TCB Band – afscheid nemen doet pijn
We zagen het al een tijdje aankomen. Onze Zita werd ouder en ouder en ik wist dat het afscheid er aan zat te komen. Toch is het ineens snel gegaan. Op een avond merkten we dat ze in haar slaap haar plas weer had laten lopen. Dit was in het verleden ook gebeurd en ze kreeg hier medicijnen tegen. Het was dan ook ruim twee jaar nog prima gegaan. Maar nu was het anders… ze was overduidelijk van streek.
De volgende drie dagen ging ze merkbaar achteruit en op de middag van de derde dag liep ik met haar buiten en heb ik letterlijk aan haar gevraagd: is dit ons laatste loopje meisje van me? Ze viel bijna om, toen ze haar hoofd ophief om naar me te kijken en ik wist het! ’s Avonds heeft Lex hetzelfde meegemaakt: ze liep bijna overal tegenaan en struikelde om de haverklap. We hebben toen meteen de beslissing genomen en de volgende ochtend een afspraak met de dierenarts gemaakt.
Veel te snel was het twaalf uur, maar van onze voordeur tot onze auto is ze wel vijf keer gestruikeld en daardoor wisten we heel goed dat het onvermijdelijk was. We hebben haar in laten slapen en bedankt voor alle mooie jaren die ze ons gegeven heeft.
Het is stil in huis en het heeft even geduurd voor ik zover was dat ik dit op kon schrijven. Ik mis haar meer dan ik kan uitleggen. Natuurlijk heeft het ook voordelen… geen hond meer. Zita was absoluut een handenbindertje. Zo maar ‘even weg’ kon niet. Haar meenemen was ook niet altijd een optie, al hebben we dat altijd wel zo veel mogelijk gedaan.
Van de regen en de wind heb ik nu geen last meer…. zonder hond geen reden om naar buiten te gaan. Maarja, zonder hond ook minder sociale contacten, minder in de buitenlucht, minder beweging, en …. veel minder aanspraak in huis.
Ik heb het grootste gedeelte van mijn leven met een herdershond gedeeld. Ik merk dat ik heel erg moet wennen aan een leven zonder hond. Vooralsnog heeft Lex absoluut geen plannen om nog eens een hond te nemen. Wie weet.. ooit nog eens… maar voorlopig niet.
Zita, je blijft voor altijd in mijn hart en dank je wel voor alle liefde die je ons gegeven hebt!
Tja, en toen was het even wennen voor de poezels. Glen was altijd nog een tikje huiverig voor Zita. Aanvankelijk merkten we nog niet zoveel. Hij bleef onze computerplank en de tafel gebruiken om zich te verplaatsen door het huis. Maar langzaamaan leek hij in de gaten te krijgen dat er geen grotere viervoeter dan hij zelf meer in huis liep en hij werd brutaler en vrijer. Glen was altijd al erg gericht op Lex, maar nu zit hij zelfs midden in de kamer te wachten tot de baas thuis komt. Hij luistert naar zijn naam als Lex hem roept. En elke middag als Lex op de bank gaat liggen… ehm… als Lex wel eens heel af en toe op de bank gaat liggen, weet Glen niet hoe snel hij aan moet komen rennen om met een grote PLOF op Lex’ buik terecht te komen. Ach, hij is nog net geen tien kilo, dus wat maakt het uit he?
En zeg nu zelf, met zo’n uiterlijk kom je overal mee weg!
Aan King hebben we eigenlijk niet zo heel veel gemerkt. Hij is een klein beetje meer aanwezig, maar het scheelt niet veel. King heeft Zita ook nooit als een bedreiging ervaren natuurlijk. Zita was er al lang voor er een Maine Coon in huis kwam. In tegenstelling tot een paar van de andere poezels, heeft King zich ook nooit zo met Zita bezig gehouden. Alleen als ze haar piepbal (oh wat mis ik dat ding!) pakte… dán kwam King altijd verontwaardigd aanstappen en bleef net zolang heen en weer draaien tot Zita het op gaf. Hij heeft Zita zelfs wel eens een tik uitgedeeld als het ‘gepiep’ al te lang aanhield!
Heel anders reageerde Burton. Kleine Burton met zijn grote ego. Het beestje heeft Zita echt heel erg gemist… en nog wel een beetje denk ik. Burton is altijd stapelgek op Zita geweest en Zita heeft altijd alles, maar dan ook ALLES van Burton geaccepteerd. Burton kon als enige aan haar kluif komen. Burton lag altijd bij haar in de mand. Burton gaf haar kopjes, likte in haar oren en speelde met haar staart. Burton, de kleinste coon met het grootste ego, had maar één zwak.. en dat was Zita! Uren kon hij op de grond voor haar liggen te rollen. Waar King nog wel leuk was om eens te plagen, Burton, de tweede Coon, is onvoorwaardelijk en meteen door Zita geaccepteerd. Het was ware liefde tussen die twee! De eerste paar dagen merkte ik nog niet zoveel. Zita logeerde tenslotte regelmatig bij Annemieke en Joost, dus Burton zal gedacht hebben dat ze wel snel weer terug zou komen. Maar toen het te lang ging duren, merkte ik ineens dat Burton zich afzonderde. Hij kwam niet meer bij mij op bed liggen. Hij kwam niet meer ‘klieren’ als ik achter de pc zat. Hij kwam zelfs niet meer zeuren om mee naar de wc te mogen… Ik ben hem toen heel bewust aandacht gaan geven. Iedere keer als hij weer ‘alleen’ in de vensterbank lag, waar hij ineens de plantjes dus niet meer omver gooide, ben ik hem gaan aaien en knuffelen. Ik merkte toen ook meteen dat hij zelfs afgevallen was. Dus er moest snel iets gebeuren. Catmilk was de oplossing. Dat krijgen ze hier zelden, dus dat is een lekkernij. Helaas voor Burton is hij niet de enige die daar verzot op is….
Guercio maakt er wel een hele grote rotzooi van 🙂
Maar gelukkig laten ze wel wat voor Burton over. Na een paar dagen merkte ik gelukkig dat Burton zichzelf weer werd.
Hij ging weer klieren, gooit weer plantjes van de vensterbank af, en het allerfijnste,
hij ligt weer heerlijk bovenop mijn zij in bed te slapen!
En toen was het tijd voor de volgende ‘oproep’…
“Wilkinson, aka Wilky, is 6 jaar. Wij hebben hem nu 3 jaar. Hij heeft een nogal slechte start gehad en wij hebben hem opgevangen toen hij bij zijn 1e huisje weg moest. Ondanks dat hij daar opgesloten werd in de badkamer, regelmatig vliegles kreeg van het baasje, is Wilky een schat van een ‘jeweetwel’ kater. Hij is een echte Ragdoll, blond met blauwe ogen en ongelooflijk lief voor mensen. Zodra wij op de bank gaan zitten, zit Wilky tussen ons in. Meteen laat hij zich vallen, omdat hij zo graag op z’n buikje gekriebeld wil worden. Uren kan hij dat volhouden. Maar nu komt het….. hij houdt niet van katten! Hij houdt absoluut niet van zijn eigen soortgenoten. En laat ik nu ’toevallig’ 6 andere exemplaren hebben rondlopen! Toen Zita er nog was ‘ging’ het nog wel. Want zodra Wilky begon te grommen, greep zij in en hield hij op. Zita stoorde zich enorm aan Wilky en Wilky aan Zita, maar het was nog in de hand te houden.
Mijn Coons zijn echt superlief. Ik kan vreemde katten te logeren hebben; ze komen even snuffelen, halen hun schouders op, lopen door, en het is okee! Maar nu Zita overleden is, heeft Wilky in de gaten gekregen dat hij ‘vrij spel’ heeft, en begint hij zonder reden om de haverklap te grommen. Aanvankelijk wordt hij dan genegeerd door The Band, met hoogstens een verstoorde blik, zo van, daar heb je die gek ook weer, maar omdat Wilkinson niet van opgeven houdt, reageert er altijd wel eentje. En dan is het Feest! Wilkinson verschanst zich dan onder het bed, of onder de bank, met een oorverdovend geschreeuw, alsof hij gevild wordt, (terwijl er NIETS gebeurt want de Coons zijn te dik om bij hem te komen) en dat houdt dan zo lang aan, totdat alle Coons om het bed of voor de bank zitten, zodat hij echt geen kant meer op kan. (hihi, ja, best grappig om te zien, overdag, maar wat vervelender ’s nachts als we proberen te slapen) Okee, wat wil ik nu eigenlijk zeggen?
Ik zoek iemand die stapelgek op katten is. Ik zoek een baasje die bereid is om zijn huis met Wilky te delen. Er mogen absoluut géén andere dieren in huis zijn, want anders is het geen oplossing voor Wilky! Hij moet echt de enige zijn én BLIJVEN! Hij is niet gewend om naar buiten te gaan en kan volgens mij daar ook niet overleven. Hij is gewend om op bed te slapen, meestal náást mijn hoofdkussen, maar als ik niet oppas, kruipt hij ’s nachts maar wat graag onder de dekens om tegen m’n buik aan verder te slapen. Denk nou niet dat het met andere katten wel los zal lopen, want ook in zijn eerste huisje heeft hij 2 andere katten ‘weggepest’. Ik ga onder géén voorwaarde door mij zelf gekozen en zeer gewenste katten wegdoen voor een Ragdoll, hoe lief deze ook is.
Ik vermoed dat er in zijn socialisatie (mogelijk zelfs al bij de fokker, als ik de verhalen moet geloven) iets is misgegaan. Hij houdt gewoon écht niet van zijn soortgenoten. Hij wil alleen zijn, alleen leven, met zoveel mogelijk mensen om zich heen, want die vindt hij wel lief. Kinderen vindt hij ook lief, want, hoe meer aandacht hij krijgt, des te leuker vindt hij het. Maar verder is hij gewoon een volwassen kater die veel slaapt, zo’n 20 uur per dag (!), dus een werkend baasje is ook geen enkel probleem. Als hij maar niet opgesloten wordt in een te kleine ruimte, en als hij maar geen andere dieren om zich heen heeft. Wilky mag van mij hier 25 jaar worden; hij moet niet weg! Maar…. ik denk dat het voor hem beter zou zijn als bovengenoemd baasje zich meldt! Raskatten worden over het algemeen niet zo heel erg oud, maar hij kan dus nog wel met gemak 10 jaar ‘mee’. Diep in mijn hart ben ik ervan overtuigd dat katten het nergens zo goed hebben als bij mij, maar dat geldt dus helaas niet voor Wilky!”
Tja, en toen reageerden er dus best een heleboel mensen. Tyas was de eerste en ik heb een afspraak met hem gemaakt. Tyas kwam binnen, ging op de bank zitten en binnen een seconde… plof.. zat Wilky naast hem. Ik heb alles gevraagd wat ik wilde weten, maar overal gaf Tyas het ‘juiste’ antwoord op. Twee dagen later zijn we Wilkinson gaan brengen: het is een Match made in Heaven.
Dag lieve Wilky, veel plezier bij Tyas!
Tja, en zo is het nieuwe jaar dus heel anders begonnen dan ik ooit had gedacht. Geen trippelende Zita meer, en geen grommende Wilky meer ;(
De poezels hebben hun rust weer terug. De hierarchie is weer hersteld. Iedereen weet z’n plaats weer… nou ja, bijna iedereen,
want Tutt blijft als enige dame toch nog wel wat noten op haar zang hebben, maar dat mag ook als je een dame bent toch?
Veel verschil in grootte is er niet meer. Deze drie heren nemen een groot deel van mijn aanrecht in beslag. En JA, natuurlijk kunnen de bakjes met eten nu gewoon op de grond staan… er is geen hond meer die het eten dan op zou eten….. maar ik ben het echt al m’n hele leven gewend, dus blijf ik gewoon netjes tig keer per dag mijn aanrecht met dettol schoonmaken en mogen mijn poezels ‘op stand’ blijven eten!
©Loes Raaphorst 03/2016