7 januari 2012 – 9 augustus 2023
Life goes on…. wordt er tegen mij gezegd! Maar voor mij staat de wereld wederom weer even stil. Amper 3 maanden na het overlijden van Charlie én Lennon op 1 dag, kreeg ik tijdens mijn vakantie te horen dat Guercio er niet meer zou zijn bij thuiskomst.
Ik wist dat het er aan zat te komen! Ik heb er zelfs in de vorige kattenblogs over gesproken; Guercio was flink afgevallen, het afgelopen half jaar. Hij kreeg het postuur van een oude kater, mager en stram. Ik bekeek per dag hoe het met hem ging en hij kreeg pijnstilling om zijn stramme lijf te helpen.
Ik heb zelfs vóór mijn vakantie getwijfeld of ik hem al zou laten gaan, maar daar was hij gewoon nog te goed voor! Hij kwam elke ochtend schor schreeuwen om zijn Novacam (jaja, er zijn ook kattenjunkies) en dan moest daar snel wat catmilk achteraan om nog maar te zwijgen over z’n vloeibaar snackie. Hierrrr ermee, leek hij elke ochtend nog te zeggen.
Dus we zijn op vakantie gegaan….
Anderhalve week ging het goed. Astrid paste op en ze kende Guercio net zo lang als ik zelf. Hij was ook haar lieveling, dus in hele goede handen!
Maar, ineens kwam Guercio ’s ochtends niet voor z’n snackie naar de keuken! Astrid vertrouwde het niet en is ’s middags (eerder dan normaal) weer naar de poezels toegegaan en toen was het duidelijk: het ging echt niet meer.
Ze heeft hem meteen naar de dierenarts gebracht en is bij hem gebleven tot hij overleden was…. net zoals ik dat zelf altijd doe…..
Maar oh oh, wat heb ik gehuild, geschreeuwd zelfs daar op Skye.
Wat vind ik het vreselijk dat ik geen afscheid heb kunnen nemen.
En wat een armoede is het dan dat je op een berg in the middle of nowhere staat zonder bereik! Wel een paar woorden kunnen verstaan, maar verder geen verbinding. We (ik) moesten eerst zo’n 30 mijl rijden om m’n telefoon weer te laten werken, zodat ik kon bellen. Toen was het al gebeurd. Astrid heeft alles precies zo gedaan zoals ik het graag had gewild, maar toch doet het pijn dat ik er niet zelf bij was. Voor Guercio, want hij was toch echt mijn kat. Jaren lang de junior geweest en nu toch veel te kort de senior in huis!
De rest van de vakantie is aan mij een beetje voorbij gegaan. Ik heb wel m’n best gedaan, maar was vreselijk verdrietig. En nog… van binnen huil ik. Er zit een knoop in mijn maag en een brok in mijn keel. Als ik naar buiten ga, zet ik m’n zonnenbril op, want ik schiet nog heel regelmatig vol. Praten vind ik lastig.. schrijven gaat gelukkig wel.
Dus op de sterfdag van Elvis Presley, nu een In Memoriam van Guercio, vernoemd naar Joe Guercio, Elvis’ vaste orkestleider.
Lieve lieve Guercio, ik hoop dat je je welverdiende rust hebt gevonden en ik dank je met heel mijn hart voor alle kattenjaren die je mij gegeven hebt! Je was méér dan een kat, je was een Maine Coon mét karakter!
Werkelijk een grote lieve reus! Mijn maatje!