WAO Herkeuring

Het was weer zover; ik moest herkeurd worden!! Mooi zo, hoor ik iedereen al denken. Heel goed hoor, dat al die mensen die zomaar in de WAO zitten herkeurd moeten worden. Heel Nederland werkt zich te pletter voor al die sociale voorzieningen, dus het minste wat ze kunnen doen is er scherp op toezien dat het als het even kan men ‘gewoon’ weer aan het werk gaat! Ik bedoel maar, we willen allemaal wel lekker op onze kont zitten en ondertussen een uitkering vangen, ja toch?

Nu is het toevallig wel zo dat er dus een sollicitatieplicht is als men in de WW zit. Iedere week moet je dan keurig een sollicitatie brief schrijven, wat gecontroleerd wordt, en als je dat niet wilt, ‘krijg’ je dus geen WW. Oké, mooi zo, hoor ik iedereen weer zeggen, heel goed hoor! Maar hoe zit het dan als je niet mág werken van een arts? Als je voorlopig gewoon nog niet kúnt werken, volgens een arts? Precies, dan is het dus jammer en heb je geen recht op een WW uitkering, ook al heb je daar wel jaren voor gewerkt én aan meebetaald. Ze hebben liever dat je iedere week een fake sollicitatiebrief de deur uit doet, dan dat je eerlijk verteld hoe de vork in de steel zit. Maar daar hebben we het hier niet over.

De herkeuring! Net als alle andere Nederlanders werd ik dus opgeroepen voor de herkeuring. Er stond keurig in de brief dat als het tijdstip niet uitkwam er gebeld kon worden voor een andere afspraak. Bovendien stond er in de uitnodiging dat het prima was als ik iemand mee wilde nemen. Zucht… gelukkig, want de vorige ‘keuring’ lag nog vers in mijn geheugen en die was van dien aard, dat ik nóóit meer alleen naar zoiets toe ga! Dus gebeld met de desbetreffende instantie en om een andere datum gevraagd, omdat mijn man op de voorgeschreven datum toevallig net even geen vrij kon regelen op zijn werk. 

Ja, hij werkt dus wel en heeft dus wel rekening te houden met een baas. Wat schertst mijn verbazing? ‘Dat is geen geldige reden om de afspraak te verzetten mevrouw!’ Ik heb het probleem rustig uitgelegd, ik heb het probleem minder rustig voorgelegd, ik ben in een paniekaanval terecht gekomen, ik zat compleet hyperventilerend aan de telefoon, maar niets kon de telefoniste van haar ‘opzegbandje’ afhalen. Ten einde raad heb ik helemaal over mijn toeren mijn man opgebeld, en wat denken jullie??? Juist!!! Mijn man kreeg zonder morren een andere datum toebedeeld! Ongelooflijk, maar waar!

De ochtend van de keuring was aangebroken en na het zoveelste bezoek aan het toilet vanwege de zenuwen, alles bij elkaar geraapt en op pad. Ja, denk nu niet, dat je met lege handen naar zo’n keuringsarts kunt hoor, want dan heb je het mis. Gewapend met paspoort, uitnodigingsbrief, papieren van het ziekenhuis, verwijskaarten, brieven van artsen en alle originele verpakkingen van medicijnen strompel je dus zo’n kantoor in. Had ik al gemeld dat je 14 dagen van te voren een vragenlijst moet invullen die een immigrant nog niet eens onder z’n neus krijgt?? Vragen variërend van hoe vaak je seksueel actief bent tot en met of je nog in staat bent om in je eigen neus te peuteren. Maar dat mag de pret niet drukken uiteraard.

Eenmaal binnen bij de keuringsarts, die géén witte jas aanheeft, moet je je natuurlijk wel uitkleden. Vervolgens wordt er aan elk ledemaat getrokken en geduwd, alsof je op de veemarkt staat en de potentiële koper wel zeker wil weten dat hij een goede melkkoe onder z’n handen heeft. Waarom de vragenlijst van te voren ingevuld moet worden is helemaal onduidelijk, daar alle vragen nogmaals de revue passeren. Dom van mij om te denken dat éénmaal iets uitleggen genoeg kan zijn. En of het nog niet genoeg is, mag je dan als een onmondig kind alle doosjes medicijnen netjes op tafel leggen, en wordt er gekeken hoeveel je er van hebt ingenomen. Ja dokter, ik weet dat het geen Smarties zijn. Nee dokter, ik heb ze niet van iemand anders; mijn naam staat keurig op het doosje. 

Als ik dan heel naïef aan het eind van het gesprek vraag waarom het in hemelsnaam nodig is dat ik die doosjes mee moet nemen, kijkt de arts mij zomogelijk nóg naïever aan; ‘men’ schijnt hier dus misbruik van te maken. Nou, dan lig ik er dus uit! Sorry, maar ik kan er met mijn pet echt niet bij dat er mensen zijn die hier dus voor hun lol naar toe gaan. Het is het minderwaardigste wat ik ooit heb meegemaakt. Je wordt totaal niet als mens onderzocht, je wordt als potentieel werknemer bekeken. En het erge is nog wel dat dit dus blijkbaar nodig is, omdat er schijnbaar inderdaad mensen zijn die de boel oplichten.

Vlak voor mijn keuring en herkeuring kreeg ik ook goedbedoelde adviezen, in de trant van: ‘maak het wel erger dan het is’ of ‘trap niet in hun valkuilen hoor’ of ‘kijk je wel uit met wat je zegt’? Ik weet dat mijn vrienden dit goed bedoelden hoor, maar waarom zou ik in hemelsnaam iets erger maken dan het al is?? Waarom zou ik niet gewoon eerlijk, naar waarheid, alles kunnen vertellen? Het is al erg genoeg dat ik niet meer kán werken. Alsof ik het leuk vind om een uitkering te ontvangen? Ja, zullen een heleboel mensen zeggen. Nou NEE, zeg ik… sterker nog, ik heb zelfs tegen de arts gezegd dat het mij helemaal niets kan schelen wat hij van mijn situatie vindt, omdat ik zelf weet en voel hoe de vork in de steel zit en dat erg genoeg vind. 

Van te voren heb ik tegen mijn man gezegd dat ik, als de arts niet netjes volgens de regels te werk zou gaan, weg zou lopen en zou bedanken voor die WAO uitkering van 180 euro. Mijn eigenwaarde is me nu net nog iets meer waard dan dat! Ik ben geen melkkoe op de veemarkt, en ik ben geen paard wat in haar mond gekeken wil worden. Ik ben een mens, goudeerlijk en heb nog wel een stukje trots over, ondanks het feit dat ik niet kan werken.

Tegen al die mensen die misbruik van een uitkering maken, wil ik zeggen: vriendelijk bedankt voor het verpesten van deze broodnodige regelingen. Tegen alle mensen die vinden dat een keuring niet streng genoeg kan zijn, zou ik willen zeggen… ga eens gebukt en in je blootje op een markt staan en laat je van alle kanten bekijken… en zeg dan nóg maar eens dat het niet streng genoeg is! 

©Loes Raaphorst 02/2006

Reactie Inge

Dank je Loesje!! 

Je omschrijft precies hoe ik het voel!!! Waarom je klachten erger maken?? Je weet zelf heel goed hoe slecht het met je gaat. Dat een verzekeringsarts en/of arbeidsdeskundige denken je beter te kennen en zelfs durven te insinueren dat je liegt…. het is werkelijk te gek voor woorden. De mensen die deze voorzieningen nodig hebben, willen meestal juist erg graag werken. Het zijn degene die er misbruik van maken, die niet willen. Straf daar niet de verkeerde voor!?!?!?!?

 Bron Email©Loes Raaphorst 02/2008

Reactie Selinde

Ik begrijp eerlijk gezegd niet goed wat het grote probleem is. Het is toch vrij logisch dat, wanneer men geld ontvangt van de Staat, af en toe een controle kan worden uitgevoerd? Iedereen moet wel eens iets doen waar hij niet bij staat te juichen; dat hoort er nu eenmaal bij. 

Ik ben het in Nederland heersende het “boehoe-wat”-ben-ik-zielig-syndroom” (met bijbehorende misplaatste verontwaardiging over alles wat even niet zo gaat zoals gehoopt) inmiddels goed zat; de maatschappij bestaat voor het grootste deel uit klagers, terwijl we toch veel meer hebben hebben aan doeners.

Gegroet!

Bron Email©Loes Raaphorst 03/2010