Ja ik loop een beetje achter, dat klopt helemaal. Niet alleen heb ik het erg druk gehad met de opening van mijn webshop Bijloes.shop, maar ik heb mij ook erge zorgen gemaakt over Burton. Mijn lieve oude Burton die deze maand 11 jaar werd. Ik heb echt een paar weken gedacht dat hij zijn 11e verjaardag niet meer zou redden, zo beroerd was hij er aan toe.
In december is hij aan zijn tandvlees geopereerd en zijn er een flink aantal tanden en kiezen getrokken. Op zich is dit een ingreep die vaak uitgevoerd wordt, best bij veel katten moet gebeuren en die ik zelf ook al eens heb meegemaakt met King. Ze krijgen een verdoving, vallen lekker in slaap en worden wakker en gaan eigenlijk meteen weer eten.
Zo niet bij Burton. Het was een slachtveld en werkelijk crisis in de operatiekamer. Ik heb mijzelf heel klein gemaakt tegen de muur van de O.K. aan, terwijl de dierenarts en assistente werkelijk niet meer wisten wat ze moesten doen. Burton was namelijk niet onder narcose te krijgen. Elke keer als de buis in zijn luchtpijp zat en de dierenarts alleen maar kéék naar een kies, kwam hij door de pijnprikkel weer helemaal bij en hoestte dan de beademing er weer uit.
De pijn was te hevig om hem goed te kunnen behandelen. Er is wel het één en ander getrokken, maar toen opeens zijn hartslag weg was, zat er nog maar één ding op: zo snel mogelijk zorgen dat hij weer bij kon komen! Dat was ook niet één, twee, drie gebeurd trouwens. Hij raakte in paniek, zo erg zelfs dat we een deken over hem heen moesten gooien om hem te vangen en hebben hem zo in een hok moeten stoppen. Daar is hij in pure paniek, van angst en pijn letterlijk tegen alle wanden aangevlogen.
Ik heb hem toen zo snel mogelijk mee naar huis genomen, in de vaste veronderstelling dat het thuis wel beter zou gaan, maar niets was minder waar. Thuisgekomen weigerde hij te gaan liggen, maar door de enorme hoeveelheid verdoving in zijn lijf, bleef hij dus zwalkend op zijn poten door de kamer kruipen. Dat heeft de hele middag geduurd! Pas zes (!!!) uur later ging hij eindelijk liggen!
Hij moest 5 dagen pijnstilling en antibiotica slikken, maar dat is ook niet gelukt. Ik vermoed dat hij door de stress van de hele situatie niets meer accepteerde, ook niet van mij. Normaal gesproken kon ik met Burton alles doen wat ik wilde, maar als we hem nu alleen al vast wilde houden, vocht hij om los te komen. Terwijl Lex hem vast hield en ik de spuit in z’n bek leeg spoot, kokhalsde Burton alles er weer uit…. recht in onze gezichten en zelfs recht in onze mond.
De medicatie was inderdaad dermate vies en smerig, dat we het niet meer voor elkaar kregen. Ik ben toen met pijnstilling heel voorzichtig aan verder gegaan, maar ook dat liet Burton meer niet, dan wel toe. Tja, en dan gaat het snel. Een kat die zich zo beroerd voelt en niet wil of kan eten….. ik zag het somber in.
Nu heeft Burton ons al vaker versteld doen staan en ik ben een plan de campagne gestart. Ik ben natvoer voor hem gaan kopen en heb apart van de rest met de hand gaan voeren. Aanvankelijk wilde hij niet meer dan een paar hapjes, maar inmiddels komt hij zichzelf 2x per dag bij mij melden en dan gaan we samen even ‘eten’ in de badkamer. Hij heeft er weer trek in. Ik prak het natte voer zo zacht en klein mogelijk en inmiddels eet hij op wat ik op het schoteltje doe.
Ik geef hem ook regelmatig pijnstilling/ontstekingsremmer en het lijkt erop dat het nu beter gaat met hem. Eigenlijk moest ik eind december met hem terug naar de dierenarts, maar gezien de stress die hij gehad heeft, heb ik besloten dat niet te doen. De hechtingen die hij had waren oplosbaar en hij liet niet eens mij in z’n bek kijken, laat staan de arts die hem zo’n pijn heeft gedaan. De stress van weer in de auto wilde ik hem besparen.
Dus, vandaar dat de foto’s van de maand Februari even op zich lieten wachten. Maar beter laat dan nooit!
