The TCB Band – een onverwacht, maar welkom lid van de band

The TCB Band – een onverwacht, maar welkom lid van de band

We waren net een week terug van vakantie, toen ik in mijn postvakje een wanhopig mailtje zag, over een kater van ruim 1 jaar. Het gezin waar hij woonde kon door omstandigheden niet meer voor hem zorgen, dus er moest een ander huis voor hem gezocht worden. Nu weet men dat ik nogal wat mensen spreek, zeker via email én van katten houd, dus vandaar de vraag of ik misschien iets wist… Maarja, het moest wel snel, want de nood was hoog. Nu was onze Tutt net weer gigantisch krols, dus even met Lex overlegd, maar dát kon natuurlijk niet: ik wil absoluut géén nestje namelijk! Maar één telefoontje later, bleek dus dat de kater, een abrikooskleurige Ragdoll, allang gecastreerd was. Voor ik het me goed en wel besefte, zei Lex: breng hem maar zolang hier!

Zo gezegd, zo gedaan, dus toen ik ’s middags m’n Reiki kamer uitkwam, kreeg ik een sms: wanneer kunnen we hem brengen? Nou ja, nu dus! De kat werd gebracht, compleet met bijbehorende ‘inboedel’. Reismandje, kattenbak, speeltjes (zoveel hadden mijn katten er met z’n vijven nog niet eens!), etensbakjes, voer, borstel, papieren, stamboom, entingsboekje, snoepjes en een mandje. Ik heb hem aanvankelijk even in z’n reismandje laten zitten en al mijn poezels zijn even komen snuffelen. De ragdoll vond het allemaal prima: hij zat immers nog veilig in z’n eigen hokje. Ook Zita kwam vriendelijk even snuiven, en ook dat ging prima. Nadat zijn vorige baasjes weg zijn gegaan, hebben Lex en ik elkaar even aangekeken, en maar gewoon het hokje open gedaan.

Rustig kwam hij naar buiten en ging een rondje door de kamer. Natuurlijk hebben we Zita even bij ons gehouden, maar de andere katten gingen dus gewoon bij hem kijken. Nouja, behalve Hardin, want die ging gewoon meteen het hokje in waar de ragdoll uitgekomen was, en nestelde zich lekker op het warme kussentje, met een blik van: opgestaan, plaats vergaan! Op die manier kon hij natuurlijk wel heel goed de geur van de nieuwkomer ruiken. De speeltjes hebben we ook allemaal op de grond gegooid, waar ook die nieuwe geur aanzat, dus mijn poezels hadden genoeg te snuffelen. De ragdoll ging wel flink blazen toen King even dichterbij kwam, maar King keek hem een beetje verbaasd aan, en je hoorde hem bijna denken: ik doe toch niks, stel je niet zo aan!

Helaas moesten wij ’s avonds even weg, en toen heb ik hem maar even apart gezet, met eten, drinken en kattenbak, maar toen we later thuiskwamen heb ik hem meteen weer in de huiskamer gehaald. Toen was het dus wennen geblazen. The Band maakte er niets van! Zita natuurlijk wel, want ze was Scheff (tot nu toe haar ‘ slachtoffer’ ) acuut vergeten! Maar zelfs van die grote hond was de ragdoll niet echt onder de indruk. Wel een beetje voorzichtig natuurlijk, maar beslist niet in paniek. Sterker nog: toen Zita al te opdringerig werd, deelde hij gewoon een paar rake tikken uit op haar neus! De volgende dag stond er een Reiki cursus gepland. Ik had dus wederom niet alle tijd voor de logé, maar was wel gewoon thuis. Het ging prima. Zelfs het uurtje dat we niet in de huiskamer waren, is het prima gegaan.

’s Avonds trakteerde hij ons zelfs op een dutje op de leuning van de bank, zodat we eindelijk hem eens van dichtbij konden bekijken. Het enige wat hij nog wel veel deed, was brommen… aan één stuk door brommen. Maar ach, dat mag toch? Hij moet toch op een manier laten merken dat hij het best allemaal eng en vreemd vindt! Maar, wat ik wel vervelend vond was dat ik hem nog niet op de bak had zien gaan, en ook nog niet had zien drinken, en zien eten. Maar, de vrijdagochtend maakte veel goed: hij stond in de keuken uit de waterbak te drinken, en ging op de bak. Dus dat gedeelte zat tenminste al goed. Vrijdagavond hadden we echter een concert in Belgie: dus ze zouden een lange tijd alleen thuis zijn. Zita mag dan niet in de kamer blijven, dus daar hoefde ik niet over in te zitten, maar de katten heb ik wel gewoon allemaal bij elkaar gelaten. Niet alleen in de kamer hoor, door het hele huis: de keuken, de huiskamer, de gang en de slaapkamer! Dus ruimte genoeg om elkaar eventueel te kunnen ontlopen!

Ruim na middernacht kwamen we thuis, en de hele band stond ons al op te wachten. Ze hadden honger, hahaha…. Dus meteen weer wat vers vlees neergezet en jahoor, meneer kwam toch ook even in de keuken kijken. Nog niet mee-eten, maar hij kwam in ieder geval! Toen de rest van de band klaar met eten was, riep Lex me.. en ja hoor: de wolbaal was toch ook maar aan het vlees begonnen. Ik heb namelijk geen zoute brokken staan, dus hij zal wel moeten! Maar voor een kat die al een jaar lang gewend is aan het wat zouter eten, vol met geur en smaakstoffen, is vers vlees wel even wennen! Het is de natuur, maar als je als kind alleen maar patat en hamburgers gewend bent, is een bord andijvie met een gehaktbal ook even iets anders. Heel voedzaam en gezond, maar lang zo lekker niet natuurlijk.

Inmiddels zijn we 5 dagen verder, en hij gaat zich steeds meer op z’n gemak voelen. Hij slaapt heel veel, maar ik vermoed dat dat door de stress komt, en van alle nieuwe indrukken. Als hij wel wakker is, dan speelt hij zelfs! Lex en ik hebben nu besloten dat als hij het hier naar z’n zin heeft, hij mag blijven. Bij een nieuw huis en een nieuw baasje hoort echter wel een andere naam. Laten we nu nog een gitarist van Elvis in de aanbieding hebben!! John Wilkinson is immers nog niet vernoemd, terwijl hij dus wel bij elk concert van Elvis aanwezig is geweest! Maar echt lekker ‘bekt’ dat nog niet echt. Van een vriendin kreeg ik toen de gouden tip: ik denk nu aan een Engelse Butler, of Lord, en dan klinkt Wilkinson, best heel aristocratisch! En eerlijk is eerlijk, ik noem mijn poezels net zo vaak gozer, vent, kerel, man, grietje of goliath, en luisteren doen ze toch niet!

Wilkinson begint zich in ieder geval wel lekker thuis te voelen, en die enorme krabpaal, vindt hij helemaal geweldig! Hij kan nu heerlijk z’n nagels scherpen, en superhoog klimmen. Het bovenste mandje is tot op heden wel zijn favoriete plekje hoor! Daar, en op mijn bed natuurlijk, maar ach, daar liggen de anderen ook graag. Hij komt nog niet uit zichzelf naar mij toe, maar dat laat ik ook maar even zo. Ik wil graag dat hij het in zijn eigen tempo allemaal gaat ontdekken en door hem met rust te laten, hoop ik dat hij merkt dat ik hem respecteer en dat hij mij dus gaat accepteren als zijn bediende. Want katten hebben geen baas, zoals wij allemaal maar al te goed weten 😉 Ik moet wel een beetje errug wennen aan zijn kleur. Ik zei nog tegen Lex: al onze ‘ krijgertjes’ hebben een kleur die ik niet mooi vind. (Tutt was immers ook een krijgertje omdat ze niet lekker in de groep paste). Maar nu hebben we wel min of meer 2 grijze, 2 zwarte en 2 rooie (jaja, ik weet dat het eigenlijk geen rood is) 😀

Maar hoe je het ook wendt of keert: we hebben nu dus wel zes katten rondlopen! Voor iedereen ons voor gek verklaard, toch even een uitleg. Bij katten vind ik dus dat het na drie niet meer uitmaakt hoeveel je er rond hebt lopen. Het is gewoon 1, 2, 3, veel! Zodra je 4 katten hebt, moet je toch al elke dag stofzuigen, elke dag alles even met dettol ontsmetten, en ook twee kattenbakken neerzetten. Nou, dat had ik al en dat deed ik al, dus erg veel meer werk heb ik er niet van. Maar als Wilkinson zometeen helemaal gewend is, heb ik er wel nog eentje extra bij die ik kan knuffen als ik daar zin in heb! Erg veel meer eten dan met vijf stuks valt ook wel mee, want van vers vlees zitten katten eerder vol en hij is immers ook al geholpen, dus dat merk ik hoegenaamd niet.

Nu is Wilkinson voor zijn leeftijd echt niet een kleine kat, maar hier toch even een foto van mijn benjamin: Scheffy! Hij is nu 5 maanden, weegt ruim meer dan 5 kilo en is gewoon super en super groot! Suzanne heeft zijn broertje, en die hebben we ook net gezien: dat scheelt echt ruim een kilo! Over 2 weken gaan Scheff en Tutt onder het mes: want nu Tutt dus regelmatig krols is, heeft Scheff het ‘oefenen’ ontdekt, en ik moet er toch niet aan denken dat broer en zus samen papa en mama gaan worden! Dus de afspraak bij de dierenarts is al gemaakt hoor! Meteen samen op één dag, dan zijn we er maar vanaf! Natuurlijk mag ik er weer bij blijven zodat ze in m’n armen in slaap vallen, en in m’n armen weer wakker kunnen worden!