Week van de Kinderbescherming – wanhopig en verslagen 

Mijn zoon is 15 en woont bij zijn vader. Na de scheiding besloot hij samen met zijn zusters in het ouderlijk huis te blijven wonen, omdat hij niet uit zijn vertrouwde omgeving weg wilde én zijn vrienden niet kwijt wilde. Met een verleden op het speciale onderwijs was hij eigenlijk blij dat hij eindelijk op een ‘gewone’ school zat, waar het goed ging. Helaas voor hem raakte zijn vader bevriend en verliefd op iemand die 60 km verderop woonde en ja hoor, na een paar maanden besloot de vader dus te verhuizen naar Verwegnistan.

Zelf woon ik in een hele grote stad, waar meer allochtonen wonen dan autochtone Nederlanders. Voor een jongen van toen 12 jaar, kan dat heel bedreigend overkomen, helemaal als een vader daar nog eens spontaan een schepje bovenop doet en mij en mijn woonplaats afschildert als een poel der verderf. Er zat voor mijn kinderen dus niets anders op om maar ‘mee’ te verhuizen. Een klein jaar later wordt mijn dochter op haar 19e echter het huis uitgezet door deze liefdevolle pa, met de mededeling dat als zij haar verkering niet uitmaakt ze niet meer welkom is. Mijn dochter woont dus weer bij mij.

Mijn andere dochter is zeer welbespraakt en op haar heeft haar vader eigenlijk nooit vat gehad. Ze is zelfstandig, heeft een lieve vriend en een goed stel hersens die zij ook gebruikt om verder te komen op haar werk. Zij kan voor zichzelf zorgen gelukkig. Helaas heeft haar broertje het minder goed voor elkaar. Hij wordt systematisch vernederd en gekleineerd. Of hij nu nog klappen krijgt, weet ik niet zeker, maar tot drie jaar geleden ben ik daar zelf regelmatig tussen gesprongen. 

Mijn zoon zit in zijn eindexamenjaar van het VMBO en het gaat voor het eerst van zijn leven goed met hem op school, wat de ultieme reden is dat hij niet in dit jaar van school af wil. In het weekend werkt hij bij een rozenkwekerij, waar hij 45 euro verdient. Maar schrik niet, daarvan moet hij 35 euro afstaan aan zijn vader, ‘omdat hijzelf kennelijk niet met geld om kan gaan’. Het wordt voor hem ‘gespaard’. Dat klinkt natuurlijk heel mooi, ware het niet dat dat geld als een chantagemiddel wordt gebruikt door de vader. Als zoonlief niet luistert wordt er gewoon beslag op het geld gelegd: weg spaargeld!

Als klap op de vuurpijl is er nu het volgende aan de hand; mijn zoon moet nu zijn eigen schoenen gaan betalen. Waarvan, vraag ik mij dan af?? Van die 10 euro die hij per week overhoudt? Oké, hij rookt, en heeft een mobiele telefoon, dus ik hoor iedereen denken, dat hij dan maar niet moet roken. Oké, maar mag hij dan ook niet iets van zakgeld hebben? Hij kiest er zelf voor om dat aan tabak en een telefoonkaart te spenderen. Als je 15 jaar bent, is dat in mijn ogen heel begrijpelijk.

Verder staat het sinterklaasfeest weer voor de deur en wordt mijn zoon geacht om 35 euro aan cadeaus te besteden… waarschijnlijk aan iemand die hij niet eens aardig vindt. Via via heb ik net ook vernomen dat hij geen winterjas meer heeft en op dit moment in een jack van de moeder van zijn vriendinnetje loopt. Wat een vernedering voor een bink van 15! Oh ja, ik zou het bijna vergeten; de broeken die hij draagt schijnen de werkbroeken van zijn vader te zijn. Mijn zoon, een schat van een jongen met een hart van goud, loopt er dus als een zwerver bij!

Hij durft niet weg te gaan, hij durft niet tegen zijn vader in te gaan, hij durft niet eens geld van mij te accepteren. Hij is bang, zo bang voor zijn vader dat hij blijft geloven dat ik, een hele normale vrouw van 43 jaar, niet eens in de straat waar hij woont mag komen!!! Alsof ik een straatverbod heb, of zoiets! Wanneer ik stappen wil ondernemen door bijvoorbeeld aangifte te doen bij de kinderbescherming, een advocaat in te schakelen of de school in te lichten, mag ik dat niet doen van mijn zoon: ‘omdat-het-dan-alleen-nog-maar-erger-wordt’. 

Nog een doorn in mijn oog: de werkweek van de eindexamenklas. De zusjes zijn destijds allebei keurig netjes op werkweek geweest. De oudste naar Londen en de jongste naar Parijs. Dit jaar gaat de reis naar Oostenrijk, maar na één blik op de brief van school geworpen te hebben, heeft de vader het al verscheurd met de mededeling dat het ’te duur’ is. Rest mij er nu alleen nog maar bij te zeggen, dat de vader een bovenmodaal inkomen heeft én de kinderbijslag vrolijk opstrijkt. 

De kinderbijslag heb ik destijds per direct op naam van mijn ex laten zetten. Het huis en de hele inboedel heb ik destijds achtergelaten, om er zeker van te zijn, dat mijn kinderen niet in een armoedig bijeengeraapt zooitje kwamen te zitten. Nooit is het bij mij opgekomen dat een vader zóóó slecht zou worden voor zijn kinderen. Trouwens, het stiefzusje van mijn zoon wordt wel goed verwend natuurlijk. Juist om goed te laten merken dat mijn zoon niets voorstelt is het dubbelleuk voor zo’n psychopaat om juist een ander kind wel goed te verzorgen!!

In de week van de kindermishandeling zou het mij zo goed doen als er in dat akelige gezin wordt ingegrepen. Ik heb mijn zoon moeten beloven geen actie te ondernemen… wie of wie doet dat wel??? Of kan ik tegen de wil van mijn eigen kind ingaan? Het vertrouwen in volwassenen is toch al tot op het nulpunt gezakt, moet ik hem dan OOK teleurstellen? Ik weet het niet meer, maar voor alle mensen die weten waar ik het over heb, doe iets!!! Deze jongen zat huilend aan de telefoon vanochtend en vertelde mij dat zijn hele jeugd verpest is. 

Om veiligheidsredenen is de naam van de schrijfster alleen bij de webmaster bekend. 

©Loes Raaphorst < 2005