Te Gek Voor Woorden – maar waargebeurd!
Het lijkt misschien een beetje op een sprookje, een naar sprookje weliswaar. Lees en huiver…
Een meisje van 17 jaar besluit na de scheiding van haar ouders bij haar vader te blijven wonen, omdat zij haar opleiding niet wil onderbreken en liever in haar vertrouwde omgeving wil blijven wonen. Haar moeder vindt dat moeilijk, maar respecteert haar beslissing. Er zijn echter nog twee kinderen, waar dit meisje ook voor moet zorgen.
Trouwens, eigenlijk moet zij ook voor de vader zorgen, want die is nog niet eens in staat een acceptgirokaart zelfstandig in te vullen 😉 Kortom: dit meisje krijgt enorm veel op haar dak, maar liefdevol als zij is, denkt zij dat ze dit wel allemaal aan kan. Maanden doet zij het huishouden en de boodschappen naast haar opleiding, met als gevolg dat zij ‘zakt’ voor een gedeelte en dit in de zomervakantie over moet doen.
Inmiddels heeft Pa een andere vrouw gevonden en het hele gezin besluit te verhuizen naar Verwegnistan. Aanvankelijk lijkt het allemaal op zijn pootjes terecht te komen: het meisje slaagt , krijgt een baan en uiteindelijk zelfs verkering, in de nieuwe woonomgeving. Het lijkt bijna een happy-end, ware het niet dat Pa ruzie heeft met de buren en het meisje verkering heeft met de buurjongen!
De jongen spreekt Hollands, eet met zijn mond dicht en spreekt met twee woorden, heeft een baan en houdt van zijn moeder, maar dit alles maakt niet uit natuurlijk. Het meisje probeert van alles, maar de jongen is niet welkom, punt uit. Het treiteren en pesten begint… Opmerkingen, hatelijkheden en nare briefjes zijn het gevolg. Het meisje krijgt het gevoel dat haar vader haar aan het wegpesten is en dát na alles wat zij voor hem gedaan heeft!
De buren zijn zich van geen kwaad bewust en steunen de jongelui gelukkig zoveel mogelijk, maar toch, op een ochtend is de maat vol voor het meisje. Op een simpele vraag waar de dokterspraktijk zit, krijgt ze het antwoord, dat ze dat maar aan de buren moet vragen. Ten einde raad belt het meisje eindelijk haar moeder. Ze besluit de boel de boel te laten en bij te komen bij haar moeder. Zo gezegd, zo gedaan.
Na een paar dagen beseft het meisje dat er toch gepraat moet worden met haar vader. Ze wil hem uiteraard niet kwijt. Het probleem is echter het volgende: de jongen heeft voor het 25-jarig huwelijksfeest van zijn ouders een vakantie geboekt en het meisje gevraagd mee te gaan. Lief hè? Ja, normale ouders zouden dit heel leuk vinden, maar deze vader niet. Hij verbiedt zijn 19-jarige dochter eenvoudig om op vakantie te gaan. Doet ze dit wel, hoeft ze niet meer terug te komen!
Met andere woorden, het meisje wordt het huis uitgezet omdat haar vader liever de buren treitert, dan rekening met de gevoelens van zijn oudste dochter te houden. Even nadenken…. het is toch al 2003 hè? Goh ik dacht bijna dat de middeleeuwen weer teruggekeerd waren 😉 Tot drie keer aan toe probeert het meisje te praten met haar vader en hem alles uit te leggen. Hij is echter niet voor rede vatbaar en er zit niets anders op, voor het meisje, dan te kiezen.
Kiezen voor haar baan, haar vriendje of haar vader? Doordat zij zelf nog maar net in die omgeving woont, heeft ze geen vriendinnen om bij in te trekken. Haar moeder woont in een grote stad. Een hele grote stad en dat is best eng, als je alleen maar dorpjes gewend bent. Ze is bovendien niet echt gewend om aan zichzelf te denken, en vindt het heel erg moeilijk, deze stap te nemen. Toch wordt het haar langzamerhand duidelijk: met haar vriend wil ze verder, ze is niet van plan tot in lengte van dagen bij haar vader en zijn ‘lieftallige’ vriendin te blijven wonen.
Ze hakt de knoop door en besluit te verhuizen. Haar vader weigert echter alle medewerking en haar spullen worden min of meer op de straat gegooid, zodat zij zelf alle dozen en spullen naar boven moet sjouwen, want natuurlijk houdt haar vader geen rekening met eventuele hulptroepen, die alleen ’s avonds beschikbaar zijn. Het is een klassiek voorbeeld van een man die denkt dat de hele wereld om hem draait en de woorden “een rustige oude dag” wel heel letterlijk neemt, want op deze manier zal hij heel eenzaam oud worden.
Volwassen worden is een pijnlijk proces, voor de één pijnlijker dan voor de ander, maar dit slaat toch eigenlijk wel alles, vind ik. En de moeder, hoor ik iedereen denken? Ach, de moeder is dolgelukkig tenminste weer 1 kind om zich heen te hebben, en hoopt dat ze iets ‘goed’ kan maken van de pijn die de vader het meisje aangedaan heeft.
©Loes Raaphorst 2003