The Complete TCB Band – nog steeds heel gelukkig samen!
Guercio heeft met z’n 10 maanden Hardin al flink ingehaald. Ze proberen samen op het dienblad te liggen.
Hardin is en blijft wel heel erg stoer hoor!
Tja en dan word je op een ochtend wakker en is de wereld ineens heel erg klein geworden. De poezels snapten er echt helemaal niets van. Elke ochtend, zo gauw het licht wordt (thanks god voor de wintertijd!) beginnen ze te klepperen met het kattenluik, in de hoop dat ik toch echt m’n bed even uit kom om hen naar buiten te laten. Maar vanochtend raakten ze werkelijk niet uitgekeken.
Wel van alles horen en ruiken, maar de overkant was niet te zien!
Tutt bedacht zich ineens dat ze ook op een andere manier nog kon kijken of er nog wel iets anders te zien was.
Je zag Wilkinson denken: zou het ook, als ik daar boven op… misschien???
Zelfs luie Guercio begint zich af te vragen wat er nu toch aan de hand is….
Nee echt lekker een slank lijntje heeft hij niet: maar ook vanaf hier is het mistig knul!
Hihi, ze waren écht verbaasd: zo schattig om te zien!
Zul je altijd zien: sta je klaar met de camera, zijn er maar 4 die op het matje zitten,
maar normaliter zitten er dus 6 poezels te wachten tot ik het luik open doe.
Ah, Wilky komt ook aan rennen….
….en dringt uiteraard gewoon vóór!
Ach ja, hier moet ik iets meer over vertellen: Scheff is een plaat van een kater geworden, maar zo’n solid black is zo moeilijk goed op de foto te krijgen. De eerste weken dat we de buitenren hadden, durfde hij nog niet naar buiten, als enige trouwens. Maar inmiddels heeft hij zijn ‘achterstand’ ruimschoots ingehaald, want hij is nu dolgraag buiten en geniet er echt van. Scheff is een echt ‘moederskindje’…. hij is beslist géén allemansvriend en is eigenlijk alleen op z’n gemak bij mij. Hij ligt altijd bij mij op bed, en als ik hem roep komt ie als een hondje aangehold. Maar… als er visite is… nee, dan kruipt ie liever ergens rustig in een hoekje weg hoor.
Hihi, nee, dán Burton: het kleine magere scharminkel van the Band: die is altijd en overal haantje de voorste!!
Hij is de enige poezel die ik nog met één arm kan tillen. De rest is daar echt te zwaar voor.
Maar Burton is wél ongelooflijk lief, en een heerlijke knuffel die regelmatig even komt buurten en dan niet rust voor hij op schoot is gepakt. Guercio is ons ‘bijtertje’ van het stel. Hij kan het niet laten om op m’n vingers te knagen zodra hij in bed naast me ligt. En soms.. soms gaat het echt te hard hoor: dan snap je ineens weer even dat katten toch echt roofdiertjes in het klein zijn en wel degelijk zoveel kracht in hun kaken hebben dat ze een flink aantal prooidieren met gemak kunnen doden. Ik moet dus echt wel oppassen met dat geknaag van hem! Maar wat dan wel weer heel schattig is, is dat als ik er iets van zeg, hij me meteen weer gaat likken: alsof hij zeggen wil: sorry vrouwtje!
En hier is dan de grootste en oudste Coon: King! Vorige maand is hij 3 jaar geworden en nog eventjes en dan is hij 3 jaar bij ons. De tijd vliegt met zoveel heerlijke poezels in huis. Maar vraag me nu niet of het nu wel genoeg is, want ik heb al weer een mooie kleur gezien die we nog niet hebben….. maar ik ben bang dat als ik dat hardop zeg, m’n kinderen een soort van ‘interventie’ gaan plegen, of nog erger, het busje voor me gaan bellen. Maarja, Maine Coons zijn nu eenmaal heel verslavend en ze zijn ook écht allemaal anders!!! Net als kinderen, hebben ze allemaal een verschillend karakter en ik ben hopeloos verliefd op dit ras!
©Loes Raaphorst 11/2012