Het gaat niet zo goed met mij. Het verlies van Charlie en Lennon heeft meer los gemaakt dan ik wilde. Zoals iedereen die heeft, heb ik ook triggers die oud zeer omhoog halen. Ik heb dus heel weinig foto’s gemaakt, de afgelopen maand. Sterker nog, ik wilde eigenlijk helemaal geen foto’s plaatsen, maar ik weet dat heel veel mensen liever plaatjes kijken dan tekst absorberen.
Een niet zo’n vrolijk filmpje…. waarvan ik hoop dat jullie het toch even helemaal afkijken. Het illustreert heel goed de periode waar ik momenteel weer doorheen moet en ga. Het legt ook uit waarom ik dit hier open en bloot toe geef. Depressief zijn is heel eenzaam. Het verzwijgen of verstoppen werkt averechts. Ik ben er nog niet, maar ook ik kijk regelmatig even naar de afloop van dit filmpje om mijzelf vooral te herinneren dat niets eeuwig is… kattenlevens niet, maar depressies ook niet..
We hebben nu dus nog maar 4 poezels; Guercio van 2012, Myrna van 2015 en James en Harrison allebei van 2019. Harrison en Myrna heb ik niet zelf uitgekozen; het verlangen naar een kitten groeit dus weer met de dag. Ik kan er niets aan doen, maar dieren zijn mij nu eenmaal erg dierbaar. Na het verlies van 2 kinderen en 3 kleinkinderen, zijn mijn dieren een hele grote troost. Mijn hart vertoont een groot gapend gat en ik wil weer een hele zwarte Maine Coon.
Ik had er al eentje gevonden; zelfs eentje met aan 2 pootjes 6 tenen, maar 2500 euro kan en wil ik niet betalen. Dan maar eentje met ‘gewone’ tenen, maar bij desbetreffende fokker kost dat ook 2000 euro, dus ik ga verder zoeken. Ik blijf het alleen een hele moeilijke zoektocht vinden, want hoe kom je erachter of iemand een goede fokker is? Het lijkt wel een loterij: je moet gewoon geluk hebben, want ondanks allerlei testen die de ouders van een kitten ondergaan, sommige dingen kun je nu eenmaal niet voorspellen!
Maar, tijd voor foto’s! Harrison is nu onze ‘jongste’ Coon en hij mag hier oud worden! Persoonlijk heb ik niet veel met hem, maar Lex wel! Harrison ligt ook regelmatig bij Lex op schoot, of anders bij hem in de buurt. Bij mij komt Harrison eigenlijk nooit. Maar dat zal ook wel te maken hebben met het feit dat James, Myrna en Guercio mijn schoot meestal opeisen. (en aanvankelijk uiteraard Charlie!!!). Toch vindt bijna iedereen hem ongelooflijk mooi!
Guercio is echt super mager geworden. Ooit tikte hij de 10 kilo aan, maar inmiddels niet eens meer de 6 kilo! Denk je eens in, een man van 100 kg, die ‘ineens’ nog maar 53 kg weegt! Toch heeft Guercio het op zijn manier nog wel naar zijn zin. Elke ochtend mgrauwt (nee geen tikfout, maar anders kan ik het geluid niet omschrijven) hij net zolang tot Lex de kraan in de keuken aan zet. Zodra ik op sta begint hij opnieuw met mgrauwen om z’n medicijnen, gevolgd door een vloeibaar snackje. Als ik met Lewis buiten ben geweest krijgt hij altijd een Bonzo-brokje. Ja Lewis ook, maar Guercio eist het eerste brokje op!
Nu het al een tijdje vrij warm weer is, zet ik regelmatig een bak met water op het balkon. Niet zozeer om uit te drinken, maar meer omdat Coons graag met water spelen. De binnenkant van de keukenramen lappen is toch al niet mijn hobby, dus dan maar liever op het balkon, dan in de keuken!
Myrna heeft nog altijd niet haar oorspronkelijke vacht terug, maar toch heb ik totaal geen spijt dat ik haar geschoren heb. Haar vachtje is nu heerlijk zacht en vrij van klitten én niet vettig meer! Ze lijkt nu nog heel licht, maar ik denk dat tegen de tijd dat de winter voor de deur staat, ze haar donkere tinten wel weer terug heeft. Ze is een toverballetje! Guercio is hier nog steeds DE baas, maar… alleen als Myrna het goed vindt. Zij is echt Moeder Overste: kijk maar hoe Guercio op z’n beurt wacht, wat betreft de waterbak! (en hoe lief hij kijkt!!!)
Samen met Lewis, zorgt James ervoor dat ik blijf doorgaan. James is mijn oogappel, ik kan er niets aan doen, het is gewoon zo. Hij is heel aanwezig, kan ongelooflijk vervelend doen en pesten, maar hij is zoooo lief. Maar de schrik zit er bij mij flink in…. laatste lag hij heel diep te slapen en ik was bijna bang om hem aan te raken en weer een dood dier te moeten voelen…. ook als hij soms ligt te dromen en met z’n pootjes trappelt, ben ik van binnen bang dat het misschien een hartaanval is. (die grote zwarte hond uit het filmpje is helaas nog niet klein genoeg!)
Weinig foto’s van Lewis dit keer, helaas, maar in huis ligt hij meestal gewoon te liggen. Hier op het koelste plekje van het huis: waar de luchtstroom van voor naar achter het beste voelbaar is. Dieren zijn veel slimmer dan wij denken; we zouden een voorbeeld aan hen moeten nemen. Letterlijk trouwens, want ik heb op internet een tip gevonden tegen depressies: leven als een kat!
Pfffftttt dan moet daar wel ruimte voor zijn!!! Onze bank is helemaal niet zo klein, maar vaak is er echt geen plek voor mij om ’te leven als een kat’! De meeste mensen zien hier een bank vol katten…. ik zie alleen maar dat er geen 7 meer zijn…. ik heb echt nog even tijd nodig, vrees ik.
Maar, dit is wel een plaatje waar ik van binnen toch weer een beetje blij van word! Zie je.. het zal James niet zijn! Die maffe kat slaapt echt in de meest absurde houdingen: oh wat ben ik gek op hem! Let even op zijn ándere voorpoot!!! Hoe lief is dit!
Blijkbaar vond Lex het ook te lang duren dat er weer foto’s kwamen, want deze laatste foto’s heeft hij gemaakt!
Grijze én zwarte katten hebben toch echt mijn voorkeur. Geen idee waarom, maar ik vind ze gewoon prachtig!
Mijn mooie James: inmiddels bijna vierenhalf, dus volwassen! Hij is niet super groot, maar wel super lief! Ik heb met hem afgesproken dat hij minstens 17 gaat worden!
Nu is het tijd om goed voor de poezels van Jesse en Femke te zorgen. Zij komen een paar weken logeren, dus het volgende blog zal een stuk levendiger zijn hoor!