Vermist – de onzekerheid is het ergste
Chip is weg!!! Ik begrijp er helemaal niets van. Nog nooit is die gekkerd weggelopen, of lang van huis weggebleven. Sterker nog, sinds hij de niesziekte overleefd heeft, is hij niet meer buiten geweest. Het gekke beest ging mee op vakantie, aan een tuigje in de voortent en de caravan. Hij ging mee naar een bungalowpark. Hij heeft inmiddels twee verhuizingen meegemaakt en zich iedere keer onverstoorbaar aangepast. Sinds het voorjaar bivakkeerde hij graag op het balkon: lekker in het zonnetje.
Hij heeft zelfs ontdekt dat hij één balkon verder kan, als de hond het al te dol maakt. Wat overigens niet snel gebeurt aangezien Chip iedere hond de baas is, als rechtgeaarde Siamees. Hij heeft heel wat honden zien komen en gaan en ook de laatste aanwinst is erg snel geadopteerd door hem. Kijk zelf maar eens op de foto’s. Nee, aan de honden ligt het zeker niet. Maar het feit ligt er: hij is weg! Ik heb overal gezocht en aan iedereen die maar naar mij luisteren wil, gevraagd of zij misschien een Siamees gezien hebben. Het vreemde is, dat als hij van het balkon gevallen is, hij niet de straat op kan. Alle tuinen zijn afgesloten. Misschien heeft iemand hem dus binnengehaald.
Wel hebben wij afgelopen week ’s ochtend grof vuil buiten gezet, en alhoewel het niet waarschijnlijk is, kan hij misschien toen naar buiten zijn gegaan, voor de allereerste keer. Hij is niet aan auto’s gewend, dus misschien in paniek weggerend. De dierenambulance heeft echter geen melding binnen gekregen en ook de asielen hebben geen Siamees gezien. Inmiddels heb ik bij de dierenarts, hier om de hoek, een briefje op laten hangen en ook zij zullen voor mij uitkijken.
Heel lang geleden, toen ik 12 jaar was, is vlak na een verhuizing naar een zes-hoog flat, mijn kat van het balkon gesprongen. Ik heb hem nooit meer terug gevonden. Jaren later keek ik nog altijd wanneer ik een hele muisgrijze poes zag lopen. Ik vind het vreselijk dat ik nu deze kat ook moet missen, maar nog erger is de onzekerheid wàt er met hem gebeurd is…
©Loes Raaphorst 2003