Tijgerworkshop – Stichting Leeuw

Eindelijk, eindelijk is het dan zover: vrijdag 29 juli 2016! Na 50 jaar ‘wachten’ komt mijn droom uit. Ik ben in de zomer jarig en dat was vroeger al een ‘probleem’ omdat altijd iedereen op vakantie was. Kindjes van school, vriendinnetjes uit de buurt, familie, altijd was iedereen op vakantie als ik jarig was. Je went eraan, maar als klein meisje vind je dat natuurlijk helemaal niet leuk. Gelukkig was rond mijn verjaardag altijd het circus in de stad. Mijn vader heeft mij jaren achter elkaar op of rond mijn verjaardag meegenomen naar het circus. De meeste kinderen vinden de clowns het leukste, maar ik niet. Ik wilde alleen maar de roofdieren zien en dan vooral de leeuwen en de tijgers. M’n vader zorgde altijd voor goede plaatsen, vooraan dus! Ik heb heel wat keren op m’n donder gekregen omdat ik met mijn handjes door de tralies van de kooi de rug van een leeuw probeerde aan te raken. Ik heb sindsdien de droom gekoesterd ooit eens een leeuw te mogen aaien. Helaas mag dat tegenwoordig écht niet meer, maar deze Tijgerworkshop van Stichting Leeuw maakt heel veel goed!

We moesten ons om 13.30 uur in de kantine melden. De kantine kijkt uit op de binnenplaats met jaagsimulator. Je kunt er op de 1e verdieping min of meer helemaal omheen lopen en als de simulator gebruikt wordt, zien hoe de verschillende leeuwen achter hun prooi aan gaan. Deze 4 leeuwen liggen echter nog even lekker van hun siesta te genieten. Het gebeurt niet snel dat ik geen oog heb voor mijn sauzijnenbroodje, maar deze ‘moest’ ik gewoon even meteen op mijn Facebook plaatsen! Er ligt het nodige aan ‘speelgoed’ en tijdens de workshop wordt ons ook verteld dat ze daar wel degelijk allemaal gebruik van maken. Autobanden waar een volwassen kerel moeite voor moet doen om op te pakken, neemt een leeuw met het grootste gemak tussen een paar voortanden in en loopt er een rondje of wat mee rond. De boomstronken die hier staan fungeren ook als krabpalen. Iets groter dan dat wij ze in de woonkamer voor de poezels hebben!

Sarabi is als eerste aan de beurt als wij de workshop even onderbreken om ook mee te kijken bij de jaagsimulator. De ‘gewone’ bezoekers staan dus op de 1e verdieping van boven af te kijken, maar wij mogen op de begane grond bij hun eigen verblijven naar binnen en staan op gelijke hoogte met de dieren. Er wordt bewust geen gebruik gemaakt van een soort van automatisch parcours, want deze grote katten zijn absoluut niet dom en zodra ze de indruk zouden krijgen, oh het vlees valt altijd in deze hoek, dan zouden ze meteen daar gaan liggen met hun bek open, zo van… lamaar vallen! Op de 1e verdieping staat een vrijwilliger die met een joystick de simulator bedient. Het is zaak om de leeuw te snel af te zijn. Soms wint de leeuw en soms de vrijwilliger, wat uiteraard dan betekent dat het dier de prooi min of meer cadeau krijgt. Sarabi is een doorgewinterde jager. We knipperen met onze ogen en met een gigantische sprong heeft ze de lap vlees te pakken. We hebben er wel tien foto’s van, met een bruingele wazige streep, zo snel was ze!

 

 Het lijkt een flink stuk vlees, maar in feite is het niet veel meer dan een ‘bitterbal’ voor deze dame. 
Maar ze geniet er overduidelijk wel van! 

Daarna is het de beurt aan Bakari, de leeuw. Bakari en Sarabi hebben jaren in een circus gewerkt voor zij bij Stichting Leeuw opgevangen werden. Er werd gedacht dat Bakari ‘steriel’ was, maar toen er ineens een welpje geboren werd, wat absoluut niet de bedoeling was, bleek dus dat Bakari niet goed gesteriliseerd was. Er was een teelbal in zijn buik achtergebleven. Bakari had prachtige manen, maar moest dus nu echt gecastreerd worden. Hij is toen zijn prachtige manen verloren, vanwege de afwezigheid van testosteron. Bakari is voor een leeuw ook best al op ‘leeftijd’ en dat is ook te merken tijdens het jagen. Hij is een stuk trager dan Sarabi en hij heeft echt een flink aantal rondjes nodig. Al snel zie je hem ook gaan hijgen. Gelukkig kent degene die de joystick bedient Bakari ook heel goed en uiteindelijk lukt het hem natuurlijk ook.

 

Sinds september 2015 beschikt Stichting Leeuw over een unieke jaagsimulator. Het kostte drie jaar om dit systeem goed werkend te krijgen en het is de eerste jaagsimulator ter wereld. Met het systeem, dat bestaat uit katrollen waarmee een stuk vlees willekeurig door de grote hal kan worden bewogen, wil Stichting Leeuw het jagen teruggeven aan de katachtigen. Het grote verschil tussen katachtigen in het wild en katachtigen in gevangenschap is dat de eerste groep moet jagen om te kunnen eten. De jacht zorgt voor een ontlading van energie, opbouw van spierkracht en conditie. Doordat katachtigen in gevangenschap dit niet hebben, vertonen ze door alle opgekropte energie meer stereotype gedrag. Met de jaagsimulator kan Stichting Leeuw ze deze energieontlading teruggeven. Bovendien versterkt het jagen hun instinct. De katachtigen worden fysiek sterker en sneller en dat zorgt voor een betere spieropbouw, flexibiliteit en wendbaarheid. Zo draagt de jaagsimulator bij aan een betere kwaliteit van leven.

In de jaagsimulator is de ‘prooi’ een stuk vlees dat aan een touw hangt. Deze kan met een joystick op elke gewenste hoogte kriskras door de hal bewogen worden. Zo moeten de dieren zelf actief achter hun prooi aanrennen en kunnen ze hun energie kwijt. Het ontwikkelen van de jaagsimulator was erg ingewikkeld omdat de route van het stuk vlees aan het touw steeds aangepast moet kunnen worden, zowel in snelheid, hoogte als duur van de sessie. De meeste katachtigen zijn heel slim. Zodra ze doorhebben dat hun prooi een ‘vast rondje’ maakt, rennen ze er niet meer achteraan maar gaan ze er op staan wachten. Op dit moment wordt nog onderzoek gedaan naar de effecten van de jaagsimulator. Naar verwachting zijn dit de positieve gevolgen voor de dieren: 

  • Minder stereotype gedrag

  • Betere conditie

  • Meer spieropbouw

  • Een betere gezondheid

  • Een betere geestelijke gezondheid

  • Goede voorbereiding op een leven in het wild                 Op de website van St. Leeuw staat een filmpje

De ‘gewone’ bezoekers krijgen nog een andere jagende leeuw te zien, maar wij moeten weer verder met de workshop. Onder het genot van een bak koffie én appelgebak krijgen wij veel informatie over het reilen en zeilen van Stichting Leeuw. De vrijwilligster (een dierenartsassistente die elke week een hele dag de workshops verzorgt) vertelt van alles over de achtergronden van de dieren. Hoe ze ‘gered’ zijn, of simpel weg aangeboden werden door werkloze dompteurs of in sommige gevallen zelfs door vakantiegangers gekocht zijn om ze maar te redden uit hun benarde posities. Er is één keer een uitzondering gemaakt door een ‘gekochte’ leeuw toch op te vangen, maar dit doet men nu absoluut niet meer. Kopen betekent dat de ‘markt’ in stand gehouden wordt, wat uiteraard absoluut niet de bedoeling is. De verhalen zijn schrijnend, de beelden tenenkrommend, en als het licht aangaat zitten er twee Raaphorstjes als kleuters te snotteren. Gelukkig is het weer even tijd voor een ‘veldtrip’. 

Na het ondertekenen van een formulier waarop heel duidelijk staat wat wel en niet mag, mogen we mee het verzorgerspad op. Hierboven zien we Bruno, die ondanks de lieve woordjes van iedereen weigerde zich om te draaien om ons te begroeten. Hieronder zien we Omar 😉 Bruno en Omar zijn broers. Omar werd geboren in een circus in Slowakije. Als welp werd hij gekocht door een man die het leuk leek een leeuw te hebben. Maar toen hij het land uitvluchtte, bleef Omar achter in zijn kleine kooi. De vader van de man probeerde de leeuw te verkopen, maar dat lukte niet. Ondertussen vermagerde Omar en in zijn kooi had hij geen beschutting tegen de extreme kou. Toen een groep dierenactivisten zag dat Omar te koop werd aangeboden, waarschuwden ze Stichting Leeuw. In maart 2014 heeft Stichting Leeuw Omar opgehaald, in het opvangcentrum knapte de leeuw snel op. Bruno komt uit hetzelfde nest als Omar. Hij werd door een maffiabaas in een kooi bij zijn huis gehouden. Toen de man de bak in moest, wist zijn vrouw niet wat ze met het dier aan moest en heeft Stichting Leeuw gebeld. Stichting Leeuw heeft hem daarom opgehaald. Bruno zag er bij aankomst een stuk beter uit dan zijn broer, toch vertoont hij gestrest gedrag. Beide leeuwen zijn jong genoeg om teruggeplaatst te worden in het wild, in de toekomst kijkt Stichting Leeuw of dit mogelijk is. Op de website van Stichting Leeuw staat ook een foto van Omar hoe hij eruit zag toen hij net bij Hoenderdaell aankwam. Ik zie liever onze eigen foto’s!

Van een sterk vermagerde angstige leeuw….

is Omar uitgegroeid tot een trots en waardige Koning der Dieren.

Die ondanks zijn verschrikkelijke start in Slowakije…

niet ‘haatdragend’ naar zijn verzorgers is.

Omar doet het heel goed bij Stichting Leeuw…

 

Zijn manen vallen in een natuurlijke scheiding, als of hij het elke dag keurig voor de spiegel kamt. Wie weet kan hij ooit samen met zijn broer ’terug’ naar Afrika, naar het semi wild. Aan ons zal het niet liggen, want wij hebben de knoop doorgehakt en Omar geadopteerd! Alle opbrengsten van Stichting Leeuw worden gespaard en goed beheerd en als er weer genoeg geld in kas is, kan men weer gaan kijken of het mogelijk is de dieren te herplaatsen. Stichting Leeuw is in dit geval een tussenstation. Wist je dat… de hekken om een stuk natuur af te bakenen voor twee leeuwen € 20.000 euro per hectare kosten? 

We gaan verder naar het volgende verblijf. Met onze ruggen naar de schutting op de opgelegde 30 centimeter afstand van het hek schuifelen we verder. We mogen géén oogcontact met de dieren maken, althans niet zonder veel en vaak te knipperen. We mogen wel foto’s maken, maar niet flitsen en ook niet bukken of op onze hurken gaan zitten. We moeten ook als groep bij elkaar blijven. Het klinkt aanvankelijk allemaal een tikkie overdreven, maar al snel merken we dat het toch echt wel nodig is. Er was ons van te voren ook verteld dat we geen felgekleurde kleding mochten dragen, en geen sterke parfums. Natuurlijk had ik daar keurig rekening mee gehouden. Ik had netjes een zwart jurkje aan en een zwarte legging. Minder kleurrijk dan dat kan het toch niet worden lijkt mij.

In dit verblijf zitten 5 leeuwen….

ze zijn gigantisch en lijken zelfs een stuk groter dan Omar en Bruno.

 

Het zijn Bingo, Prins, Hugo, Paul en Karl.

In mei 2016 zijn deze vijf leeuwen naar de opvang gekomen. Ze zijn afkomstig uit een Duits circus, maar daar konden ze steeds minder optreden. Alle vijf de leeuwen zijn mannen en geboren in 2004, Prins en Bingo zijn broers. De leeuwen hebben geen manen, omdat ze gecastreerd zijn. Er is er eentje die duidelijk een beetje geirriteerd is. De verzorger legt uit waarom dat oogcontact niet prettig is. Net als mensen die je maar aan zitten te staren, vinden ook leeuwen het niet prettig om ‘bekeken’ te worden. We staan op een rijtje achter elkaar met onze ruggen tegen de schutting aan even naar hen te kijken en dan ineens….

………….stormt er eentje recht op mij af! Zo snel zelfs dat we er niet eens een foto van konden nemen. Deze foto kon Lex maken toen Paul of Karl (die lijken zoveel op elkaar dat ook de verzorgers ze bijna niet uit elkaar kunnen houden) zich alweer van me afwendde. Wat wil het geval… dat zwarte jurkje heeft franjes aan de onderkant en dat heeft de leeuw getriggerd! Wel gaaf natuurlijk, maar we merken nu dus wel dat al die voorzorgsmaatregelen niet voor niets zijn. Hij blijft eventjes vlak voor het hek stilstaan en kijkt mij doordringend aan en … besluit dat ik geen bedreiging voor hem ben 😉

Heel grappig is wat er dan volgt… hij gaat vlak voor het hek liggen likken op zijn eigen poot. 
Net zo als onze huiskatten zich ineens heel keurig gaan wassen vlak nadat ze iets stoms hebben gedaan 😉

Uiteraard worden we wél met een schuin oog goed in de gaten gehouden!

De rust is weergekeerd! En mij wordt verzocht m’n jurk in m’n legging te proppen 🙂

Het volgende verblijf is aan de beurt. Vincent is de enige poema bij Stichting Leeuw. Omdat poema’s solitaire dieren zijn en dus in het wild alleen leven, heeft hij daar helemaal geen last van. Ondanks dat hij een stoere man is die graag speelt, vindt hij de jaagsimulator erg spannend. Daarom oefenen de verzorgers buiten de bezoekuren met hem in de grote hal. Deze poema houdt van eten en gaat daarna graag liggen uitbuiken in zijn verblijf.

Wanneer de verzorger weer verder wil lopen, worden we meteen toegesproken. De zussen Chen en Sya zijn Noord-Chinese panters. Ze komen uit een Poolse dierentuin, waar geen plaats meer voor ze was. Panters worden vaak verward met luipaarden, maar luipaarden zijn afkomstig uit Afrika en panters uit Azië. Panters zijn solitaire dieren, maar deze zussen leven wel samen. Toch zijn ze erg schuw en agressief. Sya is rustiger en minder angstig dan Chen. Allebei houden ze van rauwe eieren eten en ze zijn gek op ganzen plukken. Omdat er geen plek voor Chen en Sya is om ze in het wild terug te plaatsen, blijven ze bij Stichting Leeuw. Om ze een zo prettig mogelijk verblijf te geven, hebben de dames een aangepast hok gekregen, met onder andere hoge platformen erin. Chen ligt echter vlak om het hoekje van de schutting op de loer. Echt bijna tegen het hekwerk aan. Ze is erg agressief en de groep wordt in tweeen gesplitst. We mogen absoluut niet te lang blijven staan en moeten ons zijdelings verplaatsen. Deze dame is pislink en heeft overduidelijk geen zin in visite!

Ze kunnen vanuit stilstand 6 meter omhoog en 9 meter naar voren springen. Nu zal dat naar voren springen hier niet kunnen, 
maar als ze ineens het tralie werk in zou schieten is dat voor ons allemaal stressvol, niet in de laatste plaats voor haar zelf natuurlijk!

 

 Haar zus heeft het beter voor elkaar: lekker onder het afdakje in de schaduw. Wat een pracht dier!

We ‘verlaten’ Afrika en komen in Azie. Stichting Leeuw heeft een flink aantal tijgers, Siberische en Bengaalse. Wat meteen opvalt is hun grootte. Het feit dat we nu op het verzorgerspad staan en dus niet op een afstandje met nog eens een sloot en een hek en touw ertussen, maakt echt een verschil. De kop van de tijgerin komt ruim boven mijn middel uit. We twijfelen nu even allebei wie de tijger is op de onderstaande foto. Ik durf het niet met zekerheid te zeggen, dus laat ik het maar even zo. Bohdana en Valesca zijn twee zussen en zuivere Siberische tijgers. Toen ze samen met hun broer Vladimir bij Stichting Leeuw aankwamen, waren de tijgers erg bang. Inmiddels zijn ze uitgegroeid tot grote en moedige dieren, die graag spelen en dol zijn op elkaar.
Omdat Siberische tijgers erg zeldzaam zijn en in het wild bijna uitgestorven, wil Stichting Leeuw een van de tijgers graag mee laten doen aan een soortbehoudsprogramma. Na onderzoek is gebleken dat Valesca hier het meest geschikt voor is. Als zij naar Rusland gaat, blijven Bohdana en Vladimir bij Stichting Leeuw. Omdat ze familie van elkaar zijn, kan maar één van hen deelnemen aan het programma. 

Hier zien we Vladimir, de broer! Hij is werkelijk prachtig! 

Ik weet dat het gevaarlijke dieren kunnen zijn, maar zeg nu zelf…. je zou hem toch zo onder z’n kin willen kriebelen?

En dan te bedenken dat er mensen op de wereld zijn die deze dieren afschieten omdat er iets in hun lichaam potentieverhogend zou kunnen zijn?

Er wordt ons ook verteld dat een tijger in het wild echt een heel groot gebied nodig heeft om te kunnen leven en zich te kunnen voortplanten. Natuurlijk baal je als kleine boer op het platteland gigantisch als die ene koe die je hebt opgegeten is door een tijger, want jouw gezin leeft van de opbrengst van die koe. Maar alsjeblieft, laten we zorgen dat de tijgers de ruimte krijgen die ze nodig hebben. Ik heb nu drie kleinkinderen en ik wil dat ook zij later nog met hun kleinkinderen op een wereld wonen waar tijgers bestaan! Wordt dus donateur van Stichting Leeuw en HELP hen met hun doelstellingen!

Hier zien we Goha. Goha is geboren in 2002 en daarmee de oudste tijger bij Stichting Leeuw. Ze is door mensen grootgebracht en groeide op bij Circus Universal Renz. Inmiddels is ze lekker met pensioen en geniet ze van haar oude dag. De jaagsimulator vindt ze heel spannend en daarom doet ze het rustig aan. Ook vanmiddag vindt ze het wel best. Ze kijkt gemoedelijk even op als we voor haar verblijf stil staan, maar doet geen moeite om overeind te komen. Waarom zou ze ook? Het is haar siesta!

En die snorharen?? Dat zijn snorharen, en daar word je als mens echt niet geiler door!

Terug naar de workshop! De dieren worden zo min mogelijk belast met onnodige controles, maar vooral de jongere dieren moeten af en toe gewogen worden. De verzorgers hebben een goed ‘oog’ ontwikkeld om het gewicht te schatten, maar in geval van nood, bij het toedienen van medicijnen of supplementen is het soms wel van belang om het exacte gewicht te weten. We zijn er getuige van hun ‘simpel’ dit eigenlijk is. De jonge leeuw wordt zonder dwang in een transportbox gedreven. Gewoon een kwestie van de box voor het deur van de kooi rijden, deurtjes open en ze stapt zelf naar binnen. De box met leeuw erin wordt op de weegschaal gereden, gewicht van de box is uiteraard bekend en afgetrokken van het totaal gewicht en we weten dat de anderhalf jaar oude leeuwin 130 kg weegt. Een kind kan de was doen! Ze heeft meer aandacht voor haar vriendinnetje…

Aslan is geboren in een Bulgaars circus en daar na een paar dagen weggehaald bij zijn moeder. Een dierenactiviste die dat zag, heeft de welp gekocht. Ondanks dat dit niet volgens het beleid van Stichting Leeuw is, hebben haar goede bedoelingen en het feit dat het dier al zes weken in haar huis woonde, St. Leeuw toch doen besluiten het dier op te nemen. Omdat leeuwen groepsdieren zijn, kunnen ze alleen overleven met soortgenoten. Daarom hebben de verzorgers hem gekoppeld aan Ayla. Om Aslan en Ayla aan elkaar te laten wennen, zijn ze eerst naast elkaar gezet met een afscheiding van gaas ertussen. Toen dat goed ging, mochten ze bij elkaar in het hok. Nu zijn Aslan en Ayla de beste vrienden. Dat was even spannend, want beide leeuwen zijn niet gewend aan soortgenoten. Maar terwijl Aslan op de weegschaal staat, zien we Ayla in haar kooi de gekste capriolen uithalen om maar de aandacht van Aslan te krijgen: en dat lukt uiteraard! 

 

Dan is het grote moment aangebroken: we gaan terug naar het verzorgerspad en mogen twee tijgers zelf ‘voeren’. Er komen er twee voor in aanmerking Bombay en Drago. Eerst is Bombay aan de beurt! De Siberische tijger Bombay werd geboren in 2012 in een Duitse dierentuin en gekocht door een dierentemmer toen hij vier maanden oud was. Met hem trad Bombay op, onder andere op televisie en in films. Toen de dierentemmer ziek werd en niet meer voor Bombay kon zorgen, bracht hij de tijger naar een vriend. Daar had Bombay de ruimte, hij mocht vrij rondlopen op het terrein van een staalhandelaar en werd een soort mascotte van het bedrijf. Toen de dierentemmer weer beter was, wilde hij weer met Bombay gaan werken, maar dat lukte niet meer. Daarom zocht hij een onderkomen voor Bombay en besloot hij hem naar Stichting Leeuw te brengen. Inmiddels is Bombay uitgegroeid tot een volwassen en rustige tijger, die erg dominant kan zijn. Tegelijkertijd is hij zeer volgzaam en hij leert snel. Omdat Bombay geen raszuivere tijger is, kan hij niet meedoen met het soortbehoudsprogramma. Ook terugplaatsing is geen optie, omdat hij als Siberische tijger niet zou kunnen wennen aan de warmte van Thailand. 

Ik moet mijzelf bedwingen om niet op mijn hurken te gaan zitten. Het schijnt niet goed te zijn, maar diep in mijn hart zou het veel beter voelen om wel te knielen voor dit machtige dier. Wij zijn niet hoger of beter dan dieren. Wij zijn gelijkwaardig en dat zou ik persoonlijk graag uitstralen naar dit mooie dier. Maar gehoorzaam als altijd doe ik wat mij verteld wordt. Eén stapje naar voren, de pincet récht door het gaas steken, en rustig weer terugtrekken. Bombay doet heel voorzichtig en volgens mij zou hij het ook heel voorzichtig tussen vingers vandaan halen. Ik zie hier niet dezelfde blik in de ogen, zoals bijvoorbeeld bij de panters! Dit zijn overduidelijk dieren die toch redelijk gewend zijn aan mensen en beslist niet uitgehongerd!

 

Dan is het Lex’ beurt. Bombay gaat aanvankelijk kopjes geven aan het hek, vlakbij Lex alsof hij zeggen wil, hoi: ik vind jou wel leuk! 
Hij doet echt heel voorzichtig en zoals Lex lekker pragmatisch zegt: Bombay weet ook wel dat op een pincet bijten niet lekker is. 

Het is zo’n mooi gezicht om van zo dichtbij deze prachtdieren te zien! Bombay is ook voor reclame afbeeldingen gebruikt!

We komen allemaal aan de beurt en dan lopen we door naar Drago. Wij mogen deze ‘kunstjes’ niet doen, want het is niet om hen te plagen, maar om even te controleren of er geen rare plekjes, wondjes of irritaties aan de buik van het dier zitten. De liefde van de dieren gaat door de maag, dus ze volgen het eten omhoog en meteen kan de verzorger even kijken of de buik er goed uit ziet. Handig toch?!

 

Drago & Iwan, deze twee Bengaalse tijgerbroers komen uit circus Universal Renz. Tijdens de zes jaar dat ze daar woonden, is er nooit echt aandacht aan ze besteed. Ze moesten vooral voor de show poseren en kregen niet het voer dat tijgers nodig hebben. Toen de roofdierenacts daar stopten, kwamen ze samen met Goha naar Stichting Leeuw. In het wild leven Bengaalse tijgers alleen en verdedigen ze hun territorium als er een andere tijger in de buurt komt. Toch kunnen deze broers heel goed samen leven, alleen als het etenstijd is, moeten ze apart gezet worden. Want zodra er voedsel in de buurt is, beginnen ze met ruzie maken. Tijdens het voeren van Drago blijft Iwan in de verte op een afstandje. Hij weet dat hij door Drago afgesnauwd zou worden als hij ook probeert een ‘hapje’ te scoren. De rest van de dag trekken de broers graag samen op. Iwan is de grootste van de twee, maar ook de bangste. De hobby van de twee tijgers is alles wat op hun pad komt kapot maken. Daarin werken ze graag samen en het lukt ze dan ook aardig om van alles te slopen. Drago en Iwan zijn de eerste twee tijgers die vanuit Stichting Leeuw terugkeren naar het semi-wild. In 2016 verhuizen ze naar een natuurgebied in Thailand. Deze tijgers mogen als eerste, omdat ze nog geen tien jaar oud zijn. Omdat deze tijgers in het wild gemiddeld achttien jaar oud worden, hebben ze nog flink wat jaren in vrijheid voor de boeg.  

Hij heeft echt geen interesse in mijn jurk zoals één van de leeuwen. Drago wil vlees: rood vlees, geen zwarte jurk!

We voelen ons vereerd dit mee te mogen maken!

Drago heeft het vlees met zijn ondertanden gepakt en wriemelt het nu voorzichtig naar binnen met zijn tong!

Uren echt uren zou ik hier kunnen blijven staan….. wat een prachtige ogen, wat een prachtig dier!

Er is genoeg vlees voor nóg een rondje. Lex is zo lief om zijn extra beurt aan mij te geven, de schat!

Hij doet echt heel voorzichtig. Maar ik word goed in de gaten gehouden… 

De schutting achter ons is helemaal begroeid met klimop…. alleen een paar kijkgaatjes voor het publiek!

Het maakt een wereld van verschil…. dit verzorgerspad.

Als je de kans krijgt… boek ook een Tijgerworkshop !

De laatste hapjes zijn voor Lex: de lieverd die dit voor mij geregeld heeft!

Wij weten het zeker: we will be back!

Er zijn veel problemen op de wereld, maar laten we er tenminste voor zorgen dat deze dieren er niet de dupe van worden!

Dag lieve Drago, misschien tot een volgende keer. Je staat immers op de lijst om teruggeplaatst te worden en 
hoe goed je het hier ook hebt, er gaat niets boven Home Sweet Home!

Kosten terugplaatsen van een dier in het (semi) wild:

  • Transport                                   2.500 euro

  • Keuring                                         795 euro

  • Transportkist                              1.750 euro

  • Omheining verblijf                     22.000 euro per hectare

  • Begeleiding                                 1.000 euro per persoon

De rondleiding en het voeren zit erop. Rest ons nog een kopje koffie en een film van het terugplaatsen van de eerste 2 leeuwen. Marsya en Nero zijn in 2015 naar Emoya Big Cat Sanctuary Vaalwater Zuid Afrika gegaan en in mei 2016 zijn Asali, Nala en Tristan verhuisd. Wederom houden Lex en ik het niet droog. We waren al van plan om één dier te adopteren, maar het worden er twee! Lex gaat voor Bombay, de tijger die hem zo lief kopjes kwam geven. Ik ga voor Omar, de leeuw die zo vreselijk slechte start heeft gehad en waarvan het echt een wonder is dat hij uitgegroeid is tot zo’n prachtig dier en toch zijn mooie karakter behouden heeft. Een foto die wij niet zelf gemaakt hebben, maar die ik op hun website en Facebook gezien heb is deze: 

 

ADOPTEER EEN DIER

Bij Stichting Leeuw kun je ook een dier sponsoren door middel van een maandelijkse gift van minimaal €10.

Wanneer je een dier bij Stichting Leeuw adopteert ontvang je:

  • een foto en een beschrijving van het dier

  • een bewijs van de adoptie

  • een jaarlijks bezoek met twee personen aan jouw dier (op afspraak, vanaf 16 jaar)

  • een jaarkaart voor Landgoed Hoenderdaell

  • een uitnodiging voor de jaarlijkse donateursdag

Giften worden gebruikt voor kosten en investeringen die betrekking hebben op:

  • de dagelijkse verzorging van dieren in het opvangcentrum van Stichting Leeuw
  • het opvangen van dieren in nood, waaronder transport, medicatie, ondersteuning ter plaatse, etc.
  • het terugbrengen van dieren naar een leven in het (semi) wild
  • het doen van wetenschappelijk onderzoek naar de dieren bij Stichting Leeuw
  • educatieve projecten
  • het ondersteunen van diverse projecten die betrekking hebben op de grote roofkatten

De adoptie van een opgevangen dier bij Stichting Leeuw is symbolisch. Giften worden gebruikt voor meer dan een hulpbehoevende dier. Meerdere mensen kunnen daarom hetzelfde dier adopteren. Per 26 oktober 2011 heeft de belastingdienst Stichting Leeuw aangemerkt als Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI).

©Loes Raaphorst 07/2016