The TCB Band – onverstoorbaar
Wilkinson is nu drie maanden bij ons, maar de foto’s hieronder heb ik vorige maand al gemaakt. Nu zijn geen van mijn poezels bang voor de stofzuiger, al vindt King het niet de leukste uitvinding, maar Wilkinson heeft wel een hele aparte manier om te laten merken dat het hem geen fluit interesseert. Want, geloof het of niet, op het moment van het maken van deze foto’s stond de stofzuiger dus áán!! Alleen aan zijn oren kun je zien dat hij het wel erg veel herrie vindt, maar verder straalt hij van top tot teen onverschilligheid uit. Wat nou, opzij gaan? Echt niet!
Toen King hier voor het eerst in huis kwam, had Lex nog één regel: hij mocht NIET op tafel. Inmiddels heeft iedereen gezien dat alle poezels daar totaal lak aan hebben. Helemaal niet zo erg, want ik heb ze geleerd dat ze wel op tafel mogen, behalve als het tafelkleed erop ligt. Dat… is bij nader inzien geloof ik toch niet helemaal goed overgekomen op de Coontjes: de oudste én de jongste geven hier dus de ultieme demonstratie ‘niet luisteren’ weer. Echt, ik kan het kleed nog niet neerleggen en me omdraaien of de heren springen er van alle kanten op. Ik heb ergens ‘iets’ niet helemaal goed gedaan in de opvoeding ;-D Ze doen niet eens meer de moeite om het stiekem te doen!
Inmiddels zijn we weer twee weken verder en Wilky is hier nu tweeenhalve maand. Zita is nog steeds redelijk geobsedeerd door hem, maar het kan Wilkinson geen bal meer schelen. Als Zita achter hem aan rent, blijft ie gewoon staan, laat zich desnoods even omvallen, en dan is de gein van ‘erachteraan’ hollen natuurlijk snel over. Sterker nog: die eigenwijze Ragdoll presteert het nu gewoon om bij Zita op het hondenkussen te gaan liggen!!! Zita vertrouwt het nog niet helemaal, maar al snel zijn ze allebei toch wel op hun gemak en na een lieve goedbedoelde lik, vallen ze allebei in slaap. Al is het wel weer nét als in ons eigen bed: het vrouwtje ligt op het randje terwijl het mannetje languit en breeduit van de lekkerste plek geniet ;-P
De enige poezel die werkelijk helemaal zijn eigen leven leidt, is Hardin. Liggen de anderen toch meestal wel in de buurt, Hardin zoekt altijd de raarste plekjes op. Gelukkig heb ik bij elk dekbedovertrek een heleboel bijpassende slopen, want die verschoon ik dus bijna dagelijks. Kleine moeite en groot plezier voor ons allemaal. Hardin heeft gewoon iets met kussens: of hij ligt erop, of hij ligt eronder! Het leuke is trouwens dat hij qua formaat inmiddels aardig richting King z’n Size gaat, maar alleen z’n koppie is nog niet helemaal uitgegroeid. Het is net alsof dat nog iets achterblijft in verhouding. Komt wel goed hoor! Voorlopig is ie wel de Coon met de mooiste snuit… of misschien toch Burton… ach: het zijn volle broers, dus het zit in de familie!
Inmiddels is het half augustus geweest en wij hebben het genoegen (echt niet!!!) dat de schilders aan ons appartement toe zijn. Er hangt dus een flinke takel voor ons raam, met daaraan een ‘bak’ waar de schilders in staan. Tot groot vermaak van The Band natuurlijk, die elke beweging van de kwast in de gaten houdt. Maar persoonlijk word ik er helemaal iebelig van: altijd een lekker vrij uitzicht en nu ineens mannen vlak voor het raam, om maar te zwijgen van de afschuwelijke ‘Hazes’ muziek waar ze de hele dag naar luisteren. Het kan de poezels weinig schelen: die vinden al die actie helemaal geweldig: de ramen zijn dan ook tot op de laatste millimeter voorzien van kattenvoetjes!
Had ik al verteld dat Hardin iets met kussens heeft? Ja he? Nou, zie hier het resultaat! En het was toch echt bloed benauwd vandaag! Die gek gaat gewoon ónder het kussen liggen hoor: niks aan de hand, vooral niet bewegen en heeeeel veel slapen. Ik vind hem nog steeds zó mooi! Die hele grijze snoet: prachtig! Heeel vroeger heb ik ook een hele grijze kat gehad: Muisje. Hardin doet me heel erg aan Muis denken, behalve dan dat Hardin toch echt een flink aantal pondjes zwaarder is. Ik heb geen weegschaal meer in huis, maar ik schat toch dat Mr Hardin wel de 7 kg gepasseerd is. En hij is pas anderhalf!
Even een close-up van z’n broer: Burton. Burton heeft een eigen stoel, en pas maar op als je per ongeluk in ‘zijn’ stoel wil gaan zitten. Dat vindt hij beslist niet leuk! Burton is echt een flinke maat kleiner gebleven dan Hardin. Ondanks dat ze dezelfde ouders hebben… Maar z’n ego maakt dat méér dan goed, want mijn hemel, bij Burton zit er écht een kop op hoor! Hij is nérgens bang voor, en als ik hem tegen z’n zin in vast houd, bijt hij gewoon in m’n hand. Niet zo hard dat het bloedt, dat nu ook weer niet, maar wel om even te laten merken dat hij altijd en overal de baas is! Als de broertjes Hardin en Burton dus, een enkele keer aan het stoeien zijn, hoef ik me echt geen zorgen om Burton te maken: eerder andersom, want hij is z’n grote broer de baas!
Onze Benjamin: Scheffy… 8 maanden nu, en al groter dan Burton van anderhalf. Niet normaal meer hoor! En z’n gewicht is ook de keukenweegschaal al ontgroeid, dus ik moet ook hem ‘schatten’. Zes kilo is hij zeker wel: iets minder zwaar dus dan King op zijn leeftijd, maar toch al behoorlijk aan de maat. Hij heeft ook een hele dikke kop gekregen en ondanks z’n sterilisatie nog steeds een prachtige staart! Hij heeft ook giga pluimen tussen z’n teentjes: zo schattig! Hij is de enige die werkelijk naar z’n naam luistert en al ligt ie dan niet op schoot: hij is de eerste die naast me op bed komt liggen, klauwend met z’n pootjes in het dekbed, onder het genot van heel hard spinnen!
©Loes Raaphorst 07/2011