The TCB Band – stelletje vreetzakken
Op het moment dat ik nu deze tekst typ, heb ik dus al 3 uur werk op de pc achter de rug. Alle foto’s moeten eerst een andere naam krijgen, dan in het juiste formaat opgeslagen worden, met dus alvast in mijn achterhoofd, hoe ik het hier wil hebben, en dan moeten de pagina’s hier aangemaakt worden, en alle foto’s geimporteerd worden op de pagina. Als dat eenmaal klaar is, dán begin ik pas met de teksten erbij, en zet ik de foto’s op de juiste plaats, al dan niet in een tabel. Ik vind foto’s van de katten echt ontzettend leuk, maar ik ben niet zo handig met plaatjes, dus daar gaat de meeste tijd inzitten. Maar, we kunnen nu weer lekker overal commentaar bijgeven, dus ik ben het komende uur helemaal in m’n hum 😉 Net als King hieronder trouwens… hij had de andere dekbedhoes zo vernield, dat we nu een nieuwe hebben: kwaliteit Wibra, want die nagels en tanden van King zijn echt geen dure hoes waard!
Toen Burton vorig jaar nét hier was, was de prullenbak al een favoriet speeltje van hem en hij is het nog steeds niet verleerd. Ik weet ook eigenlijk niet waarom dat ding nog steeds in de kamer staat, want ik leeg em tig keer per dag, omdat anders ALLES door de kamer heen verspreid wordt. Hmmm… de reden dat ie er nog steeds staat, is natuurlijk dat ie naast Lex’ stoel staat en Lex de prullenbak in de keuken te ver lopen vindt. Maargoed, hindert niet, want ik ben nu eenmaal dol op allemaal, de poezels én Lex! Het is overigens wel heel grappig om dus te zien dat ook Scheff (zou het aan hun kleur liggen) ook heel gek is op de prullenbak, want ook hij kan er niet uit vandaan blijven. De eerste foto’s hieronder zijn dus van Burton, maar iets verderop is Scheff dus met datzelfde propje bezig (ja ik was vergeten het in de keuken weg te gooien, dus kon ik nog een keer bukken!). Al deze aktie ging overigens helemaal aan Wilkinson voorbij: die lag languit op de net schone plaids op de bank te pitten.
Zoveel jonge dieren bij elkaar vragen natuurlijk wel de nodige actie: we hebben dan ook de nodige hengels met veren in huis, die we af en toe tevoorschijn halen. Niet té vaak, zodat het echt nog een feest blijft voor hen. Deze hengel ligt altijd in de pannenlade in de keuken, en ze weten hem dus perfect te vinden, want als ik de vaatwasser leeg haal, moet ik uitkijken dat de één of de ander dat ding er niet snel even uithaalt. (meestal King trouwens, die is het brutaalste!) Maar vanavond hebben ze geluk, Jesse is er en die houdt wel van een spelletje.
Het grappige is echt dat ze dus tijdens het spelen geen ruzie maken. Het lijkt wel een heel geordend gebeuren: ze laten echt elkaar rustig aan de beurt komen, en duwen de ander dus niet opzij. Waren kinderen maar zo!!! Tutt zat dus echt nog op haar achterpootjes, maar voor King en Hardin moet Jesse toch al snel op zijn tenen gaan staan, want die lange poten van die grijze dakduivels zijn echt uitschuifbaar! En al zijn het hele lieve dieren, als ze met veren spelen, moet je toch wel een beetje voor hun nagels uitkijken.
En dan te bedenken dat King zich nog niet eens uitrekt… en zelfs zo is hij al bijna het dubbele qua lengte van Tutt. Het blijft een feest om ze zo samen bezig te zien. Ik weet echt wel dat heel veel mensen ons stapelgek verklaren, met zés katten in huis, maar het geeft echt zoveel plezier en zoveel mooie momenten. Juist omdat ze met een aantal zijn, merk je gewoon dat er een hele mooie energie onderling heerst. Ze hebben allemaal hun plekje binnen het gezin en volgens mij vinden ze het hier echt supergezellig!
Gelukkig kan deze krabpaal tegen een stootje, want als ze in volle vaart met z’n allen erin klimmen, omdat de verenhengel die kant op zwaait, weet je niet wat je meemaakt hoor. King is echt topzwaar, en de vorige paal had dit dus niet overleefd. Hey Jesse, je moet wel opletten: King heeft de ‘vogel’ al in z’n bek! Gewoon de veren helemaal van de hengel afgetrokken: tja, zie ze nu nog maar eens terug te krijgen. King laat écht niet zomaar zonder slag of stoot z’n prooi los hoor! Oh jee, en als je dus niet snel genoeg bent, gaat Scheff er mee vandoor 😉
Pas 7 maanden maar al erg handig….
Hehe, we kunnen weer verder spelen: de hengel is weer gemaakt. Nou ja, voor zolang als het duurt, want ze doen nu echt allemaal mee. Behalve Zita dan, want die is net even met de baas mee uit. Dat is dus meestal ook het handigste, want als zij zich er ook nog eens mee gaat bemoeien, dan is helemaal het hek van de dam. Het is wel heerlijk dat er even flink gespeeld wordt, want we wilden nog even een film kijken. En film kijken als zes poezels ándere plannen hebben, is onbegonnen werk. Dus maken we ze eerst een beetje moe, en dan kunnen wij lekker voor de buis wegzakken!
Na al dat spelen is het natuurlijk wel lekker om ook nog even een snoepje te krijgen he? Want veren maken wel hongerig, maar zijn niet om op te eten. Dus de pot met kattensnoepjes maar gepakt. Ze weten allemaal precies hoe dat klinkt en Jesse weet nu ook dat ze op één na, best voorzichtig doen, hahaha. King is volgens mij een beetje bijziend, want hij hapt standaard IN je vinger, in plaats van ernaast in het snoepje.
Wilkinson heeft het ook heel snel geleerd en eist zijn plek op het aanrecht ook gewoon op….
Keurig om de beurt een hapje….
Wilky is net als King ook al zo ongeduldig dat er vaak een poot aan te pas komt…
In tegenstelling tot wat het lijkt… Hardin is echt heel voorzichtig!
Lekker hoor, zo’n grote keuken, met zoveel poezels… ze verhuizen gewoon even naar de andere kant…
Inmiddels is de baas terug met Zita. En als Zita uitgeweest is, dan krijgt ze een koekje. Nou ja, een ‘frolicje’ dus. Maar, als jullie nu dachten dat káttensnoepjes lekker zijn, dan heeft King nieuws voor jullie: er gaat absoluut niets boven een brokje Frolic! Lex breekt dus elke keer heel rustig een brokje in stukjes en voert dat de katten. En NEE, King doet nu niet zachtjes! King hangt gewoon met een grote scherpe nagel in Lex’ arm en trekt em dan gewoon omlaag! Tutt en Wilkinson werken ook met hun pootjes, maar die gebruiken hun nagels nog niet echt: King wel!
Tutty is echt heel voorzichtig: een heel lief meisje dus! Ze weet zich perfect te handhaven hier, tussen al die kerels!
King komt echt een heel eind met die uitschuifpoten van hem….
Ook Wilky vindt de Frolic wel heel erg lekker!
Het lijkt nu misschien wel alsof we ze helemaal vetmesten met hondenvoer, maar het zijn maar hele kleine brokjes die we geven hoor. Eén brokje wordt in 4 stukken gebroken. Nouja, behalve dan voor Tutt en King, die elk een halve krijgen. Scheff wil nog niet altijd, en Hardin is zó lui dat hij liever wacht tot het baasje het hem gewoon achter z’n kont aan komt brengen: en JA: dat doet Lex dus! Z’n gezegde “ik houd niet van katten” neemt niemand hier in huis meer serieus!
Sterker nog, het lijkt erop dat Wilkinson Lex als favoriet baasje heeft uitgekozen! Als Lex op de bank gaat zitten, dan weet Wilky niet hoe snel hij bij hem moet gaan liggen. Als ik er ook bij kom zitten, schuift ie vaak alleen nog maar dichter naar Lex toe. Ook op ons bed, ligt Wilkinson meestal aan Lex’ kant… of zoals laatst… op z’n hoofdkussen, waardoor Lex ’s ochtends met een toupetje van kattenhaar wakker werd. (tja, die stoppels op z’n hoofd houden dat wel vast natuurlijk!)
Zoals de oplettende lezer misschien op vorige foto’s heeft gezien: deze hartvorminge kussentjes liggen altijd op de stoelen in de slaapkamer. Groot was dus mijn verbazing dat ik ineens zag dat er eentje op bed was komen te liggen. Ik heb dat zelf absoluut niet gedaan, dus dat moet één van de katten zelf gedaan hebben. Gezien de verbaasde en zogenaamd onschuldige blik in King’s ogen, weet ik bijna zeker dat hij het was… 😉 Maar waarom hij er nu een gat in gebeten heeft, mag Joost weten!
Scheff: net 7 maanden geweest en hij wordt al groter en dikker en zwaarder! Hij oefent ook al geregeld z’n ‘donkere’ blik, tot groot genoegen van mij, want zeg nu zelf: er is toch niets mooiers dan een dikke wollige zwarte kat die zogenaamd boos kijkt?! Maarja… iets verder naar onderen verpest ie het weer een beetje, door toch wel weer heel ‘ktten’achtig omhoog te kijken 😉
Aan de verschillende overhemden van Lex is dus te zien dat het écht een routine is, om alle poezels na het uitlaten van Zita even te trakteren op wat lekkers. Zita is uiteraard altijd het eerste aan de beurt (en als we niet uitkijken probeert ze nog het nodige van de katten te jatten hoor), maar King laat zich daarna echt niet negeren. Hij is er als de kippen bij, en heeft Lex’ handen al menig keer open gehaald. Maar het blijft leuk om te zien hoe zes katten dus echt weten wanneer de lift weer op de 9e etage staat, want lang voor IK het hoor, zitten ze al voor de kamerdeur te wachten.
Nog even een knuffel voor de ‘kleine’ Scheff….
En ja… dit is dus het HONDEN kussen…. 😀
©Loes Raaphorst 07/2011