Ter Kennisgeving – voor mijn zogenaamde ‘oude vrienden’!
Het leven gaat niet altijd over rozen. Soms gebeuren er dingen die heel veel pijn doen en waar je niets mee ‘kunt’. Het ligt als een steen op je maag, als een brok in je keel. Je wilt het niet voelen, je wilt er geen last van hebben, maar het zit er wel. Net als een rouwperiode na een overlijden, is verdriet vaak heel nuttig om de gebeurtenissen te verwerken, maar als dat verdriet plaats gaat maken voor woede, wordt het tijd er iets mee te doen.
Het zou heel mooi zijn, als dat mogelijk is, de boosdoeners met hun daden te confronteren. Ze met hun neus op de feiten te drukken. Helaas is dat niet altijd een optie, en blijf je met een gevoel van onvrede, een gevoel van onrecht, zitten. Ik heb besloten dat het nu maar eens tijd moet worden ‘af te rekenen’ met die woede en vooral met dat verdriet. Verdriet met name omdat men mij zo in de steek heeft gelaten. Mij als dader heeft aangewezen, terwijl ik het slachtoffer van de hele situatie en vooral van mijn eigen loyaliteit ben.
Dus voor wie het wil weten, lees vooral door, wie liever zijn kop in het zand steekt… nu stoppen. O ja, elke naam is uiteraard willekeurig gekozen, want ene Frank vindt het niet netjes dat ik ‘alles op internet’ gooi. Frank zou toch beter moeten weten uit eigen ervaring, aangezien ook hij danig in de knoop heeft gezeten, ooit, maar blijkbaar is hij dat vergeten.
Bij deze, Paul, wat ongelooflijk ‘aardig’ van jou dat je na onze vriendschap van 27 jaar mij zo hebt laten vallen, terwijl jij zeker wist dat mijn huwelijk geen pretje was. Die keer dat je in je oude woonplaats in elkaar was geslagen, stonden we toch zeker meteen bij je op de stoep? Ben je alle telefoontjes na het overlijden van jouw vader van mij aan jou vergeten? En Astrid, ach gut, niet eens zelf moeder, maar wel klaar staan met je oordeel over mijn kinderen. Ben jij soms vergeten hoe ik na het inslapen van jouw hond je werkelijk elke dag belde om je een beetje te steunen? Fijn, dat jij er nu ook voor mij bent!
Roos en Nico, natuurlijk hebben jullie het af laten weten. Toen Roos overspannen thuis zat hebben jullie bewust de boot afgehouden, terwijl ik haar zo graag wilde steunen. Jullie hadden blijkbaar toen al besloten afstand te nemen. Toch dacht ik dat we iets meer waren dan alleen maar kennissen. Trouwens, ook van Tineke had ik eigenlijk wel een berichtje verwacht. Maar ja, ook dat was teveel gevraagd denk ik maar. Tja en dan Conny, ongelooflijk hoor. Ondanks dat ik haar man absoluut niet mocht, ben ik wel met haar meegegaan naar het ziekenhuis na dat ernstige ongeluk. Het was geen pretje wat we daar te zien kregen. Een telefoontje was wel aardig geweest misschien Conny, na al die jaren dat we naast elkaar gewoond hebben. Maar ach, Kees zal wel blij zijn geweest geen last meer te hebben van mijn ‘gestamp’. Laat het duidelijk zijn, dat ik hoop dat jullie nieuwe buren ‘hardrockers’ zijn.
Yvonne, mijn hemel, wat ben ik blij dat ik je niet in vertrouwen heb genomen de laatste keer dat wij elkaar zagen. Ik heb echt op het punt gestaan je alles te vertellen, maar gelukkig voor mij heb ik dat niet gedaan, want dan was ik nog dieper teleurgesteld in jou. Met al je lieve woordjes en thee met koekjes, heb je nooit de moeite genomen mij eens terug te bellen, nadat je wist dat ik het zo moeilijk had. Het toont mij eens te meer, dat ik mij dus vergist had in jou. En dan hebben we Lia nog. Daar heb ik zelf natuurlijk een fout gemaakt, want wie is er nu zo gek om nog klaar te blijven staan voor iemand die je als een Judas verraden heeft? Ach, ik dus, zei de gek. Ondanks dat jij, Lia, mij zoveel pijn had gedaan, ben ik er altijd voor jou geweest. Zelfs tegen middernacht klopte je nog op mijn keukenraam om uit te huilen. Altijd heb ik open gedaan en mijn schouder nat laten janken. Waar was de jouwe toen ik het nodig had?
Het feit dat Petra en Jacquelien niets meer van zich hebben laten horen verbaast mij overigens niets. Dat was logisch natuurlijk en wel te verwachten. Alhoewel juist jullie wisten hoe moeilijk ik het gehad heb. Maar het kwam jullie wel goed uit allemaal, denk ik nu maar. Eindelijk verlost van dat eigenwijze mens he? Vooral jij Petra, je hebt mij nooit geaccepteerd, want ik had je ‘door’! Ach, nu kun je lekker je gang gaan met manipuleren. Ik was wel handig toen jullie vader in het ziekenhuis lag; er moest tenslotte iemand zijn die jullie moeder heen en weer reed. Trouwens, jij ook bedankt Joost, voor het gebruik maken van mijn situatie. Had jij met jouw levenservaring niet in de gaten hoe in de war ik was?
Voor ik het vergeet, Andy, je was geweldig, voor zolang als het duurde. Zoveel steun en begrip, het deed mij zo goed op dat moment. Jammer, dat je vrijwel meteen daarna weer alleen aan jezelf ging denken. Je zult toch moeten begrijpen bij wie mijn loyaliteit nu ligt en dat ik geen enkele concessie zal doen. Doe mij een lol en leg die vriendjes van jou vanaf nu aan de ketting. Anonieme spelletjes houd ik niet van. Trouwens Robert, het is wel heel aardig van jou dat je zegt op de hoogte te zijn, maar ik vraag mij toch werkelijk af hoe dat mogelijk is. Mail via tante Post kun je toch niet gelezen hebben, dacht ik zo. Dat juist daar de oorzaak van mijn reactie ligt mag duidelijk zijn.
Jan, eigenlijk heb ik veel respect voor jou. Je vaart blind op de informatie van anderen en dat siert jou alleen maar. Dat is nu juist de soort loyaliteit die ik zo mis bij Frank. Wel willen praten, maar alleen als ik op kom draven. Wat dachten jullie eigenlijk? Dat ik mijn ‘zaak’ wel zou komen verdedigen? Ik heb het veel te druk met het verwerken van al die ellende. Zonder vooraf te bellen had ik twee armen om mij heen verwacht! Onvoorwaardelijk steun, zonder uitleg, was het waar ik op zat te wachten. Zoals bij zoveel mensen, mijn verwachtingen waren te hoog. Ik heb de boodschap begrepen van ieder van mijn zogenaamde ‘vrienden’.
Schuldgevoel hoeft mij niet aangepraat te worden, geloof mij, dat doe ik zelf al genoeg en zo goed als dat ik dat zelf kan, kan niemand het! Ik ‘straf’ mijzelf elke nacht, elke dag, voor wat ik mijn kinderen, mijzelf heb aangedaan, maar het is nu eenmaal zo en ik kan en wil dat niet meer veranderen. Mijn nieuwe leven ligt voor mij en ik ben van plan er heel lang, heel intens van te gaan genieten. Natuurlijk zal ik nog verdriet hebben om sommige dingen, dat is ook niet erg, maar van die woede moest ik af. Gaan jullie daar maar lekker mee zitten de rest van jullie leven. Ik heb er genoeg van! Het is gewoon afgelopen nu. Dan maar geen ‘verleden’ meer, dan maar geen ‘oude vrienden’ meer. Ik ga wel nieuwe maken, want ik heb jullie niet nodig!
Voor deze ene keer is het NIET mogelijk hierop te reageren, want de discussie is gesloten! Einde verhaal!
©Loes Raaphorst 2003