Dinsdag 7 juni 2022
Vandaag is het best wel een spannende dag: we gaan de Antilope Canyon bezoeken! Ook deze trip hebben we in 2019 al geregeld en deze is dus ook verschillende keren verschoven. Tot de laatste keer: toen kregen we ineens ons geld terug! Toen Lex opnieuw wilde boeken, bleken de prijzen flink gestegen 😉 Ze zullen wel gedacht hebben: die buitenlanders boeken wel opnieuw! En uiteraard hebben ze gelijk!
In het rotslandschap van zuidwest Amerika komen veel ravijnen voor, en een bijzondere vorm daarvan is de slot canyon. Het woord ‘slot’ betekent ‘smalle gleuf’; een slot canyon is een kloof met hoge verticale wanden, die erg dicht bij elkaar staan.
De meeste slot canyons zijn gevormd in droge gebieden, waar incidenteel heftige overstromingen plaatsvinden. Tijdens dergelijk natuurgeweld schuurt het water met steen en ander puin door de zachtere rotslagen heen, waardoor de smalle kloven ontstaan.
Bij Page zijn er 2 canyons: Upper Antilope Canyon en de Lower Antilope Canyon. Wij hebben voor de Lower gekozen. Ze schijnen allebei zeer de moeite waard te zijn, maar we hadden gelezen dat het bij de Lower minder druk zou zijn.
De Navajo gids was onverbiddelijk: iedereen die hij zonder mondkapje zou zien, zou hij hoogstpersoonlijk de canyon uitjagen, dus wij durven niet ongehoorzaam te zijn, ondanks de enorme hitte en inspanningen!
Het is inderdaad absoluut fabelachtig mooi en ik had dit voor geen prijs willen missen!
Sterker nog, ik heb er nu spijt van dat we ook niet naar de Upper zijn gegaan!
De Lower Canyon is zo’n 400 meter lang, waarbij je dus eerst afdaalt naar beneden, via een hele steile trap.
Daarna ga je zo’n 400 meter schuifelend, klimmend, klauterend en in bochten wringend, naar het einde van de canyon.
Het is mij van te voren echt wel 6x gevraagd door Lex: weet je zeker dat je dit wilt schat?
Maar ik was wat eigenwijs en overmoedig en heb het toch wat onderschat!
Behalve dat het best wel een tikje claustrofobisch was, was het voor het goede voor mij te zwaar!
Of moet ik zeggen dat ik te zwaar ben voor de canyon?
Dát is misschien ook wel een beetje waar, want het was hier en daar heel erg smal.
De bodem is bedekt met zand, maar die bodem is af en toe zo smal dat je er niet eens een voet plat neer kunt zetten!
Die moet je dan dus schuin omhoog tegen de wanden aan zetten en dat loopt niet echt makkelijk natuurlijk!
Je gaat dus in groepjes van 6 mensen per gids naar beneden.
Onze gids was om onduidelijke redenen het eerste kwartier niet echt vriendelijk. Hij liep snel en vertelde niet veel.
Na een tijdje ontdooide hij, (niet heel vreemd bij een temperatuur van 37 graden) en kwam hij een beetje los.
Er zijn hier in 1997 elf mensen overleden toen er plotseling een vloedgolf doorheen raasde!
De canyon is toen ook een aantal maanden dicht geweest omdat alle trappen verwoest waren en opnieuw gebouwd moesten worden.
Er is tevens een pomp installatie gemaakt, om bij rampen alles zo snel mogelijk weer leeg te kunnen pompen!
Blond als ik ben, wist ik dit niet van te voren!
Gelukkig maar, want ik weet niet of ik het anders aangedurfd had!
En dan had ik al dit moois niet zelf gezien!
Doordat je met een groepje per gids mee gaat, moet je soms eventjes wachten tot een andere groep voldoende is doorgelopen. (iedereen wil natuurlijk even die éne foto nemen)
Had je dan een plekje in de schaduw, ging het wel, maar stond je dan net toevallig in die zonnestraal….
dat was zo ongelooflijk heet met dat idiote mondkapje op!
Alles bij elkaar zijn we dus op dit moment wel 15 meter diep de canyon in: oftewel 15 meter onder de grond!!!
Niet gemaakt door mensenhanden, maar ontstaan door de kracht van de natuur!
Er is wekelijks een veiligheidsinspectie door de gidsen zelf:
ze porren met stokken tegen de wanden, om te zien of er scheuren ontstaan.
In 2006 heeft er een modderstroom geraasd, die 3 dagen duurde….
De autoriteiten hebben toen de canyon 5 maanden gesloten!
Hierboven op de foto zie ik een haai, jullie ook?
Bukken, buigen, kantelen, we schuifelen verder!
Het is hoe dan ook een hele belevenis!
Het flesje water wat we bij ons hadden is al leeg!
Dit noemen ze het visje uit de Disney film Nemo!
Je vraagt je telkens af, hoe het mogelijk is dat er zoiets moois kan ontstaan, door de kracht van water!
Hieronder, aangenaam: The Chief!
Zo ziet iedereen weer iets anders!
Een hele bijzondere ervaring!
Er waren ook twee kinderen mee met hun ouders… niet zo’n goed plan!
Na een half uur was ik wel wat meer op mijn gemak, gelukkig!
Maar als ik omhoog keek, vroeg ik mij toch af hoe we hier weer uit moesten komen!
Hieronder zie ik een leeuwenkop?!
We komen nu wel bijna aan het einde van de excursie!
Af en toe komen we al een paar stalen treden tegen….
Maar dan toch een hele flinke uitdaging: we moeten een flinke grote stap nemen én tegelijkertijd ons half draaien: ik kijk wanhopig achterom, want ik heb een hand nodig die me even helpt…. Gelukkig is er een mevrouw die haar hand uitsteekt en lijkt het op een wedergeboorte en sta ik weer buiten de canyon!
Whooohooo wat een ervaring was dit! Het is buiten 37 graden en we gaan snel verkoeling zoeken!
Het is ons vanochtend voor het bezoek aan de canyon gelukt om nog een kaartje te bemachtigen voor een boottocht op Lake Powell. We moeten ons melden op een parkeerterrein, waar we opgehaald zullen worden door een soort golfkarretje. Maar, we hebben even pech: er is iemand onwel geworden en die moet geëvacueerd worden door een helikopter. Je ziet zoiets wel eens op televisie, maar het is dus waar: bij het opstijgen van een helikopter word je werkelijk gezandstraald door de luchtstroom! We moeten ’s avonds het rode zand nog uit onze haren wassen!
Lake Powell hebben we een gisteren nog van de bovenkant af gezien!
Het is overduidelijk dat watersport hier belangrijk is!
Alleen al op het water zijn, werkt verkoelend!
Aanvankelijk is het nog wel druk op het meer, maar al snel wordt het rustiger.
We maken een tocht van een uur, de canyon in.
Er wordt hier ook volop gekajakt en uiteraard kun je met een kajak verder de canyon in dan met een grotere boot.
Zet Loesje op een boot en ze is blij!
Heerlijk even genieten van alles om ons heen: wat is het hier mooi!
Onze gids vertelt ons echter dat het water in Lake Powell enorm gezakt is. Het meer is al voor 3/4 leeg, vergeleken bij haar jeugd
Bijna aan de bovenkant van de canyon is er kleurverschil te zien wat de oude waterstand aangeeft.
De boot is inmiddels gekeerd!
Helemaal bovenaan in de rotswand zien we ook een paar ‘uitsparingen’.
Ze vertelt dat ze daar als kind in heeft liggen zonnen!
Hier is heel duidelijk de afscheidingslijn te zien waar het water 20 jaar geleden nog stond!
Kijk maar: 20 jaar geleden kon je hier je boot te water laten: wordt nu afgeraden, ahum!
Maar, we hebben een super gave dag beleefd en we overvallen een Burger King en gaan daarna heerlijk douchen en bijkomen op onze prachtige hotelkamer! Morgen is er weer een dag (en wat voor een dag!!!!)
Nog even een selfie op de boot 🙂
