The TCB Band – gewoon vreselijk verwende poezels
Het is alweer eventjes geleden dat er nieuwe foto’s online gezet zijn: dat komt zo: Tutt was de laatste weken bijna doorlopend krols. Haar vachtje zag er niet meer uit, en de heren hier in huis werden ook aardig overspannen van haar gemiauwww. Scheff begon flink te oefenen, dus dáár moest wel iets aan gaan gebeuren. Kortom: ik heb mijn handen vol gehad aan de schattebouten. Zoals iedereen wel weet komen hier regelmatig clienten over de vloer. Niet altijd worden die begroet door de katten, want uiteraard ligt The Band hier ’s middags meestal te slapen (om energie op te doen om de rest van de dag en avond en nacht te keten natuurlijk). Maar het gebeurde onlangs dat een client uit mijn behandelkamer stapte en King tegen kwam: hee, je hebt een kat? Goh ik ruik em helemaal niet! Haha, één kat? Ik heb er zes! Hoe dan ook, om ervoor te blijven zorgen dat je hier niet begroet wordt door een dierenlucht, moet er regelmatig in huis gewerkt worden.
Aangezien de poezels op ons bed mogen slapen, ook tijdens de middagtuk, moet dat uiteraard vaker verschoond worden dan de meeste mensen dat doen. Helemaal niet erg, maar om de boel dus zover te krijgen dat ik de káns krijg om dat te doen, moet ik van goede huize komen. Niets is lekkerder namelijk om per direct juist op dát plekje te gaan liggen, waar wij net gelegen hebben. Dus eerst rammelen met snoepjes om ze uit de slaapkamer te lokken, en dan snel het bed proberen af te halen, voor ze weer terugkruipen op hun zachte plekjes. Ik was net met de hoofdkussens klaar, toen ze het alweer in de gaten kregen: en voor je het weet ben je dan dus weer een kwartier verder, want ze willen uiteraard wél even geknuffeld worden, voor ik ze weer oppak.
Soms denk ik wel eens: Hardin is eigenlijk de minst gewaardeerde kater hier in huis. De meeste mensen vallen als een blok voor King. De rest gaat voor ‘blond’ en rent op Tutty af, om over de blauwe kijkers van Wilky maar te zwijgen, want daar vertedert hij elke vrouw mee! Terwijl, als je je even verdiept in de rasstandaard van de Maine Coons, Hardin dus een ongelooflijk mooie kater is! Hij is ook helemaal niet zo ‘aanwezig’ als de rest. Hij gaat gewoon stilletjes z’n gangetje; slaapt eens wat, wast elke kat die toevallig naast hem komt liggen, komt áltijd even langswippen als er iemand net thuis komt, en accepteert elk ander dier in zijn omgeving zonder één enkele voorwaarde!
Wilkinson werd ook door Hardin per direct weer in bescherming genomen, en ze liggen heel vaak samen op de krabpaal, of samen op bed. Natuurlijk het liefste als ik het bed wil verschonen, of er net uit kom 😉 Sinds kort heeft Wilky de gewoonte om tussen Lex en mij in te gaan liggen, ’s nachts, terwijl Hardin dus altijd samen met Zita aan het voeteneind ligt…. tenminste, als Lex en ik samen in bed liggen. Zodra één van ons het bed uit stapt, verplaatst Hardin zich naar het hoofdeinde. Het liefste ligt hij bovenop ons hoofdkussen, maar ja… die heb ik hier dus net van het bed afgehaald.
De allereerste keer dat ik bij de Cattery kwam kijken, naar King, viel mijn oog op een hele gave zwarte kater: genaamd Dark! Nu had Lex in eerste instantie dus laten weten dat hij een hele zwarte kat niets bijzonders vindt (ach, kan hij ook niet helpen dat hij op kattengebied geen smaak heeft, oops, sorry schat!), maar mijn hart ging dus helemaal open. Ik heb altijd al een zwak voor zwarte katten gehad en toen ik Dark zag, wilde ik heel graag dus zelf ooit een Dark! Scheff is nu bijna 7 maanden en, haha, hij gaat aardig die kant op! Hij is zoooo lief, maar kan zoooo boos kijken! Helemaal goed dus!
Wilky begint zich dus steeds meer en meer thuis te voelen bij ons, en echt, ik weet het zeker, dat komt door Hardin! Omdat die zo relaxed is, nergens van schrikt, nooit lelijk doet, altijd goedgehumeurd is, krijgt Wilkinson dus het vertrouwen dat het hier okee is. Lekker stel hoor, die twee samen! Uren kunnen ze samen slapen, de luilakken! Vanochtend was het helemaal raak: ik had de één net van het bed afgehaald, om de ander te pakken, en hoppa… daar lagen ze alweer! Lief he?
Twee mooie pootjes bij elkaar….
Zeg nu zelf, is dit een tevreden kat, of is dit een tevreden kat? Ik heb hem in ieder geval nog niet horen mopperen over zijn nieuwe huis.
Ik vermoed dat ik wel ‘aangenomen’ ben voor de catering 😉
Scheff is ongeveer net zo groot als dat King op deze leeftijd was, en als ik de kraag van Scheff vergelijk met de kragen van Burton en Hardin, denk ik dat Scheff toch meer op King zal gaan lijken dan dat de broers dat doen. Scheff en King hebben wel dezelfde moeder, maar niet dezelfde vader. Ze hebben wel allebei soms dezelfde verbaasde blik in hun ogen! Hardin, Burton en Tutt kijken meestal heel wijs, maar King en Scheff lijken vaak heel verbaasd om zich heen te kijken. Ik vind het een prachtig stel samen, en net als met kinderen, kan ik niet een echte favoriet aanwijzen, gelukkig!
Na het dagelijkse race-uurtje, ’s ochtends natuurlijk, is het goed toeven op de krabpaal. Vooral als ik aan het stofzuigen ben. Alleen King vindt de nieuwe stofzuiger niet echt een aanwinst, maar de rest heeft er eigenlijk lak aan hoor. Ik kan zelfs met het voetje de paal zuigen en dan nog blijven ze heerlijk liggen. Tot… er gedweild gaat worden, want dát is het grootste feest. Niets is lekkerder dan om over een nog natte vloer te rennen, en dan vooral om achter de dweil aan te gaan! Ik heb het maar opgegeven om m’n vloer ‘poot-vrij’ te laten drogen, want dat is gewoon onbegonnen werk!
Hihi, King was vanochtend dus ’te laat’.. de hoge plekken waren al bezet!
En aan de blik van Hardin te zien, is hij niet van plan om zijn plek de komende uren af te staan….
Hoe bedoel je… lui?
Maar dus ook hier op de krabpaal, liggen Wilkinson en Hardin graag dicht bij elkaar: schattig he?
Hier is wel heel goed het verschil te zien tussen een Coon en een Ragdoll….
Hahaha, en hier het eigenwijze koppie van Burton: onze ieneminie kater! Uit hetzelfde nest, net zo oud, maar echt de helft van Hardin!
Maar: vergis je niet: het ego van Mister Burton is net zo groot als z’n naamgenoot hoor! Don’t mess with him!
Hihi.. zie je.. dit bedoel ik nu met ‘verbaasde blik’…. huh? Is alles vol daarboven??
Vogeltjes kijken is en blijft een leuk tijdverdrijf natuurlijk… de duiven en parkieten weten al dat ze veilig op het balkon kunnen blijven zitten hoor!
Tot groot plezier van de poezels dus…. uren kunnen ze blijven kijken!
Het is nog niet de ultieme foto waar ik naar op zoek ben: alle zes in vol ornaat op de vensterbank, maar het begin is er!
Tja en toen was het dus zover: zaterdag in alle vroegte moesten broer en zus er allebei aan geloven. De dierenarts! Net als met de andere poezels heb ik weer de afspraak met de dierenarts dat we bij de ingrepen mogen blijven. Ik wil persé niet dat katten van mij, zielig en alleen in een hokje uit de narcose komen. Dus op deze zaterdagochtend, vertrokken we bijtijds richting Rotterdam. Tutt was het eerste aan de beurt, en de sterilisatie was heel mooi om mee te maken. Ze is heel lief in m’n armen in slaap gevallen, vrij snel en zonder tegenstribbelen, en na de ingreep heeft ze heerlijk bij Lex in z’n armen gelegen. Scheff was ook zó onder zeil en hij was nog eerder klaar natuurlijk, maar die schooier vertikte het om echt wakker te worden uit de narcose. Alsof hij nog niet met de realiteit geconfronteerd wilde worden 😉 Na flink geaaid te worden, en vooral toegesproken te worden door mij, verwaardigde meneer om dan toch maar z’n ogen open te houden. Dus, toen mochten we naar huis.
Thuis is het prima gegaan: nog een beetje dizzy, maar ze zijn lekker gaan slapen, en hebben werkelijk nergens last van gehad. Naar mijn mening toch omdat ze zo relaxed in slaap gevallen zijn, en weer bijgekomen zijn. Ik wil het echt iedereen aanraden hoor!! Aan Tutt haar vachtje is wel heel goed te zien, hoe ze de laatste tijd onder haar krolsheid geleden heeft. We zijn nu weer 2 weken verder en ze knapt zienderogen op! Ze heeft wel heel veel geslapen de eerste paar dagen na de ingreep, maar dat is ook wel logisch: krols zijn kost veel energie! Die mag ze nu in het groeien gaan steken, want ze is wel heel erg magertjes op dit moment hoor!
Nee dan haar broer…. mijn hemel, hij blijft groeien!!
Dit keer dus even niet het bed verschonen… ik wilde het alleen maar opmaken!
Maar wat is er nu lekkerder dan op zo’n warm plekje van de baas of het vrouwtje te gaan liggen he?
Echt, per direct weten ze dat te vinden!
Kijk… zo ongeveer zag Dark eruit toen ik hem voor het eerst zag…. ik heb er nu ook eentje!!! Scheff!!!
Jut en Jul hebben allebei iets gezien hoor… ze doen aan een wedstrijdje ‘simultaan’ kijken!
Oops, wat is dat nou?
Haha, het is Zita, die weer eens vreselijke herrie maakt met haar bal (en bedankt he, Marizz!)
Maar, zoals iedereen nu zelf kan zien: ook nummer zes is volkomen op z’n gemak bij Zita! Ik ben zo blij met al m’n beestjes! Heerlijk!!
©Loes Raaphorst 06/2011