The TCB Band – eindelijk hebben we de bassist!
Scheff is er!!! Hij is vernoemd naar Jerry Scheff, de bassist van de TCB Band van Elvis en we vonden het wel leuk om de traditie van vernoemen voort te zetten. Scheffy, zoals ik hem nu nog vaak noem, is een prachtige Solid Black Maine Coon, en een volle broer van Tutt, én een halfbroer van de rest van the Band.
We hebben er in ieder geval een paar heel druk en vermoeiende dagen opzitten, want gezinsuitbreiding terwijl er al vier poezels rondlopen vergt toch enige inspanning 😉 Okee, hoe ging het? Zita had het het eerste door, kwam snuffelen, gaf een lik, en ging weer met haar bal spelen. Kortom: zoals verwacht! King kwam als tweede even aanzetten en zat rustig neusje aan neusje met Scheff, hij knipoogde even en het was goed! Ik had niets anders van onze reus verwacht!
Hardin waggelde ook even voorbij, en ook hij had z’n mening snel gevormd: dit ruikt naar kitten, dús is het prima! Maar ja, toen Burton: hij weet dat ik een zwak voor zwarte katten heb, en misschien voelde hij zich even bedreigd, want meneer was danig beledigd, blies en liep arrogant weg. Door alle commotie kwam Tutty ook even kijken… nou dát hebben we geweten: het wicht heeft geblazen, gegromd, gebromd en Scheff geslagen!!
De eerste nacht heeft Scheff net als zijn voorgangers tussen ons in gelegen op bed en behalve het gesnurk van de baas, had hij nergens last van. Of nou ja.. toen de baas bovenop hem dreigde te gaan liggen… toen liet ie even horen dat ie prima stembanden heeft. ’s Ochtends wist hij al prima z’n weg naar de keuken en de kattenbak te vinden: waren alle baby’s maar zo snel zindelijk. Blijkbaar was Hardin het ‘gedoe’ van Tutt een beetje zat, want hij heeft haar even flink gegrepen, en terecht gewezen… en…. nu zijn ze allemaal al dikke vriendjes met elkaar!
Natuurlijk heb ik Scheff meteen aan van alles in huis laten wennen, en toen ik met de stofzuiger door het huis ging, bleef meneer gewoon rustig op het trapje, wat ik nodig heb om te stoffen, liggen. Het dweilen was een minder groot succes; althans, voor mij, want Scheff vindt het dolle pret om achter de natte dweil aan te rennen, om dan vervolgens vól in de slib te gaan. Dan maar even uitrusten op de krabpaal he lieverd?
Amper een dag later ligt Scheff al heerlijk warm bij Burton, die nu al helemaal omgedraaid is. Hij vindt het allemaal prima, net als de rest. Wat heeft Scheff al een giga poten he? Hij was de grootste uit het nest en doet het prima! Hij weegt al 2500 gram!! Dat is een pond zwaarder dan King toen ik hem kreeg! Echt niet normaal meer voor een kitten van 12 weken hoor! Ik ben zo blij dat hij er nu eindelijk is!
Hier is overigens heel goed het verschil te zien tussen een Black Smoke en een Solid Black. Burton heeft echt een zilveren ondervacht (hij wordt nog steeds met de week lichter en lichter), terwijl Scheff dus helemaal zwart is. Als de zon op z’n vachtje schijnt is het nu nog een beetje bruin. Maar men zegt: hoe bruiner ze als kitten zijn, des te zwarter ‘drogen ze op’. Ik ben benieuwd!
Het is wel heel grappig om te zien hoe hij dus z’n best doet om overal op te komen. Hij had ineens door dat de andere katten op de vensterbank lagen. Dus dat ging hij ook proberen. Hij heeft het wel twintig keer achter elkaar gedaan en dan keek hij iedere keer om, met zo’n blik van: hey, het is me gelukt! Hij imiteert de andere katten met álles. Hij kijkt wat ze aan het doen zijn, en doet het dan na! Om vervolgens net te doen alsof het z’n eigen idee was!
Natuurlijk heeft hij het aanrecht al ontdekt, want daar krijgen ze immers eten van mij! Nog steeds vers vlees, rauw, zoals het in de natuur ook gebeurt. Ze groeien er prima op, moeten flink knagen en kauwen om het weg te krijgen, en werkelijk heel weinig ontlasting, dus ik ben er nog steeds een groot voorstander van. Gelukkig lust Scheff het dus ook 😉
Zo eten de poezels hier dus zo’n 4 keer per dag! Over het algemeen gaat er een kilo vlees per dag doorheen, soms wat meer, en soms wat minder. Maar er staan hier dan ook géén zoute brokken vol met vulmiddel waar ze toch niets aan hebben he?! Maar hier is dus het bewijs hoe ongelooflijk snel The Band aan een nieuw lid gewend is! Ze eten heel gemoedelijk samen van één bord.
King, Hardin en Burton komen hoe dan ook wel aan hun trekken hoor. King eet met z’n pootjes, dus die hengelt het gewoon van het bordje onder de neuzen van de anderen vandaan. Hardin hoeft alleen maar z’n dikke kop naar voren te steken en de rest kan nérgens meer bij, en Burton is gewoon heel slim en handig. Tutt vindt het eigenlijk te druk, zo met die ongemanierde heren aan ’tafel’ maar als ze maar trek genoeg heeft, blijft ze er ook gewoon bij zitten.
Maar voor haar én nu natuurlijk voor Scheffy leg ik af en toe met een vork wat vlees voor hun neusjes neer, zodat ik zeker weet dat die grote heren het niet allemaal alleen op eten. King is dan wel es een beetje beledigd, zo van… hallo.. dat malse stukje had ik net in de smiezen, maar hij blijft gelukkig niet lang boos.
Het is echt een gesmak van een jewelste als ze met z’n vijven zitten te eten. Die geluidjes die ze dan maken, zouden echt iedereen die géén vers vlees voert, ervan overtuigen over te stappen hoor! Ze vinden het zo lekker! Wat een prachtig gezicht he, 4 katers en 1 poes en dan ook nog eens een poes met een afstekende kleur! Scheff doet echt dapper mee met eten, en ik ga nu snel het fototoestel neerleggen en hem weer even knuffelen: heb voor mijn gevoel lang genoeg op hem moeten wachten! 😉
terug naar Scheff – terug naar The Band – wordt vervolgd
©Loes Raaphorst 02/2011