The TCB Band – het ontvangst comité

The TCB Band – het ontvangst comité

Visite!! Althans, dát denken de Coontjes, wanneer Elsa komt! Ze misdragen zich vreselijk: het is maar goed dat Elsa een goede vriendin én trouwe client is van mij, en dat ze zelf ook stapelgek op katten is, want anders zou je je toch doodschamen met zo’n zooitje ongeregeld op tafel? Maar, ten eerste heeft Elsa een echte leren handtas, die al vanaf het eerste begin favoriet is The Band, ten tweede heeft Elsa zo af en toe heel wat lekkers bij zich. En dát laten de poezels zich graag goed smaken!

Heel erg lief is het dat Elsa Zita dus als eerste geeft. Of zou het komen dat Zita nog erger is dan de poezels? Anyway, ze wordt niet vergeten en al zijn het dan kattensnoepjes, dat maakt onze waakhond (van niks) helemaal niet uit.

Zita zit altijd al op de galerij op Els te wachten, en bij het horen van haar laarzen, schiet ze er als een haas van door, om Elsa te begroeten. Echt waar: ze wéét wie wie is hoor. Of ze het nu hoort omdat ik de naam noem, of dat ze het gewoon ‘weet’ vanwege het tijdstip van de dag, of dat ze het ruikt, ik heb geen idee, maar ze rent dus bij onbekenden absoluut niet bij mij vandaan, en alleen bij bekenden rent ze de mensen al tegemoet op de galerij.

Het scheelt in ieder geval flink wat drukte in de huiskamer, als Zita al een beetje begroet is, want de poezels willen uiteraard óók aandacht. Maar daar hoeven ze niet bezorgd om te zijn: als er één poezenliefhebster is die bij ons over de vloer komt is het Elsa wel!

Nu weet ik, of dat vermoed ik tenminste, dat Tutt toch wel een beetje het lievelingetje van Elsa is. Misschien vanwege haar naam, en Tutt’s houding: Elsa de Leeuwin past namelijk heel goed bij… eh.. alletwee! Maar wat ik wél zeker weet is dat Elsa altijd probeert om de katten recht in de ogen te kijken en dat Tutt dus de enige is, waar dat bij lukt. Sterker nog: Tutt presteert het om gewoon heel direct terug te kijken! Ja, de leeuwinnetjes zijn aan elkaar gewaagd hoor!

Nu zijn dan de grijze heren aan de beurt: Hardin en King. Hardin is voorzichtig, dát is geen probleem, maar King is een beetje bijziend, en hapt zonder pardon soms in een vinger, dus daar moet je wel even de aandacht bij houden. King bedoelt het heel goed hoor, maar hij is gewoon een beetje onhandig… of inhalig, dat zou ook kunnen natuurlijk. Maar mijn hart smelt in ieder geval als ik zie hoe heerlijk m’n schattenbouten verwend worden!

Ondertussen zit de rest maar onder de tas te vissen. Er is duidelijk een brokje onder gerold.

Het is echt opletten geblazen om ervoor te zorgen dat alle poezels ongeveer evenveel krijgen, want het is ‘hap-slik-weg’ hoor,
bij deze gulzigaards! Maar Elsa houdt het goed in de gaten en verdeelt de buit eerlijk.

Oh oh, had ik net gezegd dat het eerlijk verdeeld wordt? Hahaha, Tutt heeft haar plekje vooraan alweer ingenomen hoor, en Elsa kan haar eenvoudigweg niet weerstaan. Mijn kleine abrikooskleurige dametje is dan ook onweerstaanbaar geworden hoor! Hoe lelijk ik haar vorig jaar vond, hoe leuk vind ik haar nu geworden. Ik hoef mij ’s nachts maar even te bewegen of ze staat naast me op bed te spinnen. Het liefste met haar pootjes op m’n schouder en haar kopje tegen m’n haar aan. Zo lief! En hier pakt ze Elsa dus even vakkundig in 😉