Voor mijn kleindochter…
Lieverd, je bent mijn eerste kleinkind en mijn oudste kleindochter. Ik heb je nu al ruim een half jaar niet meer gezien. Wat zeg ik, al acht maanden niet meer! Ik ga hier niet vertellen waarom dit zo is, maar ik wil je wel laten weten dat ik je mis!
Zeker als je nog maar klein bent, groei je heel hard en ontwikkel je je heel snel. Je bent nu al ongetwijfeld een heel stuk groter en wijzer, dan dat je was toen ik je voor het laatst zag. Ik heb niet eens meer een recente foto van jou, want ook daar kan ik niet meer aankomen.
Ik ben niet veel veranderd hoor, nog niet in ieder geval, dus jij zult mij nog wel herkennen. Alleen… hoe lang nog? Want op de leeftijd die jij nu hebt, zul je mij ook heel snel vergeten zijn. Dan ben ik niets anders dan een vage herinnering… heel misschien een parfumgeur die je je herinnert… of ken je het verhaaltje nog wat ik je voorlas voor je moest gaan slapen.
Als er ooit een moment komt dat je mij wilt zien, of op wilt zoeken, weet dan dat je welkom bent. Dan kan ik je misschien vertellen over hoe het vroeger was, waar onze familie vandaan komt en waar wij allemaal gewoond hebben. Dan kan ik je vertellen over mijn vader en mijn moeder, over alles wat ik in mijn leven heb meegemaakt en heb geleerd.
En heel misschien… heel misschien leer je daar dan genoeg van om niet dezelfde fout te maken die mijn moeder, ikzelf, jouw oudtante en jouw mama hebben gemaakt! Heel misschien leer je dan dat moeders respect verdienen, ongeacht hoe zij hun leven geleefd hebben. Dat mama’s ook maar gewone mensen zijn, die fouten maken en niet de wijsheid in pacht hebben. Misschien kan ik je dan uitleggen waarom de dingen zijn gegaan zoals ze gegaan zijn.
Het wordt namelijk hoog tijd dat de vrouwen in onze familie, onze tak in de geschiedenis, ophouden met dezelfde fout te maken. Dus mocht er ooit een moment komen dat je boos op jouw moeder bent… zoek mij dan op en dan praten we erover en dan hoop ik dat ik je duidelijk kan maken waarom dit op de één of andere manier in onze genen terecht is gekomen en hoe belangrijk het is dat we hier eindelijk eens mee op gaan houden!
Het leven lijkt heel lang, en oneindig, als je jong en klein bent, maar het gaat heel snel en is korter dan je denkt. Soms zelfs onverwachts heel kort! Te kort om ruzie te maken en te kort om boos te blijven. Dus lieve kleindochter, als je zo ver bent, zoek me op. Je bent vast slim genoeg om te weten hoe je dat moet doen! Want zoals mijn oma altijd zei: waar een wil is, is een weg!
Oma
©Loes Raaphorst 01/2018