Writersblock – over gezeur en gezanik
Writersblock… echt, ik heb er last van. Het enige wat nog in mijn hoofd rondspookt is gezeur en gezanik. En als ik mij iets heb voorgenomen is het wel om nooit, nee absoluut nooit, zo’n zeur als mijn moeder te worden. Dus slik ik het maar in en lig ik steeds vaker wakker. Want verwerken moet ik het toch natuurlijk he?! Dat snappen jullie wel. Manlief wil ik er ook niet meer mee lastig vallen, want die arme ziel heeft in die 15 jaar met mij al genoeg ellende over zich heen gehad.
Maarja, alleen maar schrijven over dingen die niet naar m’n zin gaan, is niet interessant voor anderen om te lezen. Of misschien toch wel, want laat ik eens een voorbeeld geven. Lang geleden, tenminste dat probeer ik mijzelf aan te leren, want in de praktijk voelt het als vorige week, ben ik gescheiden van de vader van mijn kinderen (oh jee, alweer zo’n onderwerp! Nee die weg ga ik vandaag niet in!) .. waar was ik ook alweer, oh ja, de scheiding.
Leuk hoor dat er dan altijd mensen zijn die zeggen: nee, wij kiezen geen partij hoor…… Mag ik even een hele diepe emmer? Doe maar een badkuip meteen, want van dat gezegde ga ik steevast heel stevig over m’n nek. Kies nu gewoon wél partij!!! Wees duidelijk!!! Dan weten we allemaal waar we aan toe zijn, nemen we niet de verkeerde mensen in vertrouwen en kunnen we ook allemaal dóór met ons leven!
Nou ja, allemaal, behalve ik, zo nu en dan. Want tja, die vent blijft natuurlijk wel in the picture vanwege de kinderen. Ook zo’n leuke.. kinderen die geen partij kiezen. Gelukkig heb ik er eentje die het wel doet/gedaan heeft en dat voelt goed, heeeeel goed mag ik wel zeggen! Jaja, kom maar op met al die bezwaren en kritieken, ik weet het, het is absoluut niet politiek correct om zoiets te zeggen, maar ik meen het wel!
Het doet mij nog steeds ongelooflijk goed om te weten dat die kloothommel tenminste één kind en twéé kleinkinderen niet kan beinvloeden! Niet kan vergiftigen met zijn belachelijke denkbeelden en nog belangrijker, niet kan kwetsen! Want dat dat gaat gebeuren, staat vast. Genetisch bepaald, niets aan te doen, niets aan te veranderen, gewoon onmogelijk, hij is er voor in de wieg gelegd!
Ik hoor heel vaak om mij heen, ja maar het is nu zo lang geleden, je kunt nu toch wel ‘gewoon’ naar de verjaardagen gaan als hij er ook is? Nou nee dus, dat kan ik dus niet! Wel eens van PTSS gehoord? Ik heb een zelftest gedaan, maar zelfs dáár scoor ik te hoog om nog in aanmerking te komen voor standaard resultaat en of advies! Verder gaat het prima met mij hoor, heus!
Alleen wel jammer dat voor de lieve vrede ik er dus zelf voor kies om maar niet naar de verjaardagen te gaan als er een kans is dat ik mijn ex tegen kan komen. Daarom ben ik dus heel blij met mensen die wél duidelijk zijn en wel partij kiezen of hebben gekozen. Pfffttt… lucht toch wel even op: zeuren!
Nou nou, niet te geloven dat dit sarcastische, overdreven maar toch eerlijke stukje zoveel heeft losgemaakt. Gezien de boze reacties ben ik blijkbaar niet duidelijk geweest. Het is mijn eigen keuze om niet in dezelfde ruimte als mijn ex te bivakeren. Gewoon omdat ik hem ken en weet hoe hij zich zal gedragen naar mij toe. In het openbaar en bijzijn van andere mensen zal hij heel normaal, zelfs wat lacherig overkomen. Het Popiejopie Type, jullie kennen ze vast wel. Maar als ik dan in de loop van de tijd even naar het toilet moet, dan staat hij absoluut voor de deur op me te wachten zodra ik het toilet weer uitkom. Om dan heel even sneaky, maar oh zo hard, tegen m’n bovenarm aan te stoten. Of nog erger: met één stijve vinger keiard in m’n arm te prikken. (puntbelasting is dodelijk voor fibro patienten!). Om vervolgens dit bij elke zin te herhalen.
Voor de duidelijkheid, dit IS gebeurd, op de bruiloft van m’n dochter, ik overdrijf niet! Dit wás ook al gebeurd toen ik op mijn zoon stond te wachten bij het CBR kantoor toen hij moest afrijden. Dit overdrijf ik dus niet, dit verzin ik dus niet, dit is de realiteit! Omdat zulke situaties mij nu eenmaal erg aan het verleden doen denken, vermijd ik ze liever. Ik ben bang voor hem geweest (totaal onnodig natuurlijk, achteraf gezien), maar de angel is er nog niet helemaal uit. Een relatie van 23 jaar vlak je nu eenmaal niet zomaar uit en ik betwijfel zelfs of het ooit helemaal weg zal gaan. (ondanks therapie en groepsgesprekken)
Maar, even terug naar die verjaardagen. Ik snap heel goed dat kinderen geen zin hebben om altijd maar rekening met dit gegeven te houden en dus het ene jaar de één en het andere jaar de andere ouder uit te nodigen. Oh wacht…. hier ging het dus mis. Sterker nog, ik ben nu al 3 jaar achter elkaar niet op Het Feest uitgenodigd. De laatste keer was zelfs een jubileum getal en was ik wel goed genoeg om als oppas oma te fungeren op de avond zelf, maar ik moest tussendoor ‘maar even op een bakkie komen’. Ik vond dat niet leuk. De vrienden en vriendinnen van mijn kinderen van vroeger ken ik ook nog goed. Een aantal is als kind (en later tiener) vaak bij mij over de vloer gekomen en zijn gewoon leuke jonge mensen die ik graag zie. Bovendien vind ik het reuze leuk om ook nieuwe vrienden van mijn kinderen te leren kennen, zodat ik weet over wie ze het hebben als ik mijn kinderen spreek. Maar doordat ik nu dus al een flinke tijd de vriendjes en vriendinnetjes niet meer tegenkom op verjaardagen, heb ik echt het gevoel op een zijspoor te staan.
Ineens kreeg ik wel een brainwave en bedacht me dat ik heel makkelijk de boel kon omzeilen door de verjaardag van mijn kleindochter gewoon bij mij thuis te kunnen vieren. Dus cadeautjes gekocht, taart gekocht (inclusief kaarsjes) en toen ze op visite kwamen haar verrast en alvast gefeliciteerd met haar verjaardag. Jammer dat er later tijdens het eten werd gezegd dat het wel allemaal ‘zo’n gedoe’ is tegenwoordig en het misschien beter is de verjaardagen niet meer te vieren. Daar ging m’n ‘goede idee’ dus!
Misschien heeft er wel meer dan één kind partij gekozen: lekker praktisch dichtbij, doordeweekse opvang, gratis maaltijd in de week en gezellig op feestjes. Voor de goede orde, ik denk niet dat het jaloezie van mijn kant is, maar als een kleinkind alleen maar over de andere opa en oma kan praten als ze je ziet en er niet eens de moeite genomen wordt (door de ouders!!!) om haar haar andere opa even te laten feliciteren met zijn verjaardag, dan steekt dat wel! Dus wees dan eerlijk en kom er voor uit. Nou, dát is dus gebeurd en ik weet nu waar ik aan toe ben. “Get over it” is de enige reactie waar ik het mee moet doen. Blijkbaar wordt er voor mij bepaald hoe lang ik iets mág voelen. Het is immers ‘al zo lang geleden’. Mijn hemel zeg, de oorlog is ook heel lang geleden, maar als je dat zelf hebt meegemaakt kan het nog elke nacht een marteling zijn! (he Pap?) En mensen die wel eens een huisdier hebben verloren weten ook dat je zelfs jaren later nog verdriet kan voelen als je ineens zo’n zelfde soort, kleur, type dier tegenkomt!
Volgende keer dus niet met een writersblock gaan worstelen, maar het er meteen uitgooien: scheelt tijd en nog belangrijker… energie!
©Loes Raaphorst 07/2017