Wales – Ierland – Engeland – vakantie 2017 – Dag 7

Elke vakantie is er wel zo’n dag waar je van te voren niet zo heel veel van verwacht, maar die onverwachts de mooiste dingen oplevert. Misschien overkomt mij dat juist wel omdat ik me absoluut niet met de route bemoei. Ik rijd, stuur me een ongeluk soms, let op het verkeer en de borden, maar verder is Lex de baas in de auto. Als hij zegt, links, dan gá ik links…. vandaag werd zo’n dag. Ik ben van de ene in de andere verbazing gevallen. Kijk maar mee!

Vandaag verlaten we Kinsale en vertrekken naar Killarney. 
Uiteraard gaan we voor de langste route langs de kust en plaatsjes als Skibberdeen, Bantry en Glengariff. 

Ezeltjes! Een heel veld vol! Zo schattig!

Zomaar boven aan een heuvel komen en dan ineens dit uitzicht!

De wegen werden wel steeds smaller en steiler trouwens….

Even laten zien hoe we genieten hoor…. dus excuus voor deze selfie!

Tja, ook hier hebben ze met blokken gespeeld…. ooit.. vroeger.. a long time ago 😉

En als we ons dan omdraaien is dit het uitzicht….

Het pad is niet echt makkelijk te vinden… oh wacht, er was geen pad!

Wel heel gaaf toch?!

We rijden weer verder, naar het onderste schiereiland, Mizen. 
Natuurlijk zijn we ook bij het meest zuidwestelijkste puntje van Ierland geweest: 
Mizen Head waar Mizen Head Bridge een absolute aanrader is. 
Wat een uitzichten en wat een klim! 
Ik ben tot de helft gekomen en de rest ken ik dus ook alleen maar zoals jullie, 
van de foto’s die Lex gemaakt heeft!

Het begon glooiend…

Als snel bleek dat er een flinke wandeling zou volgen 😉

Welcome to Mizen Head
Ireland’s most Southwesterly Point
Signature Discovery Point on the Wild Atlantic Way
Don’t miss this unforgettable experience. 

Heel indrukwekkend….

Op weg naar de Brug!

Bij extreem weer is de boel hier afgesloten hoor!

Een mens is hier weer zoals hij bedoeld is… klein en onbeduidend in het grote geheel!

Uitzicht aan de ene kant….

en hier het uitzicht aan de andere kant van de brug!

Soms is het in het Engels mooier 🙂

At the end of the Mizen Peninsula, the cliffs of Mizen Head rise high above the Atlantic Ocean, 
where the currents meet from the west and south coasts and waves from the mid-Atlantic crash into the land.

Het was een hele klim, maar ik ben heel blij dat ik nu met Lex mee kan lopen!

Al moet ik wel bekennen, ik ben niet helemaal naar de allehoogste klif gelopen. 

Gelukkig hebben we de foto’s nog…. 😉

Adembenemend mooi! (en ook adembenemend steil trouwens)

Het wordt weer tijd om verder te rijden. We gaan verder richting Kenmare. 
Er is een flink stuk (23 km) van de weg tussen Glengarrif en Kenmare waar een historische tunnel is. 
De weg zelf is prachtig en we passeren dus de Caha Pass. 
Lekker ouderwets stuurwerk en we komen ogen te kort. Het is hier schitterend! 

Het lijkt allemaal vrij glooiend, maar ongemerkt zijn we al flink omhoog geklommen…

Een stukje niemandsland… tenminste, zo voelt het!

Het is hier heel stil.. we hebben al een tijdje niemand meer gezien…

Maar dat zal ongetwijfeld ook aan de tijd van het jaar liggen: 
eind April is vrij vroeg in het seizoen natuurlijk!

Ik krijg altijd de neiging te fluisteren als ik hier buiten sta…..

Zucht… mooi he?

Maar blijkbaar ben ik de enige die het gevoel heeft te moeten fluisteren, 
want ineens worden we opgeschrikt door een flink gekakel van stemmen en… 
4 mannen compleet in het oranje gehuld. 
Ze maken meer lawaai dan een gemiddelde peutergroep 
en zetten elkaar op elk plekje op de foto!

Het wordt tijd om terug naar ons hotel te gaan. We hebben met Jesse en zijn vrienden afgesproken in de pub te eten. 
Ongemerkt wordt het sluitingstijd en zeggen we hen gedag en gaan met buikpijn van het lachen naar onze kamer boven de pub! 
Morgen wacht er weer een dag!

wordt vervolgd

©Loes Raaphorst 05/2017