Het lijkt een gewoonte te worden: m’n hobby verwaarlozen, maar ik heb stappen gezet om m’n leven te beteren! Ooit ben ik dit kattenblog begonnen onder de naam TCB Band, met een knipoog naar de begeleidingsband van Elvis. Elvis is de rode draad van mijn leven; ik heb Lex er door ontmoet, we hebben een Elvis website (gehad) en onze dieren hebben Elvis gerelateerde namen.
Maar zoals ik hier al moeite heb/had om maandelijks een update te plaatsen, op onze Elvis website werd ik geacht het dagelijks in de gaten te houden. Na 20 jaar werd het mij te veel. Te veel een verplichting, te veel moeite en te veel tijd… dus vorige week uitgesproken en met de historische woorden ‘so be it’ heeft Lex een afscheidsbericht geschreven. We zijn nu dus aan het afkicken.
Het is bijna 7 dagen geleden en ik heb eindelijk weer even tijd (en zin) om iets aan mijn eigen blog te doen. Eigenlijk zijn we toe aan de foto’s van Januari en Februari, maar die komen zo snel mogelijk. Ik kwam namelijk een aantal ‘vergeten’ foto’s tegen die ik nog wel de moeite waard vind om te delen. Dus vandaar, the Lost Album, voor de Elvis kenners onder ons!
Ik weet nog precies wanneer en waar ik boven en onderstaande foto’s nam: 1e ochtend van onze vakantie in Zuid Engeland. Letterlijk 1 minuut lopen vanaf mijn bed! Echt zo blij dat Lewis mijn hond is! Hij is een beetje gek, ondeugend, verlegen maar oh zo lief! Dit, hier op het kiezelstrand, bijna helemaal alleen, was echt een geluksmomentje! Het zal mij altijd bij blijven!
Ik ken toch best redelijk veel honden, maar ik heb er nog niet eerder eentje gehad die een echte rug-slaper is! Niet normaal toch?! En echt, als hij zo ligt, is hij heel diep in slaap! Volgens mij is het een goed teken, want een dier wat zo ‘open’ durft te gaan slapen, voelt zich veilig, dat kan niet anders!
Deze foto van Lennon mag niet ontbreken. Ik heb hem een paar maanden geleden helemaal geschoren en daardoor hem dus bijna niet op de foto gezet. Z’n vacht is hier alweer aardig aan het groeien, dus ik vond dat hij wel weer toonbaar is voor de rest van de wereld.
We hebben allemaal diep in ons hart onze voorkeuren. Als ik zeg dat alle dieren mij even lief zijn, is dat ook bijna helemaal waar. Maar James heeft wel een speciaal plekje in m’n hart hoor! Ten eerste omdat hij grijs is… ik ben stapel op grijze katten en James is niet de eerste in deze kleur waar ik verliefd op werd. Ten tweede omdat hij zo’n ongelooflijk leuk karakter heeft! Ik zeg het natuurlijk verkeerd, de kleur van een dier is niet het belangrijkste. Maar als je nu toch een kitten mag uitzoeken, tja, dan ga ik voor grijs en of zwart!
De baas werkt twee keer per week op kantoor en dan zijn Lewis en ik samen thuis. Op de één of andere manier is hij dan toch actiever dan anders. Misschien weet hij zo langzamerhand ook wel dat ik regelmatig met hem speel en samen gekke dingen doen. Ik ben bijvoorbeeld bezig om hem te leren blaffen op commando. Dat is, bij zo’n timide en verlegen hond als Lewis, wel een uitdaging. Hij blaft namelijk zelden! Dus leer hem maar een commando aan, zonder dat hij weet waar het voor is! Maar, we boeken vooruitgang!
Jaaaa kijk nou, zo lief dit! Guercio én Charlie alle twee op mijn schoot. Guercio ligt echt vol op de rug van Charlie te slapen! Charlie heeft zich er voor weten te wurmen, want hij is hier de TOP CAT. Hihi, tenminste, als Guercio het goed vindt. Gelukkig is die grote goedzak meestal liever lui dan moe, dus lukt het Charlie!
Bijna niet te zien, maar Guercio heeft dus een heel mooi neusje. Rondom zit namelijk nog een haarscherp zwart lijntje. Alsof het met een eyeliner getekend is. In z’n glorie dagen woog hij 10 kg. Nu nog maar net 8 kg. Maar zo samen met Charlie op mijn schoot, heb ik het heerlijk warm hoor. Op deze manier hoeft bij ons de kachel niet aan!
Nee geen foutje van mij: de foto is goed, alleen die gekke Lewis ligt weer eens ondersteboven op z’n rug! Kijk dan hoe leuk die achterpoten tegen de muur steunen! Lekker ding he!
Hihi, één oog gaat open: hij heeft me gehoord, maar blijft toch lekker rustig liggen! Ik ben heel benieuwd hoe zijn vacht uiteindelijk gaat worden als hij helemaal volwassen is.
Kussen, vetbedden, mandjes, we hebben van alles in het meervoud in de kamer liggen, maar lekker op het laminaat vindt hij heerlijk! In dit geval was het trouwens overmacht, want Guercio had zijn plekje in beslag genomen!
Een krabpaal in de vorm van een gitaar: van Brian en Margit gekregen. Whisky (hun poes) keek er niet naar om, dus ze vroegen of ik het voor de poezels wilde hebben. Eenmaal thuisgekomen realiseerde ik mij dat het niet altijd even handig is, want Lewis is er uiteraard ook nog. Maar ik probeer het zoveel mogelijk in de gaten te houden en apart te leggen als we gaan slapen…..
eh…. tot ik dat natuurlijk een keer vergeten ben!! Maar, alles bij elkaar hebben ze er lol van gehad! Gelukkig hebben we nog een grote krabpaal, waar ze zich op uit kunnen leven!
Lewis heeft eigenlijk vanaf het begin dat hij bij ons woonde een vriendje! Het is niet zomaar een vriend, hij heet Bobby, is 1 maand jonger dan Lewis en weegt bijna net zo veel. Ze zijn echt dol op elkaar, vanaf de allereerste keer dat ze elkaar zagen, was het liefde op het eerste gezicht. Hun oren werken ook hetzelfde… als ze elkaar zien dus gewoon NIET! Natuurlijk mogen honden niet zomaar overal loslopen, maar we hebben hier een losloopveldje (er lag ooit gras, maar de Gemeente Zoetermeer heeft het geloof ik opgegeven hier nog enige onderhoud te plegen), dus als we elkaar zien, dan proberen we ongeschonden het veldje te bereiken en laten we de jonge honden maar even uitrazen!
Kijk, en dan is dit het resultaat: een vreselijk vieze hond die helemaal uitgeput is…. zoooo moe!
En zoooo vies! Gelukkig heb ik een ‘waterblazer’ zodat ik hopelijk het ergste eruit kan blazen. Maar…
… het is dan wel handig dat Lewis blijft stáán! En kijk maar, hij is zo moe van het spelen, dat hij niet eens meer op z’n poten kan staan! Later sprak ik het baasje van Bobby en ook Bobby heeft de rest van de dag liggen slapen!
We zijn behalve Elvis fans en dierenliefhebbers zijn we ook nog opa en oma. Onze kleinkinderen kwamen een heel weekend logeren. Ik kan alleen maar voor mijzelf spreken, maar ik had vroeger dolgraag een opa en oma willen hebben met een hond en zes katten! Lewis is beslist nog niet op z’n gemak als de kindjes hier zijn. Hij vindt ze te druk en ze maken te veel lawaai, naar zijn zin, maar de meeste katten vinden het superleuk! James ligt hier op z’n favoriete plekje, naast mijn PC op het bureau. Jennifer vond het schitterend en begon een spelletje.
We waren samen bezig met het bedenken van een geheimschrift, toen James bij ons kwam liggen en Jennifer wilde dat James de kleur van de stift ging kiezen. Tja, hoe leg je dat nu uit aan een kat he?
Heel voorzichtig snuffelt hij aan de stift… tja, dan is het idee geboren he…. en we hebben het bewijs op film!
Kijk nu toch eens hoe lief en hoe schattig! Je hart smelt toch gewoon!!!