The TCB Band – een genot om naar te kijken
Burton heeft een hele leuke ‘afwijking’: hij wást mijn haar! Het is helaas op deze foto niet heel goed te zien, maar hij houdt dus met z’n voorpootjes een lok van m’n haar vast en gaat die dan als een soort van spaghetti-sliert naar binnen slurpen. Uiteraard onder het genot van heel hard spinnen en het liefst nog klauwen met z’n nageltjes 😉
Nu zijn er nog steeds mensen die zich afvragen ‘of het niet zielig voor Zita is’. Nou, ik heb nieuws voor hen: NEE, het is niet zielig. Zita heeft het nog nooit zó naar haar zin gehad als nu met de poezels om haar heen. Er is echter één uitzondering… haar kluif! Die wil ze toch liever niet delen met wie dan ook….
De poot van Hardin is nog tot dáár aan toe, maar als Tutt te dicht bij komt met haar snuitje, dan wordt er toch even een bovenlip opgetrokken! Toch ben ik ervan overtuigd dat Zita nooit zal bijten. Ze waarschuwt keurig netjes en ja… verwacht dan dat die harige monsters daar ontzag voor hebben…
Helaas Zita, toen ze nog met z’n tweetjes waren had je nog wat overwicht, maar nu ben je écht in de minderheid en komen ze letterlijk van alle kanten! Er zit niets anders op: je zult de kluif nu gewoon in één keer op moeten eten, in plaats van dágen rond te laten slingeren 😉
Tutty is nu ruim een half jaar en al is ze dan absoluut mijn kleur niet, ze wordt wél heel mooi! Maar ze is ook heel, héél erg ondeugend. Burton en Hardin, vooral Hardin trouwens, zijn best gehoorzaam, maar deze dame heeft werkelijk lak aan welke regels dan ook. Misschien ligt het aan haar moeder, dezelfde moeder die King heeft, want m’n Yuca moet het telkens ontgelden.
Zoals al eerder te zien was heb ik al een soort van ‘deksel’ van karton gemaakt om de aarde te beschermen. Dit heeft weinig zin, want Tutt – Hola tilt het gewoon op, en friemelt net zo lang tot ze weer bij de hydrokorrels kan. En die krengen maken dus een afschuwelijk geluid op het laminaat. Dus behalve aarde liggen er ook continue korrels op de vloer.
King heeft echter ontdekt dat je heel goed je nagels kunt scherpen aan de stam. De arme plant is helemaal gehavend en eigenlijk moet ik hem uit z’n lijden verlossen, want dit gaat niet meer goed komen natuurlijk! Ik heb em een beetje ‘verbonden’ maar ik ben bang dat het weinig zin heeft met deze donderstenen in huis.
Nee Tuttebol, niet aan de plant, toe nou, laat dat ding met rust!
Jahoor, natuurlijk, even schijnheilig doen alsof je er alleen maar gaat liggen he?
Als je dus zoals ik vier katten binnen een half jaar neemt, dan is het dus echt voor een tijdje gedaan met de rust. Ze schelen een half jaar, dus het zijn vier hele jonge dieren bij elkaar: als ze niet slapen, dan spelen ze dus dat het een lieve lust is. Heerlijk om naar te kijken: wij hebben geen Animal Planet meer nodig!
De meeste hengels maken ze overigens in no time stuk. Ik heb ergens nog een paar uitgeplozen veren liggen, maar het mooie is er al vanaf. Een andere hengel is gewoon doormidden gebroken: niet bestand tegen het gewicht van King en Hardin. Dus heb ik zelf maar iets gemaakt: plastic draadjes met een heel sterk elastiek eromheen. Het resultaat mag er zijn, want het gaat nu al 2 weken mee 😉
Heel handig dus ook dat er méér draadjes aanzitten, zodat ze er allemaal wel eentje te pakken kunnen krijgen. Alleen Burton niet natuurlijk: Burton is lui! Die beweegt alleen als hij zeker weet dat hij met één pootbeweging raak kan slaan. Vooral niet van je plaats afkomen uiteraard: je bent een luie kater, of je bent het niet, toch?
King is er helemaal verzot op. Ik berg dit soort speeltjes op in m’n pannenlade in de keuken. King weet dus precies waar de hengels liggen en zit regelmatig aan de lade te krabbelen, omdat hij zo graag wil spelen. Dus om er zeker van te zijn dat we in ieder geval een uurtje op een avond ongestoord tv kunnen kijken, proberen we die klieren dus op tijd moe te krijgen.
Even een close-up van Hardin hoor: die kerel wordt met de dag mooier om te zien, en hij wás al beeldschoon! Z’n kraag is aan het groeien, z’n kop wordt steeds breder en hij heeft een paar klauwen aan z’n poten zitten waar een normaal mens bang van zou worden! Hij heeft me al menig keer opgehaald tijdens het spelen.
Prachtig toch? Opperste concentratie om maar vooral in één keer raak te kunnen slaan! Met deze touwtjes valt het wel mee trouwens, met Hardin dan, maar met veren is hij levensgevaarlijk! Als hij het eenmaal te pakken heeft, moet je echt heel voorzichtig zijn als je het weer af probeert te pakken, want meneer gaat zelfs liggen grommen!
Hardin gaat qua gewicht ook al aardig richting de zes kilo, schat ik, maar hier is toch nog wel even heel goed te zien hoe groot King al is! Helemaal als hij zo aan het spelen is, verbaas ik me telkens weer over z’n bereik. Dan denk je… nou, hier zal hij niet bij kunnen, maar ja hoor… hebbes, dan trekt hij zo die hengel uit je handen.
Hier even het bewijs van de luiheid van Burton: hij ligt dus gewoon op het bureau te wachten tot de hengel zijn kant op komt. Een volle broer van Hardin, maar een veel kleiner koppie 😉 Burton is echt m’n knuffel. Ik kan hem in alle mogelijke houdingen oppakken, neerleggen, omhoog houden, of wat dan ook: hij vindt het allemaal even best!
Oops, Suzanne pas op je panty!! King is niet moe te krijgen, lijkt het wel! Hihi, waar is die hengel nu ineens weer gebleven? Wel opletten he Oen? En dat allemaal vanuit een luie stoel: heerlijk toch? Nou nog heel eventjes hoor, dan ruimen we de hengel weer op, en kunnen jullie weer even bijkomen.
Soms zijn ze zo moe dat King er zelfs van moet hijgen: net als een hond met z’n tong uit z’n bek: géén gezicht is dat! Maar al bij al is het dus wel duidelijk hoe de rolverdeling hier in huis is he? King en Tutt zijn het actiefste, terwijl de broers het toch liever iets rustiger aan doen.
En ja hoor, in een onbewaakt ogenblik heeft Hardin het voor elkaar. Zita is even nergens te bekennen, dus hij gaat gewoon boven op het bot van haar liggen. En ja, als zo’n grote kat dan ineens gewoon er bovenop gaat liggen, dan heb je als lieve brave hond weinig meer in te brengen he Zita?
©Loes Raaphorst 11/2010