Woef – ik ben al 3 maanden oud!
Ziezo, de eerste drie maanden zitten erop, nou ja, bijna dan, op deze eerste foto’s. Alhoewel het vreselijk warm was, zijn we toch lekker naar het bos gegaan. In de schaduw was het daar lekkerder dan thuis, waar ik eigenlijk alleen nog maar op de koude tegels in de badkamer wilde liggen. Het vrouwtje deed de riem gelukkig snel af, zodat ik lekker ‘los’ kon rennen. Pffft… nou ja, als de baas niet zo nodig een foto moest maken natuurlijk, dan moest ik weer gaan zitten. Dat kan ik al hoor…. zitten als ze het zeggen! De dierenarts wilde het ook al niet geloven, maar het vrouwtje had het gezegd he, nou ja, dan moet ik wel luisteren.
Hier zijn we in de ‘bosjes van Poot’ , ja wel een beetje een gekke naam, maar ach, ik mag er los lopen dus ik vind het allang best. Ik heb zelfs even met een andere hond gespeeld. 
Tja, en achteraf is dat spelen niet zo goed afgelopen. Misschien dat vrouwtje het beter uit kan leggen, want ik snap er nog steeds niet veel van.
Zita heeft inderdaad heel lekker gespeeld met een andere hond. Hij was niet eens zoveel groter dan zij, wel langer 😉 Het was een soort langgerekte ruwharige forse teckel…. en heel speels. Het leek allemaal vrij onschuldig toen Zita een koprol maakte. Ze piepte even, maar krabbelde weer overeind en wilde zelfs verder spelen. Dat vonden wij niet zo een goed idee met die warmte, dus we besloten verder te gaan. Al snel bleek dat Zita erg moe was en zijn wij terug naar huis gegaan. Niets aan de hand, tot zover. Maar, dat was de volgende morgen wel anders!!! Toen ik wakker werd, zag ik meteen dat Zita ‘raar’ tegen de muur aan leunde, en ze kwam mij ook niet begroeten zoals anders. Sterker nog, toen ik haar riep, probeerde zij op te staan, maar viel meteen weer om. Ze strompelde in een bocht naar mij toe, en viel weer. Het leek heel veel op de gevolgen van een kleine beroerte, wat ik helaas met een vorige herder heb meegemaakt. Meteen naar de dierenarts dus. De man was het wel met mij eens dat het absoluut niet in orde was, maar kon niet veel meer opperen dan dat het spierpijn zou zijn, of iets neurologisch, maar dat zouden we af moeten wachten. Na een injectie stonden we weer op straat. Ik heb toen de fokker gebeld, die eigenlijk niet zo heel erg schrok en met de suggestie kwam, dat er misschien een zenuw in haar hals bekneld zat… dat schijnt wel vaker voor te komen bij pups die een beetje ruw met elkaar spelen. Ik zou het moeten afwachten en Zita ondertussen heel rustig moeten houden. Dus, hoe ongerust ik ook was, dat toch maar gedaan.
Na een paar dagen ging het inderdaad weer iets beter, en inmiddels is Zita weer helemaal opgeknapt. Wel zijn wij vreselijk geschrokken. Ze heeft een paar dagen heel slecht gegeten, en dat is ook wel te zien op de foto’s hierboven. Maar ziet zij er verder niet beeldschoon uit? Het is ook een heel ijdel meisje hoor, want als de baas vraagt: “is Zita een móóie hond???” gaat zij er helemaal voor zitten.
Lekker stoeien met de baas als hij thuis komt. Hij is een beetje bang voor mij, geloof ik want hij duikt helemaal weg, maar ik krijg er wel honger van 😉
Nou dat zegt Zita nou wel, dat zij er honger van krijgt, maar dat zit iets anders hoor. Toen zij zo ziek was, wilde ze ook niet goed drinken. Wat wij ook probeerden, niets hielp, totdat ik een blikje vlees voor haar had gehaald. Daar zit heel veel vocht in, dus hoopten we dat zij dat wel wilde eten. Na 2 dagen vond ik het welletjes en kreeg zij haar gewone brokken weer, maar daar was mevrouw het niet helemaal mee eens. Dat vlees was natuurlijk veel lekkerder. Helaas voor Zita, ben ik een voorstandster van harde brokken, omdat het gebit dan veel schoner blijft. Maar net als met kinderen kun je een hond ook niet dwingen te eten. Gelukkig kun je honden beter voor de gek houden dan kinderen en als het baasje hoort, dat Zita weer niet heeft gegeten, heeft hij daar zo zijn eigen oplossing voor 😉
Ohhh, zien jullie dat? De baas probeert mijn eten op te eten. Daar moet ik een stokje voor steken, want hij is al ‘groot’ genoeg. Dan maar vlug mijn etensbak leeg eten. Verdorie ik verslik mij er bijna in. Hellup, vrouwtje, kun je hem niet even bij je houden, dat eten is van mij!
©Loes Raaphorst < 2005