. Dat mocht dus ook niet van haar! Ik heb een keer gevraagd of ik het kon ruilen. Toen werd ze toch boos!
Vorig jaar bleek ik onverwacht zwanger te zijn. Na veel praten met mijn man besloten wij er samen voor te gaan. Wij waren er heel erg blij mee. Alleen bleek het dit keer om een tweeling te gaan! Dat was echt schrikken! Ik heb volledig van de zwangerschap kunnen genieten, omdat ik geen bemoeienissen had van mijn schoonmoeder. Ook de bevalling verliep voorspoedig en onze dochters kwamen kerngezond ter wereld.
Mijn man wilde wel graag dat zijn moeder op kraamvisite kwam, omdat hij het geluk van de geboorte van onze tweeling ook met haar wilde delen. Ik wilde dat niet. Uiteindelijk stemde ik maar toe, maar ze mocht alleen even in de babykamer kijken en ik wilde haar NIET zien. Kwam ze dus toch in mijn slaapkamer! Ik had mijn ouders gevraagd of ze ook wilden komen als zij er was. Dan kon ze tenminste geen rotopmerkingen maken. Wel was er weer dat eeuwige gezeur op wie ze nou lijken. Ik zei:”Ze lijken op elkaar” (ze zijn eeneiig). Maar ze bleef daarover zaniken. Ik keek mijn man een keer boos aan en hij heeft haar met zachte hand naar buiten gestuurd. Dat was wat mij betreft het enige en allerlaatste contact.
Niet dus! In juni zouden wij bij mijn man zijn broer en vrouw en kinderen op bezoek gaan. Wij hadden ze al een tijdje niet gezien en het leek mij wel gezellig. We zaten er 10 minuten, toen de auto van mijn schoonmoeder aan kwam rijden. Aan de reactie van mijn man merkte ik dat hij niet verrast was. Hij wist er dus van. Ik wilde onmiddellijk weg. Toch ben ik zo stom geweest om me door mijn man en schoonzus over te laten halen nog even te blijven. Ook omdat er een tante uit Australië van mijn man bij was, die hij al jaren niet meer gezien had.
Mijn schoonmoeder bleef als een vlieg op de stroop om me heen hangen. Vreselijk! Ik bleef braaf haar domme vragen beantwoorden. Onze dochters kregen een fles en ik vertelde dat het niet goed ging met de borstvoeding en dat ze daarom een fles kregen en dat ik daar erg veel verdriet van had. Ook mijn man had haar dit al een paar keer verteld. Vroeg ze een paar minuten later: En, hoe gaat het met de borstvoeding?” Ik kon haar wel wurgen! Toch bleef ik rustig en met tranen in mijn ogen deed ik weer mijn verhaal. Daarna zei ze dat ze niet geloofde dat ze de kinderen zijn van mijn man. Ik heb gezegd dat het toch echt wel zo was. En die tante zei dat zij het wel geloofde, maar mijn schoonmoeder schudde haar hoofd en zei: ik niet.
Verder kwam ze steeds bijna tegen mij aanstaan en zei ze dat ze het leuk vond om mij te zien. De manier waarop was voor mij heel bedreigend. De tweede keer zei ik “ik niet”. De derde keer wilde ik naar de keuken gaan om een heel scherp mes te pakken. Toen heb ik de tweeling maar gepakt, mijn man geroepen en we zijn eindelijk weggegaan. Ik heb nog tegen mijn schoonzus gezegd dat ik het een luizenstreek vond. In de auto bekende mijn man dat hij wist dat ze zou komen en toen ontplofte ik! Ik wilde dat mijn man naar zijn moeder, broer en zus duidelijk maakte dat ik het echt niet meer wil. Eerder mocht hij niet thuiskomen. Ik heb hem dus letterlijk het huis uit gezet.
In de afgelopen jaren heb ik vaak op het punt gestaan om een eind te maken aan ons huwelijk vanwege mijn schoonmoeder. Toch wil ik haar ook niet haar zin geven en ook houd ik teveel van mijn man. Ik hoopte dat mijn schoonmoeder ook op een normale manier met mij om kon gaan net zoals tegen mijn schoonzus. Dat blijkt dus niet te kunnen.
Nu loop ik dus bij een psycholoog, omdat ik kennelijk te weinig heb laten merken hoe erg het was. Dat ik zo door het lint ging was voor iedereen een schok. Maar 15 jaar lang heb ik teveel opgekropt en teveel geslikt. Het moest er een keer uit. Ik hoopte dat ik weer rust zou vinden, maar het houdt mij nog dagelijks bezig. Helaas, want ze verdient het niet dat er aan haar gedacht wordt. Dan krijgt ze te veel eer.
Nathalie
Bron Email©Loes Raaphorst 10/2007
Ik heb ook een hele aardige en lieve schoonmoeder, niet echt dus.
In het begin was er niets aan de hand, dacht ik. Ik kwam bij hem over de vloer en hij bij mij. En zij maakte af en toe opmerkingen over hoeveel meiden er wel niet om mijn vriend heen hingen omdat hij zo leuk is. Ook kreeg ik vaak opmerkingen over de ex vriendinnetjes, dat zij dat zulke leuke stelletjes vond. Ik zag dit als steken onder water, maar tussen mij en mijn vriend zat alles goed en dat vond ik het belangrijkste. Wat zij ervan vond vond ik op dat moment niet belangrijk. Tot dat de zomerperiode aanbrak.
Ik en mijn vriend zouden op vakantie gaan naar Turkije. Ik had er erg veel zin in en zijn zus vroeg of zij mee mocht naar Turkije, omdat zij anders niet op vakantie zou kunnen. Ik had daar geen problemen mee, ik kan het goed met haar vinden we zijn zelfs collega’s dus ik vond het geen probleem, alleen heb ik haar wel gevraagd of zij het dan niet erg vond dat wij ook samen graag dingen wilden ondernemen en dat wij niet altijd bij haar zouden zijn. Dit vond zij geen probleem en dat zou allemaal erg leuk worden.
Totdat we bij het reisbureau zaten. 5 minuten voordat we officieel zouden boeken kreeg mijn vriend een telefoontje. Het was zijn moeder. Ik ga mee naar Turkije was de mededeling. Ik schrok zo erg dat ik niet meer wist wat ik nou moest zeggen en het enige wat eruit kwam was, ja ik weet niet of ik dit wel zo’n verstandig idee vind. Toen ineens kwam het idee om dan mijn moeder ook mee te nemen dus we zouden ineens met 5 man gaan.
Stomverbaasd stond ik daar in het reisbureau en ik kon niets meer zeggen, voordat ik het wist was alles al geregeld en geboekt. Later durfde ik niets te zeggen want ik ben dan bang dat ik er mensen mee voor hun hoofd stoot. Ik heb het er wel met mijn vriend over gehad en die zei al gelijk dat hij een grote fout had gemaakt, maar dat het nu niet meer terug te draaien viel.
Eenmaal op het vliegveld begon de ellende want mevrouw heeft vliegangst. Hierdoor kreeg ik dus al het gevoel dat ze alleen maar meeging om haar geliefde zoon in de gaten te houden. Mijn vriend zat gelukkig wel naast mij in het vliegtuig. Helaas dat ging dus niet gebeuren. Eenmaal aangekomen in Turkije was alles leuk en gezellig en aardig, het kwam erg gemaakt over.
ls we met zijn alle bij het zwembad lagen en ik en mijn vriend lagen in het zwembad, duurde het maar 2 seconden voordat mevrouw er ook bij lag. Als mijn vriend en ik er weer uit gingen, ging mevrouw er ook uit. Zo ging het met alles. Ik hoefde maar eventjes op te staan om drinken te halen en mevrouw liep achter me aan. Onder het mom van moet ik even helpen.
Als ik en mijn vriend eventjes met z’n tweeën het hotel inliepen konden we er donder op zeggen dat mevrouw ons achterna zou lopen. Ik werd er kotsmisselijk van. Het kwam ook niet spontaan of aardig over, allemaal gemaakt en nep. Ik kreeg heel erg het gevoel alsof ik op mijn woorden moest letten. Ik kon niet echt mezelf zijn omdat ik constant het idee had dat ik in de gaten werd gehouden door haar en alsof er op mijn woorden werd gelet.
Later gingen mijn vriend en ik uit eten. De telefoon stond niet stil. Hij werd constant gebeld, waar zijn jullie? Wat zijn jullie aan het doen? Hoe laat zijn jullie weer terug?? Heb je het wel naar je zin?? Op een gegeven moment heb ik hem gevraagd of hij zijn telefoon uit wilde zetten, wat hij ook deed, want hij was het zelf ook erg zat. Vervolgens gaat mijn telefoon af en belt ze mij constant op. Ik heb alle keren niet opgenomen en ik heb mijn telefoon eveneens uitgezet.
Later toen wij weer terug waren in het hotel hebben wij dit dus moeten aanhoren. Waarom wij in een vreemd land onze telefoons uit hadden gezet want zij wilde weten of we wel veilig waren. Ik vond dit echt grote onzin. Ik ben dan wel (pas) 20 maar ik weet erg goed wat ik doe en mijn moeder maakt zich daar ook niet druk over. Dat zat me heel erg dwars. Ik mag mijn eigen leven leiden van mijn ouders, maar nu wordt ik geleefd door een andere ouder die eigenlijk niets over me te zeggen heeft. Mijn vriend is zelfs 24… en dan je kind nog zo in de gaten houden. dat vind ik persoonlijk niet normaal. Ik vond dat we behandeld werden als een stelletje kleuters en ik dacht laat maar gaan, ik wilde er niet eens wat op antwoorden.
Vervolgens was er niets meer aan de hand. Ze deed normaal maar het zwembad incident bleef zich voordoen. We zouden woensdag uit eten gaan in de haven en omdat ik en mijn vriend de maandag al uit eten waren geweest zouden wij in het hotel eten omdat ik geen zin had om 3 dagen uit eten te gaan en mijn vriend ook niet. We zouden dus met zijn alle in het hotel eten.
Toen iedereen klaar was met douchen en omkleden kwam mevrouw doodleuk de kamer binnenlopen om te zeggen dat we uit eten gingen. Ik zei daarop dat ik het niet zo prettig vond dat dit 5 minuten voor het eten kenbaar wordt gemaakt en dat ik het niet prettig vond dat het op die manier wordt medegedeeld. Ik zei dat ik niet mee wilde en in het hotel wilde blijven omdat ik het niet zo leuk vond om alweer uit eten te gaan.
Toen kreeg ik van alles de schuld. Ik kreeg met een neerbuigende vinger in mijn gezicht te horen dat ik haar kind pijn deed door niet uit eten te gaan, dat ik zijn dag had verpest en dat ik maar eens rekening moest houden met andermans gevoelens. Ik voelde me zo vernederd en zo gekleineerd dat ik alleen maar zei dat ze weg moest gaan. De volgende dag werd ik genegeerd. Er werd niets tegen me gezegd door haar. Ineens deed ze de woensdagavond weer oke, en ik dacht laat het maar zo, we zijn op vakantie dus ik ga er niets meer over zeggen. Tot de donderdag kwam.
Wij zaten ’s middags op het eten te wachten , toen ze erbij kwam zitten. Ineens stond ze op (zonder aanleiding), gooide de stoel opzij en zei HIER KAN IK NIET TEGEN. Ze ging toen weer terug naar de ligbedden aan het zwembad en ik en mijn vriend zaten ons af te vragen wat er nu weer aan de hand was. Toen hij dat ging vragen kwam ze met een boos gezicht op ons afstieren en ze zei dat al haar woorden op een gouden schaaltje gelegd werden want er was niets aan de hand. Terwijl ik haar reactie niet echt normaal vond, gaf zij hierop als antwoord dat ze gewoon zo is. Dat kan, dacht ik nog, maar ik vond het toch absurd.
Ik ben opgestaan en ik zei ik ga eventjes douchen want ik heb geen zin meer om aan het zwembad te liggen, ik zie jullie straks wel bij het eten oke? Ik kreeg als reactie ja is goed tot straks. Niets aan de hand dacht ik. Ik ging naar boven en ik was gaan douchen, mijn vriend kwam later binnen en die zei dat de bom was ontploft, omdat ik ging douchen. Waarop ik reageerde dat dat nergens voor nodig is omdat ik me van geen kwaad bewust was. Mijn vriend zei precies hetzelfde en heeft het ook duidelijk voor mij opgenomen. Ik wilde gewoon douchen en dat wordt alweer gelijk een strafbaar feit gemaakt. Ik kreeg een beetje het gevoel alsof ik niets goed kon doen. Alsof ik niet eens zelf mocht douchen en dat alles zo uitvergroot werd tot 1 groot drama. Grote onzin vond ik het.
Vervolgens liep mijn moeder de kamer binnen bij zijn moeder en zijn zus. Waar zij de volle laag kreeg. Ze is tot 2 keer toe bijna aangevallen, uitgescholden voor alles wat aan scheldwoorden op de wereld bestaat. Ik stond perplex en natuurlijk nam ik het op dat moment voor mijn eigen moeder op, omdat die niets gedaan had. Ik zei tegen haar dat ze niet zo tegen mijn moeder moest praten en ik stond op ontploffen. Waarna zij mij uitschold voor van alles en nog wat wat ik nu dus niet ga herhalen.
Ook werd ik bijna aangevallen en er werd tegen me gezegd dat ik het niet moest proberen om haar kind af te pakken. Ik vond het niet nodig om terug te schelden, omdat ik daar het nut niet van inzag en omdat ik het idee had dat ik niets fout had gedaan en dat zij gewoon onzin aan het uitkramen was. Ik vond het echt heel erg dat mijn moeder werd aangevallen door iets wat ik “zogenaamd” gedaan had. Mijn moeder had er verder niets mee te maken.
Vervolgens werd er ook geen woord meer met mij en mijn moeder gesproken alleen door mijn vriend. Toen we eenmaal terug waren op schiphol, hoorde ik mijn naam en toen ik vervolgens opkeek kreeg ik nog een middelvinger toe. Ik vond dit heel erg en ik voelde me heel erg gekwetst. Ik ben uitgescholden, vernederd en pijn gedaan. Mijn moeder heeft mij verteld dat dit iets is tussen haar en zijn moeder en dat mijn vriend en ik daar verder buiten staan.
Dat is ook zo, maar er zijn ook dingen tegen mij gezegd en gedaan, en dat is hetgeen waar ik zo ongelooflijk kwaad over ben. (ook over het feit wat mijn moeder is aangedaan, maar in principe sta ik daar buiten, hetgeen wat mijn moeder zelf ook zegt). Het gaat niet om wat er tussen haar en mijn moeder is gebeurd, maar om het feit dat zij zich op een manier gedraagt waarvan ik vind dat het ontzettend vernederend en kwetsend is.
Zij is bang dat ik haar kind afpak, terwijl ik dat helemaal niet wil. Het is en blijft zijn moeder en ik zal daar nooit iets over zeggen. Maar wat ik wel vind is dat je als moeder zijnde weet dat je ooit je kind los moet laten omdat hij zijn eigen weg gaat zoeken en vinden. En op dit moment heb ik het gevoel dat hij daar de kans niet voor krijgt. hij wordt constant gecheckt, gecontroleerd, ze moet weten hoe laat hij thuis is en waar hij is. Als hij ergens anders heen gaat dan moet hij dat laten weten. Hij is 24 jaar oud. Hij weet zelf ook dat het zo niet langer gaat, maar zijn moeder kan geen afstand van hem nemen. De situatie blijft moeilijk.
Ik hoop dat onze liefde sterk genoeg is om dit te overleven.
Jorinde
Bron Email©Loes Raaphorst 08/2008
Wat erg om te lezen dat er zoveel verschrikkelijke schoonmoeders bestaan. Die van mij past er precies tussen. Mijn man en ik zijn al heel wat jaren bij elkaar en al die jaren ging het eigenlijk best goed. Ik had een goede relatie met schoonmoeder en we gingen af en toe ook samen een dagje weg. Zij is een vrouw die te pas en te onpas in de spotlights wil staan, iedereen moet haar zien en horen en ze wil door iedereen leuk gevonden worden, deze eigenschappen, ik kon er toen aardig mee leven, wel had ik altijd al het idee dat als wij zouden gaan trouwen zij zich hier weleens verschrikkelijk mee kon gaan bemoeien, laat staan kinderen krijgen.
Het moment kwam, wij gingen trouwen, hun reactie hierop was heel koel en leek net of het ze niets deed. De dag was daar en daar liep ze hoor, iedereen moest weten dat haar zoon ging trouwen. Op een trouwdag krijgt normaliter de bruid de meeste aandacht, doordat ze een mooie jurk aan heeft, dit dus ook het geval bij ons. Zij moest er alleen de hele tijd bij zeggen: mijn zoon ziet er zo mooi uit. Heel irritant, ook heeft ze mijn kant van de familie lopen commanderen, blijkt dus later. Maar goed het viel mij op zich nog reuze mee hoe de dag is verlopen en haar rol daarin. Ik dacht misschien heb ik me toch drukgemaakt om niets.
Een paar maanden later werd ik zwanger. Dit verteld te hebben aan haar en er bij gezegd te hebben dat ze haar mond moest houden, omdat het nog heel pril was. Kwam ik er na een aantal weken achter dat ze het dus toch doorverteld had, ik ben hier heel boos om geworden en mijn man heeft dit tegen haar gezegd. Waarop haar reactie was, maar het gaat toch niet mis. Hier mag je tegenwoordig niet al te zeker van zijn, maar ja dat was vroeger toch niet zo. Ze reageerde elke keer als ik iets zei over mijn zwangerschap dat dat bij haar niet zo was en dat het allemaal wel mee viel. Voor een gourmetavondje met hun had ik gevraagd om hamburgertjes, dit omdat ik geen biefstuk mocht. Haar reactie was in lachen uitbarsten aan de telefoon. Ik ben hier heel erg kapot van geweest.
De hele zwangerschap door kreeg ik alsmaar te horen hoe het vroeger bij haar was, om gek van te worden. Ook iedereen moest weten dat ze voor het eerst oma werd en dat ze heel veel ging oppassen zodra hij er was. Dit ook helemaal niet met ons te hebben besproken!!
Vlak voordat ik ging bevallen, hebben we voor het eerst ruzie gehad. Ze belde me constant om te vragen of er al wat was. Wij hadden juist aangekondigd dat wij zouden bellen als we een kindje hadden gekregen. Mijn man heeft daar wat van gezegd en na dat hij dit gezegd had hoorde ik een aantal dagen niets van haar. Mijn man belde haar op en zij zei dat ze boos was. Ik heb haar teruggebeld en gevraagd wat er aan de had was. Na een heel telefoongesprek, ga niet in op de inhoud van het gesprek, kwam het erop neer zij bepaalde zelf wel wanneer ze belde en dat ze zich dat niet door ons liet vertellen. We zijn er die dag nog heen gegaan om het uit te praten, maar voor mij was er eigenlijk al teveel gezegd om het goed te praten, maar goed voor de goede lieve vrede!!!!!
Een paar dagen later kwam onze zoon, iedereen werd gebeld en al gauw was de hele familie van beide kanten er om onze zoon te komen bewonderen. Bij iedereen was hij stil op de arm en alleen bij haar huilde hij, iedereen moest dit ook gelijk weten. Zo verstreek de kraamperiode en ze kwam echt elke dag langs, ik heb er niets van gezegd want ik vond niet dat ik het kon maken om haar dit te ontnemen, het is en blijft toch haar 1ste kleinkind. Onze zoon was een paar weken oud en zij gingen op vakantie. Ze kwamen terug en wilden hun kleinkind zien, dat ze haar eigen zoon dan niet zag was niet zo probleem.
Wij moesten ook nog eens daarheen omdat ze op andere dagen niet konden en da zou het te lang duren voordat ze hem weer zag. Het gaat haar alleen nog maar om haar kleinkind, dat ik zijn moeder ben is voor haar alleen nog maar lastig. Een paar weken toen ze terug waren hoorde we niets van ze, lekker rustig dacht ik. Mijn man had al een keer gebeld en gevraagd of ze weer boos was, wij maken hier nu gewoon grapjes over. Er was niets aan de hand, totdat ze een paar dagen later zelf belde en zei dat ze teleurgesteld was. Weer zo’n zeikdrama waar je u tegen zegt.
Ze had haar zegje gedaan en vertelde toen even doodleuk dat ze mijn zoon wel binnenkort even een middagje voor zichzelf wou, dat dacht ik dus niet he, ik wil ook wel es wat en krijg het ook niet altijd, wat denkt ze wel niet zeg. Ze moet zich na al dit dramagedoe maar eerst gewijzen dat ze een volwassen oma kan zijn voordat hij bij haar komt.
Ik heb er met mijn man over gepraat en hij gaat binnenkort een even duidelijk maken dat het niet altijd zo gaat als zoals zij dat wil en dat ze maar eens normaal moet gaan doen. ik zit hier nu al tijden mee en weet soms geen betere oplossing dan te gaan verhuizen naar een naar en andere stad, maar dit gun ik haar niet. Zo dit was met sprongen mijn verhaal, het lucht wel even lekker op, maar ik hoop dat het allemaal eens opgelost word. Ben wel heel blij om te lezen dat ik hier niet de enigste ben, heerlijk!!!!
groetjes Daan
Bron Email©Loes Raaphorst 10/2008
Ja hou ze zeker op een afstand. Mijn schoonmoeder is zo erg dat over alle vier haar zonen een macht heeft die onbeschrijfelijk is. Inmiddels hebben alle schoondochter een grote muur tegen haar op gezet (ik dus ook). Mijn schoonmoeder heeft al 2 relaties vernietigt van haar zoons. En die van mij staat ook op springen. Ik weet het ook niet meer , ik ben nu op het moment aan nadenken om mijn huwelijk af te blazen. Zo ver heeft ze het al Ze bemoeit zich met iedereen, en iedereen weet alles van elkaar zelf elkaars financieel plaatjes zo loopt dat mens bij iedereen te kletsen. Er is ook vaak ruzie tussen ons, mede door haar. En de jongens willen het geen van alle inzien. Dit heb ik nog nooit meegemaakt ik had er al wel van gehoord, maar dit is echt erg, ik ben nu 8 jaar met mijn vriend samen en we hebben een dochter samen. Ik heb alleen maar ellende en ruzie gekend in die familie. Er is nog nooit een gezellige verjaardag geweest, alleen maar ruzie. Wat moet ik hier nu mee? Er mee doorgaan zolang zij nog leeft? Of kappen met de zooi?? Weten jullie het??
Bianca
Bron Email©Loes Raaphorst 11/2008
Wat me opvalt is dat er meer vrouwen last hebben van hun schoonmoeder dan mannen. Soit. Ik heb mijn vrouw dus enkele jaren geleden leren kennen, ze zat in onze vriendenkring waar wij regelmatig plezier mee maakten en soms tot in de vroege uurtjes durfden feesten. Na een paar wilde jaren besloten we het toch eens te proberen en het klikte. We woonden allebei in hetzelfde dorp, op max. 5 km van elkaar en hadden de zelfde vrienden. Ik woonde toen nog thuis en was bezig met een oude wijnzolder van mijn ouders om te bouwen naar “Studio/Loft”. Na een paar maanden was deze af en ik vroeg haar direct om bij mij te komen wonen. No Problem en zo begon een mooie periode van alle dagen samen te kunnen zijn, koken, slapen, …
Na een 10-tal maanden wrong het bij mijn vrouw wel een beetje omdat het wat te klein werd en dat ze zich altijd beneden moest wassen. Ik kon haar daar wel in verstaan en toen besloten we samen van een huis te huren ook in hetzelfde dorp. Tot hiertoe nog geen probleem. Het was pas als we in de woning introkken dat de miserie begon. De woning waar we nu wonen ligt op 2 straten (2,5 km) van mijn schoonmoeder. Iedere dag zat ze er in het begin omdat alles nieuw was, ze hielp wat met kuisen, opruimen, … Ik ergerde er me al wat in maar ik dacht wel dat dit zou minderen en dat mijn vrouw dit wel zou vertellen tegen haar moeder. Na 1,5 jaar daar te hebben gewoond vroeg ik haar ten huwelijk en zijn dat in het jaar nadien in juli getrouwd. Ik was aan het plannen om een mooie huwelijksreis te maken toen ze kwam zeggen dat ze bij het huwelijk ook een steuntje gingen bijdragen. SUPER dacht ik, en ik kon al iets verder kijken naar de bestemmingen voor de huwelijksreis. Een paar dagen na de trouw, toen alles was opgeruimd kwam ze simpel en koel vertellen dat ze niets konden geven omdat ze het niet zo breed hadden. Ze hadden wel de schitterende trouwjurk van mijn vrouw betaald, maar dat was het. De volledige feest heb ik dan samen met mijn ouders betaald en “bye bye” huwelijksreis…
Wat moet je dan doen als je 3 weken in verlof bent en je niet kan op reis gaan, dan zit je thuis. Een geluk dat we in juli getrouwd waren en het een mooie zomer was. Maar na de 2 de dag kwamen we terug in de realiteit. Iedere dag om hetzelfde uur ongeveer ging de bel. Daar was ze terug, mijn schoonmoeder. Ik begrijp wel de band tussen moeder en dochter en ik begrijp wel dat mijn vrouw alles tegen haar moeder zei en omgekeerd, maar wat met “ons” leven. Het is misschien mijn fout een beetje dat ik dit niet vroeger aangehaald heb bij mijn vrouw, ik kropte dit altijd wel wat op en toen ontplofte de bom wel eens, toen spraken we een paar dagen niet en dit ging wel over. Maar dit is nu al meer dan 4 jaar aan de gang en ik begin dit KOTSBEU te worden. Het leven van mijn vrouw is ook niet gemakkelijk, ik ben zelfstandige en ik verdien goed mijn brood, maar ik moet er verdomd uren voor kloppen. Het laatste wat ik op een donderdag avond rond 19:30 wil zien voor mijn huis is terug de wagen van mijn schoonmoeder. Ik heb er al met vrienden over gebabbeld maar ze willen het wel verstaan, maar ik denk dat je het eerst moet meemaken en hier zelf eens moet komen wonen alvorens je het echt kan begrijpen.
In april zijn we dan de trotse ouders geworden van een dochter, ze was te vroeg geboren en hebben enkele weken in een wat minder aangename periode gezeten, 2x per dag ziekenhuis. Dat werkte op ons gemoed en soms ook op onze relatie. Maar enkele maanden nadien mocht ze dan naar huis. Ik had me terug verlof genomen om toch iets van verlof te hebben en om van deze mooie periode te kunnen genieten samen met vrouw en kind. Maar dit heeft niet lang kunnen zijn, Alle dagen bezoek, soms uren aan een stuk, van de 3 weken verlof hebben we er misschien max. 5 zonder bezoek kunnen doorbrengen. We waren beide kapot. Van alle dagen naar het ziekenhuis te gaan, het bezoek, de late uren, het werk…
Nu is onze dochter 7 maanden en is alles goed, mijn vrouw is 4/5 gaan werken en is ’s woensdags thuis. Dan is er op woensdag middag altijd koffienamiddag met de schoonmoeder natuurlijk. Dit deed me terug denken aan de weken die ze na de bevalling thuis was. Alle dagen zat ze daar, ze heeft dan veel voor ons gedaan, maar moet dit alle dagen, ik heb toen er veel moeten opkroppen want mijn vrouw zat in een kleine depressie en de minste vonk kon de boel laten ontploffen. De weken gingen voorbij en dit veranderde niet tot ik op een avond niet meer kon en hebben een serieuze ruzie gehad in bed waar ik er zowat alles uitgeroepen heb wat er op mijn lever lag. Toen vertelde ze dat ze veel steun heeft aan haar moeder en zei ze dat ze daar niets op tegen had dat haar moeder daar elke dag zat, ook nog dat ik daar maar moest mee leven. Ze had me ook beloofd van daar eens met mijn schoonmoeder over te spreken, maar tot op heden heb ik daar nog niets van gemerkt. Begrijp me niet verkeerd, he! t is een braaf mens, zoals ze dat hier bij ons zeggen, maar ze moet mijn dochter of mijn vrouw alle dagen kunnen horen of toch eens gezien hebben, want ze rijdt dan door naar haar zoon, waar hetzelfde gebeurt 🙂
Soms vraag ik me dan af, is dit het leven waar ik voor gekozen heb, om iedere dag +/- 1 uur mijn schoonmoeder over te vloer te krijgen. Ligt er iets niet op zijn plaats, ze maakt er een opmerking over, ze moet alles weten, zijn we over iets aan het praten, ze moet weten wie, waar, wanneer, waarom, … Mijn vrienden relativeren dit allemaal wel, ze zien de wagen iedere dag staan en maken er altijd grapjes over, maar ik ben op, leeg, moe gestreden… Het heeft geen zin dat we terug uren ruzie maken, het heeft geen zin dat ik me afzonder, komen doet ze toch. Het gaat denk ik zover komen dat op een dag mijn stoppen doorslaan en ik gewoon vertrek. Het enige wat ik verlang is Privacy, een paar dagen thuis zijn zonder dat bel gaat en je humeur fors daalt. Terug zot doen met ons 2. Vroeger kon een “vluggertje” nog eens, na het eten, of kon je wat plagen en spelen. Dit is voltooid verleden tijd. Gewoon wat slordig zijn en de afwas laten staan, naar niets zien. Mijn vrouw begint op dat gebied meer en meer op haar te trekken. Pas op, liever een propere die alle dagen poetst dan iemand die slordig is, maar je leeft maar 1 keer en je leeft niet om te kuisen. Ik moet afronden want straks moet ik waarschijnlijk de deur opendoen voor ons dagelijks bezoek…
Wat doet dit me goed om dit eens te kunnen vermelden zonder vrees dat 1 van mijn “vrienden” dit gaat doorvertellen om nog een schepje er boven op te doen. En ben blij dat ik niet de enige ben die met die probleem opgescheept zit. Ligt dit aan mij? HELP ??..?? Raad, Tips, …
Bron Email©Loes Raaphorst 12/2008
Wat lekker, om eens te lezen hoe anderen het hebben. Wie er zelf middenin zit zal begrijpen wat ik bedoel. Je gunt het je ergste vijanden niet, maar je voelt je gesteund te weten dat je niet de enige bent. Mijn schoonfamilie komt uit een kleine dorpje tussen Arnhem en Nijmegen vandaan. En tot een aantal maanden geleden, kwam ik er best graag. Het zijn geïnteresseerde, hard werkende mensen met een goed hart. Wel uit een heel andere cultuur, dan die waarin ik zelf ben opgegroeid. De eerste keer dat ik daar kwam, volgens mij was het een verjaardag, werd mij door mijn schoonmoeder – nadat er enige alcohol geschonken en gedronken was – verteld dat ik toch wel veel leuker was dan de ex van mijn man, toen nog mijn vriend. Ik heb vriendelijk gelachen, maar er ging wel een klein alarmbelletje rinkelen. Nooit waagde ik mij aan jongens met enkel vervelende exen. Dat is vragen om problemen. Lijkt een beetje op het grapje waarbij een man op de radio hoort dat er een spookrijder op de A1 richting Amsterdam is gesignaleerd. Eentje? Ik zie er wel 100! Wat ik bedoel te zeggen: Als meneer alleen vervelende exen heeft, ben jij zeer waarschijnlijk de volgende.
Ik schudde het van me af. Mijn vriend had maar 1 ex-vriendin, dus op basis van die informatie mocht ik van mezelf niet oordelen. De opmerkingen over zijn ex bleven komen. En niet alleen over exen… Mijn vriend zijn vorige keus was niet goed geweest, maar ook haar oudste broer had niet goed gekozen, ze had al aardig wat trammelant met zijn vrouw meegemaakt. Haar jongste broer was zelf geen prettig persoon en zijn vriend was helemaal verschrikkelijk. Die wilde bijvoorbeeld nooit meezingen met de carnavalshits, waar ze in de familie zo gek op waren. Ook een zus van haar had een nieuwe man, die ze “zo vreemd” vond. Ieder bezoek kwam er wel iemand bij. De overbuurvrouw was nooit vriendelijk tegen haar geweest. De moeder van mijn vriend zijn vader was helemaal een vreselijk persoon geweest. Enige tijd hadden zij na hun trouwen bij hen op de boerderij gewoond, maar na enkele drama’s wegens bemoeienissen van haar schoonmoeder, waren ze verhuisd.
Het geroddel maakte mij enigszins angstig. Als ze zo over andere mensen praatte, hoe zou ze dan over mij praten? Het verhaal over haar eigen schoonmoeder stelde me enigszins gerust. Ze zou immers weten hoe vreselijk het zou zijn als dergelijke drama’s zich tussen ons zouden afspelen en daar vast niet op aansturen. Mijn man en ik gingen samenwonen. Tijdens de verhuizing wist ze alles beter. Voor vloeibaar frituurvet bewaar ik altijd de verpakking. Dan kan het daar later in terug en als geheel, zonder troep in mijn container, worden weggegooid. Maar volgens haar moest dat in een pan. Ik moest lachen: “Dan heb ik mijn pan EN container vies!”. “Ja, die was je dan toch af?” Ik ging er niet op in en zette de lege fles in de kelder. Haalt zij hem er doodleuk weer uit! Ik vond het niet belangrijk genoeg erop door te gaan, dus ging verder met de rest.
Bij het (mijn eigen!!!!) dressoir kwam ze me vertellen dat ik het niet met schoonmaakmiddel, maar met afwasmiddel moest afnemen. En zo ging het een tijdje door, tot ze uiteindelijk op een stoel plofte met de mededeling dat ze niet kon helpen. Ik moest inwendig wel een beetje grinniken. We hadden duidelijk een andere definitie voor het woord helpen. Ik heb koffie voor d’r gezet en gezegd dat ze zich vooral ook niet te druk moest maken met haar slechte rug enzo. Eenmaal samenwonend veranderde er niet zoveel. Ik leerde de mensen kennen over wie ze altijd zo roddelt en kreeg het zelf wel moeilijker met de roddels. Met name over de vrouw van haar broer, die ik een schatje vond (en vind).
Het viel me ook wel op dat ze in gezelschap altijd de luidruchtigste was. Degene met de meeste praatjes. Degene die het altijd beter wist, of meer wist dan een ander. Die het nooit expliciet accepteerde als iemand het niet met haar eens was. Nooit: “Oh, zo had ik het niet bekeken”, nooit: “hoe bedoel je dat” of “waarom denk je dat?”. Altijd op een redelijk onvriendelijke toon: “Nou, ik niet!” Maar goed, ze was nog altijd vriendelijk tegen mij, dus ik liet haar maar, zonder erop in te gaan. Een per jaar houden zij met de dames van haar kant beautydag. Met zijn allen naar de sauna. Supergezellig hoor, maar de sauna, in je blootje, dat is niets voor mij. Heeft niets met hen te maken, ben daar gewoon niet mee opgegroeid. Hoewel ik begrijp dat het voor sommigen een heerlijke manier is om te relaxen, kan ik me niet ontspannen in een ruimte met naakte mensen, waar ikzelf bovendien ook naakt doorheen wandel.
Behalve mijn preutsheid, speelde er ook toen toch al iets anders, tegen mij was ze nog altijd aardig, maar ik had mijn schoonmoeder ook wel rare opmerkingen tegen anderen horen maken. Tijdens een nichtje van mijn man: “Goh, jij hebt ook kleine borsten, zijn die met de zwangerschap niet gegroeid?” Geen drama, maar het leek me niet erg plezierig als ze zoiets tegen mij zou zeggen. Ik zei dat het niets voor mij was en dat ik liever niet meeging. Keer op keer kwam ze erop terug. Ze accepteerde niet dat ik het niet leuk kon vinden, terwijl zij het het einde vond. Kon zich niet inleven en beseffen dat andere mensen andere dingen als plezierig ervaren.
Verder kwamen we er trouwens heel regelmatig. Sowieso op verjaardagen van zijn ouders, oma, ooms en tantes. Moederdag, vaderdag en kerst. Omdat mijn ouders in het buitenland, op meer dan 16 uur reizen wonen, ga je voor die dagen niet eventjes “op en neer”. Als mijn vriend vroeg: “Gaan we eerste kerstdag of gaan we de tweede?”, heb ik altijd geantwoord dat het me niet uitmaakte, een of beide dagen, dat ze er maar van moesten genieten zolang de situatie zo was. Mijn ouders zouden ooit terugkomen en dan zouden we moeten overleggen over welke dagen we bij wie door zouden gaan brengen. Voorlopig kon alles nog.
We hadden nog geen huwelijksplannen, maar mijn vriend zag een kindje wel zitten. Ik had het me anders voorgesteld, maar vond de volgorde nou ook weer niet zo belangrijk. We wilden voor altijd samen blijven, toch? Dus we gingen ervoor. Maart 2008 bleek ik zwanger. Twee dagen na de positieve test waren we bij zijn ouders en natuurlijk vonden we het leuk het nieuws te delen. We drukten ze op het hart, niets tegen anderen te zeggen. Het was immers nog zo pril. En dat bleken we niet voor niets te hebben gevraagd. Het draaide uit op een miskraam, een erg verdrietig moment, waar we echt even van bij moesten komen. Het weekend nadat “het gebeurd” was, vierden zijn ouders hun verjaardag. Wij bleven thuis, nog eventjes niet in staat een hele avond feest te vieren. Zijn moeder was vriendelijk, begreep het, gunde ons die ruimte.
Twee weken later, familiedag. De een na de ander kwam naar me toe: “hoe gaat het met je?”, “alles goed?”. Al snel had ik in de gaten dat ze het tegen iedereen, zonder uitzondering had verteld! Inwendig kookte ik, hoe kon ze! We hadden nog zo expliciet gevraagd. Later op de middag kwam ze bij me zitten. Vertelde ongevraagd doodleuk: “Ja, ik kon niet anders, toen jullie niet op mijn verjaardag kwamen!” Daar was ik het niet mee eens, gewoon ziek was waar en voldoende geweest. Maar voor haar waarschijnlijk niet interessant genoegd. Met dit nieuws had ze zeker alle aandacht gehad. Ik heb tegen mijn vriend gezegd dat ik het niet op prijs stelde en het verder daarbij gelaten.
Iedere keer als we daar kamen kregen we geboortekaartjes onder onze neus geduwd. Of te horen wie er nu weer zwanger was. De eerste keer heb ik nog vriendelijk gereageerd. Zelf een kaartje naar het desbetreffende nichtje gestuurd. Maar na verloop van tijd, kon ik het steeds slechter handelen. Probeerde ze nu een reactie uit te lokken, te horen of we het nog opnieuw zouden proberen? Of besefte ze gewoon niet hoe confronterend het voor ons was? Mijn vriend ging er al niet op in, wat waarschijnlijk niet zo opviel, omdat ik dan wel vriendelijk reageerde. Na een poosje was ik het beu en reageerde ik steeds minder, later deed ik zelfs alsof ze het gewoon niet had gezegd.
Mijn vriend vroeg mij ten huwelijk. Zijn en mijn ouders vonden het fantastisch. En vanaf dat moment was ik zelf zo in de wolken, dat ik een aantal zeer, maar dan ook zeer grote fouten heb gemaakt.
Fout 1: Ik vroeg mijn schoonmoeder of ze het leuk vond mee te gaan kijken naar een jurk. Dat leek haar wel wat. In plaats van mijn moeder.
Fout 2: Ik besefte me later pas wat ze eigenlijk zei. Ik had meteen moeten zeggen dat ik haar niet in plaats van mijn eigen moeder meevroeg. Dat ik haar misschien ook wel had meegevraagd als mijn ouders wel in Nederland hadden gewoond.
Fout 3: We vroegen niets (in de zin van geld, hulp, etc.), maar we hielden ze wel aan alle kanten op de hoogte van de vorderingen. We begrepen dat ze graag betrokken wilden worden en deden ons best het zo leuk mogelijk te maken.
Fout 4: Om ons ondertrouw te vieren, namen we de ouders, getuigen en ceremoniemeester met partners mee voor een etentje. Dat op zich was niet fout. Omdat mijn beste vriendin, die getuigde, het restaurant niet kon vinden, liet ik de rest vast naar het restaurant gaan en zei ik dat ik even mijn vriendin tegemoet zou lopen. Aangekomen in het restaurant zat mijn schoonmoeder midden aan tafel. Ze bezette op de zitbank de twee plekken die voor mijn man en mij waren bedoeld, zodat we kans hadden met iedereen die we hadden uitgenodigd te praten. Hierdoor kwam ik helemaal op het uiteinde te zitten. Mijn schoonmoeder tussen mij en mijn zusje in, zich overal mee bemoeiend, zodat ik gedurende de hele avond amper met mijn zusje, die helemaal voor mij uit Amersfoort naar Eindhoven was gereden heb gesproken. Mijn fout? Ik had gewoon rustig moeten zeggen dat deze plaatsen voor mijn vriend en mij waren bedoeld.
Fout 5: Als vanzelf ging mijn schoonmoeder ook de tweede pasafspraak met mij mee. Dit keer had ik ook twee vriendinnetjes uitgenodigd. Na afloop begon ze over een van die twee vriendinnetjes, mijn getuige nota bene, te roddelen. Het zat me best hoog, dat ze over iedereen in haar omgeving roddelde vond ik naarmate ik die mensen beter leerde kennen al steeds minder prettig. Maar commentaar op mijn vriendin? Hoe durfde ze! Mijn vriendin zou mijn schoonmoeder hebben beledigd door een tas in een etalage afschuwelijk te noemen, terwijl mijn schoonmoeder hem mooi had gevonden. Ik vond het niet belangrijk genoeg, maar dit was een punt waarop ik had moeten zeggen: “Stel je eens even niet zo aan.”
Fout 6: De op-een-na-grootste-fout: Ik mocht zelf kiezen wie ik op mijn vrijgezellenfeest wilde uitnodigen, en nodigde ook mijn schoonmoeder en de vriendin van het broertje van mijn vriend uit. Ten eerste is hebben wij een nooit uitgesproken afspraak dat we elkaar niet debiel kleden. Dat willen we zelf ook niet, doen dat dus een ander niet aan. Mijn schoonmoeder kwam met een clownspak aan. Hoewel mijn vriendinnen en zusje zeiden dat ik het echt niet aan hoefde te trekken, wilde ik ook mijn schoonmoeder niet beledigen. In hun familie zijn dat soort dingen iets meer gebruikelijk dan bij ons. Zo belangrijk was het ook niet, vandaag.
De hele dag heeft mijn schoonmoeder zitten sjaggerijnen. Het was te koud, te modderachtig, de activiteiten waren niet leuk. Ook was ze bijzonder onaardig tegen mijn zusje en getuige. Mijn getuige had een winterjas aan. Toen ze tegen de klimwand omhoog klom, gierde mijn schoonmoeder: “kijk! een dekbek tegen de wand!” De andere opmerkingen waren niet veel vriendelijker. De vriendin van mijn vriend zijn broertje stond er schaapachtig bij te lachen. Mijn vriendinnen waren in eerste instantie verbaasd, waarom deed ze zo? Ze vroegen me of ze het misschien niet leuk vond, maar ze hadden hier nu eenmaal unaniem voor gestemd. Het begon bij mij al een beetje te dagen. Ze hadden unaniem voor deze activiteit gestemd en mijn schoonmoeder kennende had die een ander voorstel gedaan dat niet als beste uit de bus was gekomen.
Hoe het ook zei, de houding van mijn vriendinnen veranderde van verbaasd, naar ontwijkend. Na een aantal uren hadden ze het gewoon gehad met de opmerkingen van mijn schoonmoeder. Nog een paar keer probeerde mijn getuige een vriendelijk gesprek aan te knopen met de vriendin van zijn broertje, maar als mijn vriendin het gesprek niet actief in stand hield, bloedde het direct dood. Ik verdedigde haar, zo was ze nu eenmaal. Mijn uitspraak was overigens oprecht, ik had hetzelfde al vaak geprobeerd, maar hield ik het gesprek niet in stand, dan hield het op. Er kwam nu eenmaal niet zoveel uit. En tja, mijn schoonmoeder en zij, kenden elkaar het beste en de rest niet zo, dus ik vond het ook wel logisch dat ze een beetje bij elkaar bleven.
Wij besloten dat het gewoon leuk moest blijven, trokken ons zo weinig mogelijk van hun gedrag (inmiddels waren ze beiden aan het sjaggerijnen) aan. Tijdens het eten werd het echter nog erger. We aten in een leuk restaurant met puzzels op tafel. Echt iets voor ons, maar niet voor mijn schoonmoeder en vriendin van…. Dat kan, dat begreep ik ook wel, je moet ervan houden. Maar bij iedere puzzel die wij probeerden, die niet in een keer lukte, zat mijn schoonmoeder op een snerptoon zich ermee te bemoeien. Niet met: “Probeer eens…”, of “misschien….” , zoals wij onszelf met elkaar bemoeiden, maar met “NEE, NEE, NEE”, iedere keer als iemand een zet deed die niet tot het gewenste resultaat leidde. Bijzonder vreemd. Om 22:00 meldde ze na nog een paar rotopmerkingen te hebben gemaakt, dat ze naar huis ging.
Ik probeerde haar gedrag nog goed te praten. Ze ging voornamelijk met familie om. Ze kwam echt uit een dorp, met een ons-kent-ons cultuur en ontmoette weinig mensen van daarbuiten. Binnen die cultuur kende iedereen haar, wisten ze dat ze het eigenlijk heel goed bedoelde. Daarbuiten, bij vreemde mensen, komt het allemaal wat anders over, dat heeft ze zich vast gewoon niet beseft…was in eerste instantie mijn pleidooi. Terwijl ik het zei, vroeg ik me af wat me bezielde. Deze vrouw had mijn vriendinnetjes beledigd, een opmerking als “er zit een dekbek tegen de muur” komt niet uit een bepaalde cultuur. Hij is puberaal, vernederend. En ik nam het voor haar op. Dat mijn vriendinnetjes dat toen van mij gepikt hebben en het hebben laten gaan, daar ben ik ze nog altijd dankbaar voor.
De dag erop ben ik in huilen uitgebarsten bij mijn vriend. Waarom deed zijn moeder zo? We hadden ze overal bij betrokken? Waren altijd vriendelijk geweest? Had tot nu toe alle aandacht gekregen die ze zich maar kon wensen? Waarom deed ze zo gemeen tegen mijn vriendinnetjes en zusje? Mijn vriend haalde zijn schouders op, zo was ze nu eenmaal. Ergens hoopte ik op de stoere ridder, die zijn moeder zou bellen en zou vragen waar ze mee bezig was. Maar och, dat hij me op zich begreep deed me ook al heel goed.
Fout 7: De grootste-maar-nog-te-herstellen-fout! Mijn schoonmoeder dramde al enige maanden dat ze nog eens op huwelijksreis wilde. En wij moesten met zijn allen mee. Ik had er sowieso geen trek in. Op het moment dat ze het vroeg was alles nog koek en ei, maar ik was slim zat in de gaten te hebben dat twee dagen met haar wel voldoende was. Dat was ongeveer wat ik aankon qua – hoewel niet op mij gericht – rotte opmerkingen en geroddel, maar vooral – wel op mij gerichte – bemoeienissen. Als je al tien jaar op jezelf woont, sta je gewoon minder open voor commentaar. Zoals zij dingen op hun manier doen, zo heb ik ook mijn gewoonten. Anders, niet beter, ook niet slechter. Als je eigen ouders zich ermee bemoeien, is dat vervelend, maar daar kun je – kan ik gelukkig – iets van zeggen. Bij schoonmoeders gaat dat niet. Het is een gratis cadeautje bij je relatie. Een leuk cadeau, of minder. Maar ruilen, veranderen of aanpassen, dat gaat niet. Jij bent de vriendin, zij, zijn moeder. Hij houdt van beiden zoals ze zijn. En jij en zij hebben dat maar te accepteren.
Zo’n vakantie, twee of drie weken op elkaar lip, dat zou zeker weten tot drama’s gaan leiden. Los daarvan, we zouden onze hond twee of drie weken naar een pension moeten brengen. Dat vond hij helemaal niets en ik ook niet. En twee of drie weken vrij, dat hakt erin op je vrije dagen…nu we gingen trouwen, wilde ik ook wel graag rondom de bruiloft vrij nemen en op huwelijksreis. Onze huwelijksreis zou naar Frankrijk gaan. We trouwens in februari en waren beiden al drie jaar niet meer gaan skiën, omdat er steeds iets tussenkwam. Ik keek er erg naar uit. Na alle huwelijksvoorbereiding lekker met zijn tweeën samen, in de sneeuw. Heerlijk skiën. Ik kon niet wachten. Ik kon nog een jaar wachten. Want schoonmoeder dramde haar zin door. We zouden in februari weggaan. Niks huwelijksreis. Ik was ergens heel boos, hoe kon ze dit ons misgunnen?
Ik heb een hekel aan reizen, bezocht mijn ouders zo min mogelijk, terwijl ik er graag kom. Maar 13 uur in het vliegtuig, daar kan ik heel slecht tegen. Mijn ouders weten het precies. Als ik aankan, laten ze me de eerste twee dagen een beetje gaan. Ik slaap slecht in het vliegtuig dus eindig behalve met een jetlag, ook met een slaaptekort, waar ik toch al niet heel goed tegen kan. Het moest een vliegreis worden, maar we mochten meebeslissen waar we heengingen. Ik gaf aan dat ik het liefst naar een locatie ging op niet meer dan 6 uur vliegen. Dat is voor mij nog leuk. Uiteindelijk werd er helemaal niet geluisterd. Ze boekten Costa Rica, met een overstap in Miami. Totale reistijd > 20 uur, waarvan ca. 14 uur vliegen.
Tussen alle fouten door, kwam de bruiloft. De bruiloft was op zich geweldig, hoewel het aantal bemoeienissen in de laatste dagen en op de dag zelf wel een hoogtepunt bereikte. Op zich hebben we best dingen toegestaan. Wie een voordracht of stukje wilde doen mocht dat. Mijn schoonmoeder had een bepaald idee over hoe de ochtend bij hen thuis moest verlopen en dat wat prima. Mijn moeder had een jasje laten maken voor over mijn trouwjurk, maar mijn schoonmoeder vond dat lelijk en vond dat ik dat niet aan moest trekken. Ook moest ik niet zoveel make-up op doen (we hadden alles vrij klassiek, maar inderdaad ik had vrij veel make-up op, wat ik normaal niet heb, maar ik wist zeker dat het echt goed stond en mijn vriend het fantastisch zou vinden). Ze vond ook dat we apart moesten slapen, maar hield er nadat we er een tijdje niet op hadden gereageerd ook over op.
Het gesprek met de ambtenaar van de burgerlijke stand bereiden we voor. Omdat we in hun dorp trouwden, hielden we het gesprek bij hen thuis. In eerste instantie bleven ze daar gewoon bij zitten. Trots vertelde mijn schoonmoeder dat zij ons meenamen op huwelijksreis! Ik baalde als een stekker, wilde niet dat mijn met-stip-op-1 punt van irritatie op mijn trouwdag zou worden vermeld als “cadeautje”. Een cadeau voor ons notabene. Zij wilde, ik had helemaal geen zin mee te gaan. Later mailden zij en de ambtenaar – een oud klasgenoot van de vader van mijn vriend – achter onze rug om naar mijn moeder en zusje om anekdotes. Mijn zusje belde met de vraag of we dat wel leuk vonden en wij belden de ambtenaar met de vraag ze niet te gebruiken. We hebben het niet tegen hem gezegd, maar dit ging echt te ver. Gasten hebben op de avond na de huwelijksvoltrekking voldoende gelegenheid grappen en grollen uit te halen en mogen tijdens de speeches zelf hun verhaal doen. Maar de ceremonie is van ons.
Mijn schoonmoeder was witheet, toen ze hoorde dat we hadden gebeld om het terug te draaien. Ze vond dat mijn zusje zich er niet mee had mogen bemoeien, hetgeen ze in de keuken, toen de rest er niet bij was, sissend en op felle toon duidelijk maakte. Ik reageerde niet. Ze was ook duidelijk gespannen. En ik trouwens ook, dit was niet het moment ertegenin te gaan. Tijdens de bruiloft moesten we de taxi terugsturen, omdat we van zijn ouders nog niet weg mochten van het feest. Als bruidspaar mochten we, hoewel gebruikelijk, niet als eerste vertrekken en uitgezwaaid worden door de gasten. Na de bruiloft bekeken we foto’s en video. Mijn schoonmoeder was veranderd van een acceptabele schoonmoeder, naar een onplezierig persoon, en werd nu, nog geen dag na de bruiloft echt een heks. Ze had ineens commentaar op mijn ouders, mijn neefje “was niet helemaal goed” en een oom van mij “was ook zo vreemd”. We hadden gezegd dat mijn man zijn tante heel grappig op een van de foto’s die we voor het boek hadden uitgezocht stond. Dat was een verkeerd gekozen manier om het uit te drukken. Met heel grappig bedoelde ik dat ze op een schitterende, fotowaardige manier bellen blies op een van de foto’s. Bolle wangen van het blazen, maar toch heel charmant. Mijn schoonmoeder vatte het anders op, moest hard lachen: “Oh, oh, als ze het vreselijk vindt, net goed!” Dat had zijn tante echt nergens aan verdiend.
Fout 8: Onherstelbaar: Ik ben ook echt meegegaan op vakantie. Tja, gewoon, in een woord drama. Voor de bruiloft hadden we het druk gehad en omdat we moesten pakken voor de vakantie, daarna niet veel beter. En de vakantie werd alles behalve de beloofde wittebroodsweken, de rust, het moment van met zijn tweeën genieten. Het was in een woord vreselijk. Ik had er toch al geen zin in gehad. En ben niet van het reizen. Ik heb gewoon een dag of wat nodig om bij te trekken. Dat had ik vooraf ook aangegeven. Maar zelf die ene dag kregen we – natuurlijk – niet. Voortdurend zat ze op onze lip. Als we de hotelkamer niet op slot draaiden, stond ze erbij. Zodra we ook maar een teen om de hoek durfden te steken, kwam ze nieuwsgierig kijken welke teen het was, waarom en tot wanneer. Om knettergek van te worden. Ze wist ook weer alles beter en kwam voortdurend met “tips”.
We moesten bijvoorbeeld per se haar zonnebrand gebruiken, die ook tegen de voetschimmel van mijn vriend zou helpen, tegen verbrandingen, tegen schaafwonden. Eigenlijk gewoon tegen alles en na die woorden had ik de fles het liefst uit haar handen gegrist en over haar heen leeg laten lopen. Gevolgd door de woorden: “Het was te proberen…” Ze hield ook niet op. Liep tegen iedereen te verkondigen dat ik niets van de wereld gezien had (erhm…niet alleen ben ik verder weg ! op vakantie geweest, ik heb als kind zijnde in het buitenland gewoond en andere culturen aan de levende lijve ondervonden). Haar andere zoon had alles van de wereld gezien, was echt wereldwijs (lees: hij was onvoorbereid op vakantie naar Thailand gegaan met zijn vriendin, waar ze beiden vervroegd en doodziek wegens niet begrijpen dat je niet zomaar alles kun eten met je westerse maag, van terugkwamen, lekker wereldwijs). Die zoon was sowieso geweldig. Zo grappig altijd, vond ze zelf. “Hij zei: “Spank you, tegen de ober!”. Ik vond het genant. Evengoed als dat ik het bijzonder genant vond dat ze meer dan 10 minuten in een deuk lag omdat er een zwart gebakken banaan op het bord van een ander lag. “Dat deed haar ergens aan denken”.
Na twee dagen door haar voor schut te zijn gezet en door haar te zijn gestalked, beledigd en getreitererd, viel ze in een restaurant volledig tegen mij uit. Dat ik niet zo moest doen en dat ik niet gezellig was en dat ik niet leuk was en dat ik haar zoon ongelukkig maakte. Ik stond perplex. Dat zei zij, tegen mij????? Ik ben rustig opgestaan en naar buiten gelopen. Ik vond het wel genoeg geweest. Tegen mijn man heb ik gezegd dat dit even het laatste was wat we zouden ondernemen. Dat hij vast voor de reeds geplande familiedag moest bedenken dat ik daar eventjes niet heen zou gaan. De rest van de vakantie is het niet beter geworden. Of ze negeerde me, of ze maakte een rotopmerking, of ze kwam ongeveer tegen mij aanstaan om zich met iets wat ik of mijn man aan het doen was te bemoeien. Mijn man begreep mij wel, zag sommige ook wel, maar zei verder helemaal niets.
Hij kon ook niet echt. De meeste blikken en opmerkingen kwamen “toevallig” achter zijn rug om. Met name die van zijn broertje die blijkbaar meende dat dit een leuk spelletje was. Tijdens het ontbijt, dat een buffet was, schoof hij met zijn bord bij mij aan, voordat zijn vriendin en mijn man er waren. “Ohhh, ik heb zo gelachen om de opmerkingen dat je vriendin een dekbed aanhad.” Waarop ik zei dat ik het helemaal niet als grappig had ervaren en dat zijn opmerking mij kwetste.” “Nou, volgens – naam moeder – vond je vriendin het wel grappig.” Dat vond ze niet, maar goed, zelfs dan, ik vond het niet leuk. “Jullie zijn gewoon kinderachtig”, vond hij en hij ging er nog een tijdje over door over hoe hilarisch hij het wel niet vond.
Ik heb dagen af staan tellen. Omdat zij tussen Arnhem en Nijmegen wonen en wij in Eindhoven, moesten van na een reis van > 20 uur vanaf Schiphol ieder onze eigen weg. Maar niet voordat we eerst hun koffers bij hen hadden afgezet, omdat dat niet in hun auto pasten. Nu hebben ze een Audi A6, maar na 20 uur reizen (toch al geen prettige reis met het gesmoes achter en voor ons), vond ik het niet veilig nog vanaf Schiphol 1,5 uur naar Gendt te rijden en dan nog ruim een uur naar Eindhoven. Ik was erg moe, ik was mijn schoonmoeder zat, en wilde naar bed. Ik vroeg dus aan haar, of ze eerst wilden proberen of de koffers echt niet in de auto pasten. Dat hoefde niet, want het paste niet. Waarop ik zei dat er toch een koffer op de achterbank kon. “Nou, liever niet”. Nu zijn mijn man zijn broertje en zijn vriendin echt spinnetjes, dus het zal – geef ik toe – niet de meest ideale situatie zijn, maar zo’n koffer pas gewoon tussen hen in, zonder dat ze verder krap hoeven te zitten ofzo. Dus ik gaf aan dat ik het liever wel had, omdat het ons anderhalf uur reizen scheelde en voor hen minimaal ongemak zou opleveren, als mijn voorstel mogelijk zou zijn. Pissig draaide mijn schoonmoeder zich om.
Mijn man haalde zijn schouders op. Ze wilde nu eenmaal dat wij de koffers wegbrachten. Ik was het meer dan beu en zei: “en ik niet, regel het maar.” Hij probeerde met zijn vader of de koffers pasten, op de manier die ik voorgesteld had en het liefst had ik geroepen: “Nou, fantastisch voorstel, toch?” Maar ik heb me ingehouden en we zijn naar huis gegaan. Ik mijd ze. Ik heb er geen zin meer in op deze manier. Zondag met moederdag zijn we er weer langs geweest. Ik kwam binnen, zei gedag. Alleen de vader van mijn man zei überhaupt iets terug. De rest keek me niet eens aan. We hadden Merci meegebracht. Nu keek mijn schoonmoeder me aan. Merci vond ze niets, wanneer moest ze dat eten dan. Zoveel chocolade, nee, dat ging ze niet opeten. Whatever, dacht ik, maar maar vriendelijk gelachen. Wat moet je dan?
We hadden bij de videograaf video’s van de bruiloft besteld voor onszelf en onze ouders en hadden de dvd meegebracht. Die wilden ze wel zien. “Oh kijk, daar lijkt het net of je die antenne in je haar hebt….”, en iedereen maar lachen. Tegen het einde van de video vond ik het ook wel weer welletjes. Mijn man wilde nog wel een biertje, maar het was al 23:30, dus ik vond het echt wel tijd naar huis te rijden. Wil koningin de schoonmoeder wel even praten. Want ik negeer hen. IK negeer HEN? Ik zeg gedag als ik binnenkom, vrijwel niemand zegt iets terug en ik negeer hen? Inderdaad, ik reageer niet op onaardige opmerkingen, geroddel of bemoeienissen. Maar op een normaal gesprek heb ik altijd vriendelijk gereageerd. Oh ja, en ik houd hun zoon bij hen vandaan. Het is niet in haar opgekomen dat meneer in het verleden niet zelf degene was die voorstelde naar hen toe te gaan. Maar dat ik dat deed. Dat ik dat, sinds haar gedrag, niet mee doe. Ik houd hem niet bij hen vandaan, maar ik stel ook niet meer voor er “gezellig” heen te gaan, nee.
Na 2,5 jaar inhouden was ik het zat, beu. En dat heb ik haar verteld. Met het gevolg dat we 10 minuten later in de auto zaten, terug naar huis. Mijn man huilend. Dat wilde ik ook niet. Ik wilde hem niet kwetsen. Gatverdamme, wat een pestsituatie. Wat een rotmens. Ik terug daarheen, maar gezegd dat we dit op moesten lossen, omdat dit ook niet houdbaar was. Maar oplossen kwam er voor haar op neer dat zij mij alles mocht verwijten en ik niet aan mocht geven wat mij dwars zat. Heb nog geen zin daarvan uit mogen spreken. Oh jawel, dat ik het niet leuk vond dat ze zo onaardig was tegen en over de mensen die ik kende. Ze bleef erbij dat mijn vriendinnen de opmerkingen bijzonder grappig had gevonden en ze verder niet onaardig zou kunnen zijn geweest.
Toen mevrouw enigszins bedaard was, begon ze te huilen. Haar broer zou ook wel een hekel aan haar hebben. Haar broer en zijn vriend hadden enige jaren geleden een opmerking van haar niet kunnen waarderen en daarvoor hadden ze geëist dat zij haar excuses aanbood. Terwijl ze helemaal niets onaardigs had gezegd. Yeah right, maar goed, waarom vertelde ze dit mij, en waarom nu? (En waarom: ALWEER!). Dat terwijl hij helemaal niet leuk was, hij zong nooit mee op feestjes en vierde zijn verjaardag nooit (voor niemand). Voor straf had ze iedereen behalve hen op haar verjaardag uitgenodigd en nu had ze het gevoel dat ze daarop werd aangekeken (goh! beetje een verschil he, niet vieren of iemand buitensluiten).
Ik heb uiteindelijk alles maar geslikt. Mijn man zei ook niets, alleen, toen ik tegen zijn schoonmoeder zei dat als ze vond dat ik haar zoon bij hen weghield, ze het daar met hem over moest hebben, was hij zo goed aan te geven dat ik dat niet had gedaan en zelfs mee had gedacht over hun verjaardagscadeau voor hem om mee te nemen(een theaterbon, waar ze erg blij mee waren). Uiteindelijk reden we naar huis. Mijn man weer zonder tranen. Maar toch zat het me echt niet lekker. We zijn nu drie maanden getrouwd…en denkt nu al zo tegen mij te kunnen doen. Gewoon zelf heel onaardig, maar dan ook nog eens doen alsof ik zo onaardig ben. Alsof ik hun zoon bij hen weghoudt. Mij negeren en dan zeggen dat ik hen negeer? Mijn familie afkraken (en haar eigen) en dan vinden dat ik daarop moet reageren?
Pfff…heb tegen mijn man gezegd dat ik het zo niet leuk vond. Zijn ouders wilden wel weer spontaan op de koffie komen, heb gezegd dat dat prima was. Maar besefte me thuis ook, dat daar nog een andere verwachting aanvast hing. Namelijk dat ik mijn schoonmoeder na alle beledigingen zou kunnen behandelen als voorheen. Ik heb mijn man duidelijk gemaakt dat ik dat niet zou kunnen. Daarvoor ben ik te erg door haar gekwetst. Hij vond dat vreselijk. Ik heb echt de situatie om moeten draaien, voor hij eindelijk zag, wat ik zag. Hoe hij zou denken als mijn moeder dat soort dingen tegen hem of zijn vrienden zou zeggen. Uiteindelijk besloot hij er vanavond heen te rijden. Maar de conclusie is dat zijn moeder weer over hetzelfde drama begint. Dat ik hem bij haar weghoudt en hen negeer. Wat ze andersom doet wil ze niet zien. Ook mijn man komt daar niet doorheen. Volledig afgepeigerd kwam hij net thuis, waarop ik vroeg: “En wat wil je nu doen?” “Even afstand houden.”, was zijn antwoord.
Maar het blijft onopgelost en uiteindelijk zal ik nu wel haar roddel van de dag worden. Want nu zelfs mijn man afstand wil houden, zal ik het straks wel dubbel gedaan hebben.
Bron Email©Loes Raaphorst 05/2009
Beste allemaal,
Ik heb geen kinderen, maar mijn schoonmoeder is af en toe net een kind, Dus dat telt al als eentje. Ik en mijn vriend kennen elkaar nu bijna 4 jaar, hij studeert aan de HBO en rond zijn studie dit jaar af. Hij is nog niet zo oud ( slechts 22 ) en woont nu dus nog steeds bij zijn moeder. Tot grote ramp van overmaat, gelukkig zijn mijn pappie en mammie niet zo.
Mijn schoonmoeder is een vrouw die altijd overal zegt wat ze vindt. Zo vond ze dat ik mijn broek te laag had zitten, en vernederde ze mij door in het openbaar te zeggen dat ik mijn broek maar omhoog moest doen. Toen ik haar in het begin ontmoette werd ik door mijn vriend al gewaarschuwd voor de moeders reactie. En dat ik me maar vooraal geen zorgen moest maken om het een of ander. Zo gezegd zo gedaan, ik ontmoette zijn moeder, en het leek me een aardige vrouw.
Tot een aantal maanden later, mijn vriend en ik zitten dikwijls in de stress over zijn moeder. Zo ook nu weer vandaag. Normaliter eten we vanaf vrijdag bij mijn vriend waarna ik tot zondag bij hem blijf slapen, en daarna weer naar huis ga. Maar nu wilt zijn moeder dat we opeens bij mij blijven eten ! :O Ik weet niet of mijn vader daar zo blij mee is, als ik dat pas op het laatste moment zeg. En mijn vriend is dan ook erg boos geworden op zijn moeder. Zijn moeder heeft echt overal commentaar op, en ik wordt er echt ziek van. Wat moeten we in godsnaam doen?
Bron Email©Loes Raaphorst 05/2009
Mijn schoonmoeder ……… had een zus van Jan Smit z’n moeder kunnen zijn. Behandeld haar zoon van 30 nog als een pampertje. Het irriteert me dat hij het maar over zich heen laat komen omdat hij geen ruzie wil. Nou ik ben er klaar mee, er staat geen debiel op m’n voorhoofd. Van mij kan ze antwoord krijgen als ze zich weer eens bemoeit met dingen die haar niet aangaan.
Bleegghhhhhh
Bron Email©Loes Raaphorst 07/2009
Amen!! Waarom geven schoonmoeders er jou toch altijd de schuld van dat JIJ de reden bent dat zoonlief niet meer dicht tegen haar aankruipt op zaterdagochtend? Hoe komt het dat schoonmoeders vooral iets tegen schoondochters hebben? En waarom nemen die schoonmoeders toch zoveel ruimte in beslag? En over mijn schoonmoeder hoef je helemáál niet te beginnen, die heeft ons wel wat meer last bezorgd dan een ruzietje. Elke dag is ze zo zat als een aap, maar IK mag er niks van zeggen. Ik ben toch zeker haar kind niet? Waar bemoei ik me mee?
Aan alle schoonmoeders van Nederland en daarbuiten: Begrijp nu eens een keer dat je kind je niet meer nodig heeft zoals vroeger en verwijt ons daar niet van. Leave us alone!!
Bron Email©Loes Raaphorst 09/2009
Ik heb met mijn schoonouders gebroken, en ik moet zeggen: ik vind het prima!! Mijn man staat erachter en respecteert me, zelf heeft hij minimaal contact met ze. Dus ik hoef niet na te denken over hoe ik het in ga vullen. (dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik me niet kapot erger aan hoe ze nog met mijn man omgaan en hem emotioneel manipuleren)
Kort is de situatie:
Wij zouden gaan trouwen, schoonouders reageerden heel koel. Ik heb daar wat van gezegd en toen gingen ze los. Ik weet nog niet waarom maar het gedreig, geschreeuw en gelieg over wat ik ben en gedaan zou hebben hield niet meer op. Toen was het voor mij vrij snel klaar. Ze zijn ook niet uitgenodigd voor de bruiloft en we hebben een hele fijne dag gehad 🙂
Nu krijg ik nog wel verjaardagskaarten en soms krijgen we een kaartje met de hoop op een positieve ontmoeting, maar ik reageer daar niet op. Ik ben helemaal klaar met ze. Zij denken dat ze iemand helemaal verrot kunnen schelden, in het rond kunnen stoken en dan weer lief doen alsof er nooit wat gebeurd is. Zo werkt dat dus niet.
Uiteraard heb ik het in hun ogen allemaal verkeerd gedaan en hebben zij niks gedaan, jammer dat de werkelijkheid net andersom is. Ik wil dus niet eens met ze in gesprek, maar gelukkig bieden ze dat zelf ook niet aan.
Inmiddels is de situatie al zo lang aan de gang dat het voor mij ook niet meer goed komt. Mochten ze ooit denken dat ze het alsnog willen uitpraten, zijn ze gewoon TE LAAT.
Ik heb echter wel een probleem: we willen aan kinderen beginnen. Ik heb het er met mijn man over gehad dat ik ze niet in de buurt wil hebben, en dus ook liever niet bij het kind. HIj zegt het te snappen en te respecteren, maar ja…wat als puntje bij paaltje komt? Ze hebben altijd geroepen “waar blijft ons kleinkind?” Dus we kunnen rekenen op emotionele taferelen waar ik helemaal niet op zit te wachten. Iemand tips, hoe zijn jullie daarmee om gegaan. En mag je je kind dat aandoen (weghouden bij opa en oma)? (brrr, alleen al het feit dat dit soort mensen opa en oma van mijn kind zouden zijn staat me vreselijk tegen)
Bron Email©Loes Raaphorst 02/2010
Eindelijk eens herkenbare verhalen, en geen mensen die zeggen: ‘je overdrijft’.
Toen ik men vriend leerde kennen wist ik al meteen dat ze mij niet moest. Ik kwam uit een dorp waar veel “slechte” mensen woonden en daarom was ik ook slecht. Ze vertelde hem dat ik hem op het slechte pad bracht enzo.. Alles wat ik deed was nooit goed genoeg voor haar.
Het eerste stille conflict was er zo’n 2 jaar terug. We besloten om samen te wonen. Ik mocht het huisje/appartement niet kiezen. Dat deed zij!!! Toen ik vroeg aan mijn vriend om eens te gaan kijken naar ons appartementje, mocht ik niet van haar. Waarom weet ik nog steeds niet! Zelfs de verf mocht ik niet kiezen! De inrichting was iets voor haar zei ze, ik kon dat niet volgens haar.
Ik heb het dan maar gewoon laten passeren. Ik dacht dat het normaal was. Ik nam tenslotte haar zoon bij haar weg… Maar dan kwam de miserie. Ze wou alsmaar langskomen en belde constant, ook wou ze ons rekeningen beheren, nu nog want ze heeft een volmacht. Ze kwam zelfs binnen om de dingen te inspecteren wanneer we niet thuis waren ( ze had de deur eens niet op slot gedaan).
Toen we van plan waren om naar een groter huisje te verhuizen was de wereld te klein. We zouden het niet kunnen betalen enzo..
Bron Email©Loes Raaphorst 02/2010
Gister is de bom gebarsten, eindelijk mijn woede kunnen uit naar mijn vriend over zijn verschrikkelijke moeder en nu moet ik het even van mij afschrijven..
Het begon met de eerste ontmoeting, zijn ouders stonden in de keuken, ik had niet eens tijd om mijn naam te zeggen want na dat ze mij de hand hadden geschud stonden ze alweer met hun rug naar me toe. Ik dacht dat het aan de situatie lag en dat ik misschien op een rot moment kwam.
Twee weken later met kerst was ik uitgenodigd om te komen eten, zie je wel dacht ik het komt allemaal wel goed. Dus kwam ik met een grote bos bloemen aan voor een goede tweede indruk. Mevrouw pakte de bos aan zette de bloemen in een vaas en verdween zonder een woord te hebben gesproken naar boven om te gaan strijken. Ook tijdens het Diner was de sfeer om te snijden, elke vraag die ik stelde werd beantwoord maar een wedervraag kwam er nooit.
Nog steeds dacht ik gewoon aan een stroef begin en bij elke uitnodiging van haar kant stemde ik gewoon toe. Wij ( mijn vriend en ik) besloten elke zondag te komen eten, en elke zondag was het raak en raakte mevrouw over haar toeren. Vooral hard schreeuwen en huilen, de ene keer was het omdat we volgens haar 5 minuten te laat waren, de andere keer omdat wij ook wel eens voor het eten konden zorgen (zij nodigde ons uit voor het eten?!) en de andere keer was ze geen “restaurant”. ’s Morgens ging ze ook vaak uit haar dak om de raarste redenen.
Op een dag werd mijn vriend ziek, en dat kwam door mij ik eiste ook zoveel aandacht op. Keer op keer probeerde ik het weer maar sinds een paar weken kan ze niet eens meer de moeite nemen om me gedag te zeggen als we elkaar passeren of als ik binnenkom of weg ga. Vaderlief trekt zijn mond nooit open steunt zijn vrouw niet tijdens haar woede aanvallen en valt haar ook niet af.
Sinds gister heb ik besloten niet meer bij hun thuis te komen, ik zat zo verkrampt op de bank met gedachte dat als ik maar iets verkeerd doe de volle laag te krijgen. Mijn vriend heeft nu het gevoel dat hij moet kiezen tussen zijn ouders en mij. Van mij hoeft hij niet te kiezen, maar heb zelf op dit moment geen enkele behoefte om dat mens te zien.
pff dit lucht wel wat op
Bron Email©Loes Raaphorst 03/2010
Hoi,
Wat een vervelende verhalen allemaal. Ben ik even blij met een super schoonmoeder. Ik,mijn man en kinderen zijn gek op haar. Zo dat wilde ik even kwijt veel sterkte voor diegene die dat niet hebben. Fijne (schoon)moederdag.
Anita
Bron Email©Loes Raaphorst 05/2010
Stiekem moest ik lachen toen ik het beginartikel las, maar toen ik er langer over na ging denken besefte ik dat dit een serieus probleem is, ook in mijn relatie.
In het begin vond ik m’n schoonfamilie geweldig. Mijn schoonfamilie is nog steeds geweldig, behalve mijn schoonmoeder. Alles ging prima, gezellig en ontspannen tot de eerste ruzie tussen mij en m’n vriend. Toen we deze SAMEN uit wilden gaan praten wilde mijn schoonmoeder daarbij zijn. Ze zei tegen mijn vriend: als ik er niet bij mag zijn komt je vriendin er hier NOOIT meer in!
Pure chantage dus, maar afijn mijn vriend nam mijn schoonmoeder mee. Omdat mijn vriend niet zo sterk is in voor zichzelf op komen en mijn schoonmoeder een gigantisch grote bek heeft was alleen zij aan het woord en niet mijn vriend en ik wat dus eigenlijk de bedoeling was. Ze begon over allemaal onderwerpen die op dat moment niet aan de orde waren en ze begon tegen me te schreeuwen zoals nog nooit iemand dat tegen mij gedaan had. Ik probeerde haar op een rustige manier duidelijk te maken dat ik alleen met m’n vriend wilde praten, vervolgens is ze huilend en totaal over de rooie weggelopen.
Ze sms’te m’n vriend dat ze ingestort was en op bed was gaan liggen. Wat een klein kind, ik had haar niks misdaan!!! Ze heeft mij EN mijn vriend hierna een paar dagen totaal genegeerd (terwijl mijn vriend nog thuis woont!) en uiteindelijk stuurde ze mijn vriend een smsje dat we alles maar moeten vergeten wat er gezegd is.
Afijn, nieuwe ronde nieuwe kansen. Mijn vriend en ik hadden afgesproken om samen iets te gaan doen, totdat bleek dat zijn moeder een afspraak voor hem gemaakt had (zonder dat hij hier toestemming voor gegeven had) om zijn auto te laten repareren. Ik kon het bekijken en hij kwam de afspraak van z’n moeder na.
We zijn nog jong, maar mijn vriend is al wel volwassen en ik heb er gewoon geen zin in om voor altijd tegen mijn schoonmoeder op te moeten boksen.
In de toekomst wil ik NIET dat ze op haar kleinkinderen past, omdat we het vermoeden hebben dat ze borderline heeft en daarom heel verkeerd op sommige situaties kan reageren. Mijn moeder gun ik het wel om op te passen, dus als mijn schoonmoeder daar achter komt kan ik me wel bergen.
Het moeilijkste is nog dat mijn vriend op dit moment nog voor een groot deel achter zijn moeder staat en ik weet niet of dat ooit nog zal veranderen. Ik hoop het wel, maar als het niet zo is maak ik een eind aan deze relatie, hoeveel ik ook van hem houd. Je moet kiezen voor je eigen geluk en niemand mag daarbij in de weg staan.
Bron Email©Loes Raaphorst 09/2010
Haha, grappig dat eigenlijk heel veel vrouwen een hekel hebben aan hun schoonmoeder. Ik dus ook. Of nouja, ik irriteer me dood aan haar, maar dat is niet omdat ze zich niet bemoeid met onze zaken, dat is omdat je haar alleen maar hoort als ze geld nodig heeft.. of in ieder geval iets nodig heeft van je. Daar begon het mee, maar nu irriteer ik me aan elk klein dingetje wat ze doet, doe ze loopt, hoe ze praat..
Wwe hebben ook een dochtertje van 2, maar die weet niet wie haar oma is. Dat is niet omdat we haar bij mijn schoonmoeder weghouden. Maar omdat mijn schoonmoeder nooit eens de moeite neemt om langs te komen. Want dan moet ze fietsen (ze heeft haar auto verkocht omdat ze geen geld had). En dat terwijl mijn vader op erg jonge leeftijd, nog niet heel lang geleden is overleden (misschien maakt dat de irritatie erger), en hij misschien wel eens per week bij ons voor de deur had gestaan.
Maar mijn schoonmoeder heeft dus geen geld, gaat ze winkels bestelen. De dingen die ze steelt verkoopt ze weer. En ondertussen jat ze geld van haar eigen moeder. Ze is al eens opgepakt. Maar dat deed haar jammer genoeg niet veel.
Vieren we sinterklaas met de hele familie, erg gezellig. Krijgen we 3 dagen van tevoren van haar een telefoontje dat ze ook komt dat ze wel een cadeautje verwacht!! Wij deden lootjes, dus iedereen kreeg en GAF wat. Maar mevrouw vond dat zij zonder iets te geven ook wat moest ontvangen.
Zo kan ik nog uren doorgaan.. Maar dat lijkt me geen goed plan. Heeft iemand ook zo’n soort schoonmoeder?
Groetjes
Bron Email©Loes Raaphorst 12/2010
Jaja schoonmoeders (in spé) ze zijn niet altijd even gemakkelijk om mee om te gaan. Zo ook de mijne, ik (21 jaar) heb nu anderhalf jaar lang een relatie met een schat van een meid (zij is er 19). Enig probleem is dat ze soms zoveel faalangst heeft, ook over onze relatie, en dit maakt de dingen niet gemakkelijk. Ook haar moeder speelt hier op in door te verkondigen dat ik en mijn ouders dikke nekken zijn. Hierdoor twijfel ze veel over ze wel verder kan leven met mij.
Nu is er inderdaad een groot verschil qua inkomens tussen onze families en terwijl de familie van mijn ouders elke euro 2 keer moeten omdraaien voor ze uitgegeven wordt, hoeven mijn ouders dit niet te doen. Zij gaan wat vaker op reis, hebben een poetsvrouw en hebben recentelijk een nieuwe (iets duurdere) auto gekocht. De ouders van mijn vriendin kunnen maar 1 keer op reis en twijfelen serieus over het al dan niet kopen van een (goedkope) nieuwe auto. Ze kunnen dus alleen maar dromen van de dingen die mijn ouders kunnen.
Dit doet mij vriendin denken dat zij altijd als een mindere beschouwd gaat worden door mijn ouders, is natuurlijk niet zo. En dat mijn ouders ook later veel gemakkelijker ons financieel zullen steunen. Wat ik eigenlijk niet wil, want als ik uit huis ga dan wil ik op mijn eigen benen staan.
Ik vrees dat vooral haar moeder, door wie ze heel erg beïnvloed wordt, haar opstookt en steeds maar zegt hoe een opschepper ik ben. Mijn vriendin stuurt ’s avonds, als ik weer eens bij haar thuis langs ben gekomen, dat haar moeder weer kwetsende dingen over mij zegt. Maar als ik er ben, merk ik helemaal niks van al die vijandigheid en is de schoonmoeder vaak vriendelijk tegen mij.
Vraag me nu af of er iemand wat raad heeft over hoe ik hiermee om moet gaan. Moet ik de moeder van mijn vriendin niet eens aanspreken over wat zij van me denkt of gaat dit de dingen alleen maar erger maken? Weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan en hoe dit verder moet in de toekomst. Hebben de bezoekers van deze site misschien een idee hierover? Zoja zou ik dat heel graag horen.
Met vriendelijke groetjes
Mezelve
Bron Email©Loes Raaphorst 01/2011
Wat schrik ik van de reacties van deze ‘volwassen’ vrouwen die gaan trouwen! Het lijken eerder verwende kleine kinderen die zich gewoon veel te druk maken over hun schoonmoeders in spe of hun reeds bestaande schoonmoeders en waarschijnlijk geen enkele reactie van ze zullen tolereren, als ze nooit komen is het ook niet goed enz. enz.. Wel gek dat er geen site bestaat van schoonmoeders die over hun schoondochters allerlei nare verhalen schrijven.
En hoe zit het dan met al die moeders (die toch van iemand dan ook een schoonmoeder is) die altijd op de kinderen passen, ze uit school halen, met de kinderen naar de dokter en weet ik wat waar heengaan als vader en moeder werken. Denken de dames daar nooit eens aan. Als die nare vervelende bemoiallerige schoonmoeders er niet waren, konden zij niet gaan werken.
Deze zeurpieten houden waarschijnlijk niet van een gezellig grote famile die samen veel doet, als er problemen zijn,in de famile, door de hechte familieband deze gemakkelijk kunnen oplossen; ik krijg zo het gevoel dat zij denkan dat zij allen inde wereld beter af zijn en dat de wijsheid bij hen ligt en daardoor zo op hun schoonmoeders afgeven. Een schoonmoeder is oud en een zeur en een bemoeial dus die kan de prullebak in want ik ben jong wijs en heb haar echt niet nodig, want ik weet alles en ben beter dan goed en ga zo maar door.
En hou je dan wel van je man als je meteen zijn moeder af wilt danken, bedenk wel je trouwt een man of vrouw, maar krijgt er een familie bij en dat kan alleen maar een voordeel zijn.
Nu nog even iets over mijn eigen schoondochter, nou die begon net als al die klagende andere dames, zelfs zo dat zij mij ging vertellen hoe dingen zaten en moesten en waren, gewoon uit onzekerheid denken een ouder iemand te moeten vertellen hoe de wereld in elkaar zit; heb gewoon aardig en leuk teruggedaan en heb niets erover gezegd. En nu is ze gewoon leuk en ik ook en we kunnen zelfs door een piepklein gaatje in de deur. Dus kom op meiden, doe normaal dan kan je schoonmoeder ook niet anders dan normaal doen.
Bron Email©Loes Raaphorst 10/2011
Mijn schoonmoeder mocht me al niet vanaf het moment dat ze hoorde waar ik vandaan kwam (want als je uit een arbeidersbuurt komt ben je asociaal) en toen had ik haar nog niet eens ontmoet. Och en dan blijk ik ook nog eens een eigen mening te hebben en voor mezelf op te komen.. tja dat kon natuurlijk niet bij haar. Ze is altijd negatief geweest over onze relatie en niks deden we goed. Ze vertelt altijd wat je wel en niet MOET doen en wat normaal is en als je daar anders over denkt dan zeikt ze daar net zolang over tot je toe geeft.. nou mooi niet dat ik dat doe.. en wil als ze niet het antwoord hoort wat zij wil horen zeikt ze ook net zolang door.. en confronteer je haar met haar gedrag, zegt ze gewoon doodleuk dat het allemaal niet waar is wat je zegt ook al citeer je haar. Ik vind het respectloos tegenover mij en mijn man als je niet luistert naar een ‘nee’ en zo gaat het met alles.. Ik hou niet van bloemen en iedereen weet dat, zij dus ook, toch komt ze elke x met bloemen (hoe respectloos is dat) ze verdraait alles wat je zegt en liegt over alles zodat ze de slachtoffer kan spelen..
Mijn vriend weet hoe ik erover denk (dat weet iedereen) en begrijp echt niet dat hij het pikt hoe ze zich gedraagt tegenover ons en vooral mij. Ik zou zoiets nooit pikken van mijn ouders en dit speelt al 12 jaar en word er helemaal gek van, aangezien er nu ook kinderen zijn.. die wil ik echt niet bij haar laten zonder onze toezicht, aangezien ze geen respect voor ons heeft en naar ons luistert. Ik heb haar echt elke keer weer een kans gegeven en met haar gepraat maar het komt niet bij haar binnen.. moeders horen volwassen kinderen als volwassenen te behandelen en niet als kinderen..
Bron Email©Loes Raaphorst 12/2011
Heb je ook van die leuke ervaringen met schoonmoeders, laat het dan even weten via de reactieknop bovenaan deze pagina!
]]>
©Loes Raaphorst < 2005
Voor alle schoondochters die zo vreselijk praten over hun schoonmoeder.
Behandel je schoonmoeder zoals je je eigen moeder behandeld. Want als jullie partner zo over jullie moeder zou praten of denken hoe zouden jullie jullie dan voelen ipv egoïstisch te doen. Die mannen zijn niet van jullie. Zijn hun zonen verander je niets aan . Bloed is dikker dan water. Onthou dat als je ooit kinderen krijgt en je hebt zonen je dit als voorbeeld geeft dus als het terug komt op je eigen bordje noemen jullie dat karma