The Complete TCB Band – gelukkig nog steeds compleet!
De titel maakte me bijna weer aan het huilen. Wat ben ik bang geweest voor wat er had kunnen gebeuren met mijn poezels!!! Begin juli kregen wij lekkage in onze badkamer. Vanaf dat moment zijn we flink aan het rommelen geweest in huis. Begin augustus zijn ze met de verbouwing van de badkamer en het toilet begonnen. En zoals iedereen wel weet werd het als maar warmer en warmer in Nederland. Zo ook op de bovenste verdieping van ons flatgebouw, waar wij ons penthouse hebben.
Guercio is hier een half jaar….
Met al deze toestanden vond ik het aanvankelijk niet zo heel raar dat de poezels massaal minder gingen eten. Ik weet het aan de drukte in huis én de warmte. Tot op een woensdagochtend ik de slaapkamer in kwam en Tutt op bed zag liggen: het leek erop alsof iemand met goedkope haargel door haar vacht had zitten wrijven! Burton lag naast haar, ook al als een vaatdoek, en toen het zonnetje op zijn kop scheen, schrok ik mij werkelijk lam! Hij was okergeel!!
Half juli, vlak voor de ellende begon…. Burton en Guercio
Met een steen in mijn maag heb ik een afspraak bij de dierenarts gemaakt en ben daar ’s middags, alleen, met Burton en Tutt, naartoe gegaan. Wat er toen allemaal gebeurde…. Ik vertelde de dierenarts wat er allemaal voorgevallen was en maakte nog het grapje: ik heb met Tutt afgesproken dat als ik haar uit het mandje haal, u gaat zeggen dat ze me voor de gek heeft gehouden en er niets aan de hand is. Maar, niets van dat alles: wat er volgde was het schoolvoorbeeld van een ‘slechtnieuwsgesprek’.
Guercio, half juli, dus een half jaar
De dierenarts keek gelijk in het bekkie van Tutt en zag wat ik al vermoed had: alles was geel…. het zoals rauw kipfile van een maiskip! Haar oogwit was geel, de huid van haar slapen richting haar oren was geel en ze was ernstig vermagerd. Er moest bloed geprikt worden! Dus er werd een poot kaalgeschoren en natuurlijk ging het prikken mis. Andere pootje dus ook maar kaal en opnieuw proberen: dat lukte gelukkig wel. Het bloed zou meteen onderzocht worden en daar kon ik op wachten. Natuurlijk moest Burton nog bekeken worden, dus we gingen verder.
Burton en Guercio voor Burton ziek werd…
Toen de dierenarts Burton zag, schrok ze zichtbaar. Burton was er nog veel slechter aan toe dan Tutt. Ze aarzelde geen moment en vertelde dat er ook bij Burton bloed afgenomen moest worden. Met het prikken van Tutt nog vers in het geheugen besloot ze voor een andere plek dan een pootje: zijn hals werd kaal geschoren. Wederom waren er twee prikken nodig om een beetje bloed te pakken te krijgen. Hij moest weer in z’n mandje en ik werd naar de wachtkamer verwezen.
Guercio: 8 maanden
En daar zit je dan: in je eentje, met twee doodzieke poezels. Ik probeerde Lex te bereiken, maar uiteraard stond zijn telefoon weer eens op ‘zacht’. De buurvrouw een app gestuurd om te vragen of ze even bij Lex aan wilde bellen om hem te vragen naar zijn telefoon te kijken. (hij werkte die dag thuis, wat de reden was dat hij dus niet mee kon naar de dierenarts). Maar de buurvrouw moest zich nog aankleden….. dus de fokker een app gestuurd en gevraagd of zij Lex wilde emailen. Mijn mobiel was namelijk bijna leeg en ik kreeg zelf de mail niet weg. Maar voordat er ook maar iemand reageerde, werd ik alweer binnen geroepen.
Guercio: 8 maanden
De uitslag van het bloedonderzoek was min of meer een raadsel. Er waren geen tekenen van een ontsteking in het bloed. Ze hadden beiden geen bloedarmoede. Ze waren beiden (nog) niet uitgedroogd. Ze hadden beiden geen koorts. Maar… de leverwaarden waren torenhoog. Bij een gezonde kat hoort de lever een waarde van 150 aan te geven. Bij Tutt was dat 700…. en bij Burton….. het apparaat meet tot 1500 en kán niet hoger, en dat van Burton was dus nóg hoger dan 1500! Oftewel, Tutt haar toestand was ‘zorgwekkend’, maar Burton zou het zeer waarschijnlijk niet gaan redden en ik moest me op het ergste voorbereiden.
Guercio: 8 maanden
De dierenarts keek me een beetje streng aan en zei dat zo’n uitslag niet van twee weken slecht eten kan komen. Ik wist echter zeker dat ze bij het begin van de verbouwing, 2 augustus, nog nergens last van hadden. De dierenarts concludeerde dat in dat geval er maar één mogelijkheid was: vergiftiging! Toen ik haar vertelde dat we negen hoog wonen en de katten niet buiten komen, was het raadsel compleet. Dus het voer werd besproken, en inderdaad, dát zag er heel anders uit dan ik in de 3 jaar dat ik BARF (Bones and Raw Food only) voer.
Hardin, net na de ellende: hij is gelukkig niet vermagerd!
We kunnen nu maar tot één conclusie komen en dat is dat er iets mis is gegaan met de productie van het verse vlees. Er waren immers problemen met hun vriesinstallatie geweest, wat op hun website te lezen was. Ik nam mij ter plekke voor om de Keuringsdienst van Waren in te schakelen, maar voor nu lag mijn prioriteit bij de gezondheid van m’n poezels. Ze kregen beiden een injectie met antibiotica en een injectie prednison en beide middelen kreeg ik in pilvorm mee naar huis. Over 5 dagen terugkomen, of eerder als het mis zou gaan.
Ook King zit weer op zijn oude gewicht….
Met de tranen biggelend over mijn gezicht ben ik terug naar huis gereden en naar boven gestrompeld met de twee kattenboxen. Toen Lex de deur opendeed kon ik alleen maar huilen. Beetje bij beetje heb ik hem alles verteld. De rest van de week en weekend heb ik eigenlijk alleen maar met tranen in m’n ogen naar Tutt en Burton zitten kijken. We moesten hen weer aan het eten zien te krijgen, maar dat was nog niet zo eenvoudig. Vooral Burton leek het in het begin op te geven… De fokker kwam dezelfde avond met ander vlees, van een goede slager, en met de hand hebben we ze zitten voeren. Hapje voor hapje….
Mijn lieve meisje, Tutt, gelukkig weer zonder gele oren en duidelijk aan de beterende hand!
Dezelfde avond heb ik ook ander voer besteld: droogvoer, ook al gaat dat volledig tegen mijn overtuiging in. Maar voor nu was (en is) het van belang dat ze weer gaan eten, en gaan aansterken. Twee dagen later werd het droogvoer bezorgd en toen werd ons wel heel veel duidelijk. King, die lieve goedzak, die altijd de andere poezels eerst liet eten, zat grommend op het aanrecht boven een bak brokken en schrokte ze zonder te kauwen naar binnen. In no time werden er 3 bakken brokken verorberd! Die arme poezels rammelden van de honger! Nu denk ik dat ze allemaal het vlees niet meer lekker vonden, maar dat alleen Tutt en Burton er zo ziek van zijn geworden omdat zij beiden als kitten zo ziek zijn geweest en mogelijk dus altijd al een verminderde weerstand hebben gehad.
Tutt is gelukkig weer levendig!
We zijn nu een maand verder en ik ben de prednison aan het afbouwen. Ze zijn niet meer geel en eten zelfstandig en drinken goed. Nou ja, goed…. het is geen drinken meer wat ze doen, maar zuipen!!! Tja, als je nooit ‘zout’ eten gekregen hebt, dan is dat wel even wennen natuurlijk. Brokken bevatten nu eenmaal veel meer zout dan vers vlees! Ook de andere poezels zijn weer flink aangekomen trouwens. Burton en Tutt zijn nog steeds erg mager, maar er zit wel vooruitgang in.
Hardin is trouwens ook ‘geel’ geweest, maar die was zoveel zwaarder dan Burton en Tutt, dat hij waarschijnlijk minder ziek is geworden van wat er in het vlees heeft gezeten. Hardin heeft echter als kitten wel dezelfde medicijnen moeten slikken als Burton en Tutt, alleen minder lang.
Nog wel magerder dan ze was, maar duidelijk al wat aangesterkt…
Uiteraard heb ik een melding gedaan bij de Keuringsdienst van Waren en zij hebben mij ook gebeld. Ze gaan een onderzoek instellen naar het bedrijf/slagerij en ik krijg daar persoonlijk bericht over. Voor mij is het het belangrijkste dat mijn katten weer helemaal beter worden, maar wat hier gebeurd is, gun je je ergste vijand niet! Maar mocht ik zekerheid krijgen over de slechte kwaliteit van het vlees, dan ga ik de slager absoluut aansprakelijk stellen voor de dierenartskosten. Bloedonderzoek bij twee katten is niet goedkoop!
Burton…. nog steeds errug mager en momenteel snot en snot verkouden….. m’n zorgenkindje!
Helaas bleek na een paar dagen dat met name Tutt een virusje had opgelopen bij de dierenarts. Ze begon met niezen. Moet ik nog vertellend dat ze uiteindelijk alle poezels aangestoken heeft? En dat nu met name Burton nog steeds heel erg verkouden is? En dat Guercio, dikke Guercio, zo benauwd is geweest dat ik bang was weer naar de dierenarts te moeten?? Kortom: het was me het maandje wel! Maar ik ben heel blij dat The Band nog compleet is, want al snap ik echt wel dat dieren niet het eeuwige leven hebben: poezels van net twee jaar horen niet ziek te worden!
©Loes Raaphorst 09/2012