The TCB Band – kraambezoek
Sommige vriendinnen zie je veel minder dan je zou willen, maar ja, zo is het leven. Dit hele kleine vriendinnetje heb ik al leren kennen toen ze nog bij haar mama in de buik zat. Uiteraard ben ik op kraambezoek bij haar geweest, én kon toen vertellen van onze eigen gezinsuitbreiding. Ja, Aurora én King zijn bijna even oud! Haha, en sinds vandaag weet ik uit eigen ervaring: even zwaar!
Aurora is twee poezen gewend: en wát voor een poezen: Siamezen! Maarja, dat is natuurlijk toch wel even iets héél anders dan vier Maine Coon’s én een Duitse Herder. Wat een heerlijk gezicht: zo’n klein meisje, totaal onbevangen tussen al die dieren! Helemaal niet bang, totaal niet onder de indruk laat ze zich rustig van alle kanten besnuffelen.
Ze weet soms even niet waar ze naar moet kijken, naar de poezen, naar de bal van Zita die een oorverdovend geluid maakt, of naar alle bling bling om mijn armen en vingers. Zita heeft eigenlijk nog helemaal geen oog voor Aurora. Ze is nog helemaal in de ban van het spelen met de bal. De balletjes die Aurora meegenomen heeft, lijken veel op de speeltjes van de poezels, maar gelukkig blijven ze er wel vanaf.
Hardin vindt het eigenlijk wel het aller-interessantste! Hij blijft de hele tijd dicht bij Aurora in de buurt en vindt al die baby-luchtjes erg lekker. Zelfs Tutty waant zich veilig bij haar in de buurt. Maar in al die tijd dat Aurora bij ons is geweest heeft ze geen moment gehuild of benauwd gekeken. Ze vindt het gewoon allemaal even leuk!
Mooi he, zo’n klein meisje tussen katten in, die bijna net zo groot zijn als zij en bijna net zo oud. De TCB Band heeft nog niet eerder kennisgemaakt met baby’tjes. Maar zoals het er nu uit ziet, kunnen er dus met gerust hart kleinkinderen komen. Voor onze katten hoeven we niet bang te zijn.
Terwijl Hardin normaal gesproken eigenlijk niet zomaar naar ‘vreemden’ toegaat om te snuffelen, heeft hij nu alleen maar oog voor Aurora. De andere katten blijven net buiten ‘hand’ bereik, maar hij laat zich gewoon aaien door de kleine meid. Op háár manier dan, hahaha.
Wanneer Zita eindelijk het ‘gepiep’ met de bal opgeeft, heeft ze in de gaten dat er toch wel een heel klein mensje bij haar in de kamer zit. Plompverloren stapt ze min of meer over Aurora heen, en zelfs dát vindt de kleine meid helemaal goed. Jeetje, wat fijn dat er gewoon nog kinderen zijn die niet bang zijn van dieren én van hun mama gewoon bij ze op de grond mag zitten!
Eh… op de grond zitten King: dus NIET op de tafel! Hmmm, je ruikt zeker de oliebollen he? Of ben je nog op zoek naar de kattensnoepjes die Aurora voor jullie heeft meegenomen? Ja, en ook kluifjes voor Zita! Hoe dan ook, King is de meeste brutale van het stel! Hij heeft duidelijk in de gaten dat dit bezoek niet naar de normaalste zaak van de wereld is en dat er hele andere luchtjes in huis zijn dan anders.
Dat flesje is dus niet voor jou Maestro! Mag je je missschien wel King of the Castle voelen, maar hier blijf je toch echt vanaf! Hmmm, okee dan.. zit toch geen melk in, als ik het goed ruik. Maar, die rijstwafel wil ik best eens proberen hoor. Zit er misschien nog iets anders in wat ik ook lust??
Prachtige kop heeft King toch he? Dat dacht de mama van Aurora ook, want ze heeft heel veel foto’s van hem gemaakt! En als poezenmama heb ik dus natuurlijk allemaal van haar gekregen! Als je goed naar z’n ogen kijkt, zie je gewoon dat de nieuwsgierigheid er bijna uit loopt!
Nu is de kraag van King inmiddels bijna wit geworden en aangezien hij ook witte snorharen heeft, is het niet zo heel goed te zien, maar kijk maar eens beter: hij heeft werkelijk giga snorharen! Haha, moet ook wel, met zo’n lijf! Want ze zeggen immers dat een kat door middel van zijn snorharen ‘meet’ of hij wel of niet ergens doorheen kan.
Fotogeniek, dat is hij gewoon: ik kan er echt niets anders van maken! En als een volleerd model blijft hij ook nog eens rustig zitten! Soms vind ik het wel iets weg hebben van een uil, maar ik ben geloof ik de enige die dat ziet. Het komt denk ik omdat hij zo heel plotseling z’n kop bijna helemaal de andere kant op kan draaien. Heel grappig om te zien.
Ja en als we het over grappig hebben, dán komt Burton natuurlijk in beeld. Als eerste probeert hij de rugtas even helemaal leeg te krijgen. Want dát is natuurlijk een heerlijk holletje om in weg te kruipen. Jochie, dat willen we dus niet: je moet juist op de foto! Meestal ben ik degene die de kattenfoto’s maakt, en ik heb zelf heel veel problemen om Burton goed op de foto te krijgen.
Maar net als Lex, heeft de mama van Aurora een hele goede camera én meer verstand van belichting en sluitertijden dan ik. Het lukt haar dus wel om Burton goed vast te leggen. Die kanjer van mij heeft zulke mooie oogjes: smelt….
Iedereen heeft al maanden kunnen lezen dat ik dus zat te wachten op de mooie zilveren kraag van Burton, en zie hier… het is eindelijk zo ver! Dit is dus echt mijn ideale kleurstelling van een Maine Coon! Ik vind dit zó mooi! Hij heeft ook van die prachtige gele ogen, die overigens soms heel ‘gemeen’ zwart kunnen worden, als hij aan het stoeien is met de anderen.
De pluimpjes aan z’n oren staan nog steeds keurig rechtop en natuurlijk zegt iedereen dat van hun eigen dieren, maar ik vind Burton dus écht heel mooi en volgens mij zou hij het niet slecht doen op een show. Maar… dáár heb ik dus absoluut geen zin in. Ik moet er niet aan denken, al zou Burton het denk ik wel leuk vinden, want hij is de makkelijkste van het hele stel.
Haha, vergis je maar niet in dit lieve smoeltje, want ik kan aan z’n neus zien dat hij al weer kattenkwaad in de zin heeft! Schattig he? Het lijkt zo net een wipneusje! En zácht dat hij is… hij heeft een vacht zo glanzend en zacht dat je je er bijna in kunt spiegelen. Nu alleen nog een beetje groter groeien he, kerel?
Ja precies.. een beetje zoals op deze foto! Het is (nog) gezichtsbedrog, maar hier kunnen we al een heel klein beetje zien hoe je strakjes als grote stoere kater door het leven zult gaan! Zeg nu zelf: mooier worden ze toch niet gemaakt he?
Helaas… maar één foto van Hardin!! Hardin had namelijk al heel snel de binnenkant van de rugzak ontdekt, en heeft daar heerlijk in liggen pitten. Dat is hetgeen Hardin het liefste doet: slapen! Nou ja, op eten na dan natuurlijk. Hier is toch wel heel goed te zien dat Burton en Hardin broers zijn hoor. Dezelfde neus, en dezelfde pluimen aan de oren!
En hier komt dan de ‘bitch’ van het stel eindelijk! Ach.. wat zegt het vrouwtje nou over jou he Tutty?? Je bent helemaal geen bitch, alleen, zo ‘kijk’ je heel vaak! Tutty heeft dus dezelfde moeder als King, en ik vind dat je dat toch wel kunt zien en kunt merken. King en zij lijken méér op elkaar dan dat ze op de broers lijkt.
Hebben Burton en Hardin pluimen áán hun oren, King en Tutt hebben pluimen UIT hun oren! En, eindelijk zijn ook Tutty’s snorharen aan het groeien! Want oh oh, wat was dát een raar gezicht, die afgekloven stoppels, van toen ze hier net was. Tutt houdt niet van knuffelen. Eigenlijk lijkt ze nog het meeste op een kip.
Ja, gek misschien, maar ook kippen zijn altijd bezig, en dat is Tutt dus ook. Ze komt altijd wel een balletje, of een belletje, of een knikker, of een veertje tegen om mee te spelen. Ze duikt soms ook vanuit het niets ineens boven op één van de heren: ja, lekker geëmancipeerd is dat meisje van mij hoor!
Heel geinteresseerd kijkt ze naar Aurora en hoe de anderen om haar heen lopen te snuffelen. Zelf ‘verlaagt’ ze zich uiteraard niet tot het tonen van zoveel interesse. Come on: once a lady, always a lady!
Maar het wordt nu toch wel verleidelijk om iets beter te gaan kijken. Er gebeurt ook zoveel om haar heen. Toch wel leuk he, zo’n klein grietje op de grond in de kamer?!
Last but not least: misschien moet je een bril opzetten om het te kunnen zien, of de verbeelding hebben van een blonde poezenmama, maar ik zie hier toch heus het allereerste begin van iets wat ze een ‘kraag’ noemen bij een Maine Coon 🙂
Natascha en Aurora, dank je wel voor de leuke middag én de mooie foto’s!
Foto’s Natascha©Loes Raaphorst 11/2010