Zuiderpark – Honden en Barbecues – een mooie lentedag, maar dat viel tegen…
Eindelijk is het dan zomers buiten. Na een lange winterdepressie ben ik echt wel toe aan een zonnetje. Sinds 4 jaar woon ik in Den Haag en ik snap nog steeds niet goed wat er nu zo leuk aan DH is. Okee, nu was mijn eerste kennismaking met een woonomgeving hier niet zo erg geslaagd. Wel eens gehoord van het beruchte laakkwartier, wat regelmatig in het nieuws is geweest? Nou, daar heb ik de eerste maanden op uitgekeken, vanuit een lugubere galerijflat van 16 hoog. Heel blij was ik dan ook toen er verhuisd ging worden naar een wijk vlakbij het Zuiderpark. Heerlijk, lekker wandelen met de hond!
Al heb ik dan een hele lieve hond, hier in mijn buurt wordt ze met de nek aangekeken. Nou ja, wij worden met de nek aangekeken, want er wonen hier meer buitenlanders dan autochtonen en de autochtonen die er nog wel wonen, kijken mij heel raar aan als ik groet. Tja, als meisje uit een kleinere stad was ik dat gewend. Ik ben het maar aan het afleren.. de mannen kijken me aan alsof ik niet goed snik ben met m’n blonde haren zónder hoofddoekje… de vrouwen verstaan me al helemaal niet, en de echte Hagenezen, die nog niet gevlucht zijn, vragen zich af wat ik van ze ‘moet’? Iedereen kijkt hier naar de grond, om beslist te voorkomen dat er oogcontact zou kunnen zijn. Vraag ik me toch af waarom ik de hondenpoep op moet ruimen? Iedereen loopt zo naar beneden te kijken, dat ze er wel over heen kunnen stappen, toch?
Nee, vanaf 1 mei is het verplicht om de hondenpoep op te ruimen. We betalen een vermogen aan hondenbelasting, maar mogen alleen nog maar uit wandelen gaan met poepzakjes, legitimatiebewijs en riem. Dus wat doe ik met mijn goede gedrag nu het weer mooi weer is? Juist, ik zorg dat ik alles bij me heb en vertrek richting het Zuiderpark. Het is echt vlakbij, na 10 minuten ben ik er al… maar… mijn hond moet aan de riem blijven. Ik volg de bordjes richting hondenspeelplaats, en na een wandeling van drie kwartier kom ik in de buurt. Ik heb vele barbecues zien staan, allemaal allochtonen die in hemd en burka op de velden zitten te eten. De blikjes en het afval ligt overal, maar mijn hond zit gelukkig nog aan de riem.
Het veldje voor de honden is in zicht. Ik maak mijn hond los, en jahoor, ze rent al vooruit. Oops.. niet te hard Zita, anders ben je er al weer voorbij! Er zijn hier ook kinderen aan het spelen en in gebroken Nederlands wordt mij duidelijk gemaakt dat ik mijn hond aan de riem moet doen. Wat zegt U??? Ik knap zowat uit m’n vel. Het Zuiderpark, oppervlakte 5 bij 5
km in het vierkant, heeft zowaar een veldje voor honden van 10 bij 10 meter en zelfs dáár word ik aangesproken over mijn loslopende hond??? Hier loop ik dus, een Nederlandse vrouw, gewapend met poepzakjes, riem, legitimatie en onbesproken gedrag en zelfs hier ben ik niet welkom!
Ik heb helemaal niets tegen allochtonen, laat dat duidelijk zijn, maar hier in deze stad voel ik mij niet thuis! Overal waar ik kom wordt er een andere taal gesproken, de enige die mij op een ‘normale’ manier aanspreekt is een soort invalide Vietnam veteraan in een scootmobiel, met een staart tot op z’n rug en een camouflagepak aan, die luistert naar de naam Wolfgang! Ik weet niet goed hoe snel ik thuis moet komen, veilig op mijn portiekflatje, tussen de Marokkaanse, Surinaamse, Antilliaanse en Hindoestaanse buren! Lang leve Den Haag 🙁
Bron ©Loes Raaphorst 05/2006