Velda
U heeft de weg naar mij toe dus gevonden. Welkom. Mijn naam is Velda. Ik hou van eenzaamheid. Mijn naam betekent ‘van grote wijsheid’ en deze wijsheid heb ik verworven door te observeren. Vanaf mijn heuvel kan ik ver over het land uitkijken en er blijft weinig verborgen voor mijn ogen. Ik krijg vaak te horen dat ik een oude ziel zou zijn. Ik heb veel geleerd van de jaargetijden die elkaar afwisselen, zoals bijv. het feit dat iedereen rust nodig heeft, net zoals de aarde in de winter rust. Zou ik hier niet de tijd voor genomen hebben, dan zou ik veel observaties niet hebben kunnen verwerken en in gedegen omzetten. Ik leid een eenvoudig bestaan. Dankzij de rust en de vrede die ik in mezelf gevonden heb en dankzij de natuur die mij omgeeft, voel ik me nooit eenzaam, want ik maak onderdeel uit van een groter geheel. Daarvoor is het noodzakelijk me van mezelf bewust te zijn. Ik laat me er weinig aan gelegen liggen wat buitenstaanders van me denken: ik ben zeker van mijn weg.
Natuurlijk heb ik niets tegen bezoek, in tegendeel: ik verheug me erop. Ik heb buiten zelfs een kaars neergezet zodat bezoekers de weg naar mij toe makkelijker weten te vinden. Samen met mij genieten zij van het uitzicht vanaf mijn heuvel en kunnen ze van een afstand hun eigen leven in een groter verband bezien. Velen hebben in hun hectische bestaan zichzelf verloren en leren bij mij in de stilte weer te luisteren naar de wensen en verlangens van hun ziel. Weer anderen willen mij vertellen over hun belevenissen, hun verre reizen en grote ontdekkingen.
De deur opendoen voor al deze bezoekers is ook voor mij belangrijk, zodat ik geen excentriek, wereldvreemde figuur wordt die in plaats van over levenswijsheid alleen nog maar over nutteloze, verouderde clichés beschikt. Het grootste deel van mijn tijd ben ik trouw hier op deze plek te vinden. Het lijkt er bijna op alsof ik buiten dit rustige, teruggetrokken bestaan niets ken. Maar vergis u niet, ik kan ook een regelrecht dwaallicht zijn. Dan laat ik mijn lantaarn nu eens hier, dan weer daar opflikkeren en verkneukel ik me over de verwarde gezichten van de wandelaars die door de rusteloze lichtstraat de bosjes in gelokt worden.
In eerste instantie dienen op deze manier hun opmerkzaamheid en de levendigheid van hun geest op de proef gesteld worden. Het is namelijk gevaarlijk een vertrouwen inboezemde lichtstraal blindelings te volgen zonder zich af te vragen of de weg wel in de juiste richting voert. Vertrouw dus altijd op uw oriëntatievermogen en uw ogen!
Ieder bezoeker krijgt van mij een schelp die hem moet helpen herinneren aan de oceaan: de stilte ervan is grenzeloos en onder zijn golven gaat een wereld van oneindige rijkdom schuil. Deze wereld openbaart zich het best aan degene die weet hoe hij hem in alle rust moet onderzoeken.
©Loes Raaphorst 05/2005