Schotland September 2008
Totaal niet durven hopen dat we dit jaar nog op vakantie konden, maar ondanks de verhuizing hebben we toch nog tien dagen Schotland kunnen boeken. Begin september was het dan zover! Laat in de middag moeten we inchecken op de “Princess of Norway” van de DFDS Seaways, in IJmuiden, waarvan we dus vertrekken naar New Castle. We hebben een hut en een tafelreservering voor het diner, dus dat is allemaal goed geregeld. Het weer kon niet iedereen waarderen; windkracht 5 tot 7 bij vertrek, maar al snel wakkert hij aan tot een volwaardige windkracht 7, met golven van 3 tot 4 meter hoog! Gelukkig hebben Lex en ik allebei geen last van zeeziekte 🙂 Dus na een heerlijk ontbijt kunnen we op zaterdagochtend 10.00 uur plaatselijke tijd onze rit vanuit New Castle vervolgen. Onze eerste ‘stop’ is Alnwick Castle, beter bekend als het Harry Potter Kasteel!
Het kasteel wordt nog bewoond en dat is een hele rare gewaarwording. Tussen de vele antieke schilderijen, gigantische wanden met oude boeken, zien we dan toch een super modern plasmascherm hangen. Wij waren echter meer geïnteresseerd in de buitenkant van het kasteel, ware het niet dat het werkelijk ‘cats and dogs’ regende! We hebben het na een kwartiertje buiten toch echt opgegeven en de auto weer opgezocht! We hebben immers nog een flinke rit voor de boeg. Al snel laten we Engeland achter (onder) ons, en rijden we Schotland binnen. Tot Edinburg is het een hele mooie rit, lieflijk haast, daarna wordt het wat ruwer en boven Stirling ronduit prachtig! We komen ons eerste “Loch’ tegen. Loch Lubnag!
Bij elke bocht wordt de omgeving mooier en mooier. We kijken onze ogen uit en inmiddels naderen we Crianlarich, waar onze Lodge staat; niet aan een meer, maar aan de rand van de berg Ben More, 1174 meter hoog. We komen er om 16.00 uur aan en zijn even stil van het ‘uitzicht’ vanaf de veranda. Ademloos bekijken we die avond hoe de zon onder gaat.
Mooi he? Het was ook een hele heldere nacht. Totaal geen lichtvervuiling, dus we konden echt heel veel sterren zien. Veel meer dan bij ons! Onze eerste nacht in de Lodge slapen we prima, en we besluiten meteen maar een verre rit te gaan maken, 190 km heen en dat moet ik natuurlijk ook weer terug rijden, richting Loch Ness: ten noord-westen van onze Lodge. Natuurlijk weten wij ook wel dat ‘Nessie’ niet bestaat, maar nu we toch ‘in de buurt zijn’ moeten we wel een kijkje nemen natuurlijk. Allereerst komen we door de vallei ‘Glencoe’. Even voor de niet-schotten onder ons. Een Loch is een meer, een Glen een vallei en een Ben is een berg 🙂
Wat een uitgestrekt landschap he? En de luchten veranderen hier werkelijk met de minuut! Zo regent het, en zo is het weer droog en zonnig. Het schijnt dat Schotland hier bekend om staat! Toch hoop ik op meer zon, dan regen, maar dat zal niemand verbazen. We komen bij Fort William, een leuk plaatsje, de grootste stad in het zuidwesten van de Highlands of Scotland. Het ligt aan Loch Morar, het diepste loch van Schotland. Het kerkje moesten we even in; ik kan nu eenmaal geen grafsteen voorbij lopen zonder nieuwsgierig te worden!
We hebben nog een flinke rit voor de boeg, want 190 km hier, is echt wel iets anders dan 190 km rijden in Nederland. Ik denk dat Groot Brittannië het enige land is waar het onmogelijk is voor mij om een bekeuring te krijgen voor te hard rijden. Heus! Die Engelsen en Schotten zijn hartstikke gestoord! Op een weggetje, zonder belijning, zonder harde berm, heuveltje op, heuveltje af, vol met haarspeldbochten, zo smal als anderhalf parkeervak, mag je dus 60 mijl rijden! En geloof me… ze rijden het! Hoe dan ook, je vergist je snel in de afstanden in dit land. Wat op de kaart een stukje van een uur lijkt, is in werkelijkheid al snel tweeënhalf uur! Inmiddels is het flink afgekoeld en bewolkt geworden, maar.. we houden het droog bij Loch Ness.
Het beroemde kasteel aan Loch Ness, Urquhart, is prachtig. Maar uiteraard is er geen monster te zien 😉 Het is een 13e eeuws kasteel en in handen van Historic Scotland, en laat dát nu onderdeel zijn van The English Heritage! Wij zijn daar lid van, dus mogen we gratis en voor niets naar binnen. Het is echt een aanrader hoor, als je net als wij regelmatig naar het Koninkrijk aan de overkant van de Noordzee gaat. Met één vakantie hebben wij ons lidmaatschap van een heel jaar er al uit! We besluiten aan de ándere kant van het Loch terug te rijden, en komen daar ineens bordjes ‘Falls’ tegen. Dus de auto weer aan de kant en op onderzoek uit!
Eerlijkheid gebiedt mij nu om te zeggen dat Lex op onderzoek ging en ik lui ‘boven’ bleef zitten. Het bleek een klim van 300 meter te zijn! En.. heel steil. Hij kón niet meer toen hij weer boven kwam! Ik was dus heel blij dat ik dit keer m’n knie niet mishandeld heb! De foto’s zijn echter wel het bewijs van Lex’ inspanningen 🙂 Maar we rijden toch weer verder, want nogmaals, we hadden ons echt een beetje vergist in de afstand. Niet dat het erg is, want wat we onderweg zien, maakt het helemaal goed. Zon, bergen en water…. om stil van te worden toch?
En dit moet wel het paradijs zijn…
Uiteindelijk overvallen we om 20.30 een pub en zijn we pas om 21.30 terug in ons huisje. Ik heb dan 11 uur achter het stuur gezeten 🙂 De teller staat inmiddels op 807 km en het is pas de 2e dag! ’s Avonds laat kijken we nog even naar de BBC: Morpeth, vlakbij New Castle staat helemaal onder water! Bewoners zijn geëvacueerd! Ieks! Daar waren wij 36 uur geleden dus nog!
Maandag staat Glasgow op het programma. We hebben de weerberichten goed in de gaten gehouden en men voorspelt in de buurt van Glasgow droge perioden. Dus daar hopen we maar op, maar eerst komen we nog langs Loch Lomond. Lex is druk op zoek naar ‘spiegelingen’ in het water en ja hoor, hier begon het er op te lijken.
Weet je, volgens mij is hier het einde van de wereld…
Glasgow: we hebben het gevonden en helaas, we houden het niet droog! We lopen als twee maanmannetjes, in doorzichtige poncho’s, door de plensregen, en mijn humeur zakt met elke stap. Mijn laarzen zijn lek!!! Grrrrr… stom stom stom, waarom heb ik daar thuis niet even naar gekeken? Maargoed, niet zeuren, na een half uur werd het toch droog. Klam, warm en plakkerig hebben we het plein, de vele standbeelden en de kathedraal gevonden, maar mijn hemel zeg, wat een baggerstad is dit! De foto’s lijken nog aardig, maar veel meer moois dan hieronder, konden we niet vinden!
Totaal onverwachts zien we op de terugweg een bordje: Grave of Rob Roy! Rob Roy MacGregor is de beroemdste boef van Schotland. Rob Roy was een veedief en veehandelaar. Hij ging, buiten zijn schuld, failliet en werd vervolgens tot een outlaw verklaard. Hij was een Jacobiet, een sympathisant van het in Londen afgezette Schotse koningshuis, en was succesvol actief in de rebellie van 1715-1716. Daarmee werd hij echter beticht van hoogverraad. Tot tweemaal toe ontsnapte hij uit de gevangenis. De Duke of Argyll, zeker geen Jacobiet, nam hem echter in bescherming en zo kon hij toch nog een rustig leven leiden. In de nadagen van zijn leven erkent Rob Roy de nieuwe Britse vorst en worden alle beschuldigingen ingetrokken.
En ik weet nu waar Jigsaw Puzzles hun afbeeldingen halen!! Gaaf he?
Inmiddels is het alweer bijna etenstijd en we zoeken een plek niet té ver van onze thuisbasis, omdat ik nog niet zo heel graag in het donker rijd, wat overigens wel lukte hoor! In Killin, vinden we een Inn náást een aantal kleinere watervalletjes. Het is er beeldschoon en vooral het geluid van het kabbelende water is heerlijk. Onthoud dit maar goed, want we komen deze reis nog eens terug op deze plek en dan is het water heel wat minder kalm! Hier zijn dus the Falls of Dochart!
Het is alweer dinsdag en we hebben een ‘dagje Aberdeen’ op het programma staan. Deze stad staat bekend als de Granieten Stad, omdat de meeste gebouwen van graniet zijn. Uiteindelijk blijkt dat we onszelf weer eens overtroffen hebben. Het is een rit van vierenhalf uur heen én vierenhalf uur terug, terwijl we daar alleen maar drie kwartier in de stromende regen hebben gelopen! We hebben 560 km gereden!!!
Maar, de bestemming is niet het doel:
de reis zelf is waar het om gaat, toch? 
Woensdagochtend worden we pas om elf uur wakker!! Dat betekent dus dat we niet wéér een hele lange rit kunnen doen, dus besluiten we naar Stirling te gaan. Stirling Castle is gebouwd op vulkanisch rotsgesteente. Het kasteel was vanaf de twaalfde eeuw de residentie van de Schotse koningen. Het huidige gebouw stamt uit de veertiende en vijftiende eeuw en is ontwikkeld door de koningen Jacobus IV, V en VI. Deze laatste verliet het kasteel in 1603 toen hij koning Jacobus I van Engeland werd. Maar het meest bekend is Stirling geworden door Braveheart, William Wallace: de Slag bij Stirling Bridge in 1297. Een jaar later viel het kasteel echter weer in Engelse handen, toen de Schotten werden verslagen bij Falkirk en William Wallace stierf. Maar aan die scène uit de film Braveheart wil ik liever niet meer denken! Het kasteel zelf is echt heel mooi. Ook van binnen is het zeer de moeite waard!
Stirling is een moderne en leuke stad gelegen aan de rivier de Forth, rond een steile rots waarop zich een kasteel en het oude stadscentrum bevinden. Door zijn centrale ligging heeft Stirling een belangrijke rol in de geschiedenis van Schotland gespeeld, die het de naam “Poort naar de Hooglanden” heeft opgeleverd. De ligging van Stirling is altijd van groot strategisch belang geweest, aangezien het de oversteekplaats van de Forth tussen de Ochil Hills en de Gargunnock Hills beheerst en over een steile, praktisch onneembare rots beschikt. De talrijke veldslagen die hier in de omgeving hebben plaatsgevonden, kunnen hiervan getuigen. Het meest opvallend is het William Wallace monument (foto rechtsonder), wat werkelijk de hele omgeving domineert! We zijn vandaag redelijk bijtijds terug in ons huisje.
Het is inmiddels donderdag en de teller staat op 1976 km. Onderaan deze pagina vinden jullie een kaartje van Schotland, waar Lex alle wegen die we gereden hebben op heeft aangegeven. Groot Brittannië is echt groter dan je denkt hoor. De afstand van het noordelijkste puntje van Schotland tussen het zuidelijkste puntje van Engeland is 1400 km! Oftewel, de afstand van Amsterdam naar Boedapest! En nee, ik rijd niet in een luxe wagen. Ons Matizje heeft maar 1000 CC, dus het is niet veel meer dan een veredelde Lelijke Eend! Maar ik dwaal af: we zijn vanochtend super vroeg opgestaan want er staat veel op het programma. We gaan richting Edinburg, maar eerst wil ik perse naar Rosslyn Chapel, waar de laatste scènes van de film De Da Vinci Code zijn opgenomen. Helaas: het staat in de steigers! Maar van binnen was het wel adembenemend mooi. Helaas heten wij geen Hanks, dus mochten wij binnen géén foto’s nemen!
Zoals iedereen misschien wel weet, zijn we 4 jaar geleden ook in Edinburg geweest, maar helaas hebben we daar geen foto’s meer van. (en nee, ik ga niet nóg eens vertellen dat Lex toen z’n fototoestel in het vliegtuig heeft laten liggen) Maar, álles werkt mee vandaag: in no time hebben we een parkeerplek gevonden midden in het centrum en de zon schijnt! We wandelen dus meteen het mooie park langs Princess Street in, om weer te genieten van al het moois.
De rechte straat van één van de Koninklijke paleizen naar de trekpleister van Edinburg: het kasteel, heet The Royal Mile. Het is een prachtige oude straat, met keitjes waar je hele zere voeten van krijgt. Hier hebben we vier jaar geleden in de rij gestaan voor het concert van Tom Jones, toen hij optrad in het kasteel! Het is maar goed dat dát een onvergetelijke ervaring was, want bewijs hebben we er dus niet meer van 🙂
Ben je dus eindelijk die Royal Mile door, dan kom je bij het schitterende kasteel. De entree is wederom gratis voor ons, vanwege ons lidmaatschap, en dat is maar goed ook, want het is zeer prijzig. Zeker omdat wij niet echt meer naar binnen hoeven, omdat we dat al gezien hebben. Wij kiezen ervoor om lekker even rond te banjeren en een kop koffie te drinken. Alleen het mooie St. Margaret Kapelletje kan ik niet weerstaan: dáár moet ik toch weer even een blik in werpen!
We zijn laat in de middag weer terug in Killin en komen dus de watervallen van Dochart voor de tweede keer tegen. Na een paar dagen flinke regen is het vriendelijke stroompje uitgegroeid tot een gigantisch geweld van water. Al bij al is het dan al weer donker tegen de tijd dat we op huis aan gaan. Jaja, zelfs in het donker kan ik links rijden.
Het is best jammer dat we geen geluidsopnames hebben gemaakt, want het was echt oorverdovend! En dus dat allemaal tegenover de Inn waar we maar weer gegeten hebben. 
Gewoon zomaar een ochtend… rondom ons vakantiehuisje 🙂
Gisteravond veel te laat naar bed gegaan, dus met grote moeite én een tikkie aan de late kant om tien uur in de auto. Ons doel vandaag is de Westkust. Maar eerst gaan we op zoek Castle Stalker, dat werd gebruikt in de verfilming van de 1975-film, Monty Python en de Heilige Graal. Het wordt nog bewoond, wat wel een heel gek idee is.
Omdat we toch al bezig zijn met filmlocaties gaan we op zoek naar Ben Nevis, de hoogste berg van Schotland, 1344 meter. Hier in deze vallei zijn de films Braveheart, Highlander en Rob Roy opgenomen. Het is schitterend! Ik heb geen superlatieven meer nodig, want de foto’s spreken voor zich.
Highlander monument
Mooi he? We hebben nog een laatste locatie te bezoeken, en dat is de spoorbrug die in Harry Potter gebruikt is. Het viel een heel klein beetje tegen, omdat we er eigenlijk niet dichtbij konden komen, zeker niet met de auto. Er liep een privé weg waar ‘vehicles are not allowed’ bij stond. Lex is dus maar te voet verder gegaan, terwijl ik eindelijk even m’n ogen dicht heb kunnen doen, want daar was ik de hele dag al tegen aan het vechten. En dichtvallende ogen als je in Schotland achter het stuur zit, kun je niet écht gebruiken!
Aan het begin van onze vakantie hoorde ik Lex met iemand praten: hij was bang dat Schotland, en dan met name The Highlands, misschien op een gegeven moment een beetje ‘meer van hetzelfde’ zou zijn. Ik vond dat eigenlijk helemaal niet leuk en was het ook absoluut niet met hem eens. Maar, na een paar dagen, moest ik toegeven dat inderdaad het ene Loch bijzonder veel op het andere Loch lijkt. Okee, natuurlijk, er zijn verschillen, maar dat heeft eigenlijk het meeste met het weer te maken; wel of niet zon, wel of geen regen, wel of geen mist! Daarom wilden we dus ook heel graag naar de Westkust, om te kijken of dat kon tippen aan Cornwall van vorig jaar. Dus wat kan ik nog meer zeggen, dan…
The Atlantic!
Mooi he?
We hebben echt zitten zwijmelen bij dit uitzicht! Maar het is nog een heel eind terugrijden, dus we gaan weer op pad. En ja hoor, op de doodlopende weg vanaf de oceaan kunnen we even niet verder. De Schotse Highlanders staan midden op de weg! Ik wil de auto uit, om van dichtbij te kijken, maar dat vindt Lex niet goed. Ze hebben immers hele scherpe horens. Dus rijden we heel zachtjes dichterbij, en als ik naast ze ben en mijn raampje opendraai en zachtjes ‘boehhh’ zeg… rennen ze heel hard weg! Wat een helden zeg!
Met het pontje besluiten we terug naar het vasteland te gaan, en dan is het toch wel tijd om naar Crianlarich te rijden. Ik moet nog inpakken, want morgen is het tijd om weer naar New Castle te gaan. Maar na de onderstaande foto’s vallen alle andere beelden in het niet, dus ik laat het hier bij.
Mooi he? De terugreis gaat prima; we zijn op precies op tijd bij de boot in New Castle en hebben onderweg nog een stukje langs Hadrians Wall gereden. Als we uiteindelijk aan boord gaan voor onze allerlaatste vakantienacht, staat er 2758 km op de teller. Op het kaartje kunnen jullie zien wáár we allemaal geweest zijn. En ja, inzoomen kan ook 🙂
]]>
©Loes Raaphorst 09/2008