The TCB Band – perfecte speelkameraadjes

The TCB Band – perfecte speelkameraadjes

Aurora kwam weer op visite: ze is bijna net zo oud als King, en de dag dat ik bij haar op kraamvisite kwam, was ook de dag dat Lex mij ‘een kat’ beloofd heeft. Bovendien ken ik Aurora ook al toen ze nog in haar mama’s buik zat, via Reiki behandelingen. En al was ik de laatste paar jaar niet echt ‘een fan’ van kleine kindertjes, Aurora heeft m’n hart geraakt. Nu mijn eigen dochter in verwachting is, voelt het helemaal speciaal om zo’n klein meisje als vriendinnetje te hebben. De vorige keer liep Aurora nog niet, maar nu dus wél: op de galerij kwam ze me dapper tegemoet stappen. Natuurlijk heb ik haar heerlijk op m’n arm mee naar binnen genomen, want al is ze absoluut niet bang voor dieren: Zita springt nog steeds en zou de kleine meid anders zo omver gesprongen hebben en dát willen we natuurlijk niet.

Aurora is totáál niet onder de indruk van Zita: het enige wat ze eigenlijk meteen roept is ‘poesss’ en dan wijst ze meteen alle kanten op. Ze komen dan ook inderdaad van álle kanten op haar af rennen! Mijn poezels zijn dan wel geen kleine kinderen gewend, maar ze doen het fantastisch! Vooral van Hardin valt het op, want normaliter komt hij niet zo snel van z’n plek als er visite komt, maar voor Aurora maakt hij graag een uitzondering. De vorige keer had Aurora eigen speelgoed meegenomen, maar dit keer niet: haar mama had het al goed ingeschat: speelgoed genoeg bij de poezels van Loes!

Heel grappig om te zien hoe de kleine meid elke bal die ze tegenkomt, aan de katten aanbiedt.
Tutt is ook van de partij en al is zij meestal degene die niet gediend is van ‘vreemde’ mensen, nu zit ze eerste rang!

De poezels zijn absoluut niet bang voor Aurora en andersom dus ook niet!
Heerlijk hoor, als een kindje zo opgroeit samen met dieren.

Ik wil zelfs zo ver gaan dat ik het een ‘gebrek aan de opvoeding’ vind,

als ouders hun kinderen dus niet in contact met dieren brengen.

Hardin heeft hier zijn nageltjes in Aurora’s truitje geslagen, maar de kleine meid geeft geen kik.
Ook haar mama maakt zich niet druk, en laat het haar zelf oplossen!

En ook nu weer, wil Aurora maar één ding: het balletje aan de poezels geven!

Dit keer is het Burton die ‘vast’ zit, maar Aurora maakt er geen punt van: heerlijk meisje hoor!

Ik weet niet goed wie hier nu het meeste plezier heeft hoor: één ding is zeker:
mijn poezels zijn geslaagd voor het examen ‘kindvriendelijk’!

We zijn overigens in de periode van het jaar dat Zita dus in de rui is: dat lijkt misschien een kleinigheid, maar dat is het niet! Sterker nog, ik stofzuig élke dag, maar heb dus de mama van Aurora van te voren gewaarschuwd dat het hier momenteel écht een puinzooi qua haren is, maar dat was niet erg. ‘We wassen haar vanavond wel weer, en de wasmachine is goed voor de kleertjes hoor’, was haar reactie! En daar ben ik dan zo blij om he! Want hoe vaak hoor en zie je niet dat ouders ‘vies’ van dieren zijn? Dat de kindertjes alleen al door de houding van de ouders, dus bang voor dieren worden! Een kindje hoort op te groeien met dieren. Een vaatdoekje bevat meer bacterien! Ondertussen heeft Tutt de rugzak van de visite gevonden, en ze probeert er in te kruipen. King vindt dat ze dát niet kan maken en hij grijpt in… Let dus even op, bij de foto’s dat hij Tutt recht in de ogen kijkt: hij staat hier op z’n achterpoten en komt dus met z’n kop met gemak boven de eettafel uit!

De enorme krabpaal heeft nu alweer voordelen. De poezels die namelijk nog wél even de spreekwoordelijke kat uit de boom kijken, of liever gezegd: het kindje op de vloer bekijken, zitten op veilige hoogte. Aan de andere kant trekt de krabpaal natuurlijk ook Aurora’s aandacht. Ze heeft al een paar keer met haar handjes aan het sisaltouw gevoeld, en heeft in de gaten dat dat ‘prikt’. Toch probeert ze elke keer weer opnieuw een manier te vinden om toch de palen te kunnen vasthouden, zonder dat het pijn doet. Dapper meisje! Heel wat dapperder dan Wilkinson, die het dus allemaal nog wel wat eng vindt.

Met twee armpjes gestrekt, absoluut vol vertrouwen, probeert Aurora kleine Scheff te aaien.
Scheffy vindt het allemaal nog wat eng. Hij duikt helemaal weg in het huisje bovenop de krabpaal en zit met grote ogen te kijken.
Hardin niet hoor, die is meteen via de andere kant ook op de paal gesprongen: hij vindt Aurora helemaal geweldig!

Maar de charme van de kleine meid is onweerstaanbaar en zelfs Scheffy ruikt en likt aan haar handjes!
En alsof Aurora zelf ook heel goed weet dat dit best bijzonder is, is ze heel stil, en lacht ze zonder geluid te maken!

Hardin hangt de clown uit: alles om de aandacht van z’n vriendinnetje te trekken!
Samen met broer Burton vermaken ze de kleine meid optimaal.

En iedereen die Tutt kent, weet dat de onderstaande foto het ultieme bewijs is van hoe lief Aurora is:
Tutt krijgt een kusje van haar, en…. Tutt blijft gewoon liggen!

Het leuke van zo’n klein meisje is ook dat ze alles graag nadoet. Dus ik heb maar even één van de vele hengels gepakt en haar laten zien, hoe gek de poezen dan gaan doen. Ze slippen over het laminaat heen en springen in de gekste bochten om het balletje maar te pakken te krijgen. Aurora kijkt even de kunst af, en ze schatert werkelijk als ze in de gaten krijgt hoe het ‘werkt’. Zelfs Scheff komt uit z’n schuilplaats op de krabpaal vandaan.

Na de kunst afgekeken te hebben, gaat Aurora het zelf proberen. En natuurlijk is Hardin er weer als de kippen bij. Hij vindt het prachtig om achter dat kleine grietje aan te hollen. Hardin is natuurlijk pas later bij ons gekomen dan de andere poezels. Nu was er in zijn tijd in de Cattery ook een klein kindje in huis. Misschien komt het daardoor dat hij zo heerlijk op z’n gemak is bij kleine kindertjes, of misschien voelt hij gewoon hoe lief Aurora is, ik weet het niet precies, maar ze spelen heerlijk samen. En zo’n lange hengel is best lastig hoor, als je nog niet van die lange armpjes hebt…

Natuurlijk wil Zita ook meespelen, maar na een tijdje ben ik het zat en stuur ik haar op haar kussen: Zita: lig! En daarna zeg ik: Brááf! Dat gebeurt dus een aantal keren, en ineens zien we heel schattig Aurora’s vingertje naar Zita wijzen en zegt ze: Iggggg…… Aááááffff! We liggen helemaal dubbel, want Aurora imiteert mij dus helemaal: inclusief vinger én intonatie: zo schattig! Scheff is trouwens weer bezig met zijn ‘eekhoorn’ imitatie: die staart is niet normaal hoor!

Zo is ze braaf!

Aurora krijgt de smaak te pakken: ze schatert het nu werkelijk uit, en blijft van de ene kant naar de andere kant van de kamer rennen.

Burton bekijkt het even van een afstandje: hij is duidelijk moe aan het worden!

En dan, ineens, zonder dat we het min of meer in de gaten hadden, heeft Aurora helemaal zelf ontdekt hoe ze naar boven kan klauteren. Ze is minder zwaar dan King, dus geen enkel probleem voor de krabpaal. En heel handig heeft ze dus haar mouwtjes goed omlaag gedaan om het geprik van het sisaltouw te vermijden. Ja, dit meisje is niet voor één gat te vangen hoor! Haar wangetjes zijn helemaal rood van opwinding en inspanning. Wat zal ze lekker slapen vanavond! Trouwens, mijn poezels ook!!

Moe van al dat geklim heeft ze een andere hengel gevonden: leuk met franjes, en Hardin is dus meteen weer ‘van de partij’.

Ik kan alleen maar hopen dat mijn kleinkindje strakjes ook zo heerlijk ontspannen met dieren op zal groeien!

Kiekeboe! Want al kunnen wij het niet goed zien, er zit een poezel in de tunnel hoor!

Na een middagje druk spelen is het nu weer tijd om lekker uit te rusten: zowel voor Aurora als voor mijn poezels.
Ik heb de rest van de dag ze amper meer zien bewegen.

Hier nog een paar ‘close-ups’ van de bandleden:

John Wilkinson