The Renewed TCB Band – hoe het allemaal weer goed kwam

The Renewed TCB Band – hoe het allemaal weer goed kwam

Na het overlijden van Hardin was ik uiteraard heel verdrietig. Maar na een paar weken begon het toch weer te kriebelen. Natuurlijk was en is Hardin nooit te vervangen, en is dat ook absoluut mijn bedoeling niet. Maar… ik ben al wél mijn hele leven gék op hele grijze katers en we hebben onze poezels niet voor niets de namen van de bandleden van Elvis gegeven, dus het voelde echt als niet compleet! En er zullen misschien mensen zijn die zeggen, zes is toch ook een mooi aantal? Ja, maar we hadden er nu eenmaal zeven, en dat voelde goed!

Na een paar weken ben ik gaan zeuren bij Lex. Aanvankelijk wilde hij er niets van weten, maar toen heb ik hem gevraagd of hij tenminste kon zeggen dat er óóit weer een grijze Coon zou komen; ik wist dat het besef dat het ooit weer zou kunnen gebeuren, mij zou helpen om het verlies van Hardin een plek te geven. Lex zei: ik beloof niets, want anders ga je de cattery helemaal gek bellen, maar we zien wel hoe het gaat lopen.

Uiteraard heb ik dit met mijn bevriende cattery gedeeld en ik kreeg meteen te horen dat er een aantal zwangere poezen waren. Maar ergens had ik mijn zinnen gezet op de moeder van Hardin (en Burton) zodat ik in ieder geval weer ‘familie’ in huis zou krijgen. Tja, Salsa had net een nestje gehad, dus zij zou pas volgend jaar weer aan de beurt zijn. En eerlijk is eerlijk, de kans dat er een grijze geboren zou worden op kort termijn was er natuurlijk wel.

Afgelopen vrijdag hoorde ik dat alle poezels bevallen waren, maar er zaten geen grijze bij! Dus ik heb heel eerlijk gezegd dat ik de kittens prachtig vond, maar dat ik toch op Salsa zou gaan wachten in de hoop dat zij wel een grijze zou krijgen volgend jaar. Maar toen kwam het…. héél héél misschien wist ze wel een grijze Coon voor mij, maar dat moest ze eerst even overleggen met zijn bazinnetje. De kater in kwestie is notabene ook nog volle familie van Hardin!!!

Het toeval wilde namelijk dat deze Bolle bij haar dochter woonde. Door omstandigheden ging het daar niet zo heel erg goed met hem, en al hebben ze er werkelijk alles aan gedaan en voor geprobeerd, Bolle was daar heel erg eenzaam. Een tweede poezel erbij was geen optie omdat er al een huisgenoot allergisch voor poezels is, en dan haal je natuurlijk niet bewust er nog eentje in huis. Maar Maine Coons zijn nu eenmaal heel erg gesteld op een maatje in huis en al wil je als mens nog zo lief voor ze zijn, mensen zijn géén Coons!!

Gisteren onder het eten kwam het telefoontje….. alhoewel de dochter van de cattery in tranen was bij het idee alleen al, besefte ze ook dat het voor Bolle misschien wel beter was als hij vriendjes om zich heen zou krijgen. Dus we mochten hem vandaag op komen halen. Even terug naar gisteren…. het was de verjaardag van Bill, onze liefste vriend in Engeland, die wij werkelijk als familie zien. Helaas is zijn vrouw vorig jaar overleden……

Hardin is vernoemd naar de pianist van The TCB Band, en ik wilde niet een ander poes zijn naam geven. Maar…. de naam van de vrouw van Bill was Glen… en de voornaam van de pianist Hardin is Glen… en omdat ik het gisteren dus hoorde, op de verjaardag van Bill, ben ik ervan overtuigd dat Glen hierboven er echt wel een hand in heeft gehad! We zullen hem nog vaak genoeg Bolle, vriend, kanjer, dikke en schooier noemen, maar zijn naam wordt dus Glen, vernoemd naar de liefste vriendin en beste pianist!

De thuisreis ging voorspoedig: er was gezegd dat hij in de auto zou gillen, omdat hij daar een hekel aan heeft, maar hij heeft maar af en toe gemiauwd. Thuisgekomen heb ik zoals gebruikelijk de kattenmand op tafel gezet, en alle poezels voorbij laten komen, voor ik het deurtje open maakte. Helaas is onze goede camere wederom kapot, dus hier wat foto’s genomen met mijn mobiel, maar het laat zien hoe het gegaan is.