Vrouwen van een zekere leeftijd….

 

Het is een grote hit op televisie: mannen van een zekere leeftijd. En inderdaad, een gat in de markt, want er is weinig geschreven over het ouder worden van mannen. Behalve dan natuurlijk de clichés, dat een beetje man een grote auto, een flitsende motor, of een lekker jong blaadje aanschaft als hij zich zorgen over zijn leeftijd gaat maken. Over vrouwen is heel veel geschreven; typ maar eens ‘leeg nest syndroom’ in een zoekmachine en de resultaten zijn bijna niet te overzien. Voeg daar de term ‘overgang of menopauze’ aan toe, en je bent werkelijk een dag verder eer je alles gelezen hebt. Maar ook hier zijn en blijven het clichés die besproken worden. Wijk je een klein beetje af van ‘het standaard ouder worden, word je toch nog steeds verwezen naar een psycholoog of andere therapeut. 

 

 

Zelf heb ik op veel te jonge leeftijd al met het lege nest syndroom te maken gekregen. Mijn kinderen bleven bij mijn ex, en omdat ik daar zelf akkoord mee ben gegaan, mocht ik vooral niet klagen over de stilte in huis, over het ineens wegvallen van al dat geregel wat een huishouden met drie pubers nu eenmaal met zich meebrengt. Er zijn heel wat traantjes geplengd, voor ik hier vrede mee kon hebben. Alles zou beter gaan wanneer mijn kinderen zelfstandig zouden gaan wonen. En toen mijn leeftijdsgenoten zich verdrietig voelden omdat hun meerderjarige kinderen eindelijk eens op zichzelf gingen wonen, was ik juist heel blij dat ik dát issue tenminste al verwerkt had. Maar ik moet nu toch eerlijk toegeven dat het best zwaar is om ‘oma op afstand’ te zijn. 

 

 

Nu alle drie mijn kinderen (nou ja bijna dan) getrouwd zijn, komt er ook ineens het besef dat ze mij als moeder niet echt meer nodig hebben. Onlangs had ik mijn dochter aan de telefoon en we bespraken het één en ander, toen haar man thuis kwam. In een flits kwamen mijn eigen woorden van vroeger omhoog: mam, ik ga ophangen, want ik moet dit even met mijn man bespreken… Natuurlijk ben ik heel trots dat ze alle drie zo goed terecht zijn gekomen, en goede partners hebben gevonden waar ze zichzelf bij kunnen zijn. Ik moet er ook echt niet aan denken dat ik nog verantwoordelijk zou zijn voor het oplossen van al hun problemen. Ik heb het volste vertrouwen in hun allemaal. Maar het is wel even slikken… 

 

 

Behalve de lichamelijke ongemakken van de overgang, komt er nu toch echt wel het besef dat ik weer op zoek moet naar een andere ‘ik’. Een ‘ik’ die moet wennen aan het feit dat ik niet meer ‘nodig’ is, in de meest praktische zin van het woord. En waar al die tinten grijs het niet over hebben is natuurlijk het feit dat qua potentie de rollen van mannen en vrouwen ineens omgedraaid zijn. Ligt de potentie van een man rond zijn 20e het hoogst, bij vrouwen gaat dat juist omhoog in de overgang. Misschien heeft dat onbewust te maken met het niet meer vruchtbaar zijn, en dus je niet meer zorgen hoeven te maken over zwanger worden. Ineens hebben we te maken met hitsige oma’s, terwijl de opa’s juist liever achterover leunen en een filmpje kijken of spelletje op de pc doen. Gelukkig heb ik niet zo’n man, maar toch… het is allemaal even wennen. 

 

 

Persoonlijk heb ik me altijd dood geërgerd aan vrouwen die zichzelf niet goed verzorgen op het moment dat ze een partner hebben. Mij zul je ook absoluut nooit zonder basis make-up naar buiten zien gaan, maar hoe ik ook mijn best doe: ik ben geen twintig meer, en er wordt niet meer naar me omgekeken door een man als ik buiten loop. Oh wacht, dat is niet helemaal waar… laatst nog, maar dat was wel iemand met twee flessen drank onder de arm: ook niet echt complimenteus dus. 

 

 

Jaren geleden ben ik lichamelijk al afgekeurd voor bepaald werk. Ik heb me dus min of meer ‘omgeschoold’ en probeer me toch nog nuttig te maken voor de maatschappij. Maar met de financiële crisis komt ook het besef dat ik eigenlijk alleen maar bezig ben met het aanhoren van de problemen van andere vrouwen, waarvan ik de meeste issues net zelf dus te boven ben gekomen. Niet erg opwekkend dus allemaal; tel daar de naderende winter, de fantastische decembermaand waar ik m’n hele leven al een hekel aan heb en het weinige zonlicht bij op, dan is wel duidelijk dat ik me niet ‘on top of the world’ voel momenteel. Het is dus tijd voor een stukje zelfonderzoek en vooral de hoop dat deze periode niet zo lang gaat duren als het lege nest syndroom van tien jaar geleden! Dus nu maar hopen dat alle ‘mannen van een zekere leeftijd’ ook nog af en toe oog hebben voor ‘vrouwen van een zekere leeftijd’ want anders krijgen we strakjes wel een erg ongezellige ouwe dag. 

 

©Loes Raaphorst 11/2012