The Complete TCB Band – Guercio!

The Complete TCB Band – Guercio!

Eindelijk was het dan zover: we mochten Guercio vanavond ophalen! Ik heb nog nooit eerder zo lang op een kitten moeten wachten 😉 Maar het is het waard hoor! Bij de Cattery was het al duidelijk: hij is heel flink gegroeid de laatste weken, en ik wist niet wat ik zag: van alle kittens was het echt de dikste! Morgen is hij 11 weken en hij weegt nu 1800 gram, wat grandioos is voor zijn leeftijd. In de auto was het aanvankelijk even flink miauwen, maar bij de baas op schoot ging het al rap beter. Uiteindelijk toch weer terug in het reismandje en toen hij door de voorruit mee kon kijken was het goed. Tot we bijna thuis waren, toen vond hij het wel genoeg en klonk zijn mauw steeds zieliger. Eenmaal thuis wist The Band even niet wáár ze moesten snuffelen….

Nadat ze allemaal op, aan, in en om het mandje heen hadden gesnuffeld, heb ik Guercio op m’n arm genomen en hem de kamer even laten zien…

Hij is hoegenaamd niet onder de indruk….

Het is allemaal best interessant….

En ik heb toch al lekker de echte ‘coon’ snuit!

King, Hardin, Scheff en zelfs Burton gedragen zich prima: uiteraard is Tutt errug boos, en totaal niet verwacht, maar Wilkinson vindt het maar niets. Die is zo van streek dat hij zelfs weer naar de anderen gaat blazen. Zita is alleen maar zenuwachtig en wil het liefste hem overal tegelijk likken. Gelukkig is Guercio een grote hondensnuit gewend, dus daar maakt hij niets van.

En al weet ik dat ik de kleine man ook zijn eigen gang moet laten gaan, kan ik het toch niet laten om hem weer even op te pakken en te knuffen….

We maken even een rondje ‘keuken’: hij heeft het aanrecht gezien, het eten geroken,
de kattenbak aan de binnenkant bekeken en toen heb ik hem maar op de krabpaal gezet.

Want eerlijk is eerlijk, als je pas 11 weken oud bent, en je bent net bij je moeder weggehaald, in een auto gezet,
en tussen 6 anders ruikende katten weer uit een mandje wordt gehaald, dan ben je best wel moe……

Eigenlijk kan ik bijna m’n oogjes niet meer openhouden…..

OH jee, nu komt die hond wéér aan me snuffelen….

Hmmm, best leuk hier!

En zo vlak naast het vrouwtje is helemaal zo gek nog niet.

Gáááp… maar mag ik nu even slapen??

Inmiddels zijn we een paar uurtjes verder en heb ik Guercio maar eens even op de bank bij ons genomen….

Een ketting komt altijd van pas: bij kleine kindjes én kleine katjes 😉

Zo lokken we em gewoon daar waar ik hem hebben wil: dicht bij mij!

Zeg nou zelf: dit is toch gewoon té lief?!

We zijn uiteindelijk ergens rond 4.30 uur de slaapkamer gaan opzoeken. Guercio was hier nog niet geweest en het bed bevalt hem prima. Op een gegeven moment merkte ik dat hij naast mijn hoofdkussen ging liggen, maar helaas, dat duurde niet zo lang en toen ben ik toch in slaap gevallen. Maar, tot mijn stomme verbazing lag hij er ’s ochtends toen ik wakker werd weer! Blijkbaar vond hij het toch wel een heel veilig plekje. The Band heeft over het algemeen prima gereageerd. King en Hardin hebben alleen maar gesnuffeld en het was direct goed. Scheff kwam vrijwel meteen daarna even langs en sloot zich aan bij de mening van de grote grijze katten. Maarja, Burton, het felle kleine Coontje, besloot dat ie toch nog wel even een paar meppen moest uitdelen. Niet gemeen, maar toch wel even ferm genoeg om te laten merken dat er niet met hem te spotten valt. Tutt reageerde net als de vorige keer, bij de gezinsuitbreiding, en is een felle tante. Wonder boven wonder is Zita totáál niet geobsedeerd, zoals bij alle vorige katten. Sterker nog, ze gaat niet eens achter Guercio aan! Maar… Wilkinson, de Ragdoll, is helemaal totaal de weg kwijt. Hij blaast, gromt, slaat en grauwt naar alles en iedereen die beweegt. Inclusief naar ons! De mafkees!