Twee keer vier is ook een acht – 🙂
Onlangs ben ik 44 geworden. Jaja… oud hè? Maar ik kan gelukkig oprecht zeggen dat ik blij ben geen 18 meer te zijn! 44: je kunt het dit jaar niet omdraaien en ik moest meteen aan mijn vader denken. Toen ik op de lagere school zat, heel lang geleden dus, had ik al last van ‘snel denken’. Mijn gedachten gingen vaak met mij op de loop, zodat ik heel slordig ging schrijven, om mijn gedachten als het ware bij te kunnen houden.
Uiteindelijk was de juf mijn hanenpoten een keer echt zat en ik kreeg een vier!! Zo’n hele dikke vette rode ‘vier’! Niet vanwege de inhoud, maar puur omdat ik zo slordig had geschreven. Mijn vader, hij was bijna 50 toen ik geboren werd en was als zodanig blind voor mijn fouten, reageerde heel pedagogisch door tegen mij te zeggen: ach Loesje, twee vieren zijn ook een acht :-)) Zeg dát maar tegen de juffrouw! Dus zogezegd, zo gedaan: de juf kon er echter niet om lachen en mijn vader moest op het matje komen!!
Deze gebeurtenis kwam ineens weer terug in mijn gedachten toen ik mij dus realiseerde dat ik 44 werd. Twee keer 44 is 88… en ja, dan ben je toch wel erg oud. Alhoewel ik altijd roep dat ik 103 word, vraag me niet waarom, maar ik denk dat mijn hele leven al, besef ik mij wel degelijk dat ik toch min of meer aan de 2e helft van mijn leven begonnen ben.
Een paar dagen geleden kreeg ik via de site een mailtje van iemand die vlakvoor haar pensioen staat:
Sinds een jaar ben ik vrij neerslachtig geworden omdat mijn pensioen steeds dichterbij komt, in december dit jaar. Het had heel fijn kunnen zijn, fijne lange wandelingen en gezellig een kopje koffie drinken op een terrasje en onderweg even uitrusten, vakantie wanneer je zelf wilt zonder te hoeven plannen omdat je collega’s ook weg willen…
Helaas komt met mijn pensioen ook een piepklein inkomen, leven van een halve AOW aangevuld door een klein pensioen wat neerkomt op slechts AOW. En ik ben nu al bang dat ik niet meer onder de mensen kom, geen nieuwe kennissen meer maak, de oude verlies, want ik kan financieel niet meer meedoen. Niet meer naar verjaardagen omdat ik geen cadeautje kan kopen, geen kopje koffie op een terrasje meer. Ook geen geld voor activiteiten bij de wijkvereniging, want je mag niet eens in maandelijkse termijnen betalen..
Ik weet nu al dat ik uit de buurt van de gezellige winkelcentra moet blijven, sowieso uit de buurt van winkels. Geen gezellige busritjes zoals ik nog wel eens op zondag doe, gewoon van het ene naar het andere eindpunt en weer terug, of ik stap onderweg uit en verken de buurt… geen geld meer voor een abonnement. Je spullen worden oud, verslijten zonder dat je e.e.a. kunt vernieuwen – net zoals je zelf oud wordt omdat je nergens meer aan mee kunt doen.
En zo zie ik de nieuwe fase in mijn leven vanaf 65 jaar als een lange eenzame periode zonder uitzicht, zonder surprises. Ik ga aan mijn levensverhaal verder, daar was ik al aan begonnen, maar het zal niet verder gaan dan de dag dat ik met pensioen ga. De rest zal niet interessant genoeg meer zijn om over te schrijven.
Vreselijk hè? Zo’n vooruitzicht?! En het ergste is nog wel dat de schrijfster het zichzelf aandoet. Uiteraard heb ik haar mail beantwoord en hoop ik dat ze er nog eens goed over na wil denken. Mijn gedachten gingen echter al weer snel met mij op de loop, na het lezen van de mail. Okee, ik ben dus nu 44. Is de helft van mijn leven nu voorbij, of ligt de helft van mijn leven nog voor me? Met andere woorden, is het glas halfleeg, of halfvol?
Ik weet nog dat ik als tiener mensen boven de 40 ‘oud’ vond. M’n opa en oma waren in de negentig, maar die noemde ik dan ook prehistorisch! Nee, boven de 40 was je leven voorbij… zoals de schrijfster van de mail denkt dat dat het geval is boven de 65. Inmiddels weet ik beter.
Toen ik nog heel klein was, ging ik altijd met mijn ouders op vakantie op onze boot. Er is geen watertje in Nederland waar ik niet geweest ben en alhoewel ik dat nu kan waarderen vond ik dat toen helemaal niet leuk. Mijn vriendinnetjes gingen op vakantie naar Spanje! Mijn vader zei dan altijd: je bent nog zo jong, wie weet waar je allemaal nog komt in je leven! En hij heeft gelijk gekregen! Sinds ik een veertiger ben, ben ik al New York, Memphis, Kopenhagen, Randers, Parijs, Edinburg, Wales, Engeland en Malta geweest. Wie had dat ooit kunnen denken?
Het leven begint inderdaad bij 40. En nu ik over de eerste schok heen ben, besef ik me wel degelijk dat de helft van mijn leven nog voor me ligt! Tot je 20ste ben je druk bezig met opgroeien, studeren en een partner zoeken. Tussen je 20ste en je 40ste ben je druk met opvoeden en overleven bezig. Vanaf het moment dat ik 40 werd, besef ik eindelijk weer dat ‘ik’ belangrijk ben. Dat mijn leven mijn eigen verantwoordelijkheid is en dat ik en ik alleen er iets van kan en moet maken. En JA, mijn glas is dus halfvol en ik ben benieuwd naar al het
moois wat nog komen gaat!
©Loes Raaphorst 08/2005