“Ben je nou nooit es een poezel kwijt?” vragen sommige mensen wel eens aan mij. Nou, natuurlijk wel es, maar meestal zijn katten toch niet zo heel goed in zich verstoppen. Harrison verraadt zichzelf hier wel heel gemakkelijk!
Vroeger lag Charlie altijd bij mij als ik in mijn hobbykamer zat, maar tegenwoordig ligt Harrison ook best vaak achter m’n painting. Uiteraard komt er ook wel eens een poot onderdoor, zodat ik op moet passen dat hij niet alsnog de steentjes op de grond duwt!
Nu alle logeerpartijtjes achter de rug waren, vond ik het tijd om ‘eindelijk’ Perkins eens onder handen te nemen. Ik had al een paar pogingen om hem te borstelen en te kammen gedaan, maar hij kende mij nog niet goed genoeg en er was gewoon niet genoeg rust in huis. Dit keer tegen Lex gezégd: ik heb hulp nodig, terwijl ik dus alles al voorbereid had. Tondeuse volledig opgeladen, kam en borstel binnen handbereik en bovenal, nog niet gezogen!
Dus we konden aan de slag. De vorige keer had ik zijn buik al gedaan, dus dat hoefde niet meer, maar nu bleek toch wel dat er op zijn rug een aantal plekken vervilt waren. Gelukkig kunnen we het dan even samen doen, want een Coon van ruim 7 kilo kan ik niet in m’n eentje scheren. Perkins vond het niet echt een heel goed plan, maar het is ons toch zonder al te veel dwang gelukt.
Hier ‘opa’ met de schrik nog in z’n ogen, samen met kleinzoon Cash, weer veilig op de krabpaal. Hij is nu in ieder geval van die strakke plekken op z’n rug af en nadat hij bijgekomen was, is hij zich uitgebreid gaan wassen, dus volgens mij is hij er uiteindelijk best blij mee.
Dit is nu echt wat je noemt een ‘lucky shot’. Eindelijk eens die tandjes goed op de foto!